(Applaus)
(Gelach)
Al het onderzoek wijst uit dat
de meeste Amerikanen
Als je bent zoals de meeste Amerikanen,
waaronder ikzelf,
Dat is een totaal valse herinnering.
Denk even terug
aan de afschuwelijke gebeurtenissen van 9/11.
Denk na over wanneer je
voor het eerst de informatie
Dit soort overwegingen,
Er was absoluut geen beeldmateriaal voor de media
Het is een gereconstrueerde herinnering,
Ik herinner me levendig waar ik was.
Ik kon alleen maar zitten en kijken
Ik was in Los Angeles International Airport
op de satellietterminal
Ik weet dat ik de tweede toren
Ik weet zeker
dat ik de tweede toren
Je kan dat niet hebben meegemaakt.
Je zag de eerste,
Maar de hersenen,
zonder dat je je daarvan bewust was,
Maar je weet verstandelijk, cognitief,
Natuurlijk was al het luchtverkeer gestopt.
Weet je wat?
dat beide gebeurtenissen
niet lang na elkaar plaatsvonden.
de tweede toren instorten,
nadat het andere vliegtuig er was ingevlogen,
een gelijkaardige herinnering hebben,
met uitzondering van een paar mensen die toevallig
een uur later zag instorten,
een uur of twee later.
een uur of twee na de eerste
naar beneden zag komen.
en daarna zag je
en je denkt dat je ze kort na elkaar zag.
en nog belangrijker,
en wachtte op een vliegtuig naar San Diego.
geen nauwkeurige herinnering,
herinner je je duidelijk
dat je de eerste toren zag instorten
imploderen en instorten
in de eerste 24 uur na het gebeuren.
je zag de tweede,
maakt niet uit hoe levendig ze is
of hoe zeker je bent.
maar ik weet dat ik het toen
niet kan hebben gezien.
maar op zijn vroegst pas een dag later.
naar de televisie-monitoren met
nadat de eerste toren was ingestort?
onbetrouwbaarheid van ooggetuigen,
op bepaalde plaatsen
in New York woonden.
over deze catastrofe kreeg,
hoe je je voelde,
reconstructieve herinneringen,
steeds weer nieuwsuitzendingen
trok ze samen,
van American Airlines
van de gruwelijke gebeurtenissen.
van het instorten van de tweede toren
wanneer zag je voor het eerst
de tweede toren
zette een groep beroepsadvocaten
De moord gebeurde iets meer dan 21 jaar geleden
op 18 januari 1991
in de kleine slaapstad
in de kleine slaapstad
Lynwood in Californië, slechts een paar kilometer
ten zuidoosten van Los Angeles.
Een vader kwam naar buiten
om zijn tienerzoon
en zijn vijf vrienden te vertellen
dat het tijd was
om te stoppen met dollen
op het gazon en op de stoep,
om naar huis te gaan,
hun huiswerk te maken
en te gaan slapen.
Terwijl de vader dit deed,
kwam een auto langzaam voorbijgereden.
Net toen hij de vader
en de tieners voorbij was,
kwam er een hand
uit het voorpassagierraam,
en - "Pang, pang!" -
werd de vader gedood.
De auto ging ervandoor.
De opsporingsambtenaren van de politie
waren ongelooflijk efficiënt.
Zij overliepen
alle gebruikelijke boosdoeners,
en in minder dan 24 uur
hadden ze hun verdachte gevonden:
Francisco Carrillo,
een 17-jarige jongen
die enkele straten verderop woonde
van waar de schietpartij plaatsvond,
die enkele straten verderop woonde
van waar de schietpartij plaatsvond,
Ze vonden foto's van hem.
Ze maakten een fotoreels
en de dag na de schietpartij
lieten ze het aan een van de tieners zien.
Hij zei: "Dat is de foto.
Dat is de schutter
die ik de vader zag doden."
Dat was alles
wat een preliminaire zittingsrechter nodig had
om meneer Carrillo terecht te laten staan
voor een eerstegraadsmoord.
In het onderzoek voor het proces,
werd aan elk van de andere vijf tieners
dezelfde fotoreeks getoond.
Het beste beeld op de fotoreeks
bevindt zich waarschijnlijk
in de linkerbenedenhoek.
De reden dat we niet absoluut zeker zijn,
komt door de manier
waarop bewijsmateriaal bewaard wordt
in ons rechtssysteem.
Maar dat is een hele TEDx-talk op zichzelf.
(Gelach)
Tijdens het proces getuigden
de zes tieners
en bevestigden de identificaties
die ze maakten in de fotoreeks.
Carillo werd veroordeeld
tot levenslange gevangenisstraf
en overgebracht naar de Folsomgevangenis.
Wat ging er mis?
Even opsommen: een eerlijk proces,
een volledig onderzoek.
Maar ook: er werd nooit een pistool gevonden.
Het voertuig waaruit geschoten werd,
werd nooit geïdentificeerd
Het voertuig waaruit geschoten werd,
werd nooit geïdentificeerd
en niemand werd ooit beschuldigd
als bestuurder
van het voertuig van de schutter.
En meneer Carrillo's alibi?
Wie van de ouders hier zou niet liegen
over de verblijfplaats van zoon of dochter
in een moordonderzoek?
Ook in de gevangenis
bleef hij onvermurwbaar zijn onschuld volhouden,
Ook in de gevangenis
bleef hij onvermurwbaar zijn onschuld volhouden,
21 jaar lang.
Wat is het probleem?
De problemen voor dit soort gevallen
komen van tientallen jaren
wetenschappelijk onderzoek
van het menselijk geheugen.
Allereerst hebben we
al die statistische analyses
van het Innocence Project werk.
We kennen nu
250 à 280 gedocumenteerde gevallen
waar mensen ten onrechte veroordeeld
en vervolgens vrijgesproken werden,
sommigen zelfs van de doodstraf,
op basis van latere DNA-analyse.
In meer dan driekwart van al die gevallen
van vrijstelling ging het alleen
over identificatie door ooggetuigen
tijdens de rechtszaak die hen veroordeelde.
We weten dat identificaties
door ooggetuigen onbetrouwbaar zijn.
Het andere komt van een interessant aspect
van het menselijk geheugen
dat gerelateerd is aan diverse hersenfuncties.
Ik kan het hier kortheidshalve
in een eenvoudige regel samenvatten:
'Hersenen verafschuwen een vacuüm.'
Onder de beste waarnemingsvoorwaarden,
absoluut de beste,
detecteren, coderen en slaan
we in onze hersenen slechts
stukjes en beetjes van de hele ervaring op.
Die stukjes worden in verschillende delen
van de hersenen opgeslagen.
Hoe belangrijk het ook is
om ons te kunnen herinneren
wat we hebben meegemaakt,
we krijgen slechts een onvolledig,
gedeeltelijk beeld.
En wat gebeurt er dan?
Ons onbewuste vult zonder tussenkomst
van enig bewust proces,
de ontbrekende informatie aan.
Ons onbewuste vult zonder tussenkomst
van enig bewust proces,
de ontbrekende informatie aan.
Ons onbewuste vult zonder tussenkomst
van enig bewust proces,
de ontbrekende informatie aan.
Geen oorspronkelijke informatie,
maar van gevolgtrekking, van speculatie,
van bronnen van informatie die je bereikten
als waarnemer, maar na de waarneming.
Het gebeurt zonder dat
je het zelf doorhebt.
Het heet 'gereconstrueerde herinneringen'.
Het overkomt ons in alle aspecten
van ons leven, de hele tijd.
ertoe aan om
onder leiding van een geweldige advocaat,
Ellen Eggers,
hun ervaring en hun talenten samen te bundelen
en bij een hogere rechter
een verzoekschrift in te dienen
voor een nieuw proces
voor Francisco Carrillo.
Zij betrokken mij erbij
als forensisch neurofysioloog,
want ik had deskundigheid
in identificatie van herinneringen
door ooggetuigen,
wat in dit geval
toch wel zinvol is.
Maar ook omdat ik expertise heb in
het menselijke nachtzicht.
Maar ook omdat ik expertise heb in
het menselijke nachtzicht.
Wat heeft dat ermee te maken?
Als je de verslagen leest
van het geval Carrillo,
Als je de verslagen leest
van het geval Carrillo,
valt onmiddellijk op
dat de opsporingsambtenaren zeiden
dat de verlichting goed was
op de plaats delict
tijdens de schietpartij.
Alle tieners getuigden tijdens het proces
dat ze heel goed konden zien.
Maar het gebeurde midden januari
op het noordelijk halfrond om 19u.
Toen ik de berekeningen maakte
voor de maan- en de zonnegegevens
op die locatie op aarde,
op het moment van de schietpartij
was de schemering al een hele tijd voorbij
en die nacht was er geen maan.
Dat kan je op het scherm zien.
Dat kan je op het scherm zien.
De enige verlichting in deze zone
kwam van kunstlicht.
De enige verlichting in deze zone
kwam van kunstlicht.
Ik deed de reconstructie
van de scène met fotometers,
op verschillende manieren
van verlichting
en diverse andere manieren van
kleurwaarneming,
ook met speciale camera's
en zeer snelle film.
Ik deed alle metingen en sloeg ze op.
Neem foto's en zo ziet de scène eruit
op het tijdstip van de schietpartij
vanuit de positie van de tieners
die naar de voorbijrijdende,
auto en het schot keken.
Dit is een beeld van de straat
waar ze stonden.
In het rapport van de opsporingsambtenaren stond
dat de verlichting goed was.
De tieners zeiden
dat ze heel goed konden zien.
Hier kijk je naar het oosten
in de richting waarin het voertuig vluchtte,
en dit is de verlichting
achter de vader en de tieners.
en dit is de verlichting
achter de vader en de tieners.
Zoals je kunt zien,
is het op zijn best slecht te noemen.
Niemand gaat dit
'goede verlichting' noemen.
Hoe mooi deze foto's ook mogen zijn,
ik nam ze omdat ik wist
dat ik moest getuigen in de rechtbank.
Eén foto zegt meer dan duizend woorden
als je probeert om getallen te communiceren,
met abstracte begrippen als lux,
de internationale eenheid van verlichtingssterkte,
of Ishihara-kleurwaarnemingstestwaarden.
Mensen die niet vertrouwd zijn
met dit soort dingen
Mensen die niet vertrouwd zijn
met dit soort dingen
kunnen er geen touw aan vastknopen.
Begin te praten over de tangens
van de visuele hoek en hun ogen worden glazig.
Begin te praten over de tangens
van de visuele hoek en hun ogen worden glazig.
Een goed forensisch expert
moet ook een goede opvoeder,
een goede communicator zijn.
Daarom nemen we foto's,
niet alleen om te laten zien
waar de lichtbronnen zijn
en hoe het licht verdeeld is,
maar ook voor een eenvoudiger
begrip van de omstandigheden.
maar ook voor een eenvoudiger
begrip van de omstandigheden.
Dit zijn enkele van de foto's
die ik bij mijn getuigenis gebruikte.
Maar wat voor mij als wetenschapper
nog belangrijker was,
waren de fotometeraflezingen,
waardoor ik voorspellingen kon maken
wat het menselijk oog kon zien
onder deze omstandigheden.
Van de metingen ter plekke
onder dezelfde zon- en maancondities
op dezelfde tijd, enzovoort,
kon ik voorspellen
dat er geen betrouwbare kleurwaarneming kon zijn.
Die is cruciaal voor de gezichtsherkenning.
Er was alleen maar scotopische visie mogelijk,
wat betekent dat er heel weinig resolutie was.
Wij noemen dat randdetectie.
Daarbij zijn de ogen onder dit licht
volledig gedilateerd,
waardoor de scherptediepte,
de afstand waarop je je kunt concentreren
en details zien,
minder dan 45 centimeter zou zijn geweest.
Ik getuigde dat voor het hof
en ook al was de rechter
zeer aandachtig,
was het een zeer lange zitting
voor dit verzoek om een nieuw proces.
Ik merkte uit de hoek van mijn oog
dat de rechter misschien
nog een extra duwtje nodig zou hebben
dan alleen maar meer getallen.
Ik trok mijn stoute schoenen aan
en vroeg de rechter:
en vroeg de rechter:
"Edelachtbare, ik denk dat u
de scène zelf eens moet gaan bekijken."
Mijn toon was misschien meer bevelend
dan vragend - (Gelach) -
maar toch nam hij een moedig besluit
en zei: "Ja, dat doe ik."
Een schok voor de Amerikaanse jurisprudentie.
We vonden precies dezelfde voorwaarden
en we reconstrueerden de hele zaak opnieuw.
Hij kwam ernaartoe
met een hele brigade politiemensen
om hem te beschermen
in deze gemeenschap! (Gelach)
We plaatsten hem dichter
bij het verdachte voertuig
dan de tieners hadden gestaan.
Hij stond een paar meter van de stoeprand
naar het midden van de straat.
We lieten een auto voorbijrijden,
identiek aan deze beschreven door de tieners.
We lieten een auto voorbijrijden,
identiek aan deze beschreven door de tieners.
Er was één bestuurder en één passagier,
en nadat de auto voorbij de rechter was,
stak de passagier zijn hand uit
en wees naar de rechter
terwijl de auto verder reed,
net zoals de tieners
het hadden beschreven.
Hij maakte geen gebruik
van een echt pistool,
maar had een zwart voorwerp in zijn hand,
net zoals het beschreven pistool.
Hij wees en dit is wat de rechter zag.
Dit is de auto op 10 meter afstand van de rechter.
Aan de passagierszijde steekt een arm uit
die naar je wijst.
Dat is op 10 meter afstand.
Enkele tieners zeiden dat de auto
vanop 5 meter afstand heeft geschoten.
Oké. Dat is 5 meter.
Op dit punt werd ik een beetje bezorgd.
Met deze rechter wil je liever niet pokeren.
Hij bleef totaal onbewogen.
Hij vertrok geen spier.
Ik had geen idee hoe hij erop reageerde.
Na de reconstructie
keerde hij zich naar me toe en zei:
"Is er nog iets dat ik moet zien?"
Ik zei: "Edelachtbare," en ik weet niet of ik
wat overmoedig was door mijn meetresultaten
en mijn overtuiging dat ze klopten,
of dat het gewoon pure domheid was,
wat de advocaten van de verdediging dachten - (Gelach) -
toen ze me hoorden zeggen:
"Ja, edelachtbare, ik wil dat u daar gaat staan,
en dat de auto opnieuw voorbijrijdt
en ik wil dat hij
recht voor u stopt,
op een goede meter afstand.
Dan moet de passagier
zijn hand uitsteken
met een zwart voorwerp
en het recht op u richten.
U mag kijken zo lang u wil."
Dit is wat hij zag. (Gelach)
Je kan merken
-- in mijn testrapport staat het ook --
dat alle overheersende verlichting
van de noordzijde komt.
Dat betekent dat het gezicht van de schutter
in tegenlicht was te zien.
Daarenboven veroorzaakt
het dak van de auto
in de auto
wat wij een 'schaduwwolk' noemen
waardoor het donkerder wordt.
Dit is op drie tot vier meter afstand.
Waarom nam ik het risico?
Ik wist dat de scherptediepte
maximaal 45 centimeter was.
Op iets meer dan één meter afstand
kon het evengoed
100 meter ver zijn geweest.
Dit is wat hij zag.
Er volgden nog een paar dagen
van bewijs overlopen.
Uiteindelijk kwam hij tot het besluit
dat hij een nieuw proces zou toestaan.
Uiteindelijk kwam hij tot het besluit
dat hij een nieuw proces zou toestaan.
Uiteindelijk kwam hij tot het besluit
dat hij een nieuw proces zou toestaan.
Hij liet meneer Carrillo vrij
om zijn verdediging voor te bereiden
voor een evenuteel nieuw proces.
om zijn verdediging voor te bereiden
voor een evenuteel nieuw proces.
Dat kwam er niet.
Hij is nu vrij. (Applaus)
(Applaus)
Hier zie je hem
de oma van zijn vrouw omarmen.
Zijn vriendin was zwanger
toen hij voor het gerecht kwam.
Ze kregen een jongetje.
Hij en zijn zoon volgen nu beiden lessen
aan Cal State Long Beach. (Applaus)
Welke lessen
moeten wij hieruit trekken?
De Amerikaanse jurisprudentie
kent een lange geschiedenis van antipathie
De Amerikaanse jurisprudentie
kent een lange geschiedenis van antipathie
tussen de wetenschap en de wet.
Ik kan je horrorverhalen
van onwetendheid vertellen
uit mijn tientallen jaren ervaring
als forensisch expert
in mijn pogingen om wetenschap
in de rechtszaal aanvaard te krijgen.
De tegenpartij probeert het altijd tegen te gaan.
Iedereen zou veel meer
de noodzaak moeten inzien om
in het beleid,
in de procedures,
meer gebruik te maken
van wetenschap in de rechtsgang.
Een grote stap in die richting
zijn hogere vereisten,
met alle respect
voor de rechtsfaculteiten,
van wetenschap, technologie,
ingenieurskunst, wiskunde
voor iedereen die rechten studeert,
omdat ze later rechters zullen worden.
Denk na over hoe wij
onze rechters kiezen in dit land.
Het is heel anders
dan in de meeste andere culturen.
Wat ik ook wil benadrukken is
de voorzichtigheid
die wij allemaal moeten hebben
-- ik moet mezelf er voortdurend aan herinneren --
over hoe nauwkeurig onze herinneringen zijn.
Wat denken we dat waar is,
waar geloven wij in?
Tientallen jaren onderzoek,
met vele voorbeelden van gevallen als dit,
hebben aangetoond dat mensen
echt overtuigd zijn van hun uitspraken.
Geen van de tieners
die hem identificeerden,
dachten dat ze de verkeerde persoon uitkozen.
Geen van hen dacht
dat ze zijn gezicht niet konden zien.
We moeten allemaal heel voorzichtig zijn.
Al onze herinneringen zijn
gereconstrueerde herinneringen.
Ze zijn het product
van wat we oorspronkelijk ervoeren
en van alles wat er daarna gebeurd is.
Ze zijn dynamisch.
Ze zijn kneedbaar.
Ze zijn vluchtig.
Daarom moeten we
allemaal voorzichtig zijn.
De nauwkeurigheid van onze herinneringen
hangt niet af van
hoe levendig ze zijn
of van hoe zeker je bent
dat ze juist zijn.
Dank je. (Applaus)