Ευχαριστώ.

Χαίρομαι πολύ που βρίσκομαι εδώ.
Ας το διασκεδάσουμε.

Με λένε Μάικλ Τζούνιορ.

Θα κάνω μερικά αστεία.

(Γέλια)

(Χειροκρότημα)

Ταυτόχρονα όμως, θα ήθελα
να σας εξηγήσω πώς λειτουργεί η ζωή,

δηλαδή, πώς λειτουργεί η κωμωδία.

Ας σταματήσουμε λοιπόν ακριβώς εδώ.

Μου αρέσει πολύ η πόλη του Ρίνο.

Ήμουν εδώ κάποτε...

(Χειροκρότημα)

Ήμουν εδώ κάποτε-

Ήμουν ομιλητής παρουσίασης μιας εταιρείας

και κάτι πολύ παράξενο συνέβη 
όταν ήμουν εδώ.

Κανονικά, μου αρέσει να είμαι
μόνος πάνω στη σκηνή.

Δεν χρειάζομαι καμία βοήθεια ή κανέναν...

Λοιπόν, ο διευθυντής αυτής
της μεγάλης εταιρείας με σύστησε,

είχε το μικρόφωνο, κανονικά θα είχαμε δύο,
αυτός φεύγει, εγώ μένω εδώ.

Αυτό γίνεται κανονικά.

Αλλά ο τύπος έμεινε εκεί.

(Γέλια)

Στέκομαι ακριβώς δίπλα του
χωρίς μικρόφωνο.

(Γέλια)

Και μετά κοιτά προς το κοινό,
κι εγώ στέκομαι εκεί, κι αυτός λέει...

Πρώτα, να σας εξηγήσω κάτι.

Είμαι ο τύπος του κωμικού που παρατηρεί.

Βλέπω ας πούμε τους φοιτητές.

Κάποιον που πάει
σε ένα καλό πανεπιστήμιο

όπως το Πανεπιστήμιο
της Νότιας Καλιφόρνια.

Τον ρωτάς σε ποιο πανεπιστήμιο πάει
και σου απαντά αμέσως:

- «Σε ποιο πανεπιστήμιο πας;»
- «Στο USC».

Αν πάει στο Πανεπιστήμιο
της Νέας Υόρκης, λέει αμέσως:

- «Σε ποιο πανεπιστήμιο πας;»
- «Στο NYU».

Ρώτα όμως έναν που πάει σε δημόσιο.

Πολύ μεγαλύτερη απάντηση, έτσι δεν είναι;

(Γέλια)

«Σε ποιο πανεπιστήμιο πας;»

«Λοιπόν, βλέπεις, αυτή τη στιγμή, που λες,
μαζεύω μονάδες, συγκεντρώνω προσόντα.

Μετά περιμένω να μου εγκριθεί η υποτροφία.

Μετά, φίλε, θα κάνω μεταγραφή.

Λένε ότι το πανεπιστήμιο
σκοτώνει τη δημιουργικότητα.

Νιώθω πολύ ευάλωτος.
Είναι η Μπρένε Μπράουν εδώ γύρω;

Φίλε, αισθάνομαι πολύ ευάλωτος
αυτή τη στιγμή».

(Γέλια)

Να σας πω λίγα ακόμα για μένα.

Μου αρέσει πολύ που είμαι μπαμπάς.

Έχω 5 παιδιά.

Ταξιδεύω πολύ...

για να μπορώ να τα βλέπω όλα.

(Γέλια)

Χα, αστειεύομαι.
Δεν τα βλέπω, δεν τα βλέπω.

(Γέλια)

Όχι, τα βλέπω. Έχω 5 παιδιά.
Όλα μαζί μου είναι.

Σήμερα ζω στο Ντάλας.

Τα παιδιά μου είναι υπέροχα.

Όταν έχεις μεγάλη οικογένεια

πρέπει συνέχεια να σκέφτεσαι
πώς θα γλιτώσεις λεφτά.

Θέλαμε να βγάλουμε
οικογενειακές φωτογραφίες

και αυτό κοστίζει.

Για να εξοικονομήσουμε χρήματα λοιπόν,

καθίσαμε όλοι στο μπροστινό κάθισμα
του αυτοκινήτου, κοιτάξαμε αριστερά-δεξιά,

και περάσαμε με κόκκινο.
Αυτό ακριβώς κάναμε.

(Γέλια)

Δύο μέρες μετά, μας ήρθε
η φωτογραφία με το ταχυδρομείο.

(Γέλια)

Αλλά ο γιος μου έκλεισε τα μάτια

και γι' αυτό έπρεπε να το ξανακάνουμε.

Είναι τρελό.

(Γέλια).

Πρόσφατα, έκανα αυτό το αστείο στη φυλακή.

Όχι μέσα στη φυλακή, όπως λέμε:
«Έι, είμαι αστείος. Άστε με ήσυχο!»

Δεν ήταν έτσι.

(Γέλια)

Κάθε φορά που κάνουμε μια μεγάλη
ζωντανή εμφάνιση, όπως η αποψινή στο Ρίνο,

κάθε φορά που κάνουμε μια εμφάνιση
με εισιτήρια σε μια πόλη,

πάντα ψάχνουμε για ένα άσυλο αστέγων,
μια φυλακή, ένα ίδρυμα για παιδιά,

για να πάμε εκείνη τη μέρα
να κάνουμε κωμωδία.

Ήμουν λοιπόν τότε σε μια φυλακή...

(Χειροκρότημα)

Είναι ομιλία TEDx, δεν έχω και πολύ χρόνο.

Δεν είναι ανάγκη να χειροκροτάτε.

(Γέλια)

Ήμασταν λοιπόν στη φυλακή,
κάνω το αστείο για το κόκκινο φανάρι,

και το 75% των φυλακισμένων γέλασε.

Οι υπόλοιποι... τίποτα.

Μετά κατάλαβα τι συνέβαινε.

Μερικοί ήταν κλεισμένοι μέσα τόσο καιρό,

που ο τύπος δίπλα τους έπρεπε
να τους εξηγήσει το αστείο.

Τους έλεγε: «Ξέρετε, σήμερα
όταν περνάς με κόκκινο

στέλνουν μια φωτογραφία
με το πρόστιμο με ταχυδρομείο».

Μετά κοιτούσε τον τύπο που ήταν παραδίπλα:

«Ένα κόκκινο φανάρι ρυθμίζει
την κυκλοφορία όταν περνάς τον δρόμο».

(Γέλια)

Και μετά έλεγε:
«Ο δρόμος είναι αυτό που...»

(Γέλια)

Πού βρίσκομαι τώρα, ρε φίλε;

Θα ήθελα λοιπόν να σας εξηγήσω
πώς λειτουργεί η κωμωδία.

Έτσι λειτουργεί η κωμωδία,
κάθε είδους κωμωδία.

Κάθε φορά που γελάτε, υπάρχει
ένα τυπικό, κατά κάποιο τρόπο,

αλλά και στην σταντ-απ,
το ίδιο συμβαίνει επίσης.

Πρώτα, υπάρχει ένα σκηνικό,
και μετά μια ατάκα.

Να σας εξηγήσω.

Το σκηνικό είναι όταν ένας κωμικός
χρησιμοποιεί τα ταλέντα του

για να αρπάξει κάθε ευκαιρία

για να βεβαιωθεί ότι εσείς, το κοινό,
κινείστε προς την ίδια κατεύθυνση.

Η ατάκα έρχεται όταν ο κωμικός
αλλάζει την κατεύθυνση

με έναν τρόπο που δεν τον περιμένετε.

Όταν πιάσετε την αλλαγή,
έχετε πιάσει την ατάκα.

Τα αποτελέσματα είναι η αποκάλυψη,
η εκπλήρωση και η χαρά

που εκφράζονται μέσα από το γέλιο.

(Γέλια)

Να σας δώσω ένα παράδειγμα.

Πριν από κάποια καλοκαίρια, πήρα
την οικογένεια για διακοπές στο Μεξικό.

Οι πρώτες δύο μέρες εκεί ήταν δύσκολες

γιατί οι άνθρωποι εκεί συνέχεια
με φώναζαν «νέγρο».

Την τρίτη μέρα, κατάλαβα
ότι έλεγαν «αμίγκο»

και ήταν οκ, οπότε...

(Γέλια)

Καταλάβατε τι έγινε εδώ πέρα;

(Γέλια)

Όταν λοιπόν ήμουν παιδί,
δυσκολευόμουν με την ανάγνωση.

Πολύ με δυσκόλευε η ανάγνωση.

Δεν ξέρω, απλώς δυσκολευόμουν.

Τώρα διαβάζω μια χαρά.

Διαβάζω τις επιγραφές στις πόρτες
που γράφουν «εξάιτ», τα διαβάζω αυτά.

(Γέλια)

Αλλά όταν ήμουν παιδί,
δυσκολευόμουν με την ανάγνωση.

Δεν μπορούσα να αρθρώσω μια λέξη
φωνητικά σωστή, απλά δεν το 'χα.

Τώρα που το ξανασκέφτομαι, συνειδητοποιώ
ότι ανέπτυξα 7 διαφορετικούς τρόπους

να βλέπω μια λέξη
και να καταλαβαίνω ποια λέξη είναι.

Ξεκίνησα να το προσέχω
όταν ήμουν στο γυμνάσιο.

Μπορούσα να δω το μέγεθος
των γραμμάτων, το χρώμα, τη θέση,

τι ήταν μπροστά, τι πίσω,
πώς αντιδρούσαν οι άνθρωποι.

Έγινα πραγματικά καλός
στο να βλέπω τις λέξεις διαφορετικά,

στο σημείο που στο γυμνάσιο
οι άνθρωποι δεν ήξεραν ότι δεν διάβαζα,

απλώς επεξεργαζόμουν τις λέξεις
πολύ, πολύ γρήγορα.

Τώρα ως ενήλικος, διαβάζω μια χαρά,

αλλά έχω ακόμη αυτή την ικανότητα να βλέπω
τις λέξεις, τα άτομα, τις καταστάσεις

με 7 διαφορετικούς τρόπους σχεδόν αμέσως.

Είναι η βασική πηγή
από όπου αντλώ τα αστεία μου.

Ακριβώς αυτό το στοιχείο
από το παρελθόν μου

που φαινόταν σαν εμπόδιο,
σαν μια αναπηρία,

αποδείχτηκε ότι είναι αυτό μου με κάνει
να μπορώ να κάνω αυτό που κάνω.

Κι εσείς σίγουρα θα είχατε κάποια εμπόδια

αλλά αν τα αγκαλιάζατε, κατά κάποιο τρόπο,

θα βρίσκατε ότι υπάρχουν εκεί έξω
πολλές ευκαιρίες.

Τώρα βρίσκω κωμικά στοιχεία παντού.

Στο αεροδρόμιο σήμερα:

με πλησίασε ένα λευκό παιδάκι
και μου ζήτησε αυτόγραφο.

Το ρωτάω: «Πώς σε λένε φιλαράκο;»
Λέει: «Είμαι ο Τάνερ (μαυρίζω).»

Τον κοιτάω και του λέω: «Όχι, δεν είσαι».

(Γέλια)

Η μαμά του είχε σκάσει στα γέλια.

Αυτός επέμενε: «Είμαι ο Τάνερ!»

(Γέλια)

«Όχι. Πίστεψέ με. Δεν είσαι».

(Γέλια)

Ή προσέχω πράγματα. Είδα έναν τύπο
με ένα κολλητό αθλητικό μπλουζάκι.

Έχετε δει ποτέ έναν τύπο με κολλητό
αθλητικό μπλουζάκι, άσπρο φανελάκι,

αλλά χωρίς καθόλου μύες;

(Γέλια)

Τι είναι αυτό; Κανάς τύπος
που δέρνει τη γυναίκα του;

(Γέλια)

Ανάλογα με το μέρος της χώρας
από όπου κατάγεσαι,

καταλαβαίνεις το αστείο καλύτερα.

(Γέλια)

Ο φίλος του φορούσε
ένα μπλουζάκι που έγραφε:

«Αν δεν μιλάς Aγγλικά,
φύγε από τη χώρα».

Αλλά ήταν γραμμένο στα Aγγλικά.
Κι έτσι...

(Γέλια)

Πήγα λοιπόν και του είπα:
«Είσαι ηλίθιος!»

(Γέλια)

Αλλά του το είπα στα Iσπανικά
οπότε δεν το κατάλαβε...

(Γέλια)

Μπορώ λοιπόν να βρω
κωμικά στοιχεία σ' ένα σωρό μέρη

επειδή αποδέχτηκα κάτι που φαινόταν
ελάττωμα στο παρελθόν μου.

Προσέχω ακόμη τι λένε
οι άνθρωποι καμιά φορά.

Έχετε ακούσει ποτέ τη φράση:

«Ε ρε, να ήμουν μια μύγα στον τοίχο!»

Κάθε φορά που το ακούω
λέω σ' αυτόν που το είπε:

«Και μετά τι;»

(Γέλια)

Όχι, όχι, όχι, όχι.

Θέλεις να είσαι μια μύγα στον τοίχο

για να ακούσεις τι γίνεται στο δωμάτιο.

Λοιπόν, το 'χω ψάξει.

Οι μύγες δεν έχουν αυτιά.

(Γέλια)

Ναι.

Και πάλι άσχετος θα ήσουν,
όπως είσαι και τώρα.

(Γέλια)

Αλλά θα ήσουν και μύγα.

(Γέλια)

Κανείς επίσης δεν ακούει ποτέ μια μύγα.

(Γέλια)

Ας πούμε ότι είσαι μια μύγα
που ξέρει να διαβάζει τα χείλη.

Τι θα την κάνεις την πληροφορία;

(Γέλια)

Κι έχεις και δύο μέρες να ζήσεις.

(Γέλια)

Κάνεις πολύ κακές επιλογές.

(Γέλια)

Άλλες φορές, οι άνθρωποι
μου λένε κάτι τέτοια:

«Μάικλ Τζούνιορ,
από πού είναι η καταγωγή σου;»

Εγώ λέω: «Η καταγωγή μου;
Η σύλληψή μου έγινε στο Μίσιγκαν».

(Γέλια)

«Πριν από αυτό,
ήμουν μέσα στον μπαμπά μου».

(Γέλια)

Ναι.

(Γέλια)

«Και μετά, έγινε ένας διαγωνισμός
κολύμβησης», σωστά;

(Γέλια)

«Και νίκησα εγώ, τρελό δεν είναι;»

(Γέλια)

«Γιατί τώρα, δεν ξέρω να κολυμπάω».

(Γέλια)

Κάποτε ήμουν όμως πολύ καλός, προφανώς.

(Γέλια)

Δεν είμαι πολιτικά ορθός.

Θα πω απλώς: ξέρω ότι κάνω κωμωδία,
αλλά είναι απλώς πολλή δουλειά.

Απλώς σας το λέω.

Πρέπει να βλέπεις ειδήσεις
και να γνωρίζεις τη γλώσσα.

Αν μιλήσεις από την καρδιά σου,
θα μιλήσεις σωστά.

Γι' αυτό ποτέ δεν προσπαθώ
να είμαι πολιτικά ορθός.

Μερικοί το προσπαθούν πολύ.

Είμαι σε ένα καφέ. Ένας λευκός μπροστά μου
παραγγέλνει έναν καφέ.

Η κυρία μπροστά του τον ρωτά:
«Πώς τον θέλετε;»

Εκείνος με κοιτά πίσω του και λέει:
«Εμ, Αφρο-αμερικανό παρακαλώ».

(Γέλια)

Κι εγώ λέω: «Ωραία. Ας πάρω κι εγώ
μια Καυκάσια Μόκα.

Θα μπορούσα να πάρω κάτι τέτοιο.

Μια Καυκάσια Μόκα.

Προσπαθώ να μαθαίνω».

(Γέλια)

Οι προπονητές λένε κι αυτοί κάτι περίεργα.

Έχετε ακούσει ποτέ έναν προπονητή να λέει:

«Τα πράγματα που σας μαθαίνω,
δεν αφορούν μόνο το παιχνίδι.

Εφαρμόζονται και στη ζωή».

Κι όμως, σας λέω, δεν είναι αλήθεια.

Νόμιζα πως ήταν αλήθεια.

Μόλις τελείωσα το γυμνάσιο,

η πρώτη μου δουλειά ήταν παρκαδόρος.

Ένα αμάξι ήταν πολύ ωραίο
και το πήρα για μια μικρή βόλτα.

Η εταιρεία το έμαθε
και το αφεντικό μου έχασε τη δουλειά.

Μου φώναζε και ούρλιαζε

και δεν ήξερα τι να πω ή τι να κάνω.

Θυμήθηκα τον προπονητή μου
από το γυμνάσιο.

Κοίταξα το αφεντικό μου και του είπα:
«Ξέρεις κάτι, μεγάλε;

Καμιά φορά κερδίζουμε,
καμιά φορά χάνουμε».

(Γέλια)

«Μην αφήσεις αυτή την ήττα να σε ρίξει».

(Γέλια)

«Το σημαντικό είναι ότι βγήκα εκεί έξω,
και πέρασα πολύ ωραία».

(Γέλια)

(Χειροκρότημα)

Και μετά απολύθηκα, ρε φίλε.
Απολύθηκα αμέσως.

(Γέλια)

Στην πραγματικότητα, παίζω λίγο μπάσκετ.

Δεν μ' αρέσει να διαιωνίζω
τα στερεότυπα, αλλά είναι αλήθεια.

(Γέλια)

Αλλά στο μπάσκετ, υποτίθεται
ότι τρέχεις και πηδάς.

Δεν μου αρέσει να τα κάνω
και τα δύο όλη την ώρα.

Κάτι φίλοι μου τώρα τελευταία
με πήγαν για κυνήγι της μπάλας.

Μερικοί το λένε και γκολφ ή κάπως έτσι.

(Γέλια)

Έριξα ένα 121.

Αυτό έριξα, ένα 121.

Και μετά φάγαμε.

Μου λένε: «Ωραία, θα κάνουμε τώρα
τις άλλες 9 τρύπες».

(Γέλια)

Είπα: «Δεν ξαναπώ εκεί έξω, δεν ξαναπάω».

Γιατί μου είπαν ψέματα για να πάω.

Μου είπαν: «Είναι ωραία η πρασινάδα».

Κι εγώ εμφανίστηκα με ένα καλαμποκόψωμο.

Ήμουν κάπως αμήχανος...

(Γέλια)

Δεν ξέρω πώς το λένε
το καλαμποκόψωμο στα γερμανικά.

Συγγνώμη.

Το έκανα μόνο για τη Γερμανία.

Δεν είχα ξαναπάει εκεί.

Πιστεύω ότι η άσκηση είναι σημαντική.

Ήμουν στο γυμναστήριο τον περασμένο μήνα.

Θα έκανα μερικές ασκήσεις για την καρδιά.

Αλλά τις πήγαν έναν όροφο πάνω.

Όχι, δεν ανεβαίνω, ρε φίλε.

(Γέλια)

Με αναγνωρίζουν στο γυμναστήριο.

Έκανα γυμναστική και μια κυρία
με κοιτούσε με ανοιχτό το στόμα.

Της λέω: «Τι κάνετε;»

Μου λέει: «Μάικλ Τζούνιορ!
Είσαι ο αγαπημένος μου κωμικός.

Κάθε φορά που σε βλέπω,
μου φεύγει ο κώλος απ' τα γέλια».

Κι εγώ της λέω: 
«Ωραία, συνέχισε να γελάς!»

Συνέχισε να γελάς.

(Γέλια)

Υπάρχει ένα κλαμπ στο Λος Άντζελες.

Όταν μετακόμισα στο Λος Άντζελες,
και ήμουν νέος κωμικός,

υπήρχε ένα κλαμπ που ήταν
το καλύτερο στη χώρα.

Λεγόταν «Κλαμπ Κωμωδία και Μαγεία».
Ήταν στην ακτή Χερμόζα.

Είναι πολύ δύσκολο για έναν κωμικό
να μπει σ' αυτό το κλαμπ.

Εγώ μπήκα σ' αυτό το κλαμπ

χάρη στον Τζορτζ Γουάλας
που με είδε όταν ζούσα στη Νέα Υόρκη.

Ήξερε ότι ήμουν αστείος και σωστός

κι όταν πήγα στο Λος Άντζελες
με πήρε στο Κλαμπ Κωμωδία και Μαγεία.

Δεν γινόταν να με ανεβάσει στη σκηνή,
το μαγαζί είχε πολύ πρεστίζ.

Πρέπει να σε ξέρουν.

Με πήγε λοιπόν στο πράσινο δωμάτιο.

Ήμουν στο πράσινο δωμάτιο
και ξαφνικά, καινούριος στην πόλη,

βρίσκομαι σ' ένα πράσινο δωμάτιο
με βετεράνους της κωμωδίας.

Ήταν ο Τζορτζ Γουάλας,
ο Γκάρι Σάντλινγκ, ο Τζέι Λένο.

Εγώ ήμουν καινούριος.

Τότε ένας ποδοσφαιριστής
είχε χτυπήσει στο μάτι με μια σημαία,

έχασε την όρασή του από το ένα μάτι

κι έκανε μήνυση στην ομάδα
για 400 εκατομμύρια δολάρια.

Όλοι εκεί βοηθούσαν
τον Λένο να σατιρίσει αυτό το θέμα

για την εκπομπή «The Tonight Show»
στο κανάλι NBC.

Δεν μιλούσα καθόλου.

Ήμουν καλά και μόνο που ήμουν εκεί
κι έτρωγα πατάτες μαζί τους.

Αλλά το χάρισμά σου,
σου ανοίγει τον δρόμο.

Σταμάτησαν να μιλάνε
και όλοι με κοίταξαν,

κι εγώ σκεφτόμουν: «Ώπα!

Να η ευκαιρία».

Είπα: «Για να δούμε αν κατάλαβα καλά.

Χτύπησε στο μάτι με μια σημαία,
έχασε την όρασή του στο ένα μάτι,

και κάνει μήνυση στην ομάδα
για 400 εκατομμύρια δολάρια.

Δεν θα δει ούτε τα μισά».

(Γέλια)

Στην κυριολεξία όμως.

(Γέλια)

Να λοιπόν τι συνέβη:

Πώς μου ήρθε τόσο γρήγορα το αστείο
κάτω από τόσο μεγάλη πίεση;

Η αλήθεια είναι ότι δεν ήταν τόσο
μεγάλη πίεση όσο νομίζετε

γιατί έκανα εξάσκηση
από τότε που ήμουν παιδί

καθώς ήμουν ένα παιδί
που δυσκολευόταν να διαβάσει.

Έκανα εξάσκηση όπως κάνετε κι εσείς.

Απλώς δεν γνωρίζατε ότι κάνατε εξάσκηση.

Είμαι εδώ για να σας πω
ότι κάνατε εξάσκηση.

Για πολλούς, είναι ώρα να παίξετε.

Η σειρά σας να παίξετε.

Είμαι λοιπόν στο κλαμπ
και κάνω τις εμφανίσεις μου εκεί.

Πριν από 7 ή 8 χρόνια.

Πήγαινα προς το κλαμπ

και λίγο πριν ανέβω στη σκηνή,

άλλαξα άποψη για την κωμωδία.

Συνήθως, όταν ένας κωμικός
ανεβαίνει στη σκηνή

θέλει να βγάλει γέλιο στον κόσμο.

Ένιωσα μια αλλαγή να συμβαίνει:

Αντί να ανέβω
για να βγάλω γέλιο από τον κόσμο,

αισθάνθηκα πως έπρεπε να τους δώσω
μια ευκαιρία να γελάσουν.

Έκανα μια ευχή,
και στ' αλήθεια ένιωσα

ότι έπρεπε να τους δώσω
μια ευκαιρία να γελάσουν.

Αυτό άλλαξε τα πάντα.

Γιατί τώρα δεν προσπαθώ να πάρω κάτι.

Απλώς ψάχνω μια ευκαιρία να δώσω.

Γι' αυτό πηγαίνω σε κέντρα αστέγων
και τέτοια μέρη.

Την ίδια νύχτα,
μόλις κατέβηκα από τη σκηνή,

ήμουν έξω, οι άνθρωποι ζητούσαν αυτόγραφα,

βγάζαμε φωτογραφίες μαζί,

και απέναντι στον δρόμο είδα έναν άστεγο.

Ποτέ πριν δεν είχα δει έναν άστεγο
έξω από αυτό το κλαμπ.

Αυτό δεν σημαίνει
ότι δεν ήταν εκεί και πριν.

Σημαίνει μόνο ότι πριν είχα το μυαλό μου
στο να βγάλω γέλιο από τους ανθρώπους,

πώς λοιπόν να τον προσέξω;

Άλλαξα όμως προοπτική,
είδα αυτό τον άστεγο

και σκέφτηκα: «Τι θα γίνει μ' αυτόν;

Πώς μπορώ να του δώσω
την ευκαιρία να γελάσει;»

Τότε αρχίσαμε να πηγαίνουμε
σε κέντρα αστέγων και φυλακές

και να κάνουμε να ακούγεται το γέλιο
εκεί που δεν συνηθίζεται.

Ως αποτέλεσμα αυτής της δράσης,

πήγαμε σ' αυτό το μέρος,
στο Μονρόζ του Κολοράντο.

Είναι ένα ίδρυμα για κακοποιημένα παιδιά
που τα κακοποιούσαν οι γονείς τους.

Άκουγα όλες αυτές τις ιστορίες,

μια γιαγιά έλεγε για τον εγγονό της
που φοβόταν τόσο τη μαμά του

που έπαιρνε ναρκωτικά και τον κακοποιούσε.

Ένα από τα πράγματα που έκανε ήταν
να του ξεριζώνει τα νύχια των ποδιών.

Ακούω λοιπόν αυτή την ιστορία,

και μετά φέρνουν μέσα όλα τα παιδιά.

Ένας Σπάιντερμαν στεκόταν όρθιος.

Το αγοράκι φοβόταν τόσο τη μαμά του

που όπου πήγαινε,
φορούσε μια στολή Σπάιντερμαν.

Στεκόταν μπροστά μπροστά
για την παράσταση.

Αν εξακολουθούσα να προσπαθώ
να βγάλω γέλιο,

με τίποτα δεν θα μπορούσα
να δώσω αυτή την παράσταση.

Αλλά η προοπτική μου άλλαξε.

Τώρα, έπρεπε να δώσω την παράσταση.

Ανεβαίνω στη σκηνή

και οι άλλοι αρχίζουν να γελάνε
αργά αλλά σταθερά.

Είκοσι λεπτά αργότερα,
ακούω μια φωνή να έρχεται από εκεί

και να λέει: «Με λένε Ρόναν».

Τότε το αγοράκι έβγαλε τη μάσκα του

και μου συστήθηκε.

Δεν μπορώ να σας περιγράψω
τι σήμαινε αυτό για μένα.

Άρχισε να μου μιλάει
για 9 λεπτά περίπου

σαν να μην έδινα παράσταση
εκείνη την ώρα.

(Γέλια)

Όλα έγιναν όμως επειδή άλλαξα.

Έκανα αυτή την αλλαγή και το λέω απλά.

Αντί να προσπαθώ να πάρω,

θα βλέπω αν υπάρχει μια ευκαιρία να δώσω.

Αν μπορείτε να το κάνετε κι εσείς,

θα αλλάξει τη ζωή σας για πάντα.

Αν είστε μηχανικοί, θα σκέφτεστε

ότι πληρώνεστε
για να φτιάχνετε αυτοκίνητα.

Αλλά αν το δείτε αλλιώς,

θα καταλάβετε ότι βοηθάτε τους ανθρώπους
να φτάσουν στον προορισμό τους.

Δεν θα χρειάζεστε πλέον ξυπνητήρι.

Η αίσθησή μου λέει

ότι υπάρχουν πολλοί άνθρωποι
που ακόμη πατάνε το snooze.

Πριν την κάνω,

-που σημαίνει, πριν αποχωρήσω-

(Γέλια)

θα ήθελα να σας εξηγήσω πώς είναι η ζωή,

τουλάχιστον μέσα από τα μάτια
ενός κωμικού.

Πρώτα, υπάρχει ένα σκηνικό,

και μετά μια ατάκα.

Το σκηνικό είναι τα ταλέντα σου,
τα χαρίσματά σου και οι ευκαιρίες σου.

Τις περισσότερες φορές
χρησιμοποιούμε το σκηνικό

για να διασφαλίσουμε ότι όλοι γύρω μας
κινούνται προς τα εκεί που μας βολεύει.

Που σημαίνει ότι η ατάκα έρχεται

όταν εσύ αλλάξεις την κατεύθυνση
με απρόσμενο τρόπο.

Χρησιμοποιείτε το δικό σας σκηνικό
για τους άλλους.

Ίδια αποτελέσματα, αλλά πολλαπλάσια:
αποκάλυψη, πληρότητα, χαρά.

Αλλά δεν είναι μόνο για εκείνον
που δέχεται την ατάκα.

Είναι για σένα και μόνο,
έτσι όπως πετάς την ατάκα.

Αν ρωτήσω όλους εσάς εδώ,
όσους παρακολουθείτε,

αν σας κάνω αυτή την ερώτηση:

«Πόσοι από εσάς ξέρετε
ποιο είναι το σκηνικό σας;»

Όλοι θα μπορούσατε να μου πείτε.

Γιατί το σκηνικό σας είναι το γεγονός
ότι έχετε ένα σπίτι, ένα αυτοκίνητο,

είστε παντρεμένοι, πήγατε σχολείο.

Το σκηνικό σας είναι αυτά που δεχτήκατε.

Αν όμως σας ρωτούσα:
«Ποια είναι η ατάκα σας;»

Γιατί η ατάκα σας αφορά
αυτό που καλείστε να δώσετε.

Κι αν ξέρετε μόνο το σκηνικό
και όχι την ατάκα,

θα κάνετε το λάθος να προσπαθείτε
να προσθέσετε περισσότερο σκηνικό.

«Αν μπορούσα να πάρω
ένα ακόμα πτυχίο»,

«Αν μόνο μπορούσα να παντρευτώ»,

«Αν μπορούσα απλώς να χάσω βάρος»,

αλλά το μόνο που χρειάζεστε
είναι να ξέρετε την ατάκα σας.

Γιατί το να ξέρεις το σκηνικό σου
και όχι την ατάκα σου

δεν είναι ωραίος τρόπος να ζεις.

Να σας δώσω ένα παράδειγμα.

Πόσοι σκέφτονται ακόμη εκείνη την ιστορία
με μένα και τον διευθυντή στη σκηνή;

Ο λόγος που τη θυμάστε ακόμη όλοι

είναι πως έχετε μόνο το σκηνικό.

Δεν έχετε την ατάκα.

Κι όμως, προχωρήσαμε

και επιτρέψαμε στον εαυτό μας
να διασκεδάσει

σαν να μη μας έλειπε κάτι.

Όλοι πηγαίνουμε σε κωμωδίες,
στο ποδόσφαιρο ή μια συναυλία,

παρόλο που πάντα κάτι λείπει.

Αυτή είναι η ιστορία που σας είπα
πριν από 10 λεπτά.

Τι γίνεται με τη δική σας ιστορία;

Ζήσατε όλη σας τη ζωή ως τώρα,
και αν ξέρετε μόνο το σκηνικό

και όχι την ατάκα,

δεν ζείτε κάπου άνετα.

Να είστε ξεκάθαροι.

Όπως εγώ δυσκολευόμουν
να διαβάσω όταν ήμουν παιδί,

έτσι τα εμπόδιά σας
είναι μέρος του σκηνικού σας,

επομένως μπορείτε να δώσετε
την ατάκα που πρέπει.

Σαν να ρίχνετε με τη σφεντόνα,
όσο πιο πολύ τραβάτε προς τα πίσω,

τόσο πιο μακριά θα φτάσετε.

Ποιος όμως θα είναι ο στόχος σας;

Όλοι έχουν ένα σκηνικό,

και όλοι έχουν μια ατάκα.

Πρέπει να βρείτε την ατάκα σας
και να τη δώσετε.

Είμαι ο Μάικλ Τζούνιορ.

Σας αγαπώ.

(Χειροκρότημα)

Ευχαριστώ.

Είστε καταπληκτικοί.

Χειροκροτάτε όρθιοι!

Ευχαριστώ πάρα πολύ.

Ευχαριστώ, ευχαριστώ!

(Χειροκρότημα)

Σήκω, φίλε! Κι εσύ!

Αστειεύομαι.

Ευχαριστώ.