We moeten een weerdienst voor water maken. Zolang we niet gezamenlijk verantwoordelijkheid eisen, zal er geen prikkel zijn om die te financieren. De eerste keer dat ik op een conferentie sprak, was hier bij TED, acht jaar geleden. Net klaar met mijn master, wist ik nog niet dat ik in die paar minuten op het podium de vragen zou stellen die mij zouden worden gesteld in de 10 jaren erna. En zoals zoveel twintigers dacht ik de wereldproblemen op te kunnen lossen, vooral de waterproblemen in de wereld, met mijn technologie. Ik moest nog veel leren. Het was verleidelijk om te geloven dat onze grootste problemen met de waterkwaliteit bleven bestaan omdat ze zo moeilijk te vinden waren. Ik bleef erbij dat we alleen simpelere, snellere en goedkopere sensoren nodig hadden. Ik zat fout. Het klopt dat voor het beheersen van toekomstige risico's met water betere gegevens en technologie nodig zijn, maar we gebruiken nauwelijks de weinige gegevens die er al zijn. De grootste waterproblemen bestaan nog vanwege de dingen die we niet doen, en de problemen die we niet onderkennen. Er is bijna geen twijfel over wat de watergegevens ons als soort zeggen te moeten doen: we moeten meer beschermen en we moeten minder vervuilen. De huidige gegevens helpen ons echter niet de groeiende risico's te voorspellen die op bedrijven en markten afkomen. Daarvoor worden ze steeds minder nuttig. Ze hadden meer waarde, maar ze zeiden ons nooit precies hoeveel water er is of wat daar in zit. Laten we de laatste tien jaar aan waterverbruik eens nemen van alle G20-landen. Deze cijfers vertellen ons niet dat geen van de landen rechtstreeks meet hoeveel water wordt verbruikt. Het zijn schattingen, en ze zijn gebaseerd op achterhaalde modellen die de klimaatcrisis niet meenemen, en niet kijken naar de gevolgen voor het water. In 2015 werd Chennai, de op zes na grootste stad in India, getroffen door de ergste overstromingen van de eeuw. Tegenwoordig zijn hun watervoorraden bijna op. Het duurde drie jaar tot het zover was, drie jaren minder dan gemiddelde regenval. Dat is sneller dan de meeste landen hun watergegevens op een rijtje krijgen, inclusief de VS. Hoewel in Chennai ernstige watertekorten voorspeld werden, kon niemand ons precies vertellen wanneer of waar dat ging gebeuren. Dit is een nieuw soort waterprobleem, omdat de snelheid waarmee elk aspect van de waterkringloop verandert, steeds groter wordt. Zoals onlangs een waarschuwing van de VN onthulde, wordt er nu elke week een nieuw noodgeval door het klimaat gemeld. Er zijn steeds grote onzekerheden wat betreft de waterkwaliteit. Het komt niet vaak voor dat in een land watermassa's worden getest op meer dan een handvol soorten verontreiniging per jaar. In plaats van te testen, wordt het verdunningsmodel gebruikt om met vervuiling om te gaan. Stel dat ik een olympisch zwembad had, en daar schoon water in deed en een druppel kwik, dan is dat is een kwikverdunning van 1 op de miljard, wat de WHO als gezond beschouwt. Als er echter een onverwachte daling zou zijn in de wateraanvoer, minder grondwater, minder stroming, minder water in het bad, dan zou de verdunning minder worden, en zou het giftiger worden. Zo gaan de meeste landen om met het aanpakken van vervuiling. Met dit model bepalen ze welke verontreiniging nog veilig is. Het heeft duidelijk zwakke punten, maar het werkte goed genoeg toen we water genoeg hadden en voorspelbare weerpatronen. Nu we die niet meer hebben, moeten we nieuwe manieren van gegevensverzameling ontwikkelen. Maar eerst moeten we gaan handelen op basis van de gegevens die we al hebben. Dit is een kerosinebrand. Je weet dat uitstoot door luchtvaart een enorme rol speelt bij klimaatverandering. Je zal niet weten dat het ministerie van defensie van de VS de grootste verbruiker is van kerosine. En als ze kerosine verbruiken, verplichten ze gebruik van blusschuim zoals hier, dat een groep chemicaliën bevat dat PFAS heet. Niemand gebruikt meer van dit schuim dan het ministerie van defensie van de VS, en elke keer als PFAS wordt gebruikt, vindt het z'n weg naar onze watersystemen. Wereldwijd hebben militairen dit schuim sinds de jaren 70 gebruikt. We weten dat PFAS kanker kan veroorzaken en geboorte-afwijkingen, en het is nu zo doorgedrongen in het milieu, dat we het in bijna elk levend wezen vinden dat we testen, ook bij onszelf. Het ministerie van defensie is nog niet verantwoordelijk gesteld voor de PFAS-vervuiling, en ook niet aansprakelijk gesteld. Hoewel er wordt geprobeerd om dit blusschuim geleidelijk af te schaffen, worden veiligere en effectievere schuimen niet omarmd. Ze gebruiken zelfs andere PFAS-moleculen, die, voor zover we weten, nog slechter kunnen zijn voor de gezondheid. De verantwoordelijkheid van de overheid is dus bijna tot het nulpunt gedaald, en de kans dat je aansprakelijk bent voor waterverontreiniging verdwijnt. Welke voordelen biedt dit om te investeren in onze watertoekomst? In de laatste tien jaar was de wereldwijde investering aan start-ups van watertechnologiebedrijven in totaal minder dan 30 miljoen dollar per jaar. Dat is 0,12 procent van al het durfkapitaal in start-ups. Overheidsuitgaven stijgen ook niet genoeg mee. Als je goed kijkt, blijkt water geen prioriteit. In 2014 spendeerde de Amerikaanse overheid 11 dollar per inwoner aan waterinfrastructuur, tegenover 251 dollar aan ICT-infrastructuur. Als je dus niet de gegevens gebruikt die je hebt, moedig je investeringen in nieuwe technologie niet aan, en het verzamelen van meer gegevens ook niet, en we moedigen zeker niet aan dat onze watertoekomst veilig wordt gesteld. Is het te laat? Ik leer nog steeds hoe ondergang en noodzaak in balans te krijgen met wat we kunnen doen, omdat Greta Thunberg en Extinction Rebellion geen hoop van ons willen, maar actie. Wat kunnen we dan doen? Je kan je het leven niet voorstellen zonder weerdienst, maar voordat de moderne weerdiensten er waren, was er geen commerciële luchtvaart, was het gebruikelijk dat er schepen op zee verdwenen, en kon je door een storm voedselschaarste krijgen. Toen we eenmaal radio en telegrafie kregen, hoefde je om deze problemen op te lossen alleen maar het pad van de storm bij te houden. En dat legde de basis voor een wereldwijde gegevensverzameling waar elk huishouden en elke onderneming tegenwoordig op vertrouwt. Dit was zowel het resultaat van gecoördineerd en consequent gegevens verzamelen, als van het scheppen van een cultuur die grotere waarde zag in het openlijk beoordelen en delen van alles dat het maar kon vinden over de risico's die ons wachten. Een wereldwijde weerdienst voor water zou helpen watertekorten te voorspellen. Het zou kunnen helpen bij het rantsoeneren voordat de voorraden uitdrogen. Het kan helpen bij het vinden van verontreiniging voor ze zich verspreidt. Het kan de aanvoerketen beschermen, onze voedselvoorziening beschermen en misschien het belangrijkst, je kan er de risico's goed mee inschatten zodat je maatregelen kan nemen. We weten dat we dat kunnen, want dat doen we al met het weer, maar er zijn wel middelen nodig. We moeten investeren in water meer stimuleren. Investeerders, durfkapitalisten: een deel van je fondsen zou je moeten besteden aan water. Niets is meer waardevol en uiteindelijk zullen ondernemingen de risico's moeten kennen van water om concurrerend te blijven in de wereld van de toekomst. Naast durfkapitaal zijn er genoeg andere veelbelovende overheidsprogramma's die economische ontwikkeling aanmoedigen via belastingvoordelen. Een nieuwe mogelijkheid in de VS die mijn bedrijf gebruikt, wordt 'kans-zone' genoemd. Ze bieden een gunstige fiscale behandeling voor het beleggen van vermogenswinsten in aangewezen noodlijdende en arme gebieden. Dit zijn gebieden die ook te maken krijgen met waterrisico's. Dit zorgt voor cruciale prikkels om rechtstreeks te werken met de gemeenschappen die hulp het meeste nodig hebben. Als je dit soort investeringen niet zoekt maar je hebt grond in de VS, dan kan je die grond benutten om de waterkwaliteit op peil te houden met erfdienstbaarheid. Je kent dan eeuwigdurend recht toe aan een plaatselijke beheerder om de grond te beschermen en waterkwaliteitsdoelen vast te leggen. Als je die doelen haalt, wordt je elk jaar beloond met aanzienlijke belastingvoordelen. Hoeveel gebieden kunnen we beschermen via deze en andere programma's? Ze zijn krachtig omdat ze toegang geven tot onroerend goed die nodig is om de basis te leggen voor een brede weerdienst voor water. Dit werkt alleen als we deze programma's gebruiken zoals ze zijn bedoeld en niet als middel om belasting te ontduiken. Bij de introductie van beschermingsversoepeling kon niemand vermoeden hoe betrokken in de milieuorganisaties de vervuilende bedrijven zouden raken. We zijn gewend geraakt aan bedrijven die wel praten over de klimaatcrisis maar er niets aan doen. Dit heeft de nalatenschap en de impact van deze programma's ondermijnd, maar maakt ze ook rijp voor protest. Waarom gebruik je de versoepeling niet zoals die bedoeld is, door beschermingsdoelen te stellen en te halen? Waarom geen kansen creëren in kansgebieden? Want waterbescherming vereist verantwoording. Dat houdt niet in dat vervuilers milieugroepen sponsoren, of museums. Dat zijn conflicterende belangen. (Applaus) Verantwoording is: het risico van aansprakelijkheid te duur maken om door te gaan met het vervuilen van water. We kunnen geen genoegen nemen met woorden; het is tijd om te handelen. We kunnen het beste beginnen met de grootste vervuilers, vooral bij het ministerie van Defensie van de VS, dat wordt betaald met belasting. Wie en wat beschermen we als Amerikaanse soldaten, hun gezinnen, en de mensen die rond buitenlandse militaire bases van de VS wonen vervuild water drinken? Wereldveiligheid kan niet langer tegenover milieubescherming of gezondheid staan. Onze overleving hangt ervan af. Tegelijk steunt landbouw in de meeste landen op door de belastingbetaler opgebrachte subsidies die boeren krijgen om hun oogsten veilig te stellen en stabiel te houden. Die prikkels zijn cruciaal voor ons, omdat landbouw verantwoordelijk is voor 70% van het jaarlijkse waterverbruik. Afvloeiing van meststoffen en pesticiden zijn de twee grootste oorzaken van watervervuiling. Laten we deze subsidies herzien voor een efficiënter watergebruik en minder vervuiling. (Applaus) Ten slotte: verwacht geen vooruitgang als we niet kijken naar de tegengestelde belangen die wetenschap onderdrukken, die innovatie ondermijnen en transparantie ontmoedigen. Het is van algemeen belang om alles te meten en te delen wat we te weten komen en ontdekken over de risico's die ons water loopt. Iets bestaat niet totdat we het meten. Er is niet alleen technologie nodig om het te meten. We moeten het allemaal willen. Dank je wel. (Applaus)