1 00:00:00,000 --> 00:00:04,000 Είμαι πέντε ετών και είμαι πολύ περήφανη. 2 00:00:04,000 --> 00:00:08,000 Ο πατέρας μου μόλις έχτισε το καλύτερο παράσπιτο... 3 00:00:08,000 --> 00:00:10,000 στο μικρό χωριό μας στην Ουκρανία. 4 00:00:10,000 --> 00:00:14,000 Εσωτερικά είναι μία δύσοσμη, αβυσσαλέα τρύπα στο έδαφος, 5 00:00:14,000 --> 00:00:18,000 αλλά εξωτερικά είναι μια μαργαριταρενία άσπρη φορμάικα... 6 00:00:18,000 --> 00:00:22,000 και κυριολεκτικά λάμπει στον ήλιο. 7 00:00:22,000 --> 00:00:25,000 Αισθάνομαι τόσο περήφανη,τόσο σημαντική... 8 00:00:25,000 --> 00:00:28,000 ώστε αυτοδιορίζομαι αρχηγός της μικρής ομάδας φίλων... 9 00:00:28,000 --> 00:00:31,000 και επινοώ για εμάς αποστολές. 10 00:00:31,000 --> 00:00:33,000 Έτσι, περιφερόμαστε από σπίτι σε σπίτι... 11 00:00:33,000 --> 00:00:37,000 αναζητώντας μύγες που πιάστηκαν στα δίχτυα αράχνης... 12 00:00:37,000 --> 00:00:39,000 και τις απελευθερώνουμε. 13 00:00:39,000 --> 00:00:41,000 Πριν τέσσερα χρόνια, όταν ήμουν ενός έτους... 14 00:00:41,000 --> 00:00:43,000 μετά το ατύχημα στο Τσερνόμπιλ... 15 00:00:43,000 --> 00:00:45,000 έπεφτε μαύρη βροχή... 16 00:00:45,000 --> 00:00:47,000 και τα μαλλιά της αδερφής μου έπεφταν μαζικά... 17 00:00:47,000 --> 00:00:50,000 και εγώ πέρασα εννιά μήνες στο νοσοκομείο. 18 00:00:50,000 --> 00:00:51,000 Δεν επιτρέπονταν επισκέπτες... 19 00:00:51,000 --> 00:00:55,000 και η μητέρα μου δωροδόκησε έναν υπάλληλο. 20 00:00:55,000 --> 00:00:58,000 Της δόθηκε μια ποδιά νοσοκόμας... 21 00:00:58,000 --> 00:01:03,000 και έμπαινε κρυφά κάθε βράδυ και καθόταν στο πλευρό μου. 22 00:01:03,000 --> 00:01:06,000 Πέντε χρόνια μετά, κάτι απροσδόκητα καλό βγήκε από αυτήν την κακουχία. 23 00:01:06,000 --> 00:01:10,000 Χάρη στο Τσερνόμπιλ, μας δόθηκε άσυλο στις Η.Π.Α. 24 00:01:10,000 --> 00:01:14,000 Είμαι έξι ετών και δεν κλαίω που αφήνουμε το σπίτι μας... 25 00:01:14,000 --> 00:01:15,000 και ερχόμαστε στην Αμερική.... 26 00:01:15,000 --> 00:01:19,000 γιατί προσδοκώ ότι θα είναι μέρος γεμάτο σπάνια... 27 00:01:19,000 --> 00:01:23,000 και υπέροχα πράγματα, όπως μπανάνες και σοκολάτα... 28 00:01:23,000 --> 00:01:25,000 και τσιχλόφουσκες μάρκας Μπαζούκα. 29 00:01:25,000 --> 00:01:29,000 Αυτές τις τσιχλόφουσκες με τα μικρά σκίτσα κινουμένων σχεδίων στο εσωτερικό.. 30 00:01:29,000 --> 00:01:33,000 τις τσιχλόφουσκες που στην Ουκρανία τις παίρναμε μία φορά τον χρόνο... 31 00:01:33,000 --> 00:01:37,000 και είχαμε ένα κομμάτι να μασήσουμε ολόκληρη τη βδομάδα. 32 00:01:37,000 --> 00:01:38,000 Έτσι, την πρώτη μέρα της άφιξής μας στη Νέα Υόρκη... 33 00:01:38,000 --> 00:01:41,000 η γιαγιά μου κι εγώ βρίσκουμε ένα σεντ... 34 00:01:41,000 --> 00:01:44,000 στο πάτωμα ενός καταφυγίου αστέγων στο οποίο μένει η οικογένειά μου. 35 00:01:44,000 --> 00:01:46,000 Μόνο που δεν ξέρουμε ότι είναι καταφύγιο αστέγων. 36 00:01:46,000 --> 00:01:49,000 Νομίζουμε ότι είναι ξενοδοχείο, ξενοδοχείο με πολλούς αρουραίους. 37 00:01:49,000 --> 00:01:54,000 Βρίσκουμε λοιπόν αυτό το κάπως απολιθωμένο σεντ στο πάτωμα... 38 00:01:54,000 --> 00:01:57,000 και συμπεραίνουμε ότι το άφησε εκεί κάποιος πολύ πλούσιος... 39 00:01:57,000 --> 00:01:59,000 γιατί οι συνηθισμένοι άνθρωποι δεν χάνουν χρήματα έτσι απλά. 40 00:01:59,000 --> 00:02:02,000 Κρατώ το σεντ στην παλάμη μου... 41 00:02:02,000 --> 00:02:04,000 και κολλάει και είναι σκουριασμένο... 42 00:02:04,000 --> 00:02:07,000 αλλά εγώ νιώθω ότι κρατάω μια περιουσία. 43 00:02:07,000 --> 00:02:09,000 Αποφασίζω να αγοράσω το δικό μου κομμάτι... 44 00:02:09,000 --> 00:02:11,000 τσιχλόφουσκας Μπαζούκα. 45 00:02:11,000 --> 00:02:15,000 Εκείνη ακριβώς τη στιγμή, αισθάνομαι εκατομμυριούχα. 46 00:02:15,000 --> 00:02:17,000 Περίπου έναν χρόνο αργότερα, έχω το ίδιο συναίσθημα... 47 00:02:17,000 --> 00:02:20,000 όταν βρίσκουμε μια τσάντα γεμάτη λούτρινα ζωάκια στα σκουπίδια... 48 00:02:20,000 --> 00:02:22,000 και ξαφνικά είχα περισσότερα παιχνίδια... 49 00:02:22,000 --> 00:02:25,000 από όσα είχα ποτέ στη ζωή μου. 50 00:02:25,000 --> 00:02:27,000 Και πάλι, αισθάνομαι το ίδιο όταν κάποιος χτυπάει... 51 00:02:27,000 --> 00:02:29,000 την πόρτα του διαμερίσματός μας στο Μπρούκλιν... 52 00:02:29,000 --> 00:02:32,000 και εγώ με την αδερφή μου βλέπουμε έναν διανομέα... 53 00:02:32,000 --> 00:02:34,000 με ένα κουτί πίτσα που δεν είχαμε παραγγείλει. 54 00:02:34,000 --> 00:02:37,000 Παίρνουμε την πίτσα, την πρώτη δική μας πίτσα... 55 00:02:37,000 --> 00:02:40,000 και την καταβροχθίζουμε, κομμάτι το κομμάτι... 56 00:02:40,000 --> 00:02:44,000 καθώς ο διανομέας στέκεται στην είσοδο και μας κοιτάζει... 57 00:02:44,000 --> 00:02:47,000 και μας ζητάει να πληρώσουμε, αλλά εμείς δεν μιλάμε Αγγλικά. 58 00:02:47,000 --> 00:02:49,000 Έρχεται η μητέρα μου και της ζητάει τα χρήματα... 59 00:02:49,000 --> 00:02:50,000 αλλά εκείνη δεν έχει αρκετό ποσό. 60 00:02:50,000 --> 00:02:54,000 Περπατάει 50 τετράγωνα προς και από τη δουλειά κάθε μέρα... 61 00:02:54,000 --> 00:02:56,000 μόνο και μόνο για να μην ξοδέψει χρήματα για το εισιτήριο του λεωφορείου. 62 00:02:56,000 --> 00:02:58,000 Τότε, εμφανίζεται η γειτόνισσα... 63 00:02:58,000 --> 00:03:01,000 και γίνεται έξαλλη από θυμό όταν συνειδητοποιεί... 64 00:03:01,000 --> 00:03:03,000 ότι εκείνοι οι μετανάστες από τον κάτω όροφο... 65 00:03:03,000 --> 00:03:07,000 πήραν με κάποιο τρόπο στα χέρια τους τη δική της πίτσα. 66 00:03:07,000 --> 00:03:09,000 Όλοι αναστατώνονται. 67 00:03:09,000 --> 00:03:13,000 Η πίτσα όμως είναι πεντανόστιμη. 68 00:03:13,000 --> 00:03:19,000 Δεν το συνειδητοποιώ παρά μόνο χρόνια αργότερα πόσα λίγα χρήματα ουσιαστικά είχαμε. 69 00:03:19,000 --> 00:03:21,000 Στην επέτειο των 10 χρόνων παραμονής μας στις ΗΠΑ... 70 00:03:21,000 --> 00:03:23,000 αποφασίσαμε να γιορτάσουμε κάνοντας κράτηση σε ένα δωμάτιο... 71 00:03:23,000 --> 00:03:26,000 στο ξενοδοχείο που είχαμε πρωτομείνει όταν φτάσαμε στις ΗΠΑ. 72 00:03:26,000 --> 00:03:28,000 Ο άντρας στην υποδοχή γελάει, και λέει... 73 00:03:28,000 --> 00:03:31,000 «Δεν μπορείτε να κάνετε κράτηση εδώ. Εδώ είναι καταφύγιο αστέγων.» 74 00:03:31,000 --> 00:03:33,000 Σοκαριστήκαμε. 75 00:03:33,000 --> 00:03:37,000 Ο άντρας μου, ο Μπράιαν, ήταν επίσης άστεγος όταν ήταν παιδί. 76 00:03:37,000 --> 00:03:40,000 Η οικογένειά του έχασε τα πάντα, και στην ηλικία των έντεκα... 77 00:03:40,000 --> 00:03:43,000 αναγκάστηκε να ζει σε μοτέλ με τον πατέρα του... 78 00:03:43,000 --> 00:03:46,000 μοτέλ τα οποία συγκέντρωναν όλο το φαγητό... 79 00:03:46,000 --> 00:03:50,000 και το κρατούσαν όμηρο μέχρι εκείνοι να μπορέσουν να πληρώσουν τον λογαριασμό. 80 00:03:50,000 --> 00:03:52,000 Κάποια φορά, όταν επιτέλους πήρε πίσω το δικό του κουτί... 81 00:03:52,000 --> 00:03:56,000 δημητριακών, ήταν γεμάτο κατσαρίδες. 82 00:03:56,000 --> 00:03:58,000 Είχε όμως ένα πράγμα. 83 00:03:58,000 --> 00:04:00,000 Είχε το κουτί παπουτσιών που κουβαλούσε παντού μαζί του... 84 00:04:00,000 --> 00:04:03,000 που περιείχε εννιά βιβλία κόμικ... 85 00:04:03,000 --> 00:04:06,000 δύο κουκλάκια Τζι-Άι-Τζο που τα είχε βάψει για να μοιάζουν στον Σπάιντερμαν... 86 00:04:06,000 --> 00:04:09,000 και πέντε ρομπότ-παιχνίδια, τα Γκόμποτς. Αυτός ήταν ο δικός του θησαυρός. 87 00:04:09,000 --> 00:04:12,000 Αυτή ήταν η δική του συλλογή από ήρωες... 88 00:04:12,000 --> 00:04:14,000 που τον απέτρεπε από τα ναρκωτικά και τις συμμορίες... 89 00:04:14,000 --> 00:04:17,000 και από το να εγκαταλείψει τα όνειρά του. 90 00:04:17,000 --> 00:04:18,000 Θα σας πω για ακόμα ένα... 91 00:04:18,000 --> 00:04:21,000 πρώην άστεγο μέλος της οικογένειάς μου. 92 00:04:21,000 --> 00:04:22,000 Αυτή είναι η Σκάρλετ. 93 00:04:22,000 --> 00:04:25,000 Κάποτε, η Σκάρλετ χρησιμοποιήθηκε ως δόλωμα σε κυνομαχίες.. 94 00:04:25,000 --> 00:04:28,000 Την έδεναν και την πετούσαν στο ρινγκ... 95 00:04:28,000 --> 00:04:32,000 έτσι ώστε άλλα σκυλιά να επιτεθούν για να γίνουν πιο επιθετικά πριν την μάχη. 96 00:04:32,000 --> 00:04:36,000 Και τώρα, σήμερα, τρώει οργανικό φαγητό... 97 00:04:36,000 --> 00:04:39,000 και κοιμάται σε ορθοπεδικό κρεβάτι που έχει χαραγμένο το όνομά της... 98 00:04:39,000 --> 00:04:43,000 όταν όμως ρίχνουμε νερό στο μπολ της... 99 00:04:43,000 --> 00:04:47,000 εξακολουθεί να κοιτάζει ψηλά και να κουνάει την ουρά της από ευγνωμοσύνη. 100 00:04:47,000 --> 00:04:50,000 Μερικές φορές ο Μπράιαν κι εγώ περπατάμε στο πάρκο με την Σκάρλετ... 101 00:04:50,000 --> 00:04:53,000 και εκείνη κυλιέται στο γρασίδι... 102 00:04:53,000 --> 00:04:55,000 και εμείς απλά την κοιτάμε... 103 00:04:55,000 --> 00:04:57,000 και μετά κοιταζόμαστε μεταξύ μας... 104 00:04:57,000 --> 00:05:01,000 και αισθανόμαστε ευγνωμοσύνη. 105 00:05:01,000 --> 00:05:05,000 Ξεχνάμε όλα τα άγχη που έχει η μεσοαστική μας τάξη... 106 00:05:05,000 --> 00:05:06,000 και τις απογοητεύσεις... 107 00:05:06,000 --> 00:05:09,000 και αισθανόμαστε εκατομμυριούχοι. 108 00:05:09,000 --> 00:05:10,000 Σας ευχαριστώ. 109 00:05:10,000 --> 00:05:14,000 (Χειροκρότημα)