WEBVTT

00:00:00.000 --> 00:00:03.000
จากรูปลักษณ์ภายนอกทั้งหมด

00:00:03.000 --> 00:00:06.000
จอห์นมีทุกสิ่งทุกอย่างพร้อม

00:00:06.000 --> 00:00:08.000
เขาเพิ่งเซ็นสัญญา

00:00:08.000 --> 00:00:10.000
ขายอพาร์ทเมนต์ในนิวยอร์ค (New York) ของเขา

00:00:10.000 --> 00:00:12.000
ด้วยราคาที่ได้กำไรหกหลัก

00:00:12.000 --> 00:00:15.000
และเขาเพิ่งจะเป็นเจ้าของมันมาได้แค่ห้าีปีเท่านั้น

00:00:15.000 --> 00:00:17.000
สถาบันที่เขาจบการศึกษาระดับปริญญาโท

00:00:17.000 --> 00:00:19.000
พึ่งจะเสนองานสอนให้กับเขา

00:00:19.000 --> 00:00:21.000
ซึ่งหมายถึง ไม่ใช่แค่เงินเดือน

00:00:21.000 --> 00:00:24.000
แต่ยังมีสวัสดิการเป็นครั้งแรกในช่วงหลายปี

00:00:25.000 --> 00:00:28.000
แต่กระนั้น ถึงแม้ว่าทุกอย่างกำลังไปได้ดีสำหรับจอห์น

00:00:28.000 --> 00:00:30.000
เขาก็กำลังดิ้นรน

00:00:30.000 --> 00:00:33.000
ต่อสู้การเสพติดและความซึมเศร้าที่เกาะกุมอยู่

NOTE Paragraph

00:00:35.000 --> 00:00:37.000
ในคืนวันที่ 11 มิถุนายน ปีค.ศ. 2003

00:00:37.000 --> 00:00:39.000
เขาปีนขึ้นไปที่ขอบ

00:00:39.000 --> 00:00:42.000
รั้วของสะพานแมนแฮตตัน (Manhattan Bridge)

00:00:42.000 --> 00:00:46.000
และเขาก็กระโดดลงสู่สายน้ำที่เชี่ยววนเบื้องล่าง

00:00:47.000 --> 00:00:49.000
เป็นเรื่องเหลือเชื่อ --

00:00:49.000 --> 00:00:51.000
ไม่สิ เป็นเรื่องมหัศจรรย์ --

00:00:51.000 --> 00:00:54.000
เขารอดชีวิต

00:00:54.000 --> 00:00:57.000
การตกลงมาทำให้แขนขวาของเขาแหลก

00:00:57.000 --> 00:00:59.000
ซี่โครงทุกซี่ของเขาหัก

00:00:59.000 --> 00:01:01.000
เจาะทะลุปอดของเขา

00:01:01.000 --> 00:01:03.000
และเขาหมดสติไปหลายรอบ

00:01:03.000 --> 00:01:06.000
และระหว่างที่เขาลอยลงมาตามแม่น้ำอีสต์ (East River)

00:01:06.000 --> 00:01:08.000
ใต้สะพานบรู๊คลิน (Brooklyn Bridge)

00:01:08.000 --> 00:01:11.000
และออกมาตรงท่าเรือข้ามฟากเกาะสเตเติน (Staten Island Ferry)

00:01:11.000 --> 00:01:13.000
ผู้โดยสารเรือข้ามฟาก

00:01:13.000 --> 00:01:15.000
ได้ยินเสียงร้องครวญครางด้วยความเจ็บปวดของเขา

00:01:15.000 --> 00:01:17.000
จึงได้ติดต่อกัปตันเรือ

00:01:17.000 --> 00:01:19.000
ซึ่งติดต่อยามชายฝั่ง

00:01:19.000 --> 00:01:21.000
ผู้ซึ่งช่วยเขาขึ้นมาจากแม่น้ำอีสต์

00:01:21.000 --> 00:01:24.000
และส่งเขาไปยังโรงพยาบาลเบลล์วู (Bellevue Hospital)

NOTE Paragraph

00:01:24.000 --> 00:01:27.000
และนั่นคือจุดเริ่มต้นของเรื่องราวของเรา

00:01:27.000 --> 00:01:29.000
เพราะเมื่อจอห์นมุ่งมั่น

00:01:29.000 --> 00:01:32.000
จะรวบรวมชีวิตของเขากลับเข้าด้วยกัน --

00:01:32.000 --> 00:01:35.000
อย่างแรกทางกาย และ ต่อมาทางอารมณ์

00:01:35.000 --> 00:01:37.000
และต่อมาทางจิตวิญญาณ --

00:01:37.000 --> 00:01:40.000
เขาก็พบว่ามันมีแหล่งความช่วยเหลือน้อยเหลือเกิน

00:01:40.000 --> 00:01:42.000
สำหรับใครบางคนที่เคยพยายามจบชีวิตตนเอง

00:01:42.000 --> 00:01:45.000
แบบเดียวกับที่เขาทำ

NOTE Paragraph

00:01:45.000 --> 00:01:47.000
งานวิจัยบอกว่า

00:01:47.000 --> 00:01:49.000
19 ใน 20 คน

00:01:49.000 --> 00:01:51.000
ที่พยายามฆ่าตัวตายเป็นครั้งแรก

00:01:51.000 --> 00:01:53.000
จะล้มเหลว

00:01:54.000 --> 00:01:56.000
แต่คนที่ล้มเหลว

00:01:56.000 --> 00:01:59.000
จะมีแนวโน้มทำได้สำเร็จเป็น 37 เท่า

00:01:59.000 --> 00:02:02.000
ในครั้งที่สอง

00:02:02.000 --> 00:02:04.000
นี่เป็นความจริงของ

00:02:04.000 --> 00:02:06.000
ประชากรที่มีความเสี่ยงกลุ่มหนึ่ง

00:02:06.000 --> 00:02:09.000
ซึ่งพบว่ามีแหล่งที่จะช่วยเหลือพวกเขาน้อยเหลือเกิน

00:02:09.000 --> 00:02:11.000
และสิ่งที่เกิดขึ้น

00:02:11.000 --> 00:02:14.000
ในขณะที่คนเหล่านี้พยายามจะกลับมาใช้ชีวิตอีกครั้ง

00:02:14.000 --> 00:02:16.000
เพราะการฆ่าตัวตายเป็นเหมือนเรื่องต้องห้ามของพวกเรา

00:02:16.000 --> 00:02:18.000
เราจึงไม่แน่ใจว่าควรพูดอะไร

00:02:18.000 --> 00:02:21.000
ดังนั้นบ่อยครั้งที่เราจะไม่พูดอะไรเลย

00:02:21.000 --> 00:02:23.000
และนั้นยิ่งเป็นการเพิ่มระยะห่างของความโดดเดี่ยว

00:02:23.000 --> 00:02:26.000
แบบเดียวกับที่จอห์นเผชิญ

NOTE Paragraph

00:02:28.000 --> 00:02:30.000
ผมรู้เรื่องของจอห์นดีมาก

00:02:30.000 --> 00:02:33.000
เพราะผมเอง คือ จอห์น

00:02:34.000 --> 00:02:37.000
และในวันนี้

00:02:37.000 --> 00:02:40.000
เป็นครั้งแรกต่อหน้าสาธารณชน

00:02:40.000 --> 00:02:42.000
ที่ผมได้ยอมรับ

00:02:42.000 --> 00:02:45.000
การเดินทางที่ผมผ่านมา

00:02:46.000 --> 00:02:49.000
แต่หลังจากที่สูญเสียครูผู้เป็นที่รักไปในปีค.ศ. 2006

00:02:49.000 --> 00:02:53.000
และเพื่อนที่ดีคนหนึ่งเมื่อปีที่แล้วให้กับการฆ่าตัวตาย

00:02:53.000 --> 00:02:56.000
และการนั่งฟัง TEDActive เมื่อปีที่แล้ว

00:02:56.000 --> 00:02:59.000
ผมได้รู้ว่าผมต้องเดินออกมาจากความเงียบของผม

00:02:59.000 --> 00:03:01.000
ก้าวข้ามความเชื่อเรื่องต้องห้ามของตัวเอง

00:03:01.000 --> 00:03:04.000
เพื่อพูดถึงความคิดที่ควรค่าแก่การส่งต่อ --

00:03:04.000 --> 00:03:06.000
และความคิดนั้นก็คือ ผู้คน

00:03:06.000 --> 00:03:09.000
ผู้ซึ่งเลือกทางเลือกที่ยากลำบาก

00:03:09.000 --> 00:03:11.000
ในการกลับมามีชีวิต

00:03:11.000 --> 00:03:14.000
จำเป็นต้องมีแหล่งช่วยเหลือและต้องการการช่วยเหลือของพวกเรา

NOTE Paragraph

00:03:15.000 --> 00:03:18.000
เหมือนที่โปรเจ๊คเทรเวอร์ (Trevor Project) พูดไว้ว่า มันจะดีขึ้น

00:03:18.000 --> 00:03:21.000
ดีขึ้นมาก

00:03:21.000 --> 00:03:23.000
และผมเลือกที่จะก้าวออกมา

00:03:23.000 --> 00:03:25.000
จากในเงามืดวันนี้

00:03:25.000 --> 00:03:28.000
เพื่อส่งเสริมคุณ เพื่อกระตุ้นคุณ

00:03:28.000 --> 00:03:30.000
ว่าถ้าคุณเป็นคน

00:03:30.000 --> 00:03:34.000
ที่เคยวางแผนหรือพยายามจะฆ่าตัวตาย

00:03:34.000 --> 00:03:37.000
หรือคุณรู้จักใครบางคนที่คิดเช่นนั้น

00:03:37.000 --> 00:03:40.000
จงพูดถึงมัน ขอความช่วยเหลือ

00:03:40.000 --> 00:03:43.000
มันเป็นการสนทนาที่ควรค่าที่จะมี

00:03:43.000 --> 00:03:46.000
และเป็นความคิดที่ควรค่าที่จะส่งต่อ

NOTE Paragraph

00:03:46.000 --> 00:03:48.000
ขอบคุณครับ

NOTE Paragraph

00:03:48.000 --> 00:03:53.000
(เสียงปรบมือ)