1
00:00:03,170 --> 00:00:06,151
เมื่อผมก้าวลงจากรถประจำทาง

2
00:00:06,151 --> 00:00:07,896
ผมมุ่งตรงไปที่มุมตึก

3
00:00:07,896 --> 00:00:11,284
เพื่อมุ่งหน้าไปทางทิศตะวันตก
จะไปฝึกอบรมอักษรเบรลล์

4
00:00:11,284 --> 00:00:13,394
มันเป็นวันหนึ่งในฤดูหนาวปี 2009

5
00:00:13,394 --> 00:00:15,815
และ ผมตาบอด มาประมาณ 1 ปีแล้ว

6
00:00:15,815 --> 00:00:17,948
ผมก็ทุกอย่างดำเนินไปด้วยดี

7
00:00:17,948 --> 00:00:19,855
ผมกำลังจะข้ามถนนไปอีกฝั่ง

8
00:00:19,855 --> 00:00:21,316
ผม เลี้ยวซ้าย

9
00:00:21,316 --> 00:00:23,920
กดปุ่มอัตโนมัติ ที่มีไว้ให้สัญญาณเสียง
แก่คนข้ามถนน

10
00:00:23,920 --> 00:00:25,844
และ กำลังรอข้าม

11
00:00:25,844 --> 00:00:27,933
เมื่อได้สัญญาณ ผมก็เริ่มเดินออกไป

12
00:00:27,933 --> 00:00:29,606
และข้ามไปอีกฝั่งได้อย่างปลอดภัย

13
00:00:29,606 --> 00:00:31,702
เมื่อกำลังก้าวย่างไปตามทางเดิน

14
00:00:31,702 --> 00:00:34,396
ผมก็ได้ยินเสียงของเก้าอี้เหล็กตัวหนึ่ง

15
00:00:34,396 --> 00:00:38,552
กำลังโดนลากผ่านพื้นคอนกรีต ผ่านหน้าผมไป

16
00:00:38,552 --> 00:00:40,469
ผมรู้ว่า มันมีร้านกาแฟตรงหัวมุม

17
00:00:40,469 --> 00:00:42,115
และก็มีเก้าอี้เรียงไว้หน้าร้าน

18
00:00:42,115 --> 00:00:43,511
ดังนั้น ผมจึงเดินหลบไปทางซ้าย

19
00:00:43,511 --> 00:00:45,355
เดินชิดริมถนนขึ้นอีกหน่อย

20
00:00:45,355 --> 00:00:48,995
พอผมหลบ เสียงลากเก้าอี้ก็ไปทางซ้าย

21
00:00:48,995 --> 00:00:51,076
ผมจึงรู้สึกว่า ผมหลบผิดทิศ

22
00:00:51,076 --> 00:00:52,914
จึงเปลี่ยนไปทางด้านขวา

23
00:00:52,914 --> 00:00:56,409
เสียงเก้าอี้ก็ไปทางขวาตามผมอีก

24
00:00:56,409 --> 00:00:58,774
ทีนี้ ผมเริ่มจะกระวนกระวายใจ

25
00:00:58,774 --> 00:01:00,387
ผมจึงหันกลับมาทางซ้าย

26
00:01:00,387 --> 00:01:01,676
เสียงเก้าอี้ก็ตามมาทางซ้าย

27
00:01:01,676 --> 00:01:04,284
ขวางทางเดินผม

28
00:01:04,284 --> 00:01:07,286
ตอนนี้ ผมแทบบ้า

29
00:01:07,286 --> 00:01:08,871
เลยตะโกนออกไป

30
00:01:08,871 --> 00:01:12,132
"ใครอยู่ตรงนั้น เกิดอะไรขึ้น"

31
00:01:12,132 --> 00:01:14,384
และหลังจากผมตะโกนไป

32
00:01:14,384 --> 00:01:17,069
ผมได้ยินอีกเสียง เป็นคล้ายโซ่สั่นๆ

33
00:01:17,069 --> 00:01:18,915
ฟังดูคุ้นๆ

34
00:01:18,915 --> 00:01:20,778
ผมเลยคิดว่ามีอีกกรณีหนึ่งที่เป็นไปได้

35
00:01:20,778 --> 00:01:22,709
ผมเอื้อมมือซ้ายออกไป

36
00:01:22,709 --> 00:01:26,113
ไปสัมผัสบางอย่างปุยๆ

37
00:01:26,113 --> 00:01:28,664
ผมคิดว่ามันเป็นหู

38
00:01:28,664 --> 00:01:32,926
เป็นหูสุนัข บางทีคงเป็นโกลเด้นรีทรีฟเวอร์

39
00:01:32,926 --> 00:01:34,915
เชือกจูงถูกพันอยู่กับเก้าอี้

40
00:01:34,915 --> 00:01:36,652
เจ้าของคงไปซื้อกาแฟอยู่

41
00:01:36,652 --> 00:01:38,444
และน้องหมาก็กำลังพยายาม

42
00:01:38,444 --> 00:01:41,782
ที่จะทักทายผม หรืออยากให้ผมเกาหูให้

43
00:01:41,782 --> 00:01:44,394
ใครจะรู้ บางทีเธออาจอยากเป็นอาสาสมัครอยู่

44
00:01:44,394 --> 00:01:46,773
(เสียงหัวเราะ)

45
00:01:46,773 --> 00:01:49,182
เรื่องที่ผมเล่านี้เป็นเพียงส่วนหนึ่ง

46
00:01:49,182 --> 00:01:52,381
ที่นำพามาจาก ความกลัวและเข้าใจผิดไปเอง

47
00:01:52,381 --> 00:01:55,284
ในการเดินทางในเมือง

48
00:01:55,284 --> 00:01:56,607
โดยที่มองไม่เห็น

49
00:01:56,607 --> 00:01:59,568
ทำตัวกลมกลืนไปกับสิ่งแวดล้อมรอบตัว

50
00:01:59,568 --> 00:02:02,468
และผู้คนรอบข้าง

51
00:02:02,468 --> 00:02:06,369
ขอผมเล่าย้อนไปซักนิด

52
00:02:06,369 --> 00:02:08,928
ในวันฉลองนักบุญแพทริค
(St. Patrick's Day) ปี 2008

53
00:02:08,928 --> 00:02:11,515
ผมไปโรงพยาบาลเพื่อรับการผ่าตัด

54
00:02:11,515 --> 00:02:13,709
ตัดเนื้องอกในสมองออก

55
00:02:13,709 --> 00:02:15,796
การผ่าตัด สำเร็จ

56
00:02:15,796 --> 00:02:18,965
สองวันต่อมา สายตาผมเริ่มแย่

57
00:02:18,965 --> 00:02:22,487
วันที่สาม ผมมองไม่เห็น

58
00:02:22,487 --> 00:02:24,584
ทันใดนั้น ผมถูกครอบงำ

59
00:02:24,584 --> 00:02:28,473
ด้วยความกลัว สับสน อ่อนแอ

60
00:02:28,473 --> 00:02:30,922
เช่นเดียวกับคนอื่นๆ ที่เจอแบบเดียวกัน

61
00:02:30,922 --> 00:02:33,414
ผมมีเวลาหยุดคิด

62
00:02:33,414 --> 00:02:35,165
ผมเริ่มตระหนักว่า

63
00:02:35,165 --> 00:02:38,089
มีหลายสิ่งอย่างที่ผมควรจะขอบคุณ

64
00:02:38,089 --> 00:02:41,085
โดยเฉพาะ ผมนึกถึงเรื่องของพ่อผม

65
00:02:41,085 --> 00:02:43,282
ผู้จากไปเพราะภาวะแทรกซ้อน

66
00:02:43,282 --> 00:02:45,385
จากการผ่าตัดสมอง

67
00:02:45,385 --> 00:02:50,476
พ่ออายุ 36 ผม 7 ขวบ

68
00:02:50,476 --> 00:02:53,169
ถึงแม้เหตุการณ์ต่างๆ

69
00:02:53,169 --> 00:02:55,401
จะทำให้ผมกลัวสิ่งที่จะเกิดขึ้น

70
00:02:55,401 --> 00:02:58,035
ผมก็ไม่อาจคาดเดาอนาคต

71
00:02:58,035 --> 00:02:59,793
ผมยังมีชีวิต

72
00:02:59,793 --> 00:03:02,505
ลูกชายก็ยังมีผม

73
00:03:02,505 --> 00:03:04,392
และ ผมไม่ใช่คนแรก

74
00:03:04,392 --> 00:03:06,005
ที่สูญเสียการมองเห็นไป

75
00:03:06,005 --> 00:03:08,154
ผมรู้ว่ามันจะต้องมีระบบ

76
00:03:08,154 --> 00:03:10,471
เทคนิค และ การเรียนรู้

77
00:03:10,471 --> 00:03:13,033
มาช่วยให้ชีวิตผมมีความหมาย และเติมเต็ม

78
00:03:13,033 --> 00:03:14,635
แม้จะมองไม่เห็นก็ตาม

79
00:03:14,635 --> 00:03:16,782
เมื่อผมได้ออกจากโรงพยาบาล

80
00:03:16,782 --> 00:03:19,486
หลังจากนั้นไม่กี่วัน ผมก็มีเป้าหมาย

81
00:03:19,486 --> 00:03:21,616
ที่จะออกไปฝึกฝน

82
00:03:21,616 --> 00:03:26,780
เรียนรู้ให้เร็วที่สุด

83
00:03:26,780 --> 00:03:30,828
ผมกลับมาทำงานอีกครั้งภายในหกเดือน

84
00:03:30,828 --> 00:03:32,430
การฝึกฝนเริ่มต้นขึ้น

85
00:03:32,430 --> 00:03:34,090
หัดแม้แต่การขี่จักรยานคู่

86
00:03:34,090 --> 00:03:35,715
กับเพื่อนเก่าของผม

87
00:03:35,715 --> 00:03:38,412
ผมเดินทางไปทำงานเองได้

88
00:03:38,412 --> 00:03:40,887
เดินตามถนน ขึ้นรถประจำทาง

89
00:03:40,887 --> 00:03:43,650
งานไม่ง่ายเลย

90
00:03:43,650 --> 00:03:45,917
แต่สิ่งที่ผมไม่ได้คาดหวัง

91
00:03:45,917 --> 00:03:48,889
จากการเปลี่ยนแปลงครั้งนี้

92
00:03:48,889 --> 00:03:52,637
คือประสบการณ์ที่น่าทึ่งของการเทียบสองภาวะ

93
00:03:52,637 --> 00:03:56,577
ระหว่างตอนที่ผมมองเห็นและมองไม่เห็น

94
00:03:56,577 --> 00:03:59,250
กับสถานที่เดิมๆ คนเดิมๆ

95
00:03:59,250 --> 00:04:02,753
ในเวลาอันสั้นแค่นี้

96
00:04:02,753 --> 00:04:04,649
สิ่งเหล่านี้ ทำให้ผมเข้าใจปรุโปร่ง

97
00:04:04,649 --> 00:04:06,146
หรือที่ผมชอบเรียกว่า เข้าใจแบบมืดสนิท

98
00:04:06,146 --> 00:04:09,535
ว่าสิ่งที่ผมเรียนรู้จากการสูญเสียการมองเห็น

99
00:04:09,535 --> 00:04:12,502
มีตั้งแต่สิ่งเล็ก ๆ น้อย ๆ

100
00:04:12,502 --> 00:04:14,167
ไปจนถึงสิ่งที่ลึกซึ้ง

101
00:04:14,167 --> 00:04:16,735
จากเรื่องปกติไปจนถึงน่าขัน

102
00:04:16,735 --> 00:04:19,752
ในฐานะที่ผมเป็นสถาปนิก

103
00:04:19,752 --> 00:04:22,266
ประสบการณ์ของการมองเห็นและไม่เห็น

104
00:04:22,266 --> 00:04:24,551
ในสถานที่เดิมๆ เมืองเดิมๆ

105
00:04:24,551 --> 00:04:26,564
ในเวลาอันสั้นแค่นี้

106
00:04:26,564 --> 00:04:28,770
ทำให้ผมรู้ลึกถึง

107
00:04:28,770 --> 00:04:31,944
ตัวเมือง

108
00:04:31,944 --> 00:04:33,818
สิ่งที่สุดยอดที่สุด

109
00:04:33,818 --> 00:04:35,812
คือการได้เรียนรู้ว่า

110
00:04:35,812 --> 00:04:39,752
เมืองกรุงเป็นที่ที่เลิศเลอสำหรับคนตาบอด

111
00:04:39,752 --> 00:04:42,073
และผมก็รู้สึกประหลาดใจ

112
00:04:42,073 --> 00:04:45,441
กับแนวโน้มของเมืองกรุง
ที่อ่อนโยนและเอาใจใส่กับผม

113
00:04:45,441 --> 00:04:48,921
แทนที่จะไม่แยแส หรือ ปฏิบัติกับผมแย่กว่านั้น

114
00:04:48,921 --> 00:04:50,684
และผมก็ได้พบว่า

115
00:04:50,684 --> 00:04:52,673
คนตาบอดดูเหมือนจะมี

116
00:04:52,673 --> 00:04:56,742
อิทธิพลด้านบวกกับเมืองกรุง

117
00:04:56,742 --> 00:04:59,996
มันทำให้ผมสงสัยนิดหน่อย

118
00:04:59,996 --> 00:05:02,556
ผมกลับมามองดูว่า

119
00:05:02,556 --> 00:05:07,918
ทำไมเมืองกรุงถึงเป็นเมืองดีสำหรับคนตาบอด

120
00:05:07,918 --> 00:05:11,540
สิ่งที่มาพร้อมกับการอบรมฟื้นฟูให้กับคนตาบอด

121
00:05:11,540 --> 00:05:15,411
คือการเรียนรู้ที่จะพึ่งพาสัมผัสอื่นๆ

122
00:05:15,411 --> 00:05:18,637
สิ่งที่ทุกคนอาจจะมองข้ามไป

123
00:05:18,637 --> 00:05:21,182
เหมือนโลกใหม่สำหรับการรับข้อมูล

124
00:05:21,182 --> 00:05:22,631
ได้เปิดออกแล้ว

125
00:05:22,631 --> 00:05:24,159
ผมตื่นตะลึงไปกับเสียงซิมโฟนี

126
00:05:24,159 --> 00:05:27,135
และเสียงเล็กเสียงน้อยรอบตัวในเมือง

127
00:05:27,135 --> 00:05:28,427
ที่ผมจะต้องฟังและเรียนรู้

128
00:05:28,427 --> 00:05:30,309
และเข้าใจว่าผมอยู่ที่ไหน

129
00:05:30,309 --> 00:05:33,114
จะขยับไปอย่างไร และ ต้องไปทางไหน

130
00:05:33,114 --> 00:05:35,838
เช่นเดียวกับการจับด้ามไม้เท้า

131
00:05:35,838 --> 00:05:39,752
คุณสามารถรับรู้แตกต่างของผิวสัมผัสที่พื้นได้

132
00:05:39,752 --> 00:05:42,186
และค่อยๆ จับแนวทางได้ว่าคุณอยู่ที่ไหน

133
00:05:42,186 --> 00:05:43,728
และกำลังจะไปไหน

134
00:05:43,728 --> 00:05:46,620
เช่นเดียวกับ แดดที่ทำให้หน้าร้อนฝั่งเดียว

135
00:05:46,620 --> 00:05:49,449
หรือ สายลมที่กระทบคอ

136
00:05:49,449 --> 00:05:51,649
บอกใบ้ทิศทาง

137
00:05:51,649 --> 00:05:53,342
และการเดินผ่านแต่ละช่วงตึก

138
00:05:53,342 --> 00:05:56,847
และเวลากับสถานที่ที่คุณเดินผ่าน

139
00:05:56,847 --> 00:05:59,280
รวมไปถึง การรับรู้กลิ่น

140
00:05:59,280 --> 00:06:01,981
บางท้องที่ก็มีกลิ่นเฉพาะตัว

141
00:06:01,981 --> 00:06:05,022
เช่นเดียวกับสถานที่และสิ่งรอบตัว

142
00:06:05,022 --> 00:06:06,814
คุณอาจตามจมูกคุณไป

143
00:06:06,814 --> 00:06:10,243
ถึงร้านเบเกอรีใหม่ที่คุณตามหาอยู่

144
00:06:10,243 --> 00:06:11,952
ทั้งหมดนี้ ทำให้ผมประหลาดใจ

145
00:06:11,952 --> 00:06:14,957
เพราะผมเพิ่งเรียนรู้ว่า

146
00:06:14,957 --> 00:06:17,510
การมองไม่เห็นของผม

147
00:06:17,510 --> 00:06:19,945
ได้ใช้สัมผัสอีกหลายอย่าง

148
00:06:19,945 --> 00:06:22,970
มากกว่าตอนที่ผมมองเห็นเสียอีก

149
00:06:22,970 --> 00:06:25,710
และสิ่งที่ทำให้ผมประหลาดใจอีกอย่าง
คือการที่เมืองของผม

150
00:06:25,710 --> 00:06:27,342
เปลี่ยนแปลงไปอย่างมาก

151
00:06:27,342 --> 00:06:29,079
เมื่อตอนมองเห็น

152
00:06:29,079 --> 00:06:31,268
ทุกคนเหมือนจะสนใจตัวเอง

153
00:06:31,268 --> 00:06:33,081
สนใจแต่ธุระตัว

154
00:06:33,081 --> 00:06:34,348
เมื่อมองไม่เห็นแล้ว

155
00:06:34,348 --> 00:06:37,147
กลับกลายเป็นอีกเรื่องเลย

156
00:06:37,147 --> 00:06:38,626
จะไม่มีทางรู้เลยว่าใครมองใครอยู่

157
00:06:38,626 --> 00:06:42,175
แต่ผมมักสงสัยว่าหลายคนมองผมอยู่

158
00:06:42,175 --> 00:06:44,323
ผมไม่หวาดระแวง แต่ทุกที่ที่ไป

159
00:06:44,323 --> 00:06:47,352
ผมจะได้รับคำแนะนำต่างๆ

160
00:06:47,352 --> 00:06:49,672
ไปทางนี้ ทางนั้น ระวังตรงนั้นนะ

161
00:06:49,672 --> 00:06:51,749
ข้อมูลมากๆ ก็ดี

162
00:06:51,749 --> 00:06:54,235
บ้างก็มีประโยชน์ แต่หลายทีก็ตรงกันข้าม

163
00:06:54,235 --> 00:06:57,804
ต้องเรียนรู้ว่าเขาต้องการสื่ออะไร

164
00:06:57,804 --> 00:07:01,357
บ้างก็เป็นข้อมูลผิดๆ และไม่ช่วยอะไรเลย

165
00:07:01,357 --> 00:07:04,368
แต่มันก็เป็นสิ่งที่ดี เมื่อมองในภาพรวมนะ

166
00:07:04,368 --> 00:07:05,904
ครั้งหนึ่งในโอคแลนด์

167
00:07:05,904 --> 00:07:08,791
ขนะเดินไปถึงหัวมุมของถนน

168
00:07:08,791 --> 00:07:11,598
ผมรอสัญญาณเสียงให้คนข้ามถนนอยู่

169
00:07:11,598 --> 00:07:14,084
เมื่อผมกำลังจะก้าวลงถนน

170
00:07:14,084 --> 00:07:16,116
ทันใดนั้น มือขวาผม

171
00:07:16,116 --> 00:07:17,796
ก็ถูกมีผู้ชายคนหนึ่งคว้าไว้

172
00:07:17,796 --> 00:07:20,208
เขากระชากแขนผม
แล้วก็ดึงผมเดินข้ามทางม้าลายไป

173
00:07:20,208 --> 00:07:21,882
มันเป็นการถูกลากข้ามถนน

174
00:07:21,882 --> 00:07:24,134
พร้อมเสียงพูดเป็นภาษาจีนกลาง

175
00:07:24,134 --> 00:07:25,542
(เสียงหัวเราะ)

176
00:07:25,542 --> 00:07:29,681
ผมรู้สึกว่าไม่มีทางที่จะหลุด
จากกำมือของชายคนนี้ได้

177
00:07:29,681 --> 00:07:31,404
แต่เขาก็พาข้ามสำเร็จนะ

178
00:07:31,404 --> 00:07:33,754
ผมควรทำอย่างไรดี

179
00:07:33,754 --> 00:07:35,550
แต่เชื่อผมนะ มันมีวิธีสุภาพกว่านี้

180
00:07:35,550 --> 00:07:37,723
ในการยื่นมือช่วยเหลือ

181
00:07:37,723 --> 00:07:39,245
เพราะผมไม่รู้ว่ามีใครอยู่ตรงนั้น

182
00:07:39,245 --> 00:07:41,225
คงจะดีถ้าทักทายกันก่อน

183
00:07:41,225 --> 00:07:43,361
แล้วถามว่า "ต้องการความช่วยเหลือไหม"

184
00:07:43,361 --> 00:07:46,412
ตอนอยู่ในเมืองโอคแลนด์ ผมงงงัน

185
00:07:46,412 --> 00:07:49,030
ว่าเมืองโอ๊คแลนด์เปลี่ยนไปแค่ไหน

186
00:07:49,030 --> 00:07:51,532
เมื่อผมมองไม่เห็น

187
00:07:51,532 --> 00:07:53,699
ผมชอบเมืองนี้ตอนผมมองเห็น

188
00:07:53,699 --> 00:07:56,275
เป็นเมืองที่ดีมาก

189
00:07:56,275 --> 00:07:57,544
แต่พอผมมองไม่เห็น

190
00:07:57,544 --> 00:07:59,859
และต้องเดินไปตามถนน

191
00:07:59,859 --> 00:08:03,070
มีคนให้พรผมตลอดทาง

192
00:08:03,070 --> 00:08:04,624
"โชคดีนะ พี่"

193
00:08:04,624 --> 00:08:06,887
"ไปโลด พี่ชาย"

194
00:08:06,887 --> 00:08:08,637
"พระเจ้าคุ้มครองนะ"

195
00:08:08,637 --> 00:08:10,497
ตอนผมมองเห็น ไม่เจอแบบนี้เลย

196
00:08:10,497 --> 00:08:11,833
(เสียงหัวเราะ)

197
00:08:11,833 --> 00:08:18,158
แต่ผมไม่เจอแบบนี้ในซานฟรานซิสโก
แม้ผมจะมองไม่เห็นเหมือนกัน

198
00:08:18,158 --> 00:08:21,150
เพื่อนตาบอดของผมบางคนรำคาญนะ

199
00:08:21,150 --> 00:08:22,743
ไม่เฉพาะแต่ผม

200
00:08:22,743 --> 00:08:24,792
มันทำให้ผมรู้สึก

201
00:08:24,792 --> 00:08:27,936
ว่าพวกเขาสงสารผม

202
00:08:27,936 --> 00:08:31,049
ผมพยายามเข้าใจว่ามันมาจากมนุษยธรรม

203
00:08:31,049 --> 00:08:34,159
โดยรวม มันก็เจ๋งดีแหละ

204
00:08:34,159 --> 00:08:36,019
เวลาผมรู้สึกจิตตก

205
00:08:36,019 --> 00:08:37,927
ผมเพียงไปเดินในตัวเมืองโอคแลนด์

206
00:08:37,927 --> 00:08:40,586
ผมก็รู้สึกดีขึ้นแล้ว

207
00:08:40,586 --> 00:08:43,857
ไม่ต้องใช้เวลาเลย

208
00:08:43,857 --> 00:08:45,892
นี่คือสิ่งที่แสดงให้เห็นว่า

209
00:08:45,892 --> 00:08:47,674
คนพิการ ตาบอด

210
00:08:47,674 --> 00:08:50,394
สามารถก้าวข้ามผ่านสังคม

211
00:08:50,394 --> 00:08:53,120
เชื้อชาติ เศรษฐกิจ ได้อย่างไร

212
00:08:53,120 --> 00:08:56,955
ความพิการกลับนำมาซึ่งโอกาสที่เท่าเทียม

213
00:08:56,955 --> 00:08:59,398
ทุกคนได้รับการต้อนรับ

214
00:08:59,398 --> 00:09:01,959
ผมเคยได้ยินว่าชุมชนคนพิการ

215
00:09:01,959 --> 00:09:04,461
แบ่งคนเป็นสองประเภท

216
00:09:04,461 --> 00:09:06,220
คนที่มีความพิการ

217
00:09:06,220 --> 00:09:10,882
และคนที่ยังไม่เจอความพิการของตัวเอง

218
00:09:10,882 --> 00:09:13,003
มันเป็นความคิดต่าง

219
00:09:13,003 --> 00:09:15,252
ผมว่ามันสวยงามนะ

220
00:09:15,252 --> 00:09:17,428
เพราะมันดูเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน

221
00:09:17,428 --> 00:09:19,533
มากกว่าการแบ่งแยก พวกเรากับพวกเขา

222
00:09:19,533 --> 00:09:22,101
หรือ พวกมีความสามารถกับพวกไม่มีความสามารถ

223
00:09:22,101 --> 00:09:24,879
มันมีความเที่ยงธรรม เคารพกันและกัน

224
00:09:24,879 --> 00:09:28,183
ให้กับชีวิตที่เปราะบาง

225
00:09:28,183 --> 00:09:30,108
สิ่งสุดท้ายที่อยากฝากไว้

226
00:09:30,108 --> 00:09:34,176
คือไม่เฉพาะเมืองกรุงที่เป็นมิตรกับคนตาบอด

227
00:09:34,176 --> 00:09:37,355
เมืองกรุงต้องการเรา

228
00:09:37,355 --> 00:09:39,393
ผมมั่นใจ

229
00:09:39,393 --> 00:09:40,989
สิ่งที่อยากเสนอในวันนี้

230
00:09:40,989 --> 00:09:44,429
คือการนำคนตาบอดมาเป็นต้นแบบของผู้อาศัยในเมืองนั้น

231
00:09:44,429 --> 00:09:47,714
เมื่อคุณคิดจะออกแบบเมืองใหม่ที่วิเศษ

232
00:09:47,714 --> 00:09:49,575
ไม่ใช่ให้คนตาบอด ถูกนึกถึง

233
00:09:49,575 --> 00:09:51,808
เมื่อพิมพ์เขียวของเมืองถูกร่างขึ้นแล้ว

234
00:09:51,808 --> 00:09:54,861
ถึงตอนนั้นมันคงสายเกินไป

235
00:09:54,861 --> 00:09:58,045
ถ้าออกแบบเมืองโดยคำนึงถึงคนพิการตาบอด

236
00:09:58,045 --> 00:10:02,630
ก็จะเป็นเมืองที่มีทางเดินถนนที่สมบูรณ์

237
00:10:02,630 --> 00:10:04,744
เต็มไปด้วยตัวเลือกต่างๆ

238
00:10:04,744 --> 00:10:08,176
ให้เลือกเต็มถนนไปหมด

239
00:10:08,176 --> 00:10:10,498
ถ้าออกแบบเมืองโดยคำนึงถึงคนพิการตาบอด

240
00:10:10,498 --> 00:10:13,618
ทางเดินเท้าจะเดินง่าย คาดเดาง่าย

241
00:10:13,618 --> 00:10:15,971
ระยะห่างระหว่างตึกจะสมดุล

242
00:10:15,971 --> 00:10:19,410
ระหว่างคนกับรถยนต์

243
00:10:19,410 --> 00:10:23,467
แต่จริงแล้ว ใครต้องการรถยนต์

244
00:10:23,467 --> 00:10:26,552
ถ้าคุณตาบอด คุณไม่ขับรถนะ (เสียงหัวเราะ)

245
00:10:26,552 --> 00:10:29,915
ไม่มีใครชอบคนตาบอดขับรถ (เสียงหัวเราะ)

246
00:10:29,915 --> 00:10:32,625
ถ้าออกแบบเมืองโดยคำนึงถึงคนตาบอด

247
00:10:32,625 --> 00:10:35,268
ออกแบบเมืองที่มีความยั่งยืน

248
00:10:35,268 --> 00:10:38,960
เดินทางสะดวก เชื่อมต่อระบบขนส่งมวลชนดี

249
00:10:38,960 --> 00:10:40,562
สามารถเดินทางไปไหนต่อไหนได้สะดวก

250
00:10:40,562 --> 00:10:43,581
ในทั้งเมืองและข้างเคียง

251
00:10:43,581 --> 00:10:45,647
ถ้าออกแบบเมืองโดยคำนึงถึงคนตาบอด

252
00:10:45,647 --> 00:10:48,466
จะสร้างงานได้มากมาย

253
00:10:48,466 --> 00:10:49,796
คนตาบอดก็อยากทำงานนะ

254
00:10:49,796 --> 00:10:52,235
อยากมีรายได้เลี้ยงชีพ

255
00:10:52,235 --> 00:10:54,991
ดังนั้น การออกแบบเมืองให้คนพิการทางสายตา

256
00:10:54,991 --> 00:10:57,060
ควรจะตระหนักถึง

257
00:10:57,060 --> 00:10:59,938
การมีส่วนร่วมมากชึ้น

258
00:10:59,938 --> 00:11:03,544
เท่าเทียมมากขึ้น เป็นของทุก ๆ คนมากขึ้น

259
00:11:03,544 --> 00:11:05,764
จากประสบการณ์ที่ผมเคยมองเห็น

260
00:11:05,764 --> 00:11:07,742
มันฟังดูเป็นเมืองที่น่าจะเจ๋งมาก

261
00:11:07,742 --> 00:11:11,089
สำหรับคนพิการทางสายตา หรือพิการทางอื่น

262
00:11:11,089 --> 00:11:13,573
หรือ ความพิการที่คุณยังไม่รู้ตัว

263
00:11:13,573 --> 00:11:16,185
ขอบคุณครับ

264
00:11:16,185 --> 00:11:20,185
(เสียงปรบมือ)