Vandaag ga ik jullie vertellen over mensen
die niet wegtrokken uit hun oude buurt.
De eerste hier uit Chicago.
Brenda Palms-Farbers taak is
om ex-gedetineerden terug de maatschappij in te begeleiden
en uit de gevangenis te houden.
Momenteel kost het belastingbetalers
zo'n $60.000 per jaar
om iemand op te sluiten.
Twee derde van hen recidiveert.
Ik vind het interessant dat voor elke dollar
die we uitgeven aan peuteronderwijs,
zoals het Head Start programma,
we $17 besparen
op dingen als detentie in de toekomst.
Of -- bedenk eens -- die $60.000
zijn meer dan wat het kost
om iemand naar Harvard te sturen.
Niet ontmoedigd door dat soort dingen,
keek Brenda naar het probleem
en bedacht een
niet voor de hand liggende oplossing:
start een bedrijf
dat huidverzorgingsproducten maakt van honing.
Misschien vanzelfsprekend voor jullie; maar niet voor mij.
Dit kweekt sociale innovatie
met werkelijk potentieel.
Ze liet schijnbaar onbemiddelbare mannen en vrouwen
de bijen verzorgen, honig oogsten
en producten met toegevoegde waarde maken,
verkocht door henzelf,
en later bij Whole Foods.
Ze combineerde werkervaring en training
met de nodige karaktertraining
zoals woedebeheersing en samenwerking.
Ze leerden ook aan toekomstige werkgevers
uitleggen hoe hun ervaringen
aantoonden wat ze hadden geleerd,
en hun wens nog meer te leren.
Minder dan vier procent
van de mensen in haar programma
recidiveren.
Dus deze jonge mensen leerden werkethiek
en levenslessen door bijen te houden.
Ze werden productieve medemensen.
Met recht "een zoete start"...
Nu ga ik jullie meenemen naar Los Angeles.
Veel mensen weten
dat L.A. zijn problemen kent.
Ik ga het hebben over de waterproblemen.
Ze hebben doorgaans niet genoeg water,
maar teveel wanneer het regent.
Momenteel wordt 20%
van Californië's energieconsumptie
gebruikt om water te pompen
overwegend naar Zuid-Californië.
Ze geven een fortuin uit
om regenwater naar de oceaan te leiden
wanneer het regent en overstroomt.
Andy Lipkis helpt L.A.
om kosten te besparen
in watermanagement en het stedelijk hitte-eilandeffect,
door bomen, mensen en technologie
te verbinden in een aangenamere stad.
Al dat groen absorbeert van nature stormwater,
en koelt daarbij ook onze steden.
Want, bedenk eens,
is air-conditioning wat je wilt,
of wil je een koelere kamer?
Hoe je die krijgt, doet er niet zoveel toe.
Dus enkele jaren geleden,
besloot L.A. County
om voor 2,5 miljard dollar
de scholen op te knappen.
Andy en zijn team ontdekten
dat ze 200 miljoen van dat bedrag gingen stoppen
in asfalt, rondom de scholen zelf.
Met een overtuigend kostenplaatje,
overtuigden ze het stadsbestuur
het asfalt te vervangen
door bomen en ander groen,
zodat de scholen meer op energiekosten zouden besparen
dan wat al het groen samen kost.
Uiteindelijk werd ruim 1,8 miljoen m2 asfalt
vervangen of uitgespaard,
en het energieverbruik voor air-conditioning ging omlaag,
terwijl banen werden gecreëerd
voor mensen om het groen te onderhouden,
met een netto-besparing als resultaat,
plus gezondere studenten en schoolmedewerkers.
Nu, Judy Bonds
is een mijnwerkersdochter.
Haar familie woont sinds 8 generaties
in een stadje genaamd Whitesville, West Virginia.
Als iemand zou moeten hechten aan
de vergane glorie van de kolenmijnindustrie,
en van de stad,
zou het Judy moeten zijn.
Maar kolenwinning is tegenwoordig iets anders
dan de diepe mijnen waarin haar vader
en diens vader afdaalden, en die
duizenden mensen op de loonlijst hadden.
Nu kunnen 24 man
binnen enkele maanden een hele berg afbreken,
wat maar kolen voor enkele jaren oplevert.
Die technologie heet "bergtopverwijdering"
Een berg verandert van dit... in dit
in luttele maanden.
Stel je voor: de lucht op deze plekken --
is verzadigd met residu van explosieven en kolen.
Toen we er waren, kregen sommigen van ons
last van hun luchtwegen
na slechts enkele uren daar te zijn geweest --
niet alleen mijnwerkers, iedereen.
Judy zag haar landschap verwoest
en haar water vergiftigd.
De kolenbedrijven trekken gewoon verder
na het leeghalen van de berg.
Ze laten nog meer werkloosheid achter in hun kielzog.
Maar ze zag ook het verschil in potentiële windenergie
op een intacte berg,
en eentje die zo'n 600 meter
lager was geworden.
Drie jaar vuile energie met amper banen,
of eeuwen schone energie
plus het ontwikkelen van expertise en efficiëntie,
gebaseerd op technische vaardigheden,
en ontwikkeling van lokale kennis
over hoe het meeste te halen uit de wind van die streek.
Ze calculeerde de startkosten
en de langetermijnopbrengst.
Het is voordelig op zo veel vlakken
voor de plaatselijke, landelijke en wereldeconomie.
Het is een langere terugbetaling dan bergtopverwijdering
maar windenergie blijft terugbetalen.
Bergtopverwijdering levert de plaatselijke bevolking bijna niets op,
en het geeft ze een hoop ellende.
Het water verandert in smurrie.
De meeste mensen blijven werkloos,
wat leidt tot dezelfde sociale problemen
waar werklozen in binnensteden ook mee kampen:
drugs- en alcoholverslaving,
huiselijk geweld, tienerzwangerschappen en slechte gezondheid.
Nu, Judy en ik zijn
nauw verwant aan elkaar.
Geen vanzelfsprekende combinatie.
Ik bedoel, letterlijk, haar stad heet "Whitesville".
Ik bedoel, ze concurreren niet
met me voor de titel "geboorteplaats van hip hop"
of iets dergelijks.
Op de achterkant van het T-shirt dat ik van haar kreeg,
staat "Red de bedreigde hillbillies"...
Dus homegirls en hillbillies vonden elkaar
en begrijpen volledig waar het om draait.
Maar enkele maanden geleden
kreeg Judy te horen
dat longkanker in het derde stadium heeft.
Ja.
Sindsdien zijn haar botten en hersenen aangetast.
Ik vind het zo bizar
dat zij lijdt aan precies datgene
waarvoor ze anderen wilde behoeden.
Maar haar droom
van Coal River Mountain Wind
is haar nalatenschap.
Ze mag het dan
misschien niet meer meemaken...
Maar in plaats van
het zoveelste manifesto,
laat ze ons een bedrijfsplan na,
waarmee dit gestalte kan krijgen.
Dat is wat mijn vriendin doet.
En daar ben ik trots op.
(Applaus)
Deze drie mensen
kennen elkaar niet,
maar ze hebben een hoop gemeen.
Ze zijn alle drie probleemoplossers,
en slechts enkele van vele voorbeelden
die ik zie, ontmoet en van wie ik mag leren
in het werk dat ik nu doe.
Ik had het geluk ze te kunnen voorstellen
in mijn programma op de Corporation for Public Radio,
Het Beloofde Land.org.
Stuk voor stuk praktische visionairs.
Ze kijken naar wat er gevraagd wordt --
schoonheidsproducten, gezonde scholen, elektriciteit --
en hoe de geldstromen vloeien om aan die vraag te voldoen.
Als de goedkoopste oplossingen
verlies van banen met zich meebrengen,
zit je met werkloze mensen,
en die mensen zijn niet goedkoop.
In feite zijn het wat ik noem de duurste medeburgers,
onder hen mensen met overgeërfde armoede,
getraumatiseerde veteranen uit het Midden-Oosten,
mensen die uit de gevangenis komen.
Veteranen gebruiken
volgens het Departement voor Veteranenzaken
6 keer zoveel psychiatrische medicijnen, sinds 2003.
Ik denk dat dit nog gaat stijgen.
Het is niet de grootste groep mensen,
maar ze horen wel bij de duursten.
In termen van risico tot huiselijk geweld, drugs- en alcoholverslaving,
slechte schoolprestaties van hun kinderen
en een slechte gezondheid vanwege stress.
Dus deze drie mensen weten
geldstromen productief door onze
lokale economieën te leiden,
om aan bestaande vraag te voldoen,
actuele sociale problemen terug te dringen
en nieuwe problemen te voorkomen.
Er zijn vele andere voorbeelden.
Een probleem: afvalverwerking en werkloosheid.
Zelfs als we denken of praten over recycling,
dan wordt veel recyclebaar spul toch verbrand of gedumpt.
In veel gemeenten laat de recyclageratio
veel te wensen over.
Dat afval wordt meestal verwerkt in arme gemeenschappen.
We weten dat eco-industrie bedrijfsmatig --
er is een model in Europa, genaamd het eco-industriële park,
waar het afval van het ene bedrijf de grondstof is voor een ander.
Je gebruikt gerecycleerd materiaal
om verkoopbare gebruiksvoorwerpen te maken.
We kunnen zo lokale markten en aansporingen
creëren om gerecycleerde materialen
te gebruiken als grondstof voor productie.
We probeerden dit ooit te realiseren in de Bronx,
maar onze burgemeester wilde
op die plek een gevangenis zien.
We wilden honderden banen creëren,
maar na vele jaren
wilden ze eerst een gevangenis,
maar dat hebben ze afgeblazen... gelukkig.
Nog een probleem: ongezonde voedselsystemen en werkloosheid.
Arbeiders en arme stedelijke Amerikanen
profiteren economisch niet van
ons huidige voedselsysteem.
Het is te afhankelijk van transport,
kunstmest, hoog watergebruik
en ook koeling.
Enorme landbouwbedrijven zijn vaak
verantwoordelijk voor de vergiftiging van ons water en land.
Het levert een ongelooflijk ongezond product op
dat ons miljarden aan gezondheidszorg
en productiviteitsverlies kost.
Nu is stadslandbouw
een actueel thema tegenwoordig,
maar het is voornamelijk tuinbouw,
wat sociaal gezien een grote waarde heeft --
maar niet in termen van banencreatie
of voedselproductie.
De aantallen zijn er simpelweg niet.
Mijn werk is nu de basis te leggen voor
de integratie van stedelijke en landelijke voedselsystemen,
om komaf maken met de sla van 4.800 km verderop.
We creëren een landelijk merk stadsgroenten
in iedere stad
die haar plaatstelijke teelkracht
versterkt met overdekte kweekfaciliteiten,
van en door kleine telers,
waar er vandaag slechts consumenten zijn.
Dit helpt de seizoenstelers rondom de stad,
die niet kunnen voldoen aan de
voortdurende vraag naar groenten.
Het is geen concurrentie met de boeren,
maar feitelijk ondersteuning.
Het verbindt tot een zeer positief
en economisch rendabel voedselsysteem.
Het doel is te voldoen aan de stedelijke vraag
van ziekenhuizen,
bejaardenhuizen, scholen, dagverblijven,
en het maken van een netwerk van regionale banen.
Dit is intelligente infrastructuur.
Hoe we onze gebouwde omgeving beheren,
beïnvloedt dagelijks de gezondheid en het welzijn van mensen.
Onze gemeenschappen, stedelijk en landelijk,
bepalen de infrastructuur --
dingen als afvalverwerking, energiebehoefte,
plus de maatschappelijke kosten van werkloosheid, schoolverzuim, detentieratio
en de invloed van de diverse ziektekosten.
Slimme infrastructuur kan voor gemeenten
op kostenbesparende wijze voorzien
in infrastructuur en sociale behoeften.
We willen de systemen zo inrichten
dat mensen die voorheen belastinggeld kostten,
nu belastingbetaler worden.
Stel je een landelijk bedrijfsmodel voor
dat plaatselijke banen en slimme infrastructuur schept
voor een stabielere plaatselijke economie.
Dus ik hoop dat je hier een rode draad ontdekt.
Deze voorbeelden geven een trend aan.
Ik heb hem niet gecreëerd, en het gebeurt niet toevallig.
Ik zie dit door het hele land gebeuren,
en het goede nieuws is dat het groeit.
We moeten dit allemaal ondersteunen.
Het is een hoeksteen van het herstel van dit land.
Ik noem het plaatselijke veiligheid.
De recessie deed ons wankelen en vrezen,
maar er hangt nu iets in de lucht
dat zoveel kracht geeft.
Het is het besef
dat wij de sleutel zijn
tot ons eigen herstel.
Het is nu tijd voor ons om in onze gemeenschappen
lokaal te denken en lokaal te handelen.
Als we dat doen, zullen onze buren --
in het volgende huis, de volgende staat,
of in het volgende land --
het goed maken.
Al het plaatselijke samen is de wereld.
Plaatselijke veiligheid betekent onze natuurlijke weerstand opbouwen,
mensen aan het werk helpen,
natuurlijke systemen herstellen.
Plaatselijke veiligheid betekent hier bij ons welvaart creëren,
in plaats van die in andere landen te vernietigen.
Sociale knelpunten en milieuproblemen
tegelijkertijd aanpakken
levert kostenbesparingen op,
en schept welvaart en veiligheid.
Vele grote en inspirerende oplossingen
zijn geformuleerd in heel Amerika.
De uitdaging voor ons is om er
nog veel meer te vinden en steunen.
Plaatselijke veiligheid gaat om het steunen van je eigen mensen,
maar het is niet als het spreekwoord:
liefdadigheid begint thuis.
Ik las laatst het boek "Love Leadership" van John Hope Bryant.
Het gaat over leiderschap in een wereld
die werkelijk vanuit angst lijkt te handelen.
Het boek liet me die theorie nog eens onderzoeken,
want ik moet even uitleggen wat ik ermee bedoel.
Zie je, mijn vader
was een fantastische man.
Hij groeide op in het raciaal gescheiden Zuiden,
ontsnapte o.a. aan een lynchpartij
in een erg moeilijke tijd,
en gaf een stabiele thuis aan ons kinderen,
en een heleboel andere mensen die het moeilijk hadden.
Maar, ook wij hadden onze problemen...
(Gelach)
Zijn probleem was gokken,
dwangmatig.
Voor hem betekende "Liefdadigheid begint thuis",
dat mijn betaaldag -- of die van iemand anders
toevallig net samenviel met zijn geluksdag.
Dus je moest bijspringen.
Soms leende ik hem geld
van een zomerbaantje of zo.
Hij was altijd vast van plan
om me terug te betalen, met rente,
als hij won, natuurlijk.
Hij won ook soms, geloof het of niet,
op een renbaan in Los Angeles --
1 reden om van L.A. te houden -- jaren '40.
Hij won $15.000 contant
en kocht het huis waarin ik opgroeide.
Dus daar ben ik niet ongelukkig over.
Maar luister, ik voelde me aan hem verplicht,
en toen groeide ik op...
Ik ben nu volwassen.
Ik heb wat dingen geleerd onderweg.
Voor mij is liefdadigheid
vaak enkel geven
omdat het verwacht wordt,
of omdat het is wat je altijd deed,
of het is geven tot het pijn doet.
Ik geloof in voorwaarden scheppen
voor het bouwen van iets dat groeit
en de investering vermeerdert,
en niet volgend jaar nog meer nodig heeft --
Ik wil niet de verslaving voeden.
Ik heb jarenlang aangezien
hoe goede bedoelingen die
erop gericht waren om de gemeenschap
te ondersteunen en bekrachtigen,
in feite mensen
in dezelfde, zo niet slechtere positie plaatsten dan daarvoor.
Gedurende de laatste 20 jaar
hebben we recordbedragen aan liefdadigheidsgeld
besteed aan sociale problemen,
en toch: onderwijs resultaten,
ondervoeding, detentie,
obesitas, diabetes, inkomensongelijkheid,
ze zijn er niet beter op geworden, op een paar uitzonderingen na,
met name kindersterfte
onder armen --
maar ja, mooie wereld waar die kinderen in geboren worden.
Ik weet hier het een en ander over,
omdat ik jarenlang gewerkt heb
in non-profit-organisaties.
Ik ben een afgekickte directeur,
ben nu twee jaar clean.
(Gelach)
Maar gedurende die tijd realiseerde ik me dat
het draait om lokaal opgezette projecten,
als je onze gemeenschappen wilt helpen.
Maar ik moest vechten voor financiële ondersteuning.
Hoe groter ons succes,
hoe minder geld er kwam van stichtingen.
Ik verzeker je, op het TED-podium staan
en een MacArthur winnen in hetzelfde jaar
gaf iedereen de indruk dat ik gearriveerd was.
Toen ik de draad weer oppikte,
dekte ik een derde van het begrotingstekort
van mijn bureau met honoraria van lezingen.
Ik denk dat destijds, eerlijk gezegd,
mijn programma's hun tijd wat vooruit waren.
Maar sindsdien
is het park dat braak lag, uit mijn TED2006 lezing
veranderd in dit...
Ik ben erin getrouwd.
Hier.
Daar gaat mijn hond die me erheen begeleidde.
De Zuid-Bronx Groenstrook
was ook nog in de ontwerpfase in 2006.
Sindsdien kregen we
ongeveer 50 miljoen dollar in stimulusgelden
om hier te geraken.
Fantastisch, ik hou nu van de bouwsector,
want we zien dit nu allemaal werkelijk gebeuren.
Dus ik wil dat iedereen begrijpt
hoezeer het nodig is
om te verschuiven van liefdadigheid naar ondernemingen.
Ik startte mijn bedrijf om gemeenschappen in het hele land
te helpen om zelf
de kwaliteit van leven te verhogen van hun mensen.
Plaatselijke veiligheid
staat als volgende op mijn lijstje.
We hebben mensen nodig die het belang inzien
van investeren in deze plaatselijke ondernemingen,
die willen samenwerken met mensen zoals ik
om groeitrends en klimaataanpassingen te identificeren
maar ook de groeiende sociale kosten
van de gewone gang van zaken.
We moeten samenwerken
om ons land te omarmen en herstellen,
onze machtssystemen te herstellen
en onszelf te herstellen.
Het is tijd om te stoppen met het bouwen
van de winkelcentra, de gevangenissen,
de stadions
en andere lofzangen op ons collectieve falen.
Het is tijd om te bouwen aan
levende monumenten van hoop en potentieel.
Dank u wel.
(Applaus)