Dit is het Natuurhistorisch museum in Rotterdam waar ik werk als curator. Het is mijn taak de collectie op orde te houden en ervoor te zorgen dat deze groeit. Het komt er dus op neer dat ik dode dieren verzamel. In 1995 werd het museum uitgebreid met een nieuwe vleugel. Deze is gemaakt van glas en heeft me geholpen mijn werk beter te doen. Het gebouw is een echte vogelkiller. Je weet misschien dat vogels het concept glas niet begrijpen. Ze zien het niet, dus vliegen ze tegen het raam en leggen het loodje. Het enige dat ik hoefde te doen, was naar buiten gaan om ze op te rapen en ze te laten opzetten voor onze collectie. (Gelach) Rond die tijd ontwikkelde ik een gehoor om vogels te herkennen aan de manier waarop ze tegen het glas vlogen. Het was 5 juni 1995 toen ik een harde knal tegen het glas hoorde die mijn leven veranderde en dat van een eend beëindigde. Dit is wat ik zag toen ik naar buiten keek. Dit is de dode eend. Hij vloog tegen het raam. Hij ligt dood op zijn buik. Maar daarnaast staat een levende eend, en let nu even goed op. Het zijn beide mannetjes. En toen gebeurde het volgende. De levende eend beklom de dode eend en begon te copuleren. Nou goed, ik ben bioloog. Ik ben ornitholoog. Ik zei: "Hier klopt iets niet." De ene is dood, de andere leeft nog. Dit moet necrofilie zijn. Ik kijk. Het zijn allebei mannetjes. Homoseksuele necrofilie. Dus ik -- (Gelach) Ik pakte mijn camera en mijn notitieblok, pakte een stoel en begon dit gedrag te observeren. Na 75 minuten -- (Gelach) -- had ik genoeg zien, begon ik honger te krijgen en wilde ik naar huis. Dus ik ging naar buiten, haalde de eend op en voordat ik deze in de vriezer stopte, controleerde ik of het slachtoffer inderdaad een mannetje was. Hier is een zeldzame foto van een eendenpenis, het was dus inderdaad een mannetje. Het is een zeldzame foto omdat er 10.000 vogelsoorten zijn en er maar 300 een penis hebben. [Eerste geval van homoseksuele necrofilie bij eendensoort Anas platyrhynchos (Aves: Anatidae)] Ik wist dat ik iets bijzonders had gezien, maar het duurde nog zes jaar voordat dit besloot te publiceren. (Gelach) Ik bedoel, het is een leuk onderwerp voor een verjaardagsfeestje, of voor bij de koffieautomaat, maar om dit met je collega's te delen is een ander verhaal. Ik had geen kader. Maar na zes jaar spoorden mijn vrienden en collega's me aan om te publiceren. Dus publiceerde ik 'Het eerste geval van homoseksuele necrofilie bij de wilde eend'. Dus publiceerde ik 'Het eerste geval van homoseksuele necrofilie bij de wilde eend'. Hier is de situatie nog eens. A is mijn kantoor, B de plek waar de eend het glas raakte en C waar ik stond te kijken. Hier zijn de eenden nog een keer. Zoals je waarschijnlijk weet, is het in de wetenschap zo dat als je een nogal bijzondere publicatie schrijft er misschien zes of zeven mensen zijn die het lezen. (Gelach) Maar toen gebeurde er iets leuks. Ik kreeg een telefoontje van ene Marc Abrahams, en hij vertelde me: "Je hebt een prijs gewonnen met je eendenpublicatie, de Ig Nobelprijs". En de Ig Nobelprijs -- (Gelach) (Applaus)-- de Ig Nobelprijs wordt toegekend voor onderzoek dat mensen eerst aan het lachen maakt, maar ze daarna aan het denken zet met het doel meer mensen te interesseren in wetenschap. Dat is een goede zaak, dus ik accepteerde de prijs. (Gelach) Ik ging -- laat me voor de duidelijkheid nog zeggen dat Marc Abrahams me niet belde vanuit Stockholm. Hij belde vanuit Cambridge, Massachusetts. Dus ik reisde af naar Boston, naar Cambridge en ging naar de geweldige Ig Nobelprijsceremonie op de Harvard Universiteit. Deze ceremonie was een enorm leuke ervaring. Echte Nobelprijswinnaars overhandigen je de prijs. Dat ten eerste. Verder zijn er negen andere winnaars die een prijs krijgen. Dit is een van mijn medewinnaars. Charles Paxton die in 2000 de biologieprijs won voor zijn publicatie 'Baltsgedrag van struisvogels tegenover mensen onder agrarische omstandigheden in Groot Brittannië'. (Gelach) En volgens mij zijn er nog een of twee Ig Nobelprijswinnaars in deze zaal. Dan, waar zit je? Dan Ariely? Applaus voor Dan. (Applaus) Dan won zijn prijs in de geneeskunde vanwege het aantonen dat dure nepmedicijnen beter werken dan goedkope nepmedicijnen. (Gelach) Dus dit is mijn moment in de schijnwerpers, mijn dankwoord en hier is de eend. Dit is voor het eerst dat hij aan de westkust van de VS is. Ik laat 'm even rondgaan. (Gelach) Ja? Je kan 'm doorgeven. Hou er rekening mee dat het een museumstuk is, maar je loopt geen risico op vogelgriep. Na het winnen van de prijs is mijn leven veranderd. Ten eerste begonnen mensen me allerlei spullen te sturen die met eenden te maken hebben. Ik heb inmiddels een aardige verzameling. (Gelach) Maar belangrijker nog: mensen begonnen me gevallen van opmerkelijk dierengedrag door te geven. En geloof me, als er een dier is dat zich misdraagt op deze planeet dan weet ik ervan. (Gelach) Dit is een eland. Een eland die probeert te copuleren met een bronzen bizonbeeld. Dit is in Montana, in 2008. Dit is een kikker die probeert te copuleren met een goudvis. Dit was in 2011 in Nederland. Dit zijn Australische reuzenpadden. Dit is roadkill. Merk op dat dit necrofilie is. Het is erg opvallend, dit standje. De missionarishouding is erg ongebruikelijk in het dierenrijk. Dit zijn duiven in Rotterdam. Boerenzwaluwen in Hong Kong in 2004. Dit is een kalkoen in Wisconsin, op het terrein van de Ethan Allen jeugdgevangenis. Ze waren de hele dag bezig en de gevangenen hebben zich prima vermaakt. Maar wat betekent dit? Ik bedoel, wat ik mezelf afvraag, waarom gebeurt dit in de natuur? Nou, mijn conclusie na het bekijken van al deze gevallen, was dat dit alleen gebeurt als de dood ogenblikkelijk en op een dramatische wijze intreedt en in de juiste positie voor copulatie. Tenminste, dat dacht ik, tot ik deze dia's kreeg. Hier zie je een dode eend. Hij ligt er al drie dagen en hij ligt op zijn rug. Daar gaat mijn necrofilietheorie. Nog een voorbeeld van de invloed van glazen gebouwen op het leven van vogels. Dit is Mad Max, een merel uit Rotterdam. Het enige dat hij deed, was tegen dit raam opvliegen, dag in, dag uit, van 2004 tot 2008. Hier gaat hij en hier is een korte video. (Muziek) (Plof) (Plof) (Plof) (Plof) Wat deze vogel dus doet, is tegen zijn eigen evenbeeld vechten. Hij ziet een indringer in zijn territorium en die blijft maar komen zolang hij daar is, dus er komt geen eind aan. Ik dacht, in het begin -- ik heb deze vogel een paar jaar bestudeerd: zouden de hersenen van deze vogel niet beschadigd zijn? Dat is niet zo. Ik laat nog wat dia's zien, wat beelden van de video. Op het laatste moment voordat hij het glas raakt, zet hij zijn poten naar voren, en stoot dan tegen het glas. Ter afsluiting wil ik jullie graag allemaal uitnodigen voor Dead Duck Day. Dat is ieder jaar op 5 juni. Om vijf voor zes 's middags komen we samen in het Natuurhistorisch museum in Rotterdam. De eend komt ook mee en we bespreken nieuwe manieren om te voorkomen dat vogels tegen ramen aanvliegen. Zoals jullie weten, of misschien ook niet, is dit een van de voornaamste doodsoorzaken bij vogels wereldwijd. Alleen in de VS al sterven een miljard vogels door botsingen met glazen gebouwen. Na afloop gaan we naar een Chinees restaurant om een zesgangendiner van eend te nuttigen. Dus ik hoop jullie volgend jaar allemaal te zien in Rotterdam, in Nederland op Dead Duck Day. Bedankt. (Applaus) Oh, sorry. Mag ik alsjeblieft mijn eend terug? (Gelach) (Applaus) Bedankt.