De mensheid staat voor een omslagpunt:

het punt waarop de sterren
binnen handbereik liggen,

maar we onze thuisplaneet
dreigen te verliezen.

Alleen al de afgelopen jaren
hebben we veel geleerd

over de plek die de aarde
inneemt in ons universum.

De Kepler-missie van NASA

ontdekte rond andere sterren
duizenden potentiële planeten,

wat erop wijst dat de aarde
slechts één van miljarden planeten is

in ons zonnestelsel.

Kepler is een ruimtetelescoop

die de subtiele afname meet
van de lichtstraling van sterren

wanneer ervoor roterende planeten
dat licht deels blokkeren.

Keplers gegevens onthullen
de grootte van die planeten,

evenals hun afstand tot de moederster.

Bij elkaar genomen vertelt dit ons
of deze planeten klein en rotsachtig zijn,

zoals de aardachtige planeten
in ons eigen zonnestelsel,

en tevens hoeveel licht ze ontvangen
van hun moederster.

En dit levert weer aanwijzingen

of de ontdekte planeten
mogelijk bewoonbaar zijn.

Echter, terwijl we deze schat aan
potentieel bewoonbare planeten ontdekken,

bezwijkt onze eigen planeet bijna
onder het gewicht van de mensheid.

2014 was het heetste jaar ooit gemeten.

Millennia oude gletsjers en zee-ijs

zijn momenteel binnen decennia
aan het verdwijnen.

Deze millieuveranderingen
op planetaire schaal

die wij in werking hebben gezet,

ontglippen in toenemende mate
ons vermogen hun koers nog te wijzigen.

Maar ik ben geen klimaatwetenschapper.

Ik ben astronoom.

Ik bestudeer door sterren beïnvloedde
planetaire bewoonbaarheid

in de hoop plekken te vinden
in ons universum

waar we buitenaards leven
zouden kunnen ontdekken.

Ik zoek aantrekkelijk buitenaards
onroerend goed. (Gelach)

Zo gericht als ik ben
op mogelijk buitenaards leven,

kan ik je zeggen dat hoe meer je
zoekt naar plekken zoals de aarde,

hoe meer je onze eigen planeet waardeert.

Elk van deze nieuwe werelden
roept op tot een vergelijking

tussen de nieuw ontdekte planeet
en de planeten die we het beste kennen:

die van ons eigen zonnestelsel.

Neem onze buurman, Mars.

Mars is klein en rotsachtig,
en hoewel nogal ver van de zon verwijderd,

zou een missie als Keppler hem mogelijk
aanmerken als bewoonbare planeet.

Het is goed mogelijk
dat Mars ooit bewoonbaar was

en dat is onder meer
waarom we Mars zozeer bestuderen.

Onze rovers, zoals Curiosity,
kammen zijn oppervlak af

naar aanwijzingen voor
hoe het ons bekende leven ontstaan is.

Orbiters zoals de MAVEN-missie
nemen monsters van de Mars-atmosfeer

in een poging erachter te komen
hoe Mars zijn bewoonbaarheid verloor.

Private ruimtevaartbedrijven bieden nu,
behalve korte ruimtereizen,

ook de verleidelijke mogelijkheid
van een leven op Mars.

Maar ofschoon deze Martiaanse vergezichten
lijken op onze aardse woestijnen,

oorden die onze verbeelding
associeert met ontdekkingstochten,

is Mars in vergelijking met de aarde
een behoorlijk afschrikwekkende plek.

Bedenk hoe schaars de woestijnen
van onze eigen planeet zijn bevolkt,

plekken die weelderig zijn
in vergelijking met Mars.

Zelfs in de droogste,
hoogste plaatsen op aarde

is de lucht weldadig gevuld met zuurstof,

uitgeademd door regenwouden
duizenden kilometers verderop.

Ik ben bezorgd,
ik vrees dat alle opwinding

over de kolonisatie
van Mars en andere planeten

een lange, donkere schaduw vooruitwerpt:

de implicatie en het geloof van sommigen

dat Mars ons zal redden
van de zelf veroorzaakte verwoesting

van de enige werkelijk bewoonbare
planeet die we kennen, de aarde.

Hoeveel ik ook houd
van interplanetair onderzoek,

ik verwerp dit idee ten zeerste.

Er zijn vele uitstekende redenen
om naar Mars te gaan,

maar iemand die je vertelt
dat Mars de mensheid gaat redden,

is als de kapitein van de Titanic
die je vertelt dat het echte feest

gaat plaatsvinden in de reddingssloepen.

(Gelach)

(Applaus)

Dank je.

Maar de doelen
van interplanetair onderzoek

en planetair behoud
zijn niet elkaars tegengestelde.

Het zijn feitelijk twee kanten
van hetzelfde doel:

het begrijpen, behouden
en verbeteren van toekomstig leven.

De extreme omgevingen
van onze eigen wereld zijn buitenaards...

ze bevinden zich enkel dichter bij huis.

Als wij leren hoe we bewoonbare omgevingen
kunnen creëren en in stand houden

op de huidige vijandige,
onherbergzame plekken op aarde,

lukt het ons wellicht
om zowel ons eigen milieu te beheren,

als ons daarbuiten te begeven.

Ik sluit af met een gedachte-experiment:

Fermi's paradox.

Vele jaren geleden
stelde fysicus Enrico Fermi

dat ons universum
alreeds lange tijd bestaat

en er zich naar verwachting
vele planeten in bevinden;

we hadden dus al lang
buitenaards leven moeten vinden.

Dus waar zijn ze?

Eén mogelijke oplossing
voor Fermi's paradox

is dat samenlevingen die technologisch
ver genoeg ontwikkeld zijn

om tussen de sterren te gaan leven,

mogelijk uit het oog verliezen
hoe belangrijk het is

om de thuiswereld te beschermen
die dat alles mogelijk maakte.

Het is aanmatigend te geloven
dat louter interplanetaire kolonisatie

ons zal redden van onszelf.

Maar planetaire conservering
en interplanetaire vorsing

kunnen samenwerken.

Als wij werkelijk geloven in ons vermogen

om de vijandige omgeving van Mars
bewoonbaar te maken voor mensen,

dan zouden we opgewassen moeten zijn
tegen de veel gemakkelijker taak

om de aarde bewoonbaar te houden.

Dank je wel.

(Applaus)