De moord gebeurde iets meer dan 21 jaar geleden op 18 januari 1991 in de kleine slaapstad in de kleine slaapstad Lynwood in Californië, slechts een paar kilometer ten zuidoosten van Los Angeles. Een vader kwam naar buiten om zijn tienerzoon en zijn vijf vrienden te vertellen dat het tijd was om te stoppen met dollen op het gazon en op de stoep, om naar huis te gaan, hun huiswerk te maken en te gaan slapen. Terwijl de vader dit deed, kwam een auto langzaam voorbijgereden. Net toen hij de vader en de tieners voorbij was, kwam er een hand uit het voorpassagierraam, en - "Pang, pang!" - werd de vader gedood. De auto ging ervandoor. De opsporingsambtenaren van de politie waren ongelooflijk efficiënt. Zij overliepen alle gebruikelijke boosdoeners, en in minder dan 24 uur hadden ze hun verdachte gevonden: Francisco Carrillo, een 17-jarige jongen die enkele straten verderop woonde van waar de schietpartij plaatsvond, die enkele straten verderop woonde van waar de schietpartij plaatsvond, Ze vonden foto's van hem. Ze maakten een fotoreels en de dag na de schietpartij lieten ze het aan een van de tieners zien. Hij zei: "Dat is de foto. Dat is de schutter die ik de vader zag doden." Dat was alles wat een preliminaire zittingsrechter nodig had om meneer Carrillo terecht te laten staan voor een eerstegraadsmoord. In het onderzoek voor het proces, werd aan elk van de andere vijf tieners dezelfde fotoreeks getoond. Het beste beeld op de fotoreeks bevindt zich waarschijnlijk in de linkerbenedenhoek. De reden dat we niet absoluut zeker zijn, komt door de manier waarop bewijsmateriaal bewaard wordt in ons rechtssysteem. Maar dat is een hele TEDx-talk op zichzelf. (Gelach) Tijdens het proces getuigden de zes tieners en bevestigden de identificaties die ze maakten in de fotoreeks. Carillo werd veroordeeld tot levenslange gevangenisstraf en overgebracht naar de Folsomgevangenis. Wat ging er mis? Even opsommen: een eerlijk proces, een volledig onderzoek. Maar ook: er werd nooit een pistool gevonden. Het voertuig waaruit geschoten werd, werd nooit geïdentificeerd Het voertuig waaruit geschoten werd, werd nooit geïdentificeerd en niemand werd ooit beschuldigd als bestuurder van het voertuig van de schutter. En meneer Carrillo's alibi? Wie van de ouders hier zou niet liegen over de verblijfplaats van zoon of dochter in een moordonderzoek? Ook in de gevangenis bleef hij onvermurwbaar zijn onschuld volhouden, Ook in de gevangenis bleef hij onvermurwbaar zijn onschuld volhouden, 21 jaar lang. Wat is het probleem? De problemen voor dit soort gevallen komen van tientallen jaren wetenschappelijk onderzoek van het menselijk geheugen. Allereerst hebben we al die statistische analyses van het Innocence Project werk. We kennen nu 250 à 280 gedocumenteerde gevallen waar mensen ten onrechte veroordeeld en vervolgens vrijgesproken werden, sommigen zelfs van de doodstraf, op basis van latere DNA-analyse. In meer dan driekwart van al die gevallen van vrijstelling ging het alleen over identificatie door ooggetuigen tijdens de rechtszaak die hen veroordeelde. We weten dat identificaties door ooggetuigen onbetrouwbaar zijn. Het andere komt van een interessant aspect van het menselijk geheugen dat gerelateerd is aan diverse hersenfuncties. Ik kan het hier kortheidshalve in een eenvoudige regel samenvatten: 'Hersenen verafschuwen een vacuüm.' Onder de beste waarnemingsvoorwaarden, absoluut de beste, detecteren, coderen en slaan we in onze hersenen slechts stukjes en beetjes van de hele ervaring op. Die stukjes worden in verschillende delen van de hersenen opgeslagen. Hoe belangrijk het ook is om ons te kunnen herinneren wat we hebben meegemaakt, we krijgen slechts een onvolledig, gedeeltelijk beeld. En wat gebeurt er dan? Ons onbewuste vult zonder tussenkomst van enig bewust proces, de ontbrekende informatie aan. Ons onbewuste vult zonder tussenkomst van enig bewust proces, de ontbrekende informatie aan. Ons onbewuste vult zonder tussenkomst van enig bewust proces, de ontbrekende informatie aan. Geen oorspronkelijke informatie, maar van gevolgtrekking, van speculatie, van bronnen van informatie die je bereikten als waarnemer, maar na de waarneming. Het gebeurt zonder dat je het zelf doorhebt. Het heet 'gereconstrueerde herinneringen'. Het overkomt ons in alle aspecten van ons leven, de hele tijd. ertoe aan om onder leiding van een geweldige advocaat, Ellen Eggers, hun ervaring en hun talenten samen te bundelen en bij een hogere rechter een verzoekschrift in te dienen voor een nieuw proces voor Francisco Carrillo. Zij betrokken mij erbij als forensisch neurofysioloog, want ik had deskundigheid in identificatie van herinneringen door ooggetuigen, wat in dit geval toch wel zinvol is. Maar ook omdat ik expertise heb in het menselijke nachtzicht. Maar ook omdat ik expertise heb in het menselijke nachtzicht. Wat heeft dat ermee te maken? Als je de verslagen leest van het geval Carrillo, Als je de verslagen leest van het geval Carrillo, valt onmiddellijk op dat de opsporingsambtenaren zeiden dat de verlichting goed was op de plaats delict tijdens de schietpartij. Alle tieners getuigden tijdens het proces dat ze heel goed konden zien. Maar het gebeurde midden januari op het noordelijk halfrond om 19u. Toen ik de berekeningen maakte voor de maan- en de zonnegegevens op die locatie op aarde, op het moment van de schietpartij was de schemering al een hele tijd voorbij en die nacht was er geen maan. Dat kan je op het scherm zien. Dat kan je op het scherm zien. De enige verlichting in deze zone kwam van kunstlicht. De enige verlichting in deze zone kwam van kunstlicht. Ik deed de reconstructie van de scène met fotometers, op verschillende manieren van verlichting en diverse andere manieren van kleurwaarneming, ook met speciale camera's en zeer snelle film. Ik deed alle metingen en sloeg ze op. Neem foto's en zo ziet de scène eruit op het tijdstip van de schietpartij vanuit de positie van de tieners die naar de voorbijrijdende, auto en het schot keken. Dit is een beeld van de straat waar ze stonden. In het rapport van de opsporingsambtenaren stond dat de verlichting goed was. De tieners zeiden dat ze heel goed konden zien. Hier kijk je naar het oosten in de richting waarin het voertuig vluchtte, en dit is de verlichting achter de vader en de tieners. en dit is de verlichting achter de vader en de tieners. Zoals je kunt zien, is het op zijn best slecht te noemen. Niemand gaat dit 'goede verlichting' noemen. Hoe mooi deze foto's ook mogen zijn, ik nam ze omdat ik wist dat ik moest getuigen in de rechtbank. Eén foto zegt meer dan duizend woorden als je probeert om getallen te communiceren, met abstracte begrippen als lux, de internationale eenheid van verlichtingssterkte, of Ishihara-kleurwaarnemingstestwaarden. Mensen die niet vertrouwd zijn met dit soort dingen Mensen die niet vertrouwd zijn met dit soort dingen kunnen er geen touw aan vastknopen. Begin te praten over de tangens van de visuele hoek en hun ogen worden glazig. Begin te praten over de tangens van de visuele hoek en hun ogen worden glazig. Een goed forensisch expert moet ook een goede opvoeder, een goede communicator zijn. Daarom nemen we foto's, niet alleen om te laten zien waar de lichtbronnen zijn en hoe het licht verdeeld is, maar ook voor een eenvoudiger begrip van de omstandigheden. maar ook voor een eenvoudiger begrip van de omstandigheden. Dit zijn enkele van de foto's die ik bij mijn getuigenis gebruikte. Maar wat voor mij als wetenschapper nog belangrijker was, waren de fotometeraflezingen, waardoor ik voorspellingen kon maken wat het menselijk oog kon zien onder deze omstandigheden. Van de metingen ter plekke onder dezelfde zon- en maancondities op dezelfde tijd, enzovoort, kon ik voorspellen dat er geen betrouwbare kleurwaarneming kon zijn. Die is cruciaal voor de gezichtsherkenning. Er was alleen maar scotopische visie mogelijk, wat betekent dat er heel weinig resolutie was. Wij noemen dat randdetectie. Daarbij zijn de ogen onder dit licht volledig gedilateerd, waardoor de scherptediepte, de afstand waarop je je kunt concentreren en details zien, minder dan 45 centimeter zou zijn geweest. Ik getuigde dat voor het hof en ook al was de rechter zeer aandachtig, was het een zeer lange zitting voor dit verzoek om een nieuw proces. Ik merkte uit de hoek van mijn oog dat de rechter misschien nog een extra duwtje nodig zou hebben dan alleen maar meer getallen. Ik trok mijn stoute schoenen aan en vroeg de rechter: en vroeg de rechter: "Edelachtbare, ik denk dat u de scène zelf eens moet gaan bekijken." Mijn toon was misschien meer bevelend dan vragend - (Gelach) - maar toch nam hij een moedig besluit en zei: "Ja, dat doe ik." Een schok voor de Amerikaanse jurisprudentie. We vonden precies dezelfde voorwaarden en we reconstrueerden de hele zaak opnieuw. Hij kwam ernaartoe met een hele brigade politiemensen om hem te beschermen in deze gemeenschap! (Gelach) We plaatsten hem dichter bij het verdachte voertuig dan de tieners hadden gestaan. Hij stond een paar meter van de stoeprand naar het midden van de straat. We lieten een auto voorbijrijden, identiek aan deze beschreven door de tieners. We lieten een auto voorbijrijden, identiek aan deze beschreven door de tieners. Er was één bestuurder en één passagier, en nadat de auto voorbij de rechter was, stak de passagier zijn hand uit en wees naar de rechter terwijl de auto verder reed, net zoals de tieners het hadden beschreven. Hij maakte geen gebruik van een echt pistool, maar had een zwart voorwerp in zijn hand, net zoals het beschreven pistool. Hij wees en dit is wat de rechter zag. Dit is de auto op 10 meter afstand van de rechter. Aan de passagierszijde steekt een arm uit die naar je wijst. Dat is op 10 meter afstand. Enkele tieners zeiden dat de auto vanop 5 meter afstand heeft geschoten. Oké. Dat is 5 meter. Op dit punt werd ik een beetje bezorgd. Met deze rechter wil je liever niet pokeren. Hij bleef totaal onbewogen. Hij vertrok geen spier. Ik had geen idee hoe hij erop reageerde. Na de reconstructie keerde hij zich naar me toe en zei: "Is er nog iets dat ik moet zien?" Ik zei: "Edelachtbare," en ik weet niet of ik wat overmoedig was door mijn meetresultaten en mijn overtuiging dat ze klopten, of dat het gewoon pure domheid was, wat de advocaten van de verdediging dachten - (Gelach) - toen ze me hoorden zeggen: "Ja, edelachtbare, ik wil dat u daar gaat staan, en dat de auto opnieuw voorbijrijdt en ik wil dat hij recht voor u stopt, op een goede meter afstand. Dan moet de passagier zijn hand uitsteken met een zwart voorwerp en het recht op u richten. U mag kijken zo lang u wil." Dit is wat hij zag. (Gelach) Je kan merken -- in mijn testrapport staat het ook -- dat alle overheersende verlichting van de noordzijde komt. Dat betekent dat het gezicht van de schutter in tegenlicht was te zien. Daarenboven veroorzaakt het dak van de auto in de auto wat wij een 'schaduwwolk' noemen waardoor het donkerder wordt. Dit is op drie tot vier meter afstand. Waarom nam ik het risico? Ik wist dat de scherptediepte maximaal 45 centimeter was. Op iets meer dan één meter afstand kon het evengoed 100 meter ver zijn geweest. Dit is wat hij zag. Er volgden nog een paar dagen van bewijs overlopen. Uiteindelijk kwam hij tot het besluit dat hij een nieuw proces zou toestaan. Uiteindelijk kwam hij tot het besluit dat hij een nieuw proces zou toestaan. Uiteindelijk kwam hij tot het besluit dat hij een nieuw proces zou toestaan. Hij liet meneer Carrillo vrij om zijn verdediging voor te bereiden voor een evenuteel nieuw proces. om zijn verdediging voor te bereiden voor een evenuteel nieuw proces. Dat kwam er niet. Hij is nu vrij. (Applaus) (Applaus) Hier zie je hem de oma van zijn vrouw omarmen. Zijn vriendin was zwanger toen hij voor het gerecht kwam. Ze kregen een jongetje. Hij en zijn zoon volgen nu beiden lessen aan Cal State Long Beach. (Applaus) Welke lessen moeten wij hieruit trekken? De Amerikaanse jurisprudentie kent een lange geschiedenis van antipathie De Amerikaanse jurisprudentie kent een lange geschiedenis van antipathie tussen de wetenschap en de wet. Ik kan je horrorverhalen van onwetendheid vertellen uit mijn tientallen jaren ervaring als forensisch expert in mijn pogingen om wetenschap in de rechtszaal aanvaard te krijgen. De tegenpartij probeert het altijd tegen te gaan. Iedereen zou veel meer de noodzaak moeten inzien om in het beleid, in de procedures, meer gebruik te maken van wetenschap in de rechtsgang. Een grote stap in die richting zijn hogere vereisten, met alle respect voor de rechtsfaculteiten, van wetenschap, technologie, ingenieurskunst, wiskunde voor iedereen die rechten studeert, omdat ze later rechters zullen worden. Denk na over hoe wij onze rechters kiezen in dit land. Het is heel anders dan in de meeste andere culturen. Wat ik ook wil benadrukken is de voorzichtigheid die wij allemaal moeten hebben -- ik moet mezelf er voortdurend aan herinneren -- over hoe nauwkeurig onze herinneringen zijn. Wat denken we dat waar is, waar geloven wij in? Tientallen jaren onderzoek, met vele voorbeelden van gevallen als dit, hebben aangetoond dat mensen echt overtuigd zijn van hun uitspraken. Geen van de tieners die hem identificeerden, dachten dat ze de verkeerde persoon uitkozen. Geen van hen dacht dat ze zijn gezicht niet konden zien. We moeten allemaal heel voorzichtig zijn. Al onze herinneringen zijn gereconstrueerde herinneringen. Ze zijn het product van wat we oorspronkelijk ervoeren en van alles wat er daarna gebeurd is. Ze zijn dynamisch. Ze zijn kneedbaar. Ze zijn vluchtig. Daarom moeten we allemaal voorzichtig zijn. De nauwkeurigheid van onze herinneringen hangt niet af van hoe levendig ze zijn of van hoe zeker je bent dat ze juist zijn. Bedankt. (Applaus)