Tatoeages worden in populaire media
vaak omschreven
als ofwel een teken van
een gevaarlijk en opstandig leven
of als trendy jeugdige bevlieging.
Tatoeagestijlen komen en gaan
met uiteenlopende
betekenissen in verschillende culturen,
maar het gebruik is zo oud
als de beschaving zelve.
Lichaamsversieringen op de huid
zijn teruggevonden bij mensenresten
over de hele wereld,
met de oudste
op een Peruaanse mummie uit 6.000 v. Chr.
Maar heb je je ooit afgevraagd
hoe tatoeëren werkt?
Je weet misschien
dat we onze huid verliezen,
met zo'n 30 tot 40.000 huidcellen per uur.
Dat is een miljoen huidcellen per dag.
Waarom verdwijnt een tatoeage
niet langzaam met die cellen?
Het eenvoudige antwoord is dat getatoeëerd
pigment dieper in de huid komt
dan alleen de buitenste lagen
die afvallen.
Door de eeuwen hebben culturen
hiervoor diverse oplossingen bedacht.
De eerste moderne tatoeëermachine
was gemodelleerd
naar Thomas Edisons graveermachine
en liep op elektriciteit.
Tatoeëermachines
vandaag de dag
prikken kleine naaldjes
met kleurstof in de huid,
met een snelheid
van 50 tot 3.000 keer per minuut.
De naald drukt
door de opperhuid,
waardoor inkt
diep in de lederhuid terecht komt,
die uit collageenvezels, zenuwklieren,
bloedvaten en meer bestaat.
Elke keer dat een naald binnendringt,
ontstaat er een wond
die het lichaam waarschuwt
om het ontstekingsproces te beginnen,
waardoor het immuunsysteem cellen
naar de wond brengt om ze te repareren.
Precies dit proces maakt tatoeages permanent.
Eerst eten gespecialiseerde cellen,
de macrofagen,
het invallende materiaal op in een poging
de ontstekende zooi op te ruimen.
Terwijl deze cellen
door het lymfestelsel gaan,
gaan sommige terug naar de lymfeklier
met een buik vol mooie kleurstof,
terwijl andere in de lederhuid blijven.
Zonder manier
om het pigment af te geven,
blijven de kleuren in hen
zichtbaar door de huid.
Sommige van de inktdeeltjes zweven ook
in de geleiachtige matrix van de lederhuid,
terwijl anderen overspoeld worden
door huidcellen, de fibroblasten.
Aanvankelijk komt ook inkt
in de opperhuid terecht,
maar zodra de huid heelt, worden
deze beschadigde cellen afgeworpen
en vervangen door nieuwe cellen
zonder kleurstof,
waarbij de bovenste afpelt
als bij een helende zonnebrand.
Blaar- of korstvorming komt
bij professionele tatoeages weinig voor
en compleet herstel van de opperhuid
kost zo'n 2 tot 4 weken.
Gedurende deze tijd mag de getatoeëerde
niet in de zon of zwemmen,
om vervaging te voorkomen.
Huidcellen blijven echter
op hun plek tot ze afsterven.
Op dat moment worden ze met inkt en al
opgenomen door jongere nabije cellen.
dus de inkt blijft
waar hij zit.
Maar met tijd vervaagt het lichaam
de vreemde pigmentdeeltjes,
breekt ze langzaam af zodat de macrofagen
van het immuunsysteem ze kunnen afvoeren.
Ultraviolette straling kan ook bijdragen
aan het afbreken van het pigment,
hoewel dit beperkt kan worden
door gebruik van zonnecrème.
Maar aangezien huidcellen
relatief stabiel zijn,
zal veel inkt een mensenleven lang
diep in de huid blijven.
Maar als tatoeages zo
in je huid verankerd zijn,
is er een manier
om ze te wissen?
Technisch gezien, ja.
Vandaag de dag wordt een laser gebruikt
om de epidermis binnen te dringen
en het onderliggende pigment
uit elkaar te blazen
elke kleur op een eigen golflengte,
waarbij zwart het makkelijkst is
om op te richten.
De laserstraal breekt de inktbolletjes
in kleinere deeltjes,
die dan kunnen worden afgevoerd
door de macrofagen.
Maar sommige kleuren inkt zijn
moeilijker te verwijderen dan anderen
en er kunnen
complicaties ontstaan.
Om deze reden is een tatoeage verwijderen
nog steeds moeilijker dan één zetten --
maar niet onmogelijk.
Dus een enkele tatoeage
blijft misschien niet eeuwig bestaan,
maar tatoeages zijn er al langer
dan elke bestaande cultuur.
En hun blijvende populariteit betekent
dat de tatoeëerkunst een blijvertje is.