Γεια σας. Ονομάζομαι Κάμερον Ράσελ

και τον τελευταίο καιρό

εργάζομαι ως μοντέλο.

Βασικά, εδώ και 10 χρόνια.

Αισθάνομαι σαν να υπάρχει κάποια ένταση

εδώ αυτή τη στιγμή

επειδή δεν έπρεπε να φορέσω αυτό το φόρεμα.
(Γέλια)

Ευτυχώς έφερα ρούχα για να αλλάξω.

Αυτή είναι η πρώτη αλλαγή ρούχων 
στη σκηνή του TED,

οπότε είστε πολύ τυχεροί που τη βλέπετε, νομίζω.

Αν μερικές γυναίκες έφριξαν όταν βγήκα έξω,

δεν χρειάζεται να μου το πείτε τώρα, αλλά θα το μάθω αργότερα από το Twitter.

(Γέλια)

Θα έλεγα επίσης πως είμαι προνομιούχα

αφού μπορώ να μεταμορφώσω 
την άποψή σας για μένα

σε μόλις 10 δευτερόλεπτα.

Δεν μπορούν όλοι να το κάνουν αυτό.

Αυτά τα τακούνια είναι πολύ άβολα,

οπότε πάλι καλά που δεν επρόκειτο να τα φορέσω.

Το χειρότερο είναι να περάσω το πουλόβερ 
από το κεφάλι μου,

γιατί θα γελάσετε μαζί μου,

οπότε μην κάνετε τίποτα μέχρι να το φορέσω.

Ωραία.

Γιατί το έκανα αυτό;

Ήταν κάπως άχαρο.

Λοιπόν,

ελπίζω όχι τόσο άχαρο όσο αυτή η εικόνα.

Η εικόνα έχει δύναμη,

αλλά η εικόνα είναι επίσης επιφανειακή.

Μόλις μεταμόρφωσα πλήρως τη γνώμη σας για μένα σε έξι δευτερόλεπτα.

Σ' αυτή την εικόνα

δεν είχα αποκτήσει ακόμα φίλο στην πραγματική ζωή.

Αισθανόμουν εντελώς άβολα και ο φωτογράφος

μου έλεγε να καμπουριάσω την πλάτη μου 
και να βάλω το χέρι μου

στα μαλλιά αυτού του τύπου.

Φυσικά, εκτός από το χειρουργείο

ή το ψεύτικο μαύρισμα που έκανα πριν δύο μέρες 
για τη δουλειά,

μπορούμε να κάνουμε πολύ λίγα για να μεταμορφώσουμε την εμφάνισή μας

και η εμφάνισή μας, αν και είναι 
επιφανειακή και αμετάβλητη,

έχει τεράστιο αντίκτυπο στη ζωή μας.

Οπότε σήμερα, για μένα η γενναιότητα σημαίνει ειλικρίνεια.

Βρίσκομαι σε αυτή τη σκηνή επειδή είμαι μοντέλο.

Βρίσκομαι σ' αυτή τη σκηνή επειδή είμαι 
μια όμορφη, λευκή γυναίκα

και στον κλάδο μου αυτό σημαίνει σέξι γυναίκα.

Θα απαντήσω στις ερωτήσεις 
που μου θέτουν συνέχεια,

αλλά με μια δόση ειλικρίνειας.

Η πρώτη ερώτηση είναι, πώς γίνεσαι μοντέλο;

Πάντα λέω απλά: «Με βρήκαν τυχαία», 
όμως αυτό δεν σημαίνει τίποτα.

Στην πραγματικότητα έγινα μοντέλο

επειδή κέρδισα σε μια γενετική λοταρία και είμαι αποδέκτης μιας κληρονομιάς

και ίσως αναρωτιέστε τι είναι η κληρονομιά.

Τους τελευταίους αιώνες

ορίζουμε την ομορφιά όχι μόνο ως υγεία και νεότητα

και συμμετρία, τις οποίες είμαστε βιολογικά σχεδιασμένοι να θαυμάζουμε,

αλλά επίσης ως ψηλές, λεπτές μορφές,

ως θηλυκότητα και λευκό δέρμα.

Αυτή η κληρονομιά χτίστηκε για μένα

και είναι μια κληρονομιά την οποία 
εξαργυρώνω καθημερινά.

Ξέρω ότι υπάρχουν κάποιοι στο κοινό

που είναι δύσπιστοι αυτή τη στιγμή,

και ίσως υπάρχουν κάποιες φασιονίστας 
που σκέφτονται:

«Περίμενε. Ναόμι, Τάιρα, Τζόαν Σμολς. Λιού Γουέν».

Πρώτον, σας συγχαίρω για τις γνώσεις σας περί μόδας. Πολύ εντυπωσιακό.

(Γέλια)

Αλλά δυστυχώς πρέπει να σας πω ότι το 2007

ένας πολύ εμπνευσμένος διδακτορικός φοιτητής 
του NYU μέτρησε

όλα τα μοντέλα στην πασαρέλα, όλα όσα προσλήφθηκαν,

και από τα 677 μοντέλα που προσλήφθηκαν,

μόλις 27, δηλαδή λιγότερο από 4%, δεν ήταν λευκά.

Η επόμενη ερώτηση που μου κάνουν συνέχεια είναι:

«Μπορώ να γίνω μοντέλο όταν μεγαλώσω;»

Η πρώτη απάντηση είναι: «Δεν ξέρω, δεν είμαι υπεύθυνη για αυτό».

Αλλά η δεύτερη απάντηση και αυτό που πραγματικά θέλω να πω σε αυτά τα κοριτσάκια είναι: «Γιατί;

Ξέρεις, μπορείς να γίνεις ό,τι θελήσεις.

Μπορείς να γίνεις Πρόεδρος των ΗΠΑ

ή ο εφευρέτης του επόμενου διαδικτύου,

ή νίντζα ποιητής καρδιοχειρουργός,

κάτι που θα ήταν απίθανο, γιατί θα ήσουν η πρώτη».

(Γέλια)

Αν μετά από αυτή την απίστευτη λίστα, λένε ακόμα:

«Όχι, Κάμερον, θέλω να γίνω μοντέλο»,

τότε τους λέω: «Γίνε το αφεντικό μου».

Επειδή εγώ δεν είμαι υπεύθυνη για τίποτα

και εσύ θα μπορούσες να γίνεις αρχισυντάκτρια 
του αμερικανικού Vogue

ή Διευθύνουσα Σύμβουλος στα H&M, 
ή ο επόμενος Στίβεν Μαϊζέλ.

Το να λες ότι θες να γίνεις μοντέλο όταν μεγαλώσεις

μοιάζει με το να πεις ότι όταν μεγαλώσεις 
θέλεις να κερδίσεις το λόττο.

Δεν μπορείς να το ελέγξεις, είναι υπέροχο

αλλά δεν αποτελεί σταδιοδρομία.

Θα σας κάνω τώρα μια επίδειξη συσσωρευμένης εμπειρίας μόντελινγκ 10 ετών

διότι σε αντίθεση με τους καρδιοχειρουργούς,

μπορεί να συμπυκνωθεί κάπως.

Οπότε ο φωτογράφος βρίσκεται εκεί

και το φως έρχεται από εκεί, σαν ένα καλό HMI,

και ο πελάτης λέει: «Κάμερον, θέλουμε μια φωτογραφία με περπάτημα»,

έτσι αυτό το πόδι πάει μπροστά, ωραίο και ψηλό, αυτό το χέρι πάει πίσω, αυτό μπροστά,

το κεφάλι στα τρία τέταρτα, και απλά πηγαίνεις 
μπρος πίσω,

απλά κάνεις αυτό, και κοιτάζεις τους φανταστικούς φίλους σου

300, 400, 500 φορές. (Γέλια)

Θα φαίνεται κάπως έτσι. (Γέλια)

Ελπίζω λιγότερο άχαρο από την εικόνα στο κέντρο.

Δεν ξέρω τι συνέβη εκεί.

Δυστυχώς αφού έχεις τελειώσει το σχολείο

και έχεις βιογραφικό και έχεις κάνει 
κάποιες δουλειές,

δεν μπορείς πλέον να πεις τίποτα,

άρα αν πεις ότι θες να γίνεις Πρόεδρος των ΗΠΑ

αλλά το βιογραφικό σου λέει: 
«Μοντέλο εσωρούχων: 10 έτη»,

ο κόσμος σε κοιτάει κάπως περίεργα.

Η επόμενη ερώτηση που μου θέτουν συνέχεια είναι: «Επεξεργάζονται όλες τις φωτογραφίες;»

Ναι, ουσιαστικά τις επεξεργάζονται όλες,

αλλά αυτό είναι μόνο ένα μικρό μέρος 
αυτού που συμβαίνει.

Αυτή η φωτογραφία είναι η πρώτη που έβγαλα ποτέ

και είναι η πρώτη φορά που φόρεσα μπικίνι

και ακόμα δεν είχα ούτε καν περίοδο.

Ξέρω ότι πάμε σε προσωπικά θέματα,

όμως ήμουν ένα νεαρό κορίτσι.

Αυτή είμαι εγώ με τη γιαγιά μου μόλις 
λίγους μήνες πρωτύτερα.

Εδώ είμαι την ίδια μέρα της φωτογράφισης.

Η φίλη μου μπόρεσε να έρθει μαζί μου.

Εδώ είμαι σε ένα πιτζάμα πάρτι λίγες μέρες πριν φωτογραφηθώ για το γαλλικό Vogue.

Εδώ είμαι στην ομάδα ποδοσφαίρου 
και στο V Magazine.

Και έτσι είμαι σήμερα.

Ελπίζω να βλέπετε πως

αυτές οι εικόνες δεν δείχνουν εμένα.

Είναι κατασκευές,

κατασκευές από μια ομάδα επαγγελματιών,

από κομμωτές και αισθητικούς, 
φωτογράφους και στυλίστες

και όλους τους βοηθούς τους και την προπαραγωγή και την μεταπαραγωγή,

και δημιουργούν αυτό. Εγώ δεν είμαι έτσι.

Λοιπόν, το επόμενο πράγμα που με ρωτάνε είναι:

«Παίρνεις πράγματα δωρεάν;»

Έχω όντως πάρα πολλά εικοσάποντα τακούνια 
που ποτέ δεν φοράω,

εκτός από πριν,

αλλά τα πράγματα που παίρνω δωρεάν

είναι αυτά που παίρνω και στην πραγματική ζωή, και δεν μας αρέσει να μιλάμε για αυτό.

Μεγάλωσα στο Κέιμπριτζ,

και μια φορά πήγα σε ένα κατάστημα 
και είχα ξεχάσει τα χρήματά μου

και μου έδωσαν το φόρεμα δωρεάν.

Όταν ήμουν έφηβη, οδηγούσα με τη φίλη μου

που ήταν απαίσια οδηγός και πέρασε με κόκκινο

και φυσικά μας σταμάτησαν

και με ένα απλό «Συγγνώμη, κύριε»

ήμασταν ελεύθερες να φύγουμε.

Αυτά τα δωρεάν πράγματα τα πήρα λόγω 
της εμφάνισής μου,

όχι του χαρακτήρα μου και υπάρχουν άνθρωποι 
που έχουν κόστος

λόγω της εμφάνισής τους και όχι του χαρακτήρα τους.

Ζω στη Νέα Υόρκη και πέρσι,

από τους 140.000 εφήβους που τους σταμάτησαν και τους υπέβαλλαν σε σωματικό έλεγχο,

86% ήταν μαύροι και Λατίνοι

και οι περισσότεροι από αυτούς νεαροί άνδρες.

Υπάρχουν μόλις 177.000 νεαροί μαύροι και Λατίνοι άνδρες στη Νέα Υόρκη,

οπότε για αυτούς, δεν είναι το θέμα: «Θα με σταματήσουν;»

αλλά «Πόσες φορές θα με σταματήσουν; 
Πότε θα με σταματήσουν;»

Όταν έκανα έρευνα για αυτή την ομιλία,

ανακάλυψα ότι από τα 13χρονα κορίτσια στις ΗΠΑ

το 53% δεν αγαπούν το σώμα τους

και αυτός ο αριθμός ανεβαίνει στο 78% 
μέχρι την ηλικία των 17.

Έτσι η τελευταία ερώτηση που ακούω είναι:

«Πώς είναι να είσαι μοντέλο;»

Νομίζω ότι η απάντηση που ψάχνουν είναι:

«Αν ήσουν λίγο πιο αδύνατη και είχες
πιο λαμπερά μαλλιά,

θα ήσουν ευτυχισμένη και υπέροχη».

Στα παρασκήνια απαντάμε με τρόπο

που ίσως να δείχνει κάτι τέτοιο.

Λέμε: «Είναι απίθανο να ταξιδεύεις

και είναι υπέροχο να συνεργάζεσαι με δημιουργικά, εμπνευσμένα, παθιασμένα άτομα».

Και αυτό είναι όντως αλήθεια, αλλά είναι μόνο η μισή αλήθεια,

διότι αυτό που δεν λέμε ποτέ δημόσια,

που εγώ δεν έχω πει ποτέ δημόσια,

είναι: «Είμαι ανασφαλής».

Είμαι ανασφαλής γιατί πρέπει να ασχολούμαι

με την εμφάνισή μου καθημερινά.

Αν αναρωτιέστε ποτέ:

«Αν είχα πιο λεπτά πόδια και πιο λαμπερά μαλλιά, 
θα ήμουν πιο ευτυχισμένη;»,

απλά πρέπει να γνωρίσετε μερικά μοντέλα,

γιατί έχουν τα πιο λεπτά πόδια και τα πιο λαμπερά μαλλιά και τα πιο απίστευτα ρούχα,

αλλά είναι οι πιο σωματικά ανασφαλείς γυναίκες 
στον πλανήτη.

Έτσι όταν έγραφα αυτή την ομιλία, 
μου φάνηκε δύσκολο

να διατηρήσω μια ισορροπία ειλικρίνειας, 
γιατί από τη μία πλευρά

αισθανόμουν άβολα να βγω και να πω:

«Δείτε, έχω αποκτήσει όλα αυτά τα προνόμια 
από εύνοια της τύχης»

και μου φαινόταν ακόμα πολύ άβολο να συνεχίσω λέγοντας:

«Αυτό δεν με κάνει πάντα χαρούμενη».

Αλλά κυρίως ήταν δύσκολο να ξεδιπλώσω 
μια κληρονομιά

καταπίεσης των φύλων και των φυλών

επειδή είμαι από αυτούς με το μεγαλύτερο όφελος.

Όμως αισθάνομαι χαρά και τιμή που βρίσκομαι εδώ

και νομίζω είναι υπέροχο που μπόρεσα να έρθω

προτού περάσουν 10, 20 ή 30 χρόνια και αποκτήσω περισσότερη εργασιακή εμπειρία,

γιατί ίσως τότε δεν θα έλεγα την ιστορία για το πώς βρήκα την πρώτη μου δουλειά

ή ίσως δεν θα έλεγα την ιστορία για το πώς πλήρωσα για το κολλέγιο,

κάτι που φαίνεται τόσο σημαντικό τώρα.

Αν υπάρχει κάποιο δίδαγμα σ' αυτή την ομιλία, 
είναι ελπίζω

ότι όλοι μας αισθανόμαστε πιο άνετα να αποδεχτούμε

τη δύναμη της εικόνας σ' αυτά που θεωρούμε επιτυχίες μας

και σ' αυτά που θεωρούμε αποτυχίες.

Σας ευχαριστώ. (Χειροκρότημα)