Imam pet godina i veoma sam ponosna.
Moj tata je upravo izgradio
najbolji poljski klozet
u našem malom selu u Ukrajini.
Unutra je to jedna
smrdljiva rupa u zemlji,
ali spolja je kao biserno beli laminat
i bukvalno sija na suncu.
To me čini tako ponosnom i važnom
da sama sebe imenujem za vođu
moje male grupe prijatela
i smišljam zadatke za nas.
Tumarali smo od kuće do kuće
tražeći muve zarobljene
u paukovim mrežama
i oslobađali smo ih.
Četiri godine pre toga,
kad sam imala godinu dana,
posle černobiljske katastrofe
padala je crna kiša,
a sestrina kosa je opadala
u pramenovima
i ja sam provela
devet meseci u bolnici.
Nisu bile dozvoljene posete,
pa je mama potplatila radnika u bolnici.
Nabavila je uniformu medicinske sestre
i ušunjala se svake noći
da bi sedela pored mene.
Pet godina kasnije,
neočekivana, sjajna vest.
Zahvaljujući Černobilju
dobili smo azil u SAD.
Imam šest godina i ne plačem
kada napuštamo kuću
i dolazimo u Ameriku,
jer sam očekivala
da je tamo puno retkih
i divnih stvari kao što su
banane i čokolada
i "Bazuka" žvakaće gume,
"Bazuka" žvaka umotana u strip,
"Bazuka", koju smo u Ukrajini
dobijali jednom godišnje
i morali smo jedan komad
žvakati cele nedelje.
Prvog dana po dolasku u Njujork
baka i ja nalazimo jedan peni
na podu skloništa za beskućnike
u kojoj je moja porodica odsela.
Samo, ne znamo da je to sklonište.
Mislimo da je hotel,
hotel sa mnogo pacova.
Nalazimo taj peni,
kao da se skamenio u podu,
i mislimo da ga je ostavio
neki veoma bogat čovek
jer obični ljudi ne gube novac
tek tako.
Držim taj peni u šaci,
lepljiv je i zarđao,
ali čini mi se kao da držim bogatstvo.
Odlučujem da kupim svoj
komad "Bazuka" žvake.
U tom trenutku se osećam kao milioner.
Otprilike godinu dana kasnije
imam isti osećaj,
kada nalazimo u đubretu
vreću punu igračaka
i iznenada ih imam više nego
ikada u životu.
I opet imam isti osećaj,
kada nam neko zakuca
na vrata našeg stana u Bruklinu
i sestra i ja ugledamo
čoveka koji isporučuje
picu, koju nismo ni naručili.
Uzimamo tu picu, prvu u životu,
i gutamo parče po parče
dok čovek stoji i zuri u nas sa praga.
Kaže nam da platimo,
ali mi ne govorimo engleski.
Izlazi mama i on traži novac od nje,
ali mama nema dovoljno.
Ona pešači 50 blokova
do posla i nazad svakog dana
samo da ne troši novac za autobus.
Tada komšinica proviri
i pocrveni od besa kada shvati
da su se imigranti sa prizemlja
nekako dočepali njene pice.
Svi su ljuti.
Ali, pica je ukusna.
Tek kasnije me je pogodilo to
što smo tako malo imali.
Na desetu godišnjicu boravka u SAD
odlučili smo da proslavimo
rezervacijom sobe
u hotelu u kojem smo prvo odseli
kad smo stigli u SAD.
Čovek za pultom se smeje i kaže:
"Ne možete rezervisati sobu ovde.
Ovo je sklonište za beskućnike."
Bili smo šokirani.
Moj suprug Brajan je, kao dete,
takođe bio beskućnik.
Njegova porodica je sve izgubila
i sa 11 godina
morao je da živi u motelima
sa svojim ocem,
u motelima gde su im
zadržavali svu hranu
kao garanciju dok ne bi platili račun.
Jednom, kad su im konačno vratili
kutiju sa zamrznutim pahuljicama,
u njoj su već milele bubašvabe.
Ali, jednu stvar je imao.
Imao je kutiju za cipele
koju je nosio sa sobom
u kojoj je bilo devet stripova,
dva G.I. Džo-a koji su bili ofarbani
tako da liče na Spajdermena
i pet Gobota.
I to je bilo njegovo blago.
To je bio skup njegovih junaka
koji su ga držali dalje
od droge i bandi
i čuvali ga da ne odustane
od svojih snova.
Pričaću vam o još jednom
bivšem beskućniku iz naše porodice.
Ovo je Skarlet.
Nekada je Skarlet bila mamac
u borbama pasa.
Vezali su je i bacili u ring
da bi je drugi psi napadali,
da bi bili agresvniji pre borbe.
Ovih dana ona jede organsku hranu
i spava na anatomskom krevetu
sa svojim imenom,
a kad sipamo vodu u njenu činiju,
još uvek pogleda gore
i maše repom u znak zahvalnosti.
Ponekad se Brajan i ja šetamo
sa Skarlet u parku,
ona se kortlja po travi
a mi je samo pogledamo,
pa se i sami pogledamo
i osećamo zahvalnost.
Zaboravimo na sve frustracije
i razočarenja naše srednje klase
i osećamo se kao milioneri.
Hvala.
(Aplauz)