1
00:00:00,000 --> 00:00:04,000
پنج ساله بودم و خیلی مغرور بودم.

2
00:00:04,000 --> 00:00:08,000
پدرم در دهكده كوچكمان در اوكراين

3
00:00:08,000 --> 00:00:10,000
بهترين توالت رو ساخته بود.

4
00:00:10,000 --> 00:00:14,000
داخلش، تو زمين يك سوراخ بوگندو و خيلى گشاد،

5
00:00:14,000 --> 00:00:18,000
اما بيرونش به سفيدی مرواريد بود.

6
00:00:18,000 --> 00:00:22,000
و به معناى واقعى كلمه در نور خورشيد مىدرخشید.

7
00:00:22,000 --> 00:00:25,000
اين باعث مىشد احساس غرور زياد و خيلى مهم بودن كنم،

8
00:00:25,000 --> 00:00:28,000
طوريكه خودم را رهبر گروه كوچك دوستانم منصوب كنم و

9
00:00:28,000 --> 00:00:31,000
و براى خودمون ماموريت تعيين كنم.

10
00:00:31,000 --> 00:00:33,000
از خانهاى به خانهاى ديگر در جستجوى يافتن مگسهايى كه

11
00:00:33,000 --> 00:00:37,000
در تارهاى عنكبوت گرفتار شدهاند مىرفتيم

12
00:00:37,000 --> 00:00:39,000
و آنها را آزاد مىكردیم.

13
00:00:39,000 --> 00:00:41,000
چهار سال قبلتر، وقتى يك ساله بودم،

14
00:00:41,000 --> 00:00:43,000
بعد از سانحه چرنوبيل،

15
00:00:43,000 --> 00:00:45,000
باران سياه باريد،

16
00:00:45,000 --> 00:00:47,000
و موهاى خواهرم دسته دسته ريخت،

17
00:00:47,000 --> 00:00:50,000
و من نه ماه را در بيمارستان گذراندم.

18
00:00:50,000 --> 00:00:51,000
هیچ ملاقات كنندهاى اجازه آمدن نداشت،

19
00:00:51,000 --> 00:00:55,000
اما مادرم به يك كارمند بيمارستان رشوه داد.

20
00:00:55,000 --> 00:00:58,000
و با این کار يك دست يونيفورم پرستارى بدست آورد،

21
00:00:58,000 --> 00:01:03,000
و هر شب دزدكى ميامد و كنارم مىنشست.

22
00:01:03,000 --> 00:01:06,000
پنج سال بعد، قرعه شانس غير منتظرهاى به لطف

23
00:01:06,000 --> 00:01:10,000
چرنوبيل سراغمون آمد و ما پناهندگى آمريكا را گرفتيم.

24
00:01:10,000 --> 00:01:14,000
شش سالم بود. وقتى خانه را ترك كرديم

25
00:01:14,000 --> 00:01:15,000
و به آمريكا آمديم، گريه نكردم.

26
00:01:15,000 --> 00:01:19,000
چون انتظارم داشتم جايى باشد پر از چيزهاى ناياب و

27
00:01:19,000 --> 00:01:23,000
فوقالعاده مثل موز و شكلات

28
00:01:23,000 --> 00:01:25,000
و آدامس بادكنكى بازوكا،

29
00:01:25,000 --> 00:01:29,000
آدامس بادكنكى بازوكا، يا عكسهاى كارتونى داخلش،

30
00:01:29,000 --> 00:01:33,000
بازوكايى كه ما سالى يكبار در اوكراين مىگرفتيم

31
00:01:33,000 --> 00:01:37,000
و مىبايست يك تكه از آن را بمدت يك هفته تمام مىجويديم.

32
00:01:37,000 --> 00:01:38,000
اولين روزى كه به نيويورك آمديم،

33
00:01:38,000 --> 00:01:41,000
من و مادربزرگم يك پنى را روى كف

34
00:01:41,000 --> 00:01:44,000
پناهگاهی كه خانوادم بودم، پيدا كرديم.

35
00:01:44,000 --> 00:01:46,000
فقط اين كه ما نمىدانستيم آنجا پناهگاه بىخانمانهاست.

36
00:01:46,000 --> 00:01:49,000
ما فكر مىكرديم اونجا يه هتله، هتلى پر از موش.

37
00:01:49,000 --> 00:01:54,000
خب ما اين پنى را كه يكجورهايى هم فسيل شده بود، در كف آنجا پيدا كرديم،

38
00:01:54,000 --> 00:01:57,000
و فكر كرديم كه يك آدم خيلى پولدارى بايد آن را آنجا جا گذاشته باشد

39
00:01:57,000 --> 00:01:59,000
چون مردم عادى كه پولشان را گم نمىكنند.

40
00:01:59,000 --> 00:02:02,000
و من اين پنى را توى كف دستم نگهداشتم،

41
00:02:02,000 --> 00:02:04,000
چسبناك و زنگ زده بود،

42
00:02:04,000 --> 00:02:07,000
اما حسم اين بود كه ثروتى را نگه داشته بودم.

43
00:02:07,000 --> 00:02:09,000
تصميم گرفتم كه بروم و يك بسته آدامس بادكنكى بازوكا

44
00:02:09,000 --> 00:02:11,000
براى خود خودم بخرم.

45
00:02:11,000 --> 00:02:15,000
و در آن لحظه، احساس يك ميليونر را داشتم.

46
00:02:15,000 --> 00:02:17,000
حدود يكسال بعد، وقتی ما يه كيسه پر از حيوانات عروسكی رو

47
00:02:17,000 --> 00:02:20,000
در سطل آشغال پيدا كردم و اسباب بازيهام بيشتر از

48
00:02:20,000 --> 00:02:22,000
كل چيزهايی شد كه در زندگيم داشتم،

49
00:02:22,000 --> 00:02:25,000
اون حس دوباره سراغم اومد.

50
00:02:25,000 --> 00:02:27,000
يه بار ديگه هم وقتى درب آپارتمانمان

51
00:02:27,000 --> 00:02:29,000
در بروكلين به صدا در آمد،

52
00:02:29,000 --> 00:02:32,000
و من و خواهرم مرد پيتزا رسان را بهمراه يك جعبه پيتزايی يافتيم

53
00:02:32,000 --> 00:02:34,000
كه سفارش نداده بوديم، اون حس برگشت.

54
00:02:34,000 --> 00:02:37,000
خلاصه اين كه پيتزا را گرفتيم، اولين پيتزايمان،

55
00:02:37,000 --> 00:02:40,000
و هر برش از آن را با ولع خورديم

56
00:02:40,000 --> 00:02:44,000
پيك همانطور آنجا ايستاد و از دم در به ما زل زد.

57
00:02:44,000 --> 00:02:47,000
و به ما گفت كه پولش را بدهيم، اما ما انگليسى حرف نمىزديم.

58
00:02:47,000 --> 00:02:49,000
مادرم بيرون آمد، و طرف پولش را خواست،

59
00:02:49,000 --> 00:02:50,000
اما مادر پول كافى نداشت.

60
00:02:50,000 --> 00:02:54,000
هرروز ٥٠ بلوك تا محل كارش پياده مىرفت و برمىگشت

61
00:02:54,000 --> 00:02:56,000
فقط براى اين كه پول بابت كرايه اتوبوس نپردازد.

62
00:02:56,000 --> 00:02:58,000
سپس همسايهمان سرش را تو آورد،

63
00:02:58,000 --> 00:03:01,000
و صورتش از خشم قرمز شد موقعيكه متوجه شد

64
00:03:01,000 --> 00:03:03,000
كه مهاجران طبقه پايينى

65
00:03:03,000 --> 00:03:07,000
به یک نحوى صاحب پيتزايش شدهاند.

66
00:03:07,000 --> 00:03:09,000
همه دلخور بودند.

67
00:03:09,000 --> 00:03:13,000
اما پيتزا خوشمزه بود.

68
00:03:13,000 --> 00:03:19,000
تا سالها بعد به ذهنم خطور نكرد كه ما چقدر فقير بوديم.

69
00:03:19,000 --> 00:03:21,000
برای جشن دهمين سال ورودمان به آمريكا،

70
00:03:21,000 --> 00:03:23,000
تصميم گرفتيم يك اطاق در همان هتلی رزرو كنيم

71
00:03:23,000 --> 00:03:26,000
كه در اولين روزهای ورودمان به آمريكا اونجا اقامت داشتيم.

72
00:03:26,000 --> 00:03:28,000
مردی كه تو قسمت پذيرش بود با خنده گفت:

73
00:03:28,000 --> 00:03:31,000
"اينجا نمىتونيد اتاق رزرو كنيد. اينجا پناهگاه افراد بىخانمان است."

74
00:03:31,000 --> 00:03:33,000
و ما حيرتزده بوديم.

75
00:03:33,000 --> 00:03:37,000
شوهرم برايان هم موقع بچگى بىخانمان بود.

76
00:03:37,000 --> 00:03:40,000
خانوادهاش همه چيزشان را وقتى ١١ سال داشت، از دست دادند،

77
00:03:40,000 --> 00:03:43,000
و مجبور بود با پدرش توى متلها زندگى كند،

78
00:03:43,000 --> 00:03:46,000
متلهايى كه همه غذاهايشان را جمع مىكردند

79
00:03:46,000 --> 00:03:50,000
تا موقعيكه قادر به پرداخت صورتحساب نبودند، گرو نگاه مىداشتند.

80
00:03:50,000 --> 00:03:52,000
يكبار، وقتى بالاخره قوطى كورن فلكس منجمدش

81
00:03:52,000 --> 00:03:56,000
را پس گرفت، سوسكها داخلش مىلوليدند.

82
00:03:56,000 --> 00:03:58,000
اما او يك چيز داشت.

83
00:03:58,000 --> 00:04:00,000
اين جعبه كفشى كه با خودش به همه جا مىبرد

84
00:04:00,000 --> 00:04:03,000
حاوى نه كتاب مصور بود،

85
00:04:03,000 --> 00:04:06,000
دو تا جى. آى. جوز رنگ شده كه شبيه مرد عنكبوتی بودند

86
00:04:06,000 --> 00:04:09,000
و پنج تا گابوتز. و اين گنجينه او بود.

87
00:04:09,000 --> 00:04:12,000
اين كلكسيونش از قهرمانان بود كه

88
00:04:12,000 --> 00:04:14,000
او را از مواد و تبهكارها دور نگهداشت

89
00:04:14,000 --> 00:04:17,000
و مانع از اين شدند كه از روياهايش دست بكشد.

90
00:04:17,000 --> 00:04:18,000
مىخواهم به شما درباره يكى ديگر از

91
00:04:18,000 --> 00:04:21,000
اعضاى پيشين بىخانمان خانوادهمان بگويم.

92
00:04:21,000 --> 00:04:22,000
اين اسكارلت است.

93
00:04:22,000 --> 00:04:25,000
روزگارى، اسكارلت بعنوان طعمه در جنگ سگها استفاده مىشد.

94
00:04:25,000 --> 00:04:28,000
او را بسته بودند و توى رينگ مىانداختنش

95
00:04:28,000 --> 00:04:32,000
تا سگهاى ديگر حمله كنند، تا به اين ترتيب قبل از جنگ متخاصمتر شوند.

96
00:04:32,000 --> 00:04:36,000
و الان، اين روزها، او غذاى اورگانيك مىخورد

97
00:04:36,000 --> 00:04:39,000
و روى تخت اورتوپديك كه اسمش روى آن است، میخوابد،

98
00:04:39,000 --> 00:04:43,000
اما موقعيكه برايش آب توى كاسهاش مىريزيم،

99
00:04:43,000 --> 00:04:47,000
هنوز بالا را نگاه مىكند و دمش را به نشانه قدردانى تكان مىدهد.

100
00:04:47,000 --> 00:04:50,000
گاهى اوقات برايان و من از توى پارك بهمراه اسكارلت قدمزنان مىرويم،

101
00:04:50,000 --> 00:04:53,000
و او توى چمنها غلت مىزند،

102
00:04:53,000 --> 00:04:55,000
و ما فقط به او نگاه مىكنيم

103
00:04:55,000 --> 00:04:57,000
و سپس به يكديكر نگاه مىكنيم

104
00:04:57,000 --> 00:05:01,000
و احساس قدردانى مىكنيم.

105
00:05:01,000 --> 00:05:05,000
همه چيز را درباره نااميديها و دلسرديهاى

106
00:05:05,000 --> 00:05:06,000
حاصل از طبقه متوسط فراموش مىكنيم،

107
00:05:06,000 --> 00:05:09,000
و حس مىكنيم كه ميليونر هستيم.

108
00:05:09,000 --> 00:05:10,000
متشكرم.

109
00:05:10,000 --> 00:05:14,000
(تشويق حضار)