Ik kom jullie hier vertellen over hoe dingen op lokaal niveau veranderen in Pakistan, omdat vrouwen er hun plek vinden in het politieke proces. Ik neem jullie allemaal mee naar de plaats waar ik ben opgegroeid, in het Noordwesten van Pakistan, in een stad genaamd Dir. Dir werd gesticht in de 17e eeuw. Het was een autonoom prinsdom tot de fusie met Pakistan in 1969. De toenmalige prins Nawab Shah Jahan had het alleenrecht wit te dragen. Wit was de kleur van eer en enkel hij mocht die dragen. Hij vond het geen goed idee om zijn volk te onderwijzen. En in 1979, toen ik geboren werd, kreeg slechts vijf procent van de jongens en één procent van de meisjes enige vorm van opleiding. Ik zat bij die één procent. Tijdens mijn jeugd was ik erg close met mijn vader. Hij is dokter en stuurde me naar school. Elke dag na mijn lessen ging ik naar zijn praktijk. Hij is een geweldige man en een gerespecteerde gemeenschapsleider. Hij gaf leiding aan een welzijnsorganisatie en ik ging met hem naar sociale en politieke bijeenkomsten. Ik had het met mannen uit de omgeving over de sociale en economische problemen. Hoe dan ook, toen ik 16 jaar was, verzocht mijn vader me om niet meer mee te gaan naar de bijeenkomsten. Ik was een jonge vrouw dus ik moest thuisblijven. Ik was gechoqueerd. Maar het merendeel van mijn familie was blij met mijn vaders keuze. Het was niet gemakkelijk voor mij om thuis te zitten in plaats van op de bijeenkomsten. Het duurde twee jaar voor mijn familie ermee akkoord ging dat mijn vader me weer in contact bracht met andere vrouwen en meisjes die hun problemen dan konden delen zodat we ze samen konden oplossen. En zo, met zijn goedkeuring, kwam ik weer samen met vrouwen en meisjes om samen hun problemen op te lossen. Als vrouwen samenkomen, delen ze hun eigen situatie en hun eigen visie. En toch heb ik te vaak gezien dat vrouwen hun eigen kracht en potentieel onderschatten en een negatief zelfbeeld hebben. Toen ik echter met deze vrouwen en meisjes samenkwam, werd me al snel duidelijk dat als er ook maar een sprankeltje hoop was op een beter leven voor hen en hun familie, dat we dan voor onze eigen rechten moeten opkomen -- en dat we niet mogen wachten op hulp van anderen. Dus ik waagde de sprong en stichtte in 1994 mijn eigen organisatie. Het werd ons eigen platform voor 'empowerment' van vrouwen. Zo veel vrouwen en meisjes zijn bij mij komen werken. Het was niet gemakkelijk. Veel vrouwen namen ontslag toen ze trouwden, omdat ze van hun mannen niet mochten werken. Een collega werd weggegeven door haar familie om haar broer schadeloos te stellen omdat hij een misdrijf had gepleegd. Ik kon niets doen. En ik voelde me toen zo machteloos. Maar hierdoor was ik nog meer vastberaden mijn strijd door te zetten. Dit soort praktijken heb ik vaak meegemaakt. Vrouwen die in alle stilte afzien terwijl ze de wreedheid ondergaan. Maar wanneer ik een vrouw zie die haar problemen probeert op te lossen in plaats van op te geven, krijg ik weer goede moed. Dus deed ik mee aan de lokale verkiezingen. Ik stelde me kandidaat voor een functie bij het bestuur tijdens de verkiezingen in 2001 in Laag-Dir. Ondanks alle moeilijkheden won ik de verkiezingsstrijd. (Applaus) Ik werkte zes jaar bij het bestuur. Maar tot mijn grote spijt mochten wij vrouwen, verkozen vrouwen, geen vergaderingen bijwonen met de andere leden van het bestuur en geen procedures opvolgen. Wij moesten in een ruimte zitten waar enkel vrouwen binnen mochten en waar we niets meekregen van de vergadering. Mannen zeiden tegen mij: "Jullie vrouwen, verkozen vrouwelijke leden, zouden naaimachines moeten kopen voor vrouwen." Maar ik wist dat proper drinkwater een veel grotere noodzaak was. Dus deed ik alles wat ik kon om eerst de echte problemen van deze vrouwen op te lossen. Zo plaatste ik in mijn buurt vijf pompen in twee uitgedroogde waterputten. En ja, nu werken de waterputten weer. Al snel hadden meer dan 5000 families toegang tot proper water. We bewezen dat alles wat mannen konden, vrouwen ook konden. Ik kwam samen met andere verkozen vrouwen, en sinds vorig jaar mogen vrouwen samenzitten met alle leden van het bestuur. (Applaus) We mogen nu meewerken aan de wetgeving, aan projecten en aan de begroting -- aan alle beslissingen. Samen staan we sterk. Jullie kennen jezelf. Geen vertegenwoordiging betekent dat er geen strijd gevoerd wordt. Pakistan is -- bijna 13,000 kilometer verderop van waar we nu zijn. Maar ik hoop dat wat ik jullie nu vertel bij jullie binnenkomt, ondanks ons grote verschil in kilometers en cultuur. Als vrouwen samenkomen, delen ze de situatie en verwachtingen van zichzelf en de halve wereldbevolking. In 2007 zagen we de opkomst van de Taliban in enkele Pakistaanse districten zoals Swat en Dir. Het was verschrikkelijk. De Taliban vermoordde onschuldige mensen. Bijna elke dag haalden mensen de lijken van hun geliefden van de straten. De meeste buurt- en partijleiders die zwoegden en hard werkten voor hun gemeenschap werden door de Taliban bedreigd. Ook ik moest vertrekken. Ik liet mijn kinderen bij mijn schoolfamilie. Ik sloot de deuren van mijn kantoor in Dir en verhuisde naar Peshawar, de hoofdstad van de provincie. Dit bracht mij veel emotionele schade toe en ik bleef denken: "Wat nu?" Het merendeel van mijn familie en vrienden zei: "Shad, stop met werken. Dit zijn ernstige bedreigingen." Maar ik ging door. In 2009 was er een historische toestroom aan migranten uit eigen land, uit Swat, Dir en andere naburige regio's. Ik bezocht bijna elke dag de vluchtelingenkampen, totdat de migranten teruggingen naar hun plaats van herkomst. Ik stichtte vier zorgpraktijken voor moeder en kind, voornamelijk om meer dan 10.000 vrouwen en kinderen vlakbij de kampen te verzorgen. Maar tijdens deze bezoeken merkte ik op dat er weinig rekening gehouden werd met de behoeften van vrouwen. En ik zocht naar de reden hierachter. Ik ontdekte dat dit kwam omdat vrouwen ondervertegenwoordigd zijn in zowel sociale als politieke platformen in onze samenleving. En op dat moment besefte ik dat ik mij moest focussen op de groei en ontwikkeling van vrouwelijke politieke leiders. Zo worden ze op grotere schaal vertegenwoordigd en hebben vrouwen straks een eigen politieke stem. Zo zijn we begonnen met het voorbereiden van ongeveer 300 bekwame vrouwen voor de plaatselijke verkiezingen in 2015. En raad eens? Vijftig procent van hen won. (Applaus) En ze zijn lid van het bestuur en werken actief mee aan de wetgeving, aan projecten en aan de begroting. Het merendeel van hen investeert overheidsgeld in de gezondheid van vrouwen, onderwijs, ontwikkeling en proper drinkwater. Al deze verkozen vrouwen bespreken hun problemen en lossen ze samen op. Ik wil jullie graag vertellen over twee vrouwelijke collega's. Saira Shams. Deze 26-jarige jonge vrouw stelde zich verkiesbaar voor een functie in het bestuur van Laag-Dir en won. Ze voltooide voor de stad twee infrastructuurprojecten. Maar zoals je weet, vrouwen en infrastructuurprojecten ... Sommige mensen denken dat dit mannenwerk is. Maar dit is ook vrouwenwerk. Wij kunnen dit ook. Ze heeft ook twee wegen aangelegd die leiden naar meisjesscholen. Want de meisjes uit Dir gaan niet naar school als er geen weg naartoe leidt. Het andere verhaal gaat over Asma Gul. Zij werkt zeer actief mee aan ons eigen forum voor jonge leiders. Ze kon niet verkiesbaar zijn voor de bestuursverkiezingen, dus werd ze in onze stad de eerste vrouwelijke journalist. Ze spreekt en schrijft over problemen en rechten van vrouwen. Saira en Asma zijn het bewijs dat integratie en representatie belangrijk zijn. Ik wil jullie nog iets vertellen. Tijdens de Pakistaanse parlementsverkiezingen in 2013 en de plaatselijke verkiezingen in 2015 gingen er in Dir minder dan 100 vrouwen stemmen. En weet je wat? Met trots kan ik zeggen dat er dit jaar tijdens de parlemenstsverkiezingen 93,000 vouwen gingen stemmen in Dir. (Applaus) Onze strijd is nog lang niet voorbij. Maar de veranderingen schrijven geschiedenis. Ze tonen aan dat vrouwen protesteren, samenkomen en duidelijk maken dat we moeten investeren in de groei van vrouwelijke leiders. In Pakistan en hier in de Verenigde Staten en overal in de wereld betekent dat dat vrouwelijke politici, vrouwelijke ondernemers en vrouwelijke leiders, belangrijke beslissingen moeten nemen. Het heeft 23 jaar geduurd voor ik stond waar ik nu sta. Maar ik wil niet dat het voor andere meisjes en vrouwen 23 jaar duurt voor ze hun stem vinden. Ik heb zware tijden gekend. Maar ik ben elk moment van mijn leven opgekomen voor het recht van elke vrouw om al haar mogelijkheden te benutten. Laten we ons samen een wereld inbeelden waar duizenden van ons opkomen voor zichzelf. Waar we andere jonge vrouwen samen steunen en kansen en keuzes creëren die voor iedereen nuttig zijn. En dat, vrienden, kan de wereld veranderen. Bedankt. (Applaus)