Είμαι χοντρή.
Ουάου, είμαι χοντρή.
Αυτή είναι μόλις δεκαεννιά χρονών,
εγώ τι κάνω με τη ζωή μου;
Ω! Δύο μου αρέσει! Ωραία.
Μου αρέσει αυτή η εικόνα;
Τι τα κάνει όλα αυτά τα μου αρέσει;
Ελπίζω να με καλέσουν στον γάμο τους.
Κι άλλο μου αρέσει, ωραία!
Καλωσήρθατε στον εσωτερικό μονόλογο
μιας τυπικής βόλτας
στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Πολλοί από εμάς έχουμε
τέτοιους μονολόγους καθημερινά,
αλλά δεν το πολυσκεφτόμαστε
ούτε το συζητάμε καθόλου.
Στην πραγματικότητα, οι περισσότεροι
δεν το αντιλαμβανόμαστε όταν συμβαίνει.
Είμαι η Μπέιλυ Παρνέλ,
και θα μιλήσω για τις αθέμιτες επιπτώσεις
που επιφέρουν τα μέσα κοινωνικής
δικτύωσης στην ψυχική σας υγεία.
Θα σας δείξω τι σας αγχώνει κάθε μέρα,
τι σας προκαλεί
και πώς να έχετε μια καλύτερη
διαδικτυακή εμπειρία.
Μόλις πριν ένα χρόνο,
πήγα για ένα τετραήμερο με την αδερφή μου
στο Τζάσπερ της Αλμπέρτα για διακοπές.
Ήταν οι πρώτες διακοπές μου
από τη δουλειά μέσα σε τέσσερα χρόνια.
Αυτή τη φορά θα ήμουν αόρατη.
Το κινητό σε λειτουργία πτήσης,
καθόλου ηλεκτρονική αλληλογραφία,
και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης κλειστά.
Την πρώτη μέρα,
ακόμη είχα το σύνδρομο
φανταστικής δόνησης.
Όταν νομίζετε ότι χτυπά το κινητό σας,
κοιτάτε και δεν έχει χτυπήσει.
Το κοιτούσα συνεχώς,
δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ στη συζήτηση.
Έβλεπα τα πανέμορφα αξιοθέατα
που πρόσφερε το Τζάσπερ
και η πρώτη αντίδραση
ήταν να βγάλω το κινητό
και να το αναρτήσω
στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Αλλά φυσικά, δεν ήταν εκεί.
Η δεύτερη μέρα ήταν λίγο πιο εύκολη.
Μπορεί να σκέφτεστε ότι είμαι γελοία,
αλλά δεν είχα αποσυνδεθεί εντελώς
για πάνω από τέσσερα χρόνια.
Αυτό ήταν ουσιαστικά μια νέα εμπειρία.
Ήταν την τέταρτη μέρα
που επιτέλους ένιωθα άνετα
χωρίς το κινητό μου.
Καθόμουν με την αδερφή μου,
κυριολεκτικά στην άκρη αυτού του βουνού,
όταν άρχισα να σκέφτομαι:
«Τι μου προκαλούν
τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης;
Τι κάνουν στους συνομήλικούς μου;»
Αυτό ήταν μόνο για τέσσερις μέρες
και μου προκαλούσε αναστάτωση,
ήταν αγχωτικό και με οδηγούσε
σε στερητικό σύνδρομο.
Τότε ήταν που άρχισα να κάνω ερωτήσεις
και ξεκίνησα τη μεταπτυχιακή μου
έρευνα πάνω στο θέμα.
Έχω δουλέψει στο κοινωνικό μάρκετινγκ
κυρίως σε ακαδημαϊκό επίπεδο
τα περισσότερα χρόνια της καριέρας μου.
Αυτό σημαίνει ότι δουλεύω πολύ
με άτομα ηλικίας 18-24 χρονών,
τα οποία τυχαίνει να είναι
η πιο ενεργή πληθυσμιακή ομάδα
στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Το άλλο που πρέπει να ξέρετε για μένα
είναι ότι είμαι αρκετά νέα για να έχω
μεγαλώσει με μέσα κοινωνικής δικτύωσης,
αλλά αρκετά μεγάλη ώστε να μπορώ
να τα χρησιμοποιώ με φειδώ
με τρόπο που στα δώδεκα μου
πιθανόν να μην μπορούσα.
Ζω με τα μέσα κοινωνική δικτύωσης
σε προσωπικό, επαγγελματικό
και ακαδημαϊκό επίπεδο.
Αν προκαλούσαν όλα αυτά σε έμενα
τι συνέβαινε σε όλους τους άλλους;
Αμέσως ανακάλυψα ότι δεν ήμουν η μόνη.
Το κέντρο κολεγιακής ψυχικής υγείας
βρήκε ότι οι τρεις πιο συχνές διαγνώσεις
σε φοιτητές είναι το άγχος,
η κατάθλιψη και το στρες.
Πολλαπλές έρευνες στις ΗΠΑ,
στον Καναδά, το Ηνωμένο Βασίλειο και αλλού
έχουν συνδέσει την αυξημένη χρήση
των μέσων κοινωνικής δικτύωσης
με τα υψηλά επίπεδα άγχους και κατάθλιψης.
Αλλά το πιο τρομακτικό είναι ότι κατάχρηση
των μέσων κοινωνικής δικτύωσης
κάνουν όλοι όσοι ξέρω:
οι φίλοι μου, η οικογένεια
και οι συνάδελφοι μου.
90% των ατόμων 18 με 29 χρονών
είναι ενεργοί χρήστες.
Περνάμε κατά μέσο όρο
δύο ώρες καθημερινά εκεί.
Ούτε στο τραπέζι ξοδεύουμε
δύο ώρες τη μέρα.
Το 70% του καναδικού πληθυσμού είναι
χρήστες των μέσων κοινωνικής δικτύωσης.
Οι ψηφίσαντες ούτε φτάνουν το 70%.
Ο,τι κάνουμε τόσο συχνά
αξίζει μια κριτική παρατήρηση.
Σε ό,τι ξοδεύουμε τόσο χρόνο
έχει μόνιμες επιπτώσεις πάνω μας.
Επιτρέψτε μου να σας μιλήσω
για τους τέσσερις πιο συχνούς παράγοντες
άγχους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης,
οι οποίοι αν μας διαφύγουν
μπορούν να καταλήξουν σε πραγματικά
ζητήματα ψυχικής υγείας
και αυτή η λίστα δεν είναι εξαντλητική.
Νούμερο ένα: τα τοπ στιγμιότυπα.
Όπως και στον αθλητισμό,
τα τοπ στιγμιότυπα είναι μια συλλογή
από τις πιο καλές και λαμπρές στιγμές.
Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι
τα δικά μας τοπ στιγμιότυπα.
Κοινοποιούμε τις νίκες μας εκεί
ή ωραίες φωτογραφίες,
ή όταν είμαστε έξω
με φίλους και οικογένεια.
Αλλά παλεύουμε με την ανασφάλεια
γιατί συγκρίνουμε τις δικές μας
κοινές εμπειρίες
με τα τοπ στιγμιότυπα όλων των άλλων.
Συγκρίνόμαστε συνεχώς με τους άλλους.
Ναι, αυτό συνέβαινε και παλιά στα ΜΜΕ
με την τηλεόραση και τους διάσημους,
αλλά τώρα συμβαίνει συνεχώς
και συνδέεται άμεσα με εμάς.
Ένα τέλειο παράδειγμα που συνάντησα
όταν ετοίμαζα αυτήν την ομιλία
είναι η φίλη μου στις διακοπές της:
«επιστρέφω σε λίγο...»
(Γέλια)
«Κάτσε, γιατί δεν είμαι και γω διακοπές;
Γιατί κάθομαι εδώ βλέποντας σειρές
με τις πυτζάμες μου;
Θέλω να πάω στην παραλία».
Κοιτάξτε να δείτε, την ξέρω πολύ καλά.
Ήξερα ότι αυτό ήταν πέρα
από κάθε φαντασία γι' αυτήν.
Ήξερα ότι συνήθως έπληττε στο διάβασμα.
Αλλά λέμε, «Ποιον θα τον ένοιαζε αυτό;»
Ο κόσμος θέλει να δει τα τοπ στιγμιότυπα.
Όταν μάλιστα τα τοπ στιγμιότυπα πάνε καλά,
συναντάτε το δεύτερο παράγοντα
άγχους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Νούμερο δύο: το Κοινωνικό Νόμισμα.
Όπως το ευρώ, νόμισμα είναι
κυριολεκτικά, κάτι που χρησιμοποιούμε
για να αποδώσουμε αξία
σε ένα αγαθό ή υπηρεσία.
Στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τα
μου αρέσει, τα σχόλια και οι κοινοποιήσεις
έχουν γίνει κάτι σαν κοινωνικό νόμισμα
με το οποίο αποδίδουμε αξία σε κάτι.
Στο μάρκετινγκ το λέμε
«Οικονομία της Προσοχής».
Όλα παλεύουν για την προσοχή μας
και όταν δίνουμε μου αρέσει σε κάτι
ή ένα τμήμα αυτής της μετρήσιμης προσοχής,
μετατρέπεται σε μια καταγεγραμμένη
συναλλαγή, που αποδίδει αξία.
Κάτι που είναι υπέροχο
αν πουλάμε δίσκους ή ρούχα.
Το πρόβλημα είναι ότι στα μέσα
κοινωνικής δικτύωσης,
[ΕΜΕΙΣ είμαστε το προϊόν.]
Αφήνουμε τους άλλους
να αποδώσουν αξία σε εμάς.
Ξέρετε κάποιον ή είστε κάποιος
που διέγραψε μια φωτογραφία του
επειδή δεν πήρε όσα μου αρέσει περίμενε.
Το παραδέχομαι, έχω βρεθεί
και εγώ σε τέτοια θέση.
Κατεβάσαμε το προϊόν μας από το ράφι
γιατί δεν πουλούσε αρκετά γρήγορα.
Αυτό αλλάζει την αίσθηση
της ταυτότητάς μας.
Συνδέουμε την προσωπική μας αξία
με το τι σκέφτονται οι άλλοι για εμάς
και μετά το μετράμε για να το δούν όλοι.
Είμαστε πορωμένοι.
Θα βγάλουμε 300 φωτογραφίες
για να πετύχουμε την τέλεια σέλφι.
Τότε θα περιμένουμε για τη σωστή στιγμή
να την δημοσιεύσουμε.
Είμαστε τόσο πορωμένοι
που έχουμε βιολογικές αντιδράσεις
όταν δεν μπορούμε να συμμετέχουμε.
Κάτι που με οδηγεί στον τρίτο παράγοντα
άγχους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Νούμερο τρία: F.O.M.O.
μια συνήθης αγγλική φράση που σημαίνει
«φόβος του να μην είσαι μέσα»
και είναι είδος κοινωνικής ανησυχίας.
Όταν φοβόμαστε μήπως χάσουμε
μια πιθανή γνωριμία,
ένα γεγονός, ή μια ευκαιρία.
Μια ομάδα Καναδικών Πανεπιστημίων
ανακάλυψε ότι 7/10 φοιτητές
δήλωσαν ότι θα διέγραφαν τους λογαριασμούς
τους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης
αν δεν φοβόντουσαν ότι θα μείνουν «εκτός».
Από περιέργεια, πόσα άτομα εδώ μέσα
έχουν ή έχουν σκεφτεί
να απενεργοποιήσουν το προφίλ τους.
Σχεδόν όλοι.
Αυτό το F.O.M.O. που νιώθουμε,
τα τοπ στιγμιότυπα, το κοινωνικό νόμισμα,
όλα είναι αποτελέσματα μιας σχετικά
«νορμάλ» διαδικτυακής εμπειρίας.
Αλλά πώς θα ήταν αν τα μέσα κοινωνικής
δικτύωσης ήταν μια τρομακτική εμπειρία;
Όπου δεν αμφισβητούμε μόνο
την προσωπική μας αξία
αλλά και την ασφάλειά μας;
Ίσως ο χειρότερος παράγοντας άγχους
στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι
ο τέταρτος.
Διαδικτυακή παρενόχληση.
Το 40% των ενηλίκων στο ίντερνετ
έχουν βιώσει διαδικτυακή παρενόχληση.
Το 73% την έχουν δει με τα μάτια τους.
Η θλιβερή αλήθεια είναι ότι
είναι πολύ χειρότερο και πιθανό να συμβεί
σε γυναίκες, ΛΟΑΤ,
άτομο άλλου χρώματος, μουσουλμάνος -
νομίζω πήρατε το μήνυμα.
Το πρόβλημα είναι ότι στις ειδήσεις
βλέπουμε τα μεγάλα γεγονότα:
Ο 18χρονος Τάιλερ Κλεμέντι,
που αυτοκτόνησε αφού ο συγκάτοικός του
τον τράβηξε βίντεο να φιλά ένα άλλο αγόρι
και το αποκάλυψε στο Twitter.
Βλέπουμε γυναίκες σχεδόν
να ξεφτυλίζονται στο διαδίκτυο
και να απειλούνται με θάνατο και βιασμό
επειδή διαδίδουν τον φεμινισμό.
Βλέπουμε τα γεγονότα αφού είναι πολύ αργά.
Τι συμβαίνει με την καθημερινή
παρενόχληση στο διαδίκτυο;
Εκείνο το άσχημο snapchat
που έστειλες στον φίλο σου
με σκοπό να μείνει προσωπικό,
και κατέληξε στο Facebook;
«Ε, και; Είναι μόνο
μια φωτογραφία, πλάκα έχει».
«Μόνο ένα κακό σχόλιο, σιγά το πράγμα».
Όταν όμως αυτές οι μικρές στιγμές
συμβαίνουν ξανά και ξανά, με τον καιρό,
τότε είναι που έχουμε ένα μεγάλο πρόβλημα.
Πρέπει να αναγνωρίσουμε επίσης
αυτά τα καθημερινά παραδείγματα.
Επειδή αν δεν ελέγχονται
και μας διαφύγουν οι συνέπειές τους
θα έχουμε πιο πολλούς Τάιλερ Κλεμέντι.
Οι συνέπειες δεν διακρίνονται
πάντα εύκολα.
Πόσοι από εσάς έχετε παρατηρήσει
τις ειδοποιήσεις στην οθόνη μου;
Πόσοι από εσάς, όπως και εγώ,
ενοχλήστε που δεν τις τσεκάρω?
Ας τις τσεκάρω για σας.
(Αναστεναγμός) Εντάξει!
Ένα μόλις μικρό παράδειγμα
τι μπορεί να σας προκαλέσει αυτό.
Ίσως να μην μπορείτε να συγκεντρωθείτε
γιατί οι ειδοποιήσεις σας
είναι εκτός ελέγχου
και χρειάζεται να τις δείτε.
Αυτή η ανάγκη γίνεται εθισμός.
Σχετικά με τα μέσα κοινωνικής
δικτύωσης ήδη βιώνουμε
προβλήματα παρόμοια
με την εξάρτηση σε ουσίες.
Με κάθε μου αρέσει, παίρνουμε μια δόση
από τη ορμόνη της ευτυχίας, τη ντοπαμίνη.
Κερδίζουμε πιο πολλά κοινωνικά νομίσματα.
Τι κάνουμε λοιπόν για να νιώσουμε καλά;
Κοιτάμε τα μου αρέσει - για άλλη μια φορά.
Δημοσιεύουμε - για άλλη μια φορά.
Αγχωνόμαστε όταν δεν είμαστε συνδεδεμένοι.
Δεν μοιάζει αυτό με κάθε άλλο
ναρκωτικό στον κόσμο;
Ναι!
Όταν λοιπόν αυτό εξελίσεται,
όταν η χρήση των ΜΚΔ περνά απαρατήρητη,
τότε είναι που βλέπουμε τα επίπεδα
άγχους και κατάθλιψης να αυξάνονται:
το F.O.M.O, οι περισπασμοί,
τα τοπ στιγμιότυπα, η σύγκριση.
Είναι πολλά και όλη την ώρα!
Η Καναδική Ένωση Ψυχικής Υγείας
ανακάλυψε ότι μαθητές γυμνασίου-λυκείου
που περνούσαν δύο ώρες στα ΜΚΔ καθημερινά
παρουσίασαν υψηλότερα επίπεδα άγχους,
κατάθλιψης και σκέψεις αυτοκτονίας.
Για όσους κάνετε τον υπολογισμό,
μιλάμε για άτομα ηλικίας 12 ετών.
Κοιτάξτε πώς έχει το πράγμα,
Μου αρέσουν τα ΜΚΔ, τα αγαπώ.
Από αυτά που είπα σήμερα
θα νομίζετε ότι θέλω να τα παρατήσετε.
Αλλά όχι.
Δεν νομίζω ότι θα πετύχω κάτι με αυτό,
οπότε δεν θα χάσω το χρόνο μου
να σας λέω να μειώσετε το χρόνο
που περνάτε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Ειλικρινά, δεν νομίζω
ότι η αποχή είναι επιλογή πια.
Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορείτε
να δοκιμάσετε «ΜΚΔ με προφυλάξεις».
Όλα όσα είπα σήμερα
δεν έχουν τίποτα και ταυτόχρονα έχουν
να κάνουν με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Εννοώ, ότι τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης
δεν είναι ούτε καλά ούτε κακά.
Είναι απλώς το πιο πρόσφατο εργαλείο
για να κάνουμε ότι κάναμε πάντα:
να λέμε ιστορίες
και να επικοινωνούμε μεταξύ μας.
Δεν θα κατηγορούσαμε μια τηλεόραση Samsung
για μια κακή εκπομπή.
Το Twitter δεν κάνει τους ανθρώπους
να γράφουν μηνύματα μίσους.
Όταν μιλάμε για τη σκοτεινή πλευρά
των μέσων κοινωνικής δικτύωσης,
μιλάμε στην ουσία
για την ανθρώπινη σκοτεινή πλευρά.
Εκείνη που κάνει
τους χρήστες να παρενοχλούν.
Την ανασφάλεια που μας κάνει
να διαγράψουμε μια εικόνα
που με χαρά ανεβάσαμε.
Τη σκοτεινή πλευρά που κοιτά την εικόνα
μιας χαρούμενης οικογένειας και απορεί
γιατί η δική μας δεν είναι έτσι.
Έτσι, ως γονείς, ως εκπαιδευτικοί,
ως φίλοι, ως εργοδότες
σε αυτήν την σκοτεινή πλευρά
πρέπει να εστιάσουμε.
Χρειαζόμαστε αποτρεπτικές στρατηγικές
και στρατηγικές αντιμετώπισης
ώστε όταν έχουμε μια κακή μέρα,
γιατί θα συμβεί,
όταν αμφισβητούμε την αξία μας,
δεν θα φτάσουμε στο σημείο του Τάιλερ
και όλους τους άλλους σαν αυτόν.
«ΟΚ, Μπέιλυ, πώς πετυχαίνεις ευεξία
στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης;»
Τα καλά νέα είναι,
ότι αναγνωρίζοντας ένα πρόβλημα
είναι το πρώτο βήμα στην επίλυσή του.
Αυτή η ομιλία είναι ακριβώς αυτό,
βήμα πρώτο: αναγνώριση του προβλήματος.
Ξέρετε τη δύναμη της επιρροής,
όταν κάποιος μας αναφέρει κάτι
και αρχίζουμε να το βλέπουμε παντού.
Γι' αυτό η γνώση είναι πολή σημαντική.
Γιατί τώρα θα είστε καλύτεροι
στην αναγνώριση αυτών των προβλημάτων
αν και όταν εμφανιστούν σε εσάς.
Το δεύτερο που θα κάνετε, είναι
να ελέγξετε τη διαδικτυακή σας δίαιτα.
Όπως ακριβώς ελέγχουμε
τι μπαίνει στο στόμα μας,
ελέγχουμε ο,τι πηγαίνει μέσα
στο μυαλό και την καρδιά μας.
Ρωτήστε τον εαυτό σας: «Νιώθω καλύτερα
ή χειρότερα περνώντας χρόνο στο Facebook;»
«Πόσες φορές ελέγχω τα μου αρέσει;»
«Γιατί αντιδρώ έτσι
σε αυτή τη φωτογραφία;»
Έπειτα αναρωτηθείτε αν είστε
ευχαριστημένοι με τα αποτελέσματα.
Ίσως να είστε και αυτό είναι εντάξει!
Αλλά αν δεν είστε,
πηγαίνετε στο τρίτο βήμα.
Δημιουργήστε μια καλύτερη
διαδικτυακή εμπειρία.
Αφού ο σύντροφός μου έκανε τον έλεγχο,
είδε ότι η αυτοεκτίμηση του εξαρτόνταν
από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης,
αλλά ιδιαίτερα με διάσημους
που του θύμιζαν όσα δεν είχε ο ίδιος.
Έτσι, σταμάτησε να ακολουθεί
μάρκες και διάσημους.
Τον βοήθησε αυτό.
Αλλά ίσως για σας
να μην είναι οι διάσημοι.
Εγώ χρειάστηκε να διώξω άλλα άτομα
από το χρονολόγιό μου.
Θα σας πω ένα μυστικό.
Δεν χρειάζεται να ακολουθείτε
τους «φίλους» σας.
Η αλήθεια είναι ότι συχνά οι φίλοι μας,
ή τα άτομα που έχουμε προσθέσει
στο Facebook μας από ευγένεια,
είναι χάλια διαδικτυακά!
Ξαφνικά βρίσκεστε στη μέση
μιας μάχης παθητικής επιθετικότητας
που ούτε ξέρατε ότι συνέβαινε.
Ή κοιτάτε 50 φωτογραφίες από μια συναυλία,
όλες τραβηγμένες από την ίδια οπτική.
(Γέλια)
Αν θέλετε να ακολουθείτε καλλιτέχνες,
ή κωμικούς, ή γάτες,
μπορείτε.
Το τελευταίο είναι
να διαμορφώσετε καλή συμπεριφορά.
Από μικροί μαθαίνουμε να μην πειράζουμε
τα άλλα παιδιά στο πάρκο.
Να σεβόμαστε τους άλλους
και να τους φερόμαστε όπως πρέπει.
Μαθαίνουμε να μην κλωτσάμε άλλους
όταν έχουν πέσει,
ή να χαιρόμαστε με την αποτυχία τους.
Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης
είναι εργαλείο.
Ένα εργαλείο μπορεί να χρησιμοποιηθεί
για το καλό, για θετικούς στόχους,
για επαναστάσεις, για να βάζουμε
θυμωμένες γάτες σε ταινίες Disney.
(Γέλια)
Το διαδίκτυο είναι περίεργο μέρος.
Βλάπτουν τα κοινωνικά δίκτυα
την ψυχική μας υγεία;
Η απάντηση είναι: όχι απαραίτητα.
Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης
μπορούν να σας καταστρέψουν
αλλά μπορούν και να σας ανεβάσουν,
μπορούν να σας κάνουν να νιώθετε καλά
ή και να σας προσφέρουν ένα καλό γέλιο.
Στην τελική, έχω 24 ώρες τη μέρα,
αν είναι να περάσω δύο από αυτες
στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης,
τότε θέλω εμπειρίες γεμάτες
με έμπνευση, γέλια, κινητοποίηση
και πολλές θυμωμένες γάτες
σε ταινίες Disney.
Ευχαριστώ.
(Χειροκρότημα)