Ben, quero ver as mans arriba:

Quen de vós eliminou a alguén de amigo 
no Facebook

porque dixo algo ofensivo
sobre política ou relixión,

coidado infantil, comida?

(Risos)

E cantos coñecen polo menos
unha persoa que evitan

porque simplemente 
non queren falar con ela?

(Risos)

Xa saben que antes, para ter
unha conversa educada

só tiñamos que seguir o consello
de Henry Higgins en "My Fair Lady":

Cínguirnos ao tempo e á saúde.

Pero agora, co cambio climático
e o movemento antivacinas, eses temas

(Risos)

non son seguros tampouco.

Así que este mundo no que vivimos,

este mundo no que cada conversación

ten o potencial de
converterse nunha rifa,

onde os políticos non poden 
falar uns cos outros

e onde mesmo o máis 
trivial dos asuntos

ten alguén que pelexa apaixonadamente
a favor e en contra, non é normal.

O estudo Pew fixo unha investigación
de 10 000 americanos adultos

e atoparon que neste momento,
estamos máis polarizados,

estamos máis divididos

do que nunca o estivemos na historia.

Menos predispostos ao compromiso

o que significa que non escoitamos
aos demais.

E tomamos decisións sobre onde vivir,

con quen casar e mesmo
quen vai ser amigo noso,

baseándonos no que xa cremos.

Outra vez, iso significa que
non nos escoitamos.

Unha conversa require un equilibrio
entre falar e escoitar,

e nalgún lugar do camiño,
perdemos ese equilibrio.

Agora, parte diso débese á tecnoloxía.

Os teléfonos intelixentes que 
teñen nas mans

ou preto dabondo para collelos
rapidamente.

Segundo o estudo Pew,

sobre un terzo de rapaces americanos
envían máis dun cento de textos por día.

E moitos deles, case a maioría,
prefiren escribirlles aos amigos

que falar con eles cara a cara.

Hai esta gran peza no Atlántico

escrita por un profesor de instituto
chamado Paul Barnwell.

Deulle aos seus estudantes 
un proxecto de comunicación.

El quería ensinar como falar
dun determinado tema sen usar notas.

E dixo isto: "Deime conta..."

(Risos)

"Deime conta de que 
a competencia conversacional

podería ser a competencia máis descoidada
na que fracasamos no ensino.

Os rapaces invisten horas conectados
a ideas e entre eles nas pantallas,

pero case nunca teñen oportunidade

de mellorar as destrezas comunicativas 
interpersoais.

Pode parecer unha pregunta estraña,
pero temos que facérnola:

Hai algunha destreza do século XXI

máis importante que a de poder manter
conversas coherentes e eficaces?"

Agora, eu dedícome a falar coa xente:

gañadores do Nobel, condutores 
de camións,

millonarios, profesores de preescolar,

xefes de estado, fontaneiros.

Falo con xente que me gusta.
Falo con xente que non me gusta.

Falo con algunha persoa coa que discrepo
profundamente nun plano persoal.

Pero teño unha conversa
estupenda con eles.

Así que me gustaría pasar os próximos
10 minutos ensinándolles a falar

e a escoitar.

Moitos de vostedes xa oíron
moitos consellos sobre isto,

cousas como mirar a persoa aos ollos,

pensar previamente en 
temas interesantes para comentar,

mirar, asentir e sorrir para mostrar
que estamos poñendo atención,

repetir o que acabamos de escoitar
ou resumilo.

Ben, eu quero que esquezan todo iso.

Iso son parvadas!

(Risos)

Non hai razóns para aprender a amosar 
que poñemos atención

se, efectivamente, estamos 
a poñer atención.

(Risos)

(Aplausos)

Agora, eu uso as mesmas destrezas 
no meu traballo de entrevistadora

e na miña vida normal.

Así que vou ensinarlles
a entrevistar xente,

e a que isto lles axude realmente a 
aprender a ser mellores conversadores.

Aprender a ter unha conversa

sen perder o tempo, sen aburrirse.

E, por amor de Deus, 
sen ofender a ninguén.

Todos tivemos abofé grandes conversas.

Tivémolas antes. Sabemos como é.

O tipo de conversa da que saen
sentíndose conectados e inspirados,

ou na que senten coma se
fixeran unha conexión real

ou foran perfectamente
comprendidos.

Non hai ningunha razón

pola que a maioría das interaccións
non poden ser así.

Así que eu teño 10 regras básicas.
Vounos levar a través delas,

pero, honestamente, se só elixen
unha delas e a dominan

xa gozarán de conversas mellores.

Número un: 
Non fagan varias cousas á vez.

E non quero dicir só pousar o móbil,

a tableta, as chaves do coche 
ou o que teñan na man.

Quero dicir, estean presentes.

Estean nese momento.

Non pensen na rifa
que tiveron co xefe.

Non pensen no que van cear.

Se queren saír da conversación

saian da conversación,

pero non estean cun pé dentro
e cun pé fóra.

Número dous: Non pontifiquen.

Se queren manifestar a súa opinión

sen dar ocasión a respostar
ou argüír ou rectificar ou ampliar

escriban un blogue.

(Risos)

Hai unha boa razón para non permitir
expertos no meu show:

son moi aburridos.

Se son conservadores, odiarán a Obama 
e os bonos de comida e o aborto.

Se son liberais, van odiar

os bancos, as petroleiras e a Dick Cheney.

Totalmente predicible.

E vostedes non queren ser así.

Teñen que entrar en cada conversa
asumindo que hai algo que aprender.

O famoso terapeuta M. Scott Peck dixo

que a verdadeira escoita require
poñerse á parte un mesmo.

E ás veces iso significa deixar 
á parte a opinión persoal.

Dixo que ao sentir esta aceptación,

quen fala farase menos e 
menos vulnerable

e máis e máis susceptible de abrir 
os recunchos interiores

da súa mente á persoa
que escoita.

Outra vez, asumir que teñen
algo que aprender.

Bill Nye: "Toda persoa sabe algo que 
vostedes non saben".

Eu dígoo deste xeito:

Todo o mundo é un experto en algo.

Número tres: Use preguntas abertas.

Neste caso, colla ideas nos xornalistas.

Comece as preguntas con quen, que,
cando, onde, por que ou como.

Se fan unha pregunta complexa,
van ter unha resposta simple.

Se lles pregunto: "Tiveron medo?"

Van responderlle á palabra máis 
poderosa da pregunta,

"medo", e a resposta é 
"si, tivemos" ou "non, non tivemos".

"Estaban anoxados?" 
"Si, moi anoxados".

Deixen que o describan.
Eles son os que saben.

Intenten preguntar cousas como
"Como foi?"

"Que se sentiu?"

Porque eles van ter que parar
un momento e pensar niso,

e van conseguir unha resposta 
moito máis interesante.

Número catro: Vaian co fluxo.

Isto significa que os pensamentos
chegarán á súa mente

e terán que deixalos saír dela.

A miúdo escoitamos entrevistas

nas que un convidado fala
durante varios minutos

e despois o anfitrión fai unha pregunta

que parece coma se saíse da nada,
ou que xa foi contestada.

Probablemente o anfitrión non escoitou 
os últimos minutos

porque pensou nesta 
pregunta tan intelixente

e estaba decidido a formular.

E nós facemos exactamente o mesmo.

Estamos sentados tendo
unha conversación con alguén,

e lembramos cando coñecimos 
a Hugh Jackman nun café.

(Risos)

E paramos de escoitar.

Chéganlles historias e ideas.

Precisan deixalas ir e vir.

Número cinco: Se non saben,
digan que non saben.

Ben, a xente da radio, 
especialmente da RPN,

é moito máis consciente
de que vai ser gravada.

Por iso ten máis coidado
con aquelo do que di ser experta

e saber con certeza.

Fágano. Erren polo lado da prudencia.

Falar non debería ser barato.

Número seis: Non igualen a súa
experiencia coa deles.

Se están falando sobre
a perda dun membro da familia,

non vaian a falar de cando viviron
vostedes tamén unha perda.

Se falan sobre os problemas 
que teñen no traballo,

non lles digan o que odian o seu.

Non é o mesmo. Nunca é o mesmo.

Todas as experiencias son únicas.

E, o máis importante, non se trata 
de vostedes.

Non deben aproveitar o momento
para probar o formidables que son

ou o do moito que sofreron.

Alguén lle preguntou a Stephen Hawking 
cal era o seu CI. E dixo:

"Nin idea. As persoas que se gaban
do seu CI son perdedoras".

(Risos)

As conversacións non son unha 
oportunidade para a promoción.

Número sete:

Intenten non repetirse.

É condescendente e moi aburrido.

Tendemos a facelo moito.

Especialmente en conversacións
no traballo ou cos nosos fillos,

temos cousas que sinalar.

Por iso reformulamos unha e
outra vez.

Non o fagan.

Número 8: Eviten as malas herbas.

Francamente, á xente 
non lle importan

os anos, os nomes,

as datas, todos eses detalles

cos que estás loitando na túa mente.

Non lle importan. 
O que lle importa é vostede.

Impórtalle como é vostede

ou o que teñen en común.

Así que esquezan os detalles.
Déixenos fóra.

Número nove:

Este non é o último,
mais é o máis importante.

Escoiten.

Non podo dicirlles canta
xente importante dixo

que escoitar é quizais a destreza
máis importante

que podedes desenvolver.

Buda dixo, e estou a parafrasear:

"Se a túa boca está aberta,
non estás aprendendo".

E Calvin Coolidge dixo: "Ningún home
escoitou a súa saída do traballo".

(Risos)

Por que non nos escoitamos
uns aos outros?

Número un: preferimos falar.

Cando falo, estou ao mando.

Non teño que escoitar nada
que non me interese.

Son o centro de atención.

Estou reforzando a miña identidade.

Pero hai outra razón:

Distraémonos.

A media do tempo que fala
unha persoa é de 225 palabras por minuto,

pero podemos escoitar máis de
500 palabras por minuto.

Así que as nosas mentes están 
enchéndose desas outras 275 palabras.

E miren, sei que leva esforzo
e enerxía

prestarlle atención a alguén

pero se non poden facelo,
non están a conversar.

Trátase só de dúas persoas berrando
frases pouco relacionadas

no mesmo lugar.

(Risos)

Teñen que escoitarse 
uns aos outros.

Stephen Covey díxoo dun xeito 
fermoso.

Dixo: "A maioría de nós non escoita
coa intención de entender.

Escoitamos coa intención
de contestar".

Unha regra máis, a número 10,
e é esta: Sexan breves.

[Unha boa conversa é coma unha minisaia; 
curta para xerar interese,

pero longa para cubrir o tema. 
-A miña irmá]

(Risos)

(Aplauso)

Todos estes puntos van ao mesmo
concepto básico:

Mostren interese polas outras persoas.

Eu medrei cun avó moi famoso,

e había unha especie de 
ritual na casa.

A xente viña á casa a falar cos meus avós

e despois de marchar, a miña nai 
achegábase a nós,

e dicía: "Sabedes quen era?

A primeira dama de honor de América.

Era o alcalde de Sacramento.

Gañou un premio Pulitzer.
É un bailarín do ballet ruso".

E medrei asumindo

que todo o mundo tiña algo
marabilloso oculto.

Creo que é o que me fai ser 
mellor entrevistadora.

Teño a boca pechada sempre que 
me é posible,

teño a mente aberta

e sempre estou preparada 
para marabillarme

e nunca quedo decepcionada.

Fagan o mesmo.

Saian, falen coa xente,

escoiten a xente,

e, o máis importante,
prepárense para marabillarse.

Grazas.

(Aplauso)