0:00:00.000,0:00:04.000 Είμαι πέντε ετών και είμαι πολύ περήφανη. 0:00:04.000,0:00:08.000 Ο πατέρας μου μόλις έχτισε[br]το καλύτερο παράσπιτο... 0:00:08.000,0:00:10.000 στο μικρό χωριό μας στην Ουκρανία. 0:00:10.000,0:00:14.000 Εσωτερικά είναι μία δύσοσμη, αβυσσαλέα[br]τρύπα στο έδαφος, 0:00:14.000,0:00:18.000 αλλά εξωτερικά είναι μια μαργαριταρενία[br]άσπρη φορμάικα... 0:00:18.000,0:00:22.000 και κυριολεκτικά λάμπει στον ήλιο. 0:00:22.000,0:00:25.000 Αισθάνομαι τόσο περήφανη,τόσο σημαντική... 0:00:25.000,0:00:28.000 ώστε αυτοδιορίζομαι αρχηγός[br]της μικρής ομάδας φίλων... 0:00:28.000,0:00:31.000 και επινοώ για εμάς αποστολές. 0:00:31.000,0:00:33.000 Έτσι, περιφερόμαστε από σπίτι σε σπίτι... 0:00:33.000,0:00:37.000 αναζητώντας μύγες που πιάστηκαν[br]στα δίχτυα αράχνης... 0:00:37.000,0:00:39.000 και τις απελευθερώνουμε. 0:00:39.000,0:00:41.000 Πριν τέσσερα χρόνια, όταν ήμουν ενός έτους... 0:00:41.000,0:00:43.000 μετά το ατύχημα στο Τσερνόμπιλ... 0:00:43.000,0:00:45.000 έπεφτε μαύρη βροχή... 0:00:45.000,0:00:47.000 και τα μαλλιά της αδερφής μου έπεφταν μαζικά... 0:00:47.000,0:00:50.000 και εγώ πέρασα εννιά μήνες στο νοσοκομείο. 0:00:50.000,0:00:51.000 Δεν επιτρέπονταν επισκέπτες... 0:00:51.000,0:00:55.000 και η μητέρα μου δωροδόκησε έναν υπάλληλο. 0:00:55.000,0:00:58.000 Της δόθηκε μια ποδιά νοσοκόμας... 0:00:58.000,0:01:03.000 και έμπαινε κρυφά κάθε βράδυ[br]και καθόταν στο πλευρό μου. 0:01:03.000,0:01:06.000 Πέντε χρόνια μετά, κάτι απροσδόκητα καλό[br]βγήκε από αυτήν την κακουχία. 0:01:06.000,0:01:10.000 Χάρη στο Τσερνόμπιλ, μας δόθηκε άσυλο στις Η.Π.Α. 0:01:10.000,0:01:14.000 Είμαι έξι ετών και δεν κλαίω που αφήνουμε[br]το σπίτι μας... 0:01:14.000,0:01:15.000 και ερχόμαστε στην Αμερική.... 0:01:15.000,0:01:19.000 γιατί προσδοκώ ότι θα είναι μέρος γεμάτο σπάνια... 0:01:19.000,0:01:23.000 και υπέροχα πράγματα, όπως μπανάνες[br]και σοκολάτα... 0:01:23.000,0:01:25.000 και τσιχλόφουσκες μάρκας Μπαζούκα. 0:01:25.000,0:01:29.000 Αυτές τις τσιχλόφουσκες με τα μικρά σκίτσα[br]κινουμένων σχεδίων στο εσωτερικό.. 0:01:29.000,0:01:33.000 τις τσιχλόφουσκες που στην Ουκρανία[br]τις παίρναμε μία φορά τον χρόνο... 0:01:33.000,0:01:37.000 και είχαμε ένα κομμάτι να μασήσουμε[br]ολόκληρη τη βδομάδα. 0:01:37.000,0:01:38.000 Έτσι, την πρώτη μέρα της άφιξής μας[br]στη Νέα Υόρκη... 0:01:38.000,0:01:41.000 η γιαγιά μου κι εγώ βρίσκουμε ένα σεντ... 0:01:41.000,0:01:44.000 στο πάτωμα ενός καταφυγίου αστέγων[br]στο οποίο μένει η οικογένειά μου. 0:01:44.000,0:01:46.000 Μόνο που δεν ξέρουμε ότι είναι καταφύγιο αστέγων. 0:01:46.000,0:01:49.000 Νομίζουμε ότι είναι ξενοδοχείο, [br]ξενοδοχείο με πολλούς αρουραίους. 0:01:49.000,0:01:54.000 Βρίσκουμε λοιπόν αυτό το κάπως απολιθωμένο[br]σεντ στο πάτωμα... 0:01:54.000,0:01:57.000 και συμπεραίνουμε ότι το άφησε εκεί[br]κάποιος πολύ πλούσιος... 0:01:57.000,0:01:59.000 γιατί οι συνηθισμένοι άνθρωποι δεν χάνουν[br]χρήματα έτσι απλά. 0:01:59.000,0:02:02.000 Κρατώ το σεντ στην παλάμη μου... 0:02:02.000,0:02:04.000 και κολλάει και είναι σκουριασμένο... 0:02:04.000,0:02:07.000 αλλά εγώ νιώθω ότι κρατάω μια περιουσία. 0:02:07.000,0:02:09.000 Αποφασίζω να αγοράσω το δικό μου κομμάτι... 0:02:09.000,0:02:11.000 τσιχλόφουσκας Μπαζούκα. 0:02:11.000,0:02:15.000 Εκείνη ακριβώς τη στιγμή,[br]αισθάνομαι εκατομμυριούχα. 0:02:15.000,0:02:17.000 Περίπου έναν χρόνο αργότερα, έχω το ίδιο συναίσθημα... 0:02:17.000,0:02:20.000 όταν βρίσκουμε μια τσάντα γεμάτη λούτρινα ζωάκια[br]στα σκουπίδια... 0:02:20.000,0:02:22.000 και ξαφνικά είχα περισσότερα παιχνίδια... 0:02:22.000,0:02:25.000 από όσα είχα ποτέ στη ζωή μου. 0:02:25.000,0:02:27.000 Και πάλι, αισθάνομαι το ίδιο όταν κάποιος χτυπάει... 0:02:27.000,0:02:29.000 την πόρτα του διαμερίσματός μας στο Μπρούκλιν... 0:02:29.000,0:02:32.000 και εγώ με την αδερφή μου βλέπουμε έναν διανομέα... 0:02:32.000,0:02:34.000 με ένα κουτί πίτσα που δεν είχαμε παραγγείλει. 0:02:34.000,0:02:37.000 Παίρνουμε την πίτσα, την πρώτη δική μας πίτσα... 0:02:37.000,0:02:40.000 και την καταβροχθίζουμε, κομμάτι το κομμάτι... 0:02:40.000,0:02:44.000 καθώς ο διανομέας στέκεται στην είσοδο[br]και μας κοιτάζει... 0:02:44.000,0:02:47.000 και μας ζητάει να πληρώσουμε, αλλά εμείς[br]δεν μιλάμε Αγγλικά. 0:02:47.000,0:02:49.000 Έρχεται η μητέρα μου και της ζητάει τα χρήματα... 0:02:49.000,0:02:50.000 αλλά εκείνη δεν έχει αρκετό ποσό. 0:02:50.000,0:02:54.000 Περπατάει 50 τετράγωνα προς και από τη δουλειά[br]κάθε μέρα... 0:02:54.000,0:02:56.000 μόνο και μόνο για να μην ξοδέψει χρήματα[br]για το εισιτήριο του λεωφορείου. 0:02:56.000,0:02:58.000 Τότε, εμφανίζεται η γειτόνισσα... 0:02:58.000,0:03:01.000 και γίνεται έξαλλη από θυμό όταν συνειδητοποιεί... 0:03:01.000,0:03:03.000 ότι εκείνοι οι μετανάστες από τον κάτω όροφο... 0:03:03.000,0:03:07.000 πήραν με κάποιο τρόπο στα χέρια τους[br]τη δική της πίτσα. 0:03:07.000,0:03:09.000 Όλοι αναστατώνονται. 0:03:09.000,0:03:13.000 Η πίτσα όμως είναι πεντανόστιμη. 0:03:13.000,0:03:19.000 Δεν το συνειδητοποιώ παρά μόνο χρόνια αργότερα[br]πόσα λίγα χρήματα ουσιαστικά είχαμε. 0:03:19.000,0:03:21.000 Στην επέτειο των 10 χρόνων παραμονής μας στις ΗΠΑ... 0:03:21.000,0:03:23.000 αποφασίσαμε να γιορτάσουμε κάνοντας κράτηση[br]σε ένα δωμάτιο... 0:03:23.000,0:03:26.000 στο ξενοδοχείο που είχαμε πρωτομείνει όταν[br]φτάσαμε στις ΗΠΑ. 0:03:26.000,0:03:28.000 Ο άντρας στην υποδοχή γελάει, και λέει... 0:03:28.000,0:03:31.000 «Δεν μπορείτε να κάνετε κράτηση εδώ. Εδώ είναι[br]καταφύγιο αστέγων.» 0:03:31.000,0:03:33.000 Σοκαριστήκαμε. 0:03:33.000,0:03:37.000 Ο άντρας μου, ο Μπράιαν, ήταν επίσης άστεγος[br]όταν ήταν παιδί. 0:03:37.000,0:03:40.000 Η οικογένειά του έχασε τα πάντα,[br]και στην ηλικία των έντεκα... 0:03:40.000,0:03:43.000 αναγκάστηκε να ζει σε μοτέλ με τον πατέρα του... 0:03:43.000,0:03:46.000 μοτέλ τα οποία συγκέντρωναν όλο το φαγητό... 0:03:46.000,0:03:50.000 και το κρατούσαν όμηρο μέχρι εκείνοι[br]να μπορέσουν να πληρώσουν τον λογαριασμό. 0:03:50.000,0:03:52.000 Κάποια φορά, όταν επιτέλους πήρε πίσω[br]το δικό του κουτί... 0:03:52.000,0:03:56.000 δημητριακών, ήταν γεμάτο κατσαρίδες. 0:03:56.000,0:03:58.000 Είχε όμως ένα πράγμα. 0:03:58.000,0:04:00.000 Είχε το κουτί παπουτσιών που κουβαλούσε[br]παντού μαζί του... 0:04:00.000,0:04:03.000 που περιείχε εννιά βιβλία κόμικ... 0:04:03.000,0:04:06.000 δύο κουκλάκια Τζι-Άι-Τζο που τα είχε βάψει[br]για να μοιάζουν στον Σπάιντερμαν... 0:04:06.000,0:04:09.000 και πέντε ρομπότ-παιχνίδια, τα Γκόμποτς.[br]Αυτός ήταν ο δικός του θησαυρός. 0:04:09.000,0:04:12.000 Αυτή ήταν η δική του συλλογή από ήρωες... 0:04:12.000,0:04:14.000 που τον απέτρεπε από τα ναρκωτικά[br]και τις συμμορίες... 0:04:14.000,0:04:17.000 και από το να εγκαταλείψει τα όνειρά του. 0:04:17.000,0:04:18.000 Θα σας πω για ακόμα ένα... 0:04:18.000,0:04:21.000 πρώην άστεγο μέλος της οικογένειάς μου. 0:04:21.000,0:04:22.000 Αυτή είναι η Σκάρλετ. 0:04:22.000,0:04:25.000 Κάποτε, η Σκάρλετ χρησιμοποιήθηκε ως δόλωμα[br]σε κυνομαχίες.. 0:04:25.000,0:04:28.000 Την έδεναν και την πετούσαν στο ρινγκ... 0:04:28.000,0:04:32.000 έτσι ώστε άλλα σκυλιά να επιτεθούν για να γίνουν[br]πιο επιθετικά πριν την μάχη. 0:04:32.000,0:04:36.000 Και τώρα, σήμερα, τρώει οργανικό φαγητό... 0:04:36.000,0:04:39.000 και κοιμάται σε ορθοπεδικό κρεβάτι[br]που έχει χαραγμένο το όνομά της... 0:04:39.000,0:04:43.000 όταν όμως ρίχνουμε νερό στο μπολ της... 0:04:43.000,0:04:47.000 εξακολουθεί να κοιτάζει ψηλά και να κουνάει[br]την ουρά της από ευγνωμοσύνη. 0:04:47.000,0:04:50.000 Μερικές φορές ο Μπράιαν κι εγώ περπατάμε[br]στο πάρκο με την Σκάρλετ... 0:04:50.000,0:04:53.000 και εκείνη κυλιέται στο γρασίδι... 0:04:53.000,0:04:55.000 και εμείς απλά την κοιτάμε... 0:04:55.000,0:04:57.000 και μετά κοιταζόμαστε μεταξύ μας... 0:04:57.000,0:05:01.000 και αισθανόμαστε ευγνωμοσύνη. 0:05:01.000,0:05:05.000 Ξεχνάμε όλα τα άγχη που έχει η μεσοαστική μας τάξη... 0:05:05.000,0:05:06.000 και τις απογοητεύσεις... 0:05:06.000,0:05:09.000 και αισθανόμαστε εκατομμυριούχοι. 0:05:09.000,0:05:10.000 Σας ευχαριστώ. 0:05:10.000,0:05:14.000 (Χειροκρότημα)