Gustaríame amosarlles un vídeo dalgúns modelos cos que traballo. Teñen un tamaño perfecto e nin un ápice de graxa. Mencionei que son fermosos? E que son modelos científicos? (Risas) Como imaxinan, son enxeñeira de tecidos e este é un vídeo dos corazóns con latexo que deseñei no laboratorio. Esperamos que no futuro estes tecidos poidan substituír partes do corpo humano. Pero hoxe vou falar do bos que son estes tecidos como modelo. Pensemos no proceso de aprobación dun fármaco. Formulación, probas de laboratorio, probas en animais, ensaios clínicos, que chamaríamos probas en humanos, antes de que o fármaco chegue ó mercado. Isto custa moitos cartos e tempo, e cando se pon á venda pode provocar efectos secundarios e danar á xente. E canto máis tarde falle, peores serán as consecuencias. Resúmese todo en dous temas: Un: os humanos non somos ratas, e dous: malia as nosas incribles semellanzas, as pequenas diferenzas entre nós teñen un forte impacto no xeito en que metabolizamos fármacos e en como nos afectan os fármacos. Pero, e se tivésemos mellores modelos que nos imitasen mellor cás ratas e ademais reflectisen a nosa diversidade? Vexamos como facelo coa enxeñería de tecidos. Unha das tecnoloxías clave son as células nai pluripotentes inducidas. Desenvolvéronse no Xapón hai pouco. Estas células parécense moito ás células nai embrionarias pero non xeran polémica. Por exemplo, inducimos células da pel engadíndolles algúns xenes, cultivámolas e recollémolas. Estas células pódense levar a un estado de amnesia celular, un estado embrionario. É xenial que non xeren polémica e que se poida obter todo tipo de tecidos con elas: cerebro, corazón, fígado... xa se fan unha idea pero a partir de células propias. Así que podemos facer un modelo do corazón ou do cerebro propios nun chip. Xerar tecidos de densidade e comportamento predicible é o segundo elemento e será clave para que o descubrimento de fármacos adopte estes modelos. Este é un esquema dun biorreactor que estamos a desenvolver para deseñar tecidos dunha maneira modular e escalable. Imaxinemos unha versión a grande escala con miles de fragmentos de tecido humano. Sería como facer un ensaio clínico nun chip. Outra cousa sobre estas células nai pluripotentes inducidas é que, se collemos células da pel, de xente cunha enfermidade xenética e xeramos un tecido a partir delas, poderiamos usar técnicas de enxeñería de tecidos para xerar modelos desa enfermidade. Este é un exemplo do laboratorio de Kevin Eggan en Harvard. El xerou neuronas a partir destas células nai de pacientes con esclerose lateral amiotrófica, e diferenciounas a neuronas, a sorpresa é que as neuronas amosaban síntomas da enfermidade. Con modelos coma este, podemos loitar máis rápido e entender mellor a enfermidade e quizais, atopar fármacos máis axiña. Este é outro exemplo de células nai dun paciente que se deseñaron a partir de alguén con retinose pigmentaria. É unha dexeneración da retina. Unha enfermidade presente na miña familia e esperamos que células coma estas nos axuden a atopar unha cura. Algúns pensan que estes modelos apuntan posibilidades, pero preguntan, "son tan bos como a rata?" A rata é un organismo completo, con redes interactivas de órganos. Un fármaco para o corazón pode metabolizarse no fígado e algúns dos bioprodutos poden almacenarse na graxa. Non botas en falta todo iso nos modelos de enxeñería de tecidos? Isto é outra tendencia nesta área. Combinando a enxeñería de tecidos coa microfluídica, o campo evoluciona a un modelo completo do corpo, con múltiples sistemas de órganos, onde comprobar como un fármaco para a presión sanguínea lle afecta ó fígado, ou un antidepresivo ó corazón. Estes sistemas son difíciles de construír, pero estamos comezando a facelo, así que estean atentos. Isto non é todo, xa que unha vez aprobado un fármaco, a enxeñería de tecidos pode axudarnos a xerar tratamentos personalizados. Este exemplo podería interesarlles algún día, aínda que espero que non, xa que, imaxinen que un día reciben unha chamada, que lles dá a mala noticia de que teñen cancro. Non probarían primeiro se os fármacos que van tomar funcionan contra o seu cancro? Este é un exemplo do laboratorio de Karen Burg, onde empregan células de cancro de mama impresas para estudar a súa progresión e tratamento. Algúns dos nosos compañeiros en Tufts mesturan modelos coma este con ósos creados por enxeñería de tecidos para ver como o cancro podería estenderse polo corpo, e poden imaxinar este tipo de chips multitecido como a próxima xeración deste tipo de estudos. Pensando nos modelos que acabamos de comentar, nun futuro, a enxeñería de tecidos pode revolucionar o descubrimento de fármacos en cada paso do proceso: modelos de enfermidades que melloren a formulación, modelos de tecido humano que revolucionen as probas de laboratorio, reducir as probas en animais e humanos en ensaios clínicos e terapias individualizadas que revolucionarán o mercado. En esencia, estamos a acelerar a retroalimentación entre a xeración dunha molécula e a aprendizaxe de como actúa no corpo humano. O proceso para facer isto é transformar a biotecnoloxía e a farmacoloxía nunha tecnoloxía da información, axudándonos a achar e avaliar fármacos de maneira máis rápida, barata e efectiva. Dálle un novo significado ós modelos contra a experimentación animal, non é? Grazas. (Aplausos)