WEBVTT

00:00:03.170 --> 00:00:06.151
เมื่อผมก้าวลงจากรถประจำทาง

00:00:06.151 --> 00:00:07.896
ผมมุ่งตรงไปที่มุมตึก

00:00:07.896 --> 00:00:11.284
เพื่อมุ่งหน้าไปทางทิศตะวันตก
จะไปฝึกอบรมอักษรเบรลล์

00:00:11.284 --> 00:00:13.394
มันเป็นวันหนึ่งในฤดูหนาวปี 2009

00:00:13.394 --> 00:00:15.815
และ ผมตาบอด มาประมาณ 1 ปีแล้ว

00:00:15.815 --> 00:00:17.948
ผมก็ทุกอย่างดำเนินไปด้วยดี

00:00:17.948 --> 00:00:19.855
ผมกำลังจะข้ามถนนไปอีกฝั่ง

00:00:19.855 --> 00:00:21.316
ผม เลี้ยวซ้าย

00:00:21.316 --> 00:00:23.920
กดปุ่มอัตโนมัติ ที่มีไว้ให้สัญญาณเสียง
แก่คนข้ามถนน

00:00:23.920 --> 00:00:25.844
และ กำลังรอข้าม

00:00:25.844 --> 00:00:27.933
เมื่อได้สัญญาณ ผมก็เริ่มเดินออกไป

00:00:27.933 --> 00:00:29.606
และข้ามไปอีกฝั่งได้อย่างปลอดภัย

00:00:29.606 --> 00:00:31.702
เมื่อกำลังก้าวย่างไปตามทางเดิน

00:00:31.702 --> 00:00:34.396
ผมก็ได้ยินเสียงของเก้าอี้เหล็กตัวหนึ่ง

00:00:34.396 --> 00:00:38.552
กำลังโดนลากผ่านพื้นคอนกรีต ผ่านหน้าผมไป

00:00:38.552 --> 00:00:40.469
ผมรู้ว่า มันมีร้านกาแฟตรงหัวมุม

00:00:40.469 --> 00:00:42.115
และก็มีเก้าอี้เรียงไว้หน้าร้าน

00:00:42.115 --> 00:00:43.511
ดังนั้น ผมจึงเดินหลบไปทางซ้าย

00:00:43.511 --> 00:00:45.355
เดินชิดริมถนนขึ้นอีกหน่อย

00:00:45.355 --> 00:00:48.995
พอผมหลบ เสียงลากเก้าอี้ก็ไปทางซ้าย

00:00:48.995 --> 00:00:51.076
ผมจึงรู้สึกว่า ผมหลบผิดทิศ

00:00:51.076 --> 00:00:52.914
จึงเปลี่ยนไปทางด้านขวา

00:00:52.914 --> 00:00:56.409
เสียงเก้าอี้ก็ไปทางขวาตามผมอีก

00:00:56.409 --> 00:00:58.774
ทีนี้ ผมเริ่มจะกระวนกระวายใจ

00:00:58.774 --> 00:01:00.387
ผมจึงหันกลับมาทางซ้าย

00:01:00.387 --> 00:01:01.676
เสียงเก้าอี้ก็ตามมาทางซ้าย

00:01:01.676 --> 00:01:04.284
ขวางทางเดินผม

00:01:04.284 --> 00:01:07.286
ตอนนี้ ผมแทบบ้า

00:01:07.286 --> 00:01:08.871
เลยตะโกนออกไป

00:01:08.871 --> 00:01:12.132
"ใครอยู่ตรงนั้น เกิดอะไรขึ้น"

00:01:12.132 --> 00:01:14.384
และหลังจากผมตะโกนไป

00:01:14.384 --> 00:01:17.069
ผมได้ยินอีกเสียง เป็นคล้ายโซ่สั่นๆ

00:01:17.069 --> 00:01:18.915
ฟังดูคุ้นๆ

00:01:18.915 --> 00:01:20.778
ผมเลยคิดว่ามีอีกกรณีหนึ่งที่เป็นไปได้

00:01:20.778 --> 00:01:22.709
ผมเอื้อมมือซ้ายออกไป

00:01:22.709 --> 00:01:26.113
ไปสัมผัสบางอย่างปุยๆ

00:01:26.113 --> 00:01:28.664
ผมคิดว่ามันเป็นหู

00:01:28.664 --> 00:01:32.926
เป็นหูสุนัข บางทีคงเป็นโกลเด้นรีทรีฟเวอร์

00:01:32.926 --> 00:01:34.915
เชือกจูงถูกพันอยู่กับเก้าอี้

00:01:34.915 --> 00:01:36.652
เจ้าของคงไปซื้อกาแฟอยู่

00:01:36.652 --> 00:01:38.444
และน้องหมาก็กำลังพยายาม

00:01:38.444 --> 00:01:41.782
ที่จะทักทายผม หรืออยากให้ผมเกาหูให้

00:01:41.782 --> 00:01:44.394
ใครจะรู้ บางทีเธออาจอยากเป็นอาสาสมัครอยู่

00:01:44.394 --> 00:01:46.773
(เสียงหัวเราะ)

NOTE Paragraph

00:01:46.773 --> 00:01:49.182
เรื่องที่ผมเล่านี้เป็นเพียงส่วนหนึ่ง

00:01:49.182 --> 00:01:52.381
ที่นำพามาจาก ความกลัวและเข้าใจผิดไปเอง

00:01:52.381 --> 00:01:55.284
ในการเดินทางในเมือง

00:01:55.284 --> 00:01:56.607
โดยที่มองไม่เห็น

00:01:56.607 --> 00:01:59.568
ทำตัวกลมกลืนไปกับสิ่งแวดล้อมรอบตัว

00:01:59.568 --> 00:02:02.468
และผู้คนรอบข้าง

NOTE Paragraph

00:02:02.468 --> 00:02:06.369
ขอผมเล่าย้อนไปซักนิด

00:02:06.369 --> 00:02:08.928
ในวันฉลองนักบุญแพทริค
(St. Patrick's Day) ปี 2008

00:02:08.928 --> 00:02:11.515
ผมไปโรงพยาบาลเพื่อรับการผ่าตัด

00:02:11.515 --> 00:02:13.709
ตัดเนื้องอกในสมองออก

00:02:13.709 --> 00:02:15.796
การผ่าตัด สำเร็จ

00:02:15.796 --> 00:02:18.965
สองวันต่อมา สายตาผมเริ่มแย่

00:02:18.965 --> 00:02:22.487
วันที่สาม ผมมองไม่เห็น

NOTE Paragraph

00:02:22.487 --> 00:02:24.584
ทันใดนั้น ผมถูกครอบงำ

00:02:24.584 --> 00:02:28.473
ด้วยความกลัว สับสน อ่อนแอ

00:02:28.473 --> 00:02:30.922
เช่นเดียวกับคนอื่นๆ ที่เจอแบบเดียวกัน

00:02:30.922 --> 00:02:33.414
ผมมีเวลาหยุดคิด

00:02:33.414 --> 00:02:35.165
ผมเริ่มตระหนักว่า

00:02:35.165 --> 00:02:38.089
มีหลายสิ่งอย่างที่ผมควรจะขอบคุณ

00:02:38.089 --> 00:02:41.085
โดยเฉพาะ ผมนึกถึงเรื่องของพ่อผม

00:02:41.085 --> 00:02:43.282
ผู้จากไปเพราะภาวะแทรกซ้อน

00:02:43.282 --> 00:02:45.385
จากการผ่าตัดสมอง

00:02:45.385 --> 00:02:50.476
พ่ออายุ 36 ผม 7 ขวบ

00:02:50.476 --> 00:02:53.169
ถึงแม้เหตุการณ์ต่างๆ

00:02:53.169 --> 00:02:55.401
จะทำให้ผมกลัวสิ่งที่จะเกิดขึ้น

00:02:55.401 --> 00:02:58.035
ผมก็ไม่อาจคาดเดาอนาคต

00:02:58.035 --> 00:02:59.793
ผมยังมีชีวิต

00:02:59.793 --> 00:03:02.505
ลูกชายก็ยังมีผม

00:03:02.505 --> 00:03:04.392
และ ผมไม่ใช่คนแรก

00:03:04.392 --> 00:03:06.005
ที่สูญเสียการมองเห็นไป

00:03:06.005 --> 00:03:08.154
ผมรู้ว่ามันจะต้องมีระบบ

00:03:08.154 --> 00:03:10.471
เทคนิค และ การเรียนรู้

00:03:10.471 --> 00:03:13.033
มาช่วยให้ชีวิตผมมีความหมาย และเติมเต็ม

00:03:13.033 --> 00:03:14.635
แม้จะมองไม่เห็นก็ตาม

NOTE Paragraph

00:03:14.635 --> 00:03:16.782
เมื่อผมได้ออกจากโรงพยาบาล

NOTE Paragraph

00:03:16.782 --> 00:03:19.486
หลังจากนั้นไม่กี่วัน ผมก็มีเป้าหมาย

00:03:19.486 --> 00:03:21.616
ที่จะออกไปฝึกฝน

00:03:21.616 --> 00:03:26.780
เรียนรู้ให้เร็วที่สุด

00:03:26.780 --> 00:03:30.828
ผมกลับมาทำงานอีกครั้งภายในหกเดือน

00:03:30.828 --> 00:03:32.430
การฝึกฝนเริ่มต้นขึ้น

00:03:32.430 --> 00:03:34.090
หัดแม้แต่การขี่จักรยานคู่

00:03:34.090 --> 00:03:35.715
กับเพื่อนเก่าของผม

00:03:35.715 --> 00:03:38.412
ผมเดินทางไปทำงานเองได้

00:03:38.412 --> 00:03:40.887
เดินตามถนน ขึ้นรถประจำทาง

00:03:40.887 --> 00:03:43.650
งานไม่ง่ายเลย

NOTE Paragraph

00:03:43.650 --> 00:03:45.917
แต่สิ่งที่ผมไม่ได้คาดหวัง

00:03:45.917 --> 00:03:48.889
จากการเปลี่ยนแปลงครั้งนี้

00:03:48.889 --> 00:03:52.637
คือประสบการณ์ที่น่าทึ่งของการเทียบสองภาวะ

00:03:52.637 --> 00:03:56.577
ระหว่างตอนที่ผมมองเห็นและมองไม่เห็น

00:03:56.577 --> 00:03:59.250
กับสถานที่เดิมๆ คนเดิมๆ

00:03:59.250 --> 00:04:02.753
ในเวลาอันสั้นแค่นี้

NOTE Paragraph

00:04:02.753 --> 00:04:04.649
สิ่งเหล่านี้ ทำให้ผมเข้าใจปรุโปร่ง

00:04:04.649 --> 00:04:06.146
หรือที่ผมชอบเรียกว่า เข้าใจแบบมืดสนิท

00:04:06.146 --> 00:04:09.535
ว่าสิ่งที่ผมเรียนรู้จากการสูญเสียการมองเห็น

00:04:09.535 --> 00:04:12.502
มีตั้งแต่สิ่งเล็ก ๆ น้อย ๆ

00:04:12.502 --> 00:04:14.167
ไปจนถึงสิ่งที่ลึกซึ้ง

00:04:14.167 --> 00:04:16.735
จากเรื่องปกติไปจนถึงน่าขัน

00:04:16.735 --> 00:04:19.752
ในฐานะที่ผมเป็นสถาปนิก

00:04:19.752 --> 00:04:22.266
ประสบการณ์ของการมองเห็นและไม่เห็น

00:04:22.266 --> 00:04:24.551
ในสถานที่เดิมๆ เมืองเดิมๆ

00:04:24.551 --> 00:04:26.564
ในเวลาอันสั้นแค่นี้

00:04:26.564 --> 00:04:28.770
ทำให้ผมรู้ลึกถึง

00:04:28.770 --> 00:04:31.944
ตัวเมือง

00:04:31.944 --> 00:04:33.818
สิ่งที่สุดยอดที่สุด

00:04:33.818 --> 00:04:35.812
คือการได้เรียนรู้ว่า

00:04:35.812 --> 00:04:39.752
เมืองกรุงเป็นที่ที่เลิศเลอสำหรับคนตาบอด

00:04:39.752 --> 00:04:42.073
และผมก็รู้สึกประหลาดใจ

00:04:42.073 --> 00:04:45.441
กับแนวโน้มของเมืองกรุง
ที่อ่อนโยนและเอาใจใส่กับผม

00:04:45.441 --> 00:04:48.921
แทนที่จะไม่แยแส หรือ ปฏิบัติกับผมแย่กว่านั้น

00:04:48.921 --> 00:04:50.684
และผมก็ได้พบว่า

00:04:50.684 --> 00:04:52.673
คนตาบอดดูเหมือนจะมี

00:04:52.673 --> 00:04:56.742
อิทธิพลด้านบวกกับเมืองกรุง

00:04:56.742 --> 00:04:59.996
มันทำให้ผมสงสัยนิดหน่อย

NOTE Paragraph

00:04:59.996 --> 00:05:02.556
ผมกลับมามองดูว่า

00:05:02.556 --> 00:05:07.918
ทำไมเมืองกรุงถึงเป็นเมืองดีสำหรับคนตาบอด

00:05:07.918 --> 00:05:11.540
สิ่งที่มาพร้อมกับการอบรมฟื้นฟูให้กับคนตาบอด

00:05:11.540 --> 00:05:15.411
คือการเรียนรู้ที่จะพึ่งพาสัมผัสอื่นๆ

00:05:15.411 --> 00:05:18.637
สิ่งที่ทุกคนอาจจะมองข้ามไป

00:05:18.637 --> 00:05:21.182
เหมือนโลกใหม่สำหรับการรับข้อมูล

00:05:21.182 --> 00:05:22.631
ได้เปิดออกแล้ว

00:05:22.631 --> 00:05:24.159
ผมตื่นตะลึงไปกับเสียงซิมโฟนี

00:05:24.159 --> 00:05:27.135
และเสียงเล็กเสียงน้อยรอบตัวในเมือง

00:05:27.135 --> 00:05:28.427
ที่ผมจะต้องฟังและเรียนรู้

00:05:28.427 --> 00:05:30.309
และเข้าใจว่าผมอยู่ที่ไหน

NOTE Paragraph

00:05:30.309 --> 00:05:33.114
จะขยับไปอย่างไร และ ต้องไปทางไหน

00:05:33.114 --> 00:05:35.838
เช่นเดียวกับการจับด้ามไม้เท้า

00:05:35.838 --> 00:05:39.752
คุณสามารถรับรู้แตกต่างของผิวสัมผัสที่พื้นได้

00:05:39.752 --> 00:05:42.186
และค่อยๆ จับแนวทางได้ว่าคุณอยู่ที่ไหน

00:05:42.186 --> 00:05:43.728
และกำลังจะไปไหน

00:05:43.728 --> 00:05:46.620
เช่นเดียวกับ แดดที่ทำให้หน้าร้อนฝั่งเดียว

00:05:46.620 --> 00:05:49.449
หรือ สายลมที่กระทบคอ

00:05:49.449 --> 00:05:51.649
บอกใบ้ทิศทาง

00:05:51.649 --> 00:05:53.342
และการเดินผ่านแต่ละช่วงตึก

00:05:53.342 --> 00:05:56.847
และเวลากับสถานที่ที่คุณเดินผ่าน

00:05:56.847 --> 00:05:59.280
รวมไปถึง การรับรู้กลิ่น

00:05:59.280 --> 00:06:01.981
บางท้องที่ก็มีกลิ่นเฉพาะตัว

00:06:01.981 --> 00:06:05.022
เช่นเดียวกับสถานที่และสิ่งรอบตัว

00:06:05.022 --> 00:06:06.814
คุณอาจตามจมูกคุณไป

00:06:06.814 --> 00:06:10.243
ถึงร้านเบเกอรีใหม่ที่คุณตามหาอยู่

NOTE Paragraph

00:06:10.243 --> 00:06:11.952
ทั้งหมดนี้ ทำให้ผมประหลาดใจ

00:06:11.952 --> 00:06:14.957
เพราะผมเพิ่งเรียนรู้ว่า

00:06:14.957 --> 00:06:17.510
การมองไม่เห็นของผม

00:06:17.510 --> 00:06:19.945
ได้ใช้สัมผัสอีกหลายอย่าง

00:06:19.945 --> 00:06:22.970
มากกว่าตอนที่ผมมองเห็นเสียอีก

00:06:22.970 --> 00:06:25.710
และสิ่งที่ทำให้ผมประหลาดใจอีกอย่าง
คือการที่เมืองของผม

00:06:25.710 --> 00:06:27.342
เปลี่ยนแปลงไปอย่างมาก

00:06:27.342 --> 00:06:29.079
เมื่อตอนมองเห็น

00:06:29.079 --> 00:06:31.268
ทุกคนเหมือนจะสนใจตัวเอง

00:06:31.268 --> 00:06:33.081
สนใจแต่ธุระตัว

00:06:33.081 --> 00:06:34.348
เมื่อมองไม่เห็นแล้ว

00:06:34.348 --> 00:06:37.147
กลับกลายเป็นอีกเรื่องเลย

00:06:37.147 --> 00:06:38.626
จะไม่มีทางรู้เลยว่าใครมองใครอยู่

00:06:38.626 --> 00:06:42.175
แต่ผมมักสงสัยว่าหลายคนมองผมอยู่

00:06:42.175 --> 00:06:44.323
ผมไม่หวาดระแวง แต่ทุกที่ที่ไป

00:06:44.323 --> 00:06:47.352
ผมจะได้รับคำแนะนำต่างๆ

00:06:47.352 --> 00:06:49.672
ไปทางนี้ ทางนั้น ระวังตรงนั้นนะ

00:06:49.672 --> 00:06:51.749
ข้อมูลมากๆ ก็ดี

00:06:51.749 --> 00:06:54.235
บ้างก็มีประโยชน์ แต่หลายทีก็ตรงกันข้าม

00:06:54.235 --> 00:06:57.804
ต้องเรียนรู้ว่าเขาต้องการสื่ออะไร

00:06:57.804 --> 00:07:01.357
บ้างก็เป็นข้อมูลผิดๆ และไม่ช่วยอะไรเลย

00:07:01.357 --> 00:07:04.368
แต่มันก็เป็นสิ่งที่ดี เมื่อมองในภาพรวมนะ

NOTE Paragraph

00:07:04.368 --> 00:07:05.904
ครั้งหนึ่งในโอคแลนด์

00:07:05.904 --> 00:07:08.791
ขนะเดินไปถึงหัวมุมของถนน

00:07:08.791 --> 00:07:11.598
ผมรอสัญญาณเสียงให้คนข้ามถนนอยู่

00:07:11.598 --> 00:07:14.084
เมื่อผมกำลังจะก้าวลงถนน

00:07:14.084 --> 00:07:16.116
ทันใดนั้น มือขวาผม

00:07:16.116 --> 00:07:17.796
ก็ถูกมีผู้ชายคนหนึ่งคว้าไว้

00:07:17.796 --> 00:07:20.208
เขากระชากแขนผม
แล้วก็ดึงผมเดินข้ามทางม้าลายไป

00:07:20.208 --> 00:07:21.882
มันเป็นการถูกลากข้ามถนน

00:07:21.882 --> 00:07:24.134
พร้อมเสียงพูดเป็นภาษาจีนกลาง

00:07:24.134 --> 00:07:25.542
(เสียงหัวเราะ)

00:07:25.542 --> 00:07:29.681
ผมรู้สึกว่าไม่มีทางที่จะหลุด
จากกำมือของชายคนนี้ได้

00:07:29.681 --> 00:07:31.404
แต่เขาก็พาข้ามสำเร็จนะ

00:07:31.404 --> 00:07:33.754
ผมควรทำอย่างไรดี

00:07:33.754 --> 00:07:35.550
แต่เชื่อผมนะ มันมีวิธีสุภาพกว่านี้

00:07:35.550 --> 00:07:37.723
ในการยื่นมือช่วยเหลือ

00:07:37.723 --> 00:07:39.245
เพราะผมไม่รู้ว่ามีใครอยู่ตรงนั้น

00:07:39.245 --> 00:07:41.225
คงจะดีถ้าทักทายกันก่อน

00:07:41.225 --> 00:07:43.361
แล้วถามว่า "ต้องการความช่วยเหลือไหม"

NOTE Paragraph

00:07:43.361 --> 00:07:46.412
ตอนอยู่ในเมืองโอคแลนด์ ผมงงงัน

00:07:46.412 --> 00:07:49.030
ว่าเมืองโอ๊คแลนด์เปลี่ยนไปแค่ไหน

00:07:49.030 --> 00:07:51.532
เมื่อผมมองไม่เห็น

00:07:51.532 --> 00:07:53.699
ผมชอบเมืองนี้ตอนผมมองเห็น

00:07:53.699 --> 00:07:56.275
เป็นเมืองที่ดีมาก

00:07:56.275 --> 00:07:57.544
แต่พอผมมองไม่เห็น

00:07:57.544 --> 00:07:59.859
และต้องเดินไปตามถนน

00:07:59.859 --> 00:08:03.070
มีคนให้พรผมตลอดทาง

NOTE Paragraph

00:08:03.070 --> 00:08:04.624
"โชคดีนะ พี่"

NOTE Paragraph

00:08:04.624 --> 00:08:06.887
"ไปโลด พี่ชาย"

NOTE Paragraph

00:08:06.887 --> 00:08:08.637
"พระเจ้าคุ้มครองนะ"

NOTE Paragraph

00:08:08.637 --> 00:08:10.497
ตอนผมมองเห็น ไม่เจอแบบนี้เลย

00:08:10.497 --> 00:08:11.833
(เสียงหัวเราะ)

00:08:11.833 --> 00:08:18.158
แต่ผมไม่เจอแบบนี้ในซานฟรานซิสโก
แม้ผมจะมองไม่เห็นเหมือนกัน

00:08:18.158 --> 00:08:21.150
เพื่อนตาบอดของผมบางคนรำคาญนะ

00:08:21.150 --> 00:08:22.743
ไม่เฉพาะแต่ผม

00:08:22.743 --> 00:08:24.792
มันทำให้ผมรู้สึก

00:08:24.792 --> 00:08:27.936
ว่าพวกเขาสงสารผม

00:08:27.936 --> 00:08:31.049
ผมพยายามเข้าใจว่ามันมาจากมนุษยธรรม

00:08:31.049 --> 00:08:34.159
โดยรวม มันก็เจ๋งดีแหละ

00:08:34.159 --> 00:08:36.019
เวลาผมรู้สึกจิตตก

00:08:36.019 --> 00:08:37.927
ผมเพียงไปเดินในตัวเมืองโอคแลนด์

00:08:37.927 --> 00:08:40.586
ผมก็รู้สึกดีขึ้นแล้ว

00:08:40.586 --> 00:08:43.857
ไม่ต้องใช้เวลาเลย

NOTE Paragraph

00:08:43.857 --> 00:08:45.892
นี่คือสิ่งที่แสดงให้เห็นว่า

00:08:45.892 --> 00:08:47.674
คนพิการ ตาบอด

00:08:47.674 --> 00:08:50.394
สามารถก้าวข้ามผ่านสังคม

00:08:50.394 --> 00:08:53.120
เชื้อชาติ เศรษฐกิจ ได้อย่างไร

00:08:53.120 --> 00:08:56.955
ความพิการกลับนำมาซึ่งโอกาสที่เท่าเทียม

00:08:56.955 --> 00:08:59.398
ทุกคนได้รับการต้อนรับ

00:08:59.398 --> 00:09:01.959
ผมเคยได้ยินว่าชุมชนคนพิการ

00:09:01.959 --> 00:09:04.461
แบ่งคนเป็นสองประเภท

00:09:04.461 --> 00:09:06.220
คนที่มีความพิการ

00:09:06.220 --> 00:09:10.882
และคนที่ยังไม่เจอความพิการของตัวเอง

00:09:10.882 --> 00:09:13.003
มันเป็นความคิดต่าง

00:09:13.003 --> 00:09:15.252
ผมว่ามันสวยงามนะ

00:09:15.252 --> 00:09:17.428
เพราะมันดูเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน

00:09:17.428 --> 00:09:19.533
มากกว่าการแบ่งแยก พวกเรากับพวกเขา

00:09:19.533 --> 00:09:22.101
หรือ พวกมีความสามารถกับพวกไม่มีความสามารถ

00:09:22.101 --> 00:09:24.879
มันมีความเที่ยงธรรม เคารพกันและกัน

00:09:24.879 --> 00:09:28.183
ให้กับชีวิตที่เปราะบาง

NOTE Paragraph

00:09:28.183 --> 00:09:30.108
สิ่งสุดท้ายที่อยากฝากไว้

00:09:30.108 --> 00:09:34.176
คือไม่เฉพาะเมืองกรุงที่เป็นมิตรกับคนตาบอด

00:09:34.176 --> 00:09:37.355
เมืองกรุงต้องการเรา

00:09:37.355 --> 00:09:39.393
ผมมั่นใจ

00:09:39.393 --> 00:09:40.989
สิ่งที่อยากเสนอในวันนี้

00:09:40.989 --> 00:09:44.429
คือการนำคนตาบอดมาเป็นต้นแบบของผู้อาศัยในเมืองนั้น

00:09:44.429 --> 00:09:47.714
เมื่อคุณคิดจะออกแบบเมืองใหม่ที่วิเศษ

00:09:47.714 --> 00:09:49.575
ไม่ใช่ให้คนตาบอด ถูกนึกถึง

00:09:49.575 --> 00:09:51.808
เมื่อพิมพ์เขียวของเมืองถูกร่างขึ้นแล้ว

00:09:51.808 --> 00:09:54.861
ถึงตอนนั้นมันคงสายเกินไป

00:09:54.861 --> 00:09:58.045
ถ้าออกแบบเมืองโดยคำนึงถึงคนพิการตาบอด

00:09:58.045 --> 00:10:02.630
ก็จะเป็นเมืองที่มีทางเดินถนนที่สมบูรณ์

00:10:02.630 --> 00:10:04.744
เต็มไปด้วยตัวเลือกต่างๆ

00:10:04.744 --> 00:10:08.176
ให้เลือกเต็มถนนไปหมด

00:10:08.176 --> 00:10:10.498
ถ้าออกแบบเมืองโดยคำนึงถึงคนพิการตาบอด

00:10:10.498 --> 00:10:13.618
ทางเดินเท้าจะเดินง่าย คาดเดาง่าย

00:10:13.618 --> 00:10:15.971
ระยะห่างระหว่างตึกจะสมดุล

00:10:15.971 --> 00:10:19.410
ระหว่างคนกับรถยนต์

00:10:19.410 --> 00:10:23.467
แต่จริงแล้ว ใครต้องการรถยนต์

00:10:23.467 --> 00:10:26.552
ถ้าคุณตาบอด คุณไม่ขับรถนะ (เสียงหัวเราะ)

00:10:26.552 --> 00:10:29.915
ไม่มีใครชอบคนตาบอดขับรถ (เสียงหัวเราะ)

00:10:29.915 --> 00:10:32.625
ถ้าออกแบบเมืองโดยคำนึงถึงคนตาบอด

00:10:32.625 --> 00:10:35.268
ออกแบบเมืองที่มีความยั่งยืน

00:10:35.268 --> 00:10:38.960
เดินทางสะดวก เชื่อมต่อระบบขนส่งมวลชนดี

00:10:38.960 --> 00:10:40.562
สามารถเดินทางไปไหนต่อไหนได้สะดวก

00:10:40.562 --> 00:10:43.581
ในทั้งเมืองและข้างเคียง

00:10:43.581 --> 00:10:45.647
ถ้าออกแบบเมืองโดยคำนึงถึงคนตาบอด

00:10:45.647 --> 00:10:48.466
จะสร้างงานได้มากมาย

00:10:48.466 --> 00:10:49.796
คนตาบอดก็อยากทำงานนะ

00:10:49.796 --> 00:10:52.235
อยากมีรายได้เลี้ยงชีพ

NOTE Paragraph

00:10:52.235 --> 00:10:54.991
ดังนั้น การออกแบบเมืองให้คนพิการทางสายตา

00:10:54.991 --> 00:10:57.060
ควรจะตระหนักถึง

00:10:57.060 --> 00:10:59.938
การมีส่วนร่วมมากชึ้น

00:10:59.938 --> 00:11:03.544
เท่าเทียมมากขึ้น เป็นของทุก ๆ คนมากขึ้น

00:11:03.544 --> 00:11:05.764
จากประสบการณ์ที่ผมเคยมองเห็น

00:11:05.764 --> 00:11:07.742
มันฟังดูเป็นเมืองที่น่าจะเจ๋งมาก

00:11:07.742 --> 00:11:11.089
สำหรับคนพิการทางสายตา หรือพิการทางอื่น

00:11:11.089 --> 00:11:13.573
หรือ ความพิการที่คุณยังไม่รู้ตัว

NOTE Paragraph

00:11:13.573 --> 00:11:16.185
ขอบคุณครับ

NOTE Paragraph

00:11:16.185 --> 00:11:20.185
(เสียงปรบมือ)