WEBVTT

00:00:06.589 --> 00:00:10.621
เคยสังเกตไหมว่ามีเรื่องตลกกี่เรื่อง
ที่เปิดเรื่องด้วย "คุณเคยสังเกตไหม"

00:00:10.621 --> 00:00:13.056
และประโยคที่ว่า "แล้วยังไง" 
ในตลกฝรั่งนี่มันอย่างไรกันนะ

00:00:13.056 --> 00:00:14.695
เราพบเรื่องขำ ๆ ได้มากมาย

00:00:14.695 --> 00:00:18.143
เพียงแค่เราสังเกตเรื่องปกติธรรมดา
ในชีวิตประจำวัน

00:00:18.143 --> 00:00:20.919
ที่ตามปกติแล้ว
คุณไม่ได้สังเกตเป็นประจำทุกวัน

00:00:20.919 --> 00:00:23.018
ดังนั้น ถ้าคุณอยากเติม
อารมณ์ขันเล็ก ๆ น้อย ๆ

00:00:23.018 --> 00:00:25.930
ให้เรื่องเล่า สุนทรพจน์ 
หรือบทหนังที่คุณกำลังเขียนอยู่

00:00:25.930 --> 00:00:30.089
นี่คือเทคนิคเล็ก ๆ น้อย ๆ
ในการเพิ่มมุขขำ ๆ

00:00:30.089 --> 00:00:32.898
การเล่าเรื่องที่ยอดเยี่ยม
รวมทั้งการเขียนเรื่องตลก

00:00:32.898 --> 00:00:36.299
มีส่วนผสมพื้นฐานไม่กี่อย่าง

00:00:36.299 --> 00:00:37.107
ใคร

00:00:37.107 --> 00:00:37.810
อะไร

00:00:37.810 --> 00:00:38.590
เมื่อไหร่

00:00:38.590 --> 00:00:39.545
ที่ไหน

00:00:39.545 --> 00:00:40.419
ทำไม

00:00:40.419 --> 00:00:41.928
และอย่างไร

00:00:41.928 --> 00:00:45.701
นักเขียนล้วนตั้งคำถามเหล่านี้มาตลอด
อย่างน้อยก็ตั้งแต่ 1 ศตวรรษก่อนคริสตกาล

00:00:45.701 --> 00:00:48.536
แต่ไม่มีคำถามไหนเลยที่ตอบได้ง่าย ๆ 
ด้วยคำว่า ใช่ หรือ ไม่

00:00:48.536 --> 00:00:50.107
ทุกคำถามล้วนต้องการรายละเอียด

00:00:50.107 --> 00:00:54.231
ยิ่งรายละเอียดเจาะจงลงลึกมากเท่าใด
เรื่องก็ยิ่งตลกได้มากขึ้นเท่านั้น

00:00:54.231 --> 00:00:58.152
เรามาเริ่มจากคำถามว่า ใคร
ตัวละครที่ตลกน่ะใคร

00:00:58.152 --> 00:01:01.687
ลองนึกถึงหนังสือ รายการทีวี
และหนังที่ทำให้คุณหัวเราะสิ

00:01:01.687 --> 00:01:05.366
มันมักเต็มไปด้วยตัวละคร
หรือแบบฉบับของตัวละครที่ตลก

00:01:05.366 --> 00:01:06.203
พวกฉลาดรอบรู้

00:01:06.203 --> 00:01:07.258
ขี้แพ้แต่น่ารัก

00:01:07.258 --> 00:01:08.286
หัวหน้าจอมโหด

00:01:08.286 --> 00:01:09.386
พวกขี้วิตก

00:01:09.386 --> 00:01:10.906
และพวกไร้สมอง

00:01:10.906 --> 00:01:15.629
อ้อ แล้วรู้ไหม ตัวละครทั้งหมดเหล่านี้
พบได้ใน Commedia Dell'Arte

00:01:15.629 --> 00:01:19.492
หรือละครตลก
ช่วงปลายยุคเรอเนสซองซ์ของอิตาลี

00:01:19.492 --> 00:01:21.456
และก็ยังไม่เก่าเลย

00:01:21.456 --> 00:01:26.108
กฎการสร้างตัวตลกของละครตลกยุคนั้น
คือการหาข้อบกพร่อง

00:01:26.108 --> 00:01:28.249
แล้วเอามาเล่นให้เด่น

00:01:28.249 --> 00:01:30.562
หรือคุณจะลองเล่นกับขั้วตรงข้ามก็ได้

00:01:30.562 --> 00:01:33.334
เมื่อคนฉลาดที่สุดในห้องทำอะไรงี่เง่าสุด ๆ

00:01:33.334 --> 00:01:35.980
หรือคนทึ่ม ๆ เอาชนะอัจฉริยะได้

00:01:35.980 --> 00:01:39.619
เรามักจะหัวเราะ เพราะเราไม่คาดคิด
ว่ามันจะออกมาเป็นอย่างนั้น

00:01:39.619 --> 00:01:42.803
ว่ากันว่า อริสโตเติล 
จอมตลกแห่งกรีกโบราณ กล่าวไว้ว่า

00:01:42.803 --> 00:01:47.111
"เคล็ดลับของความตลกคือความประหลาดใจ"

00:01:47.111 --> 00:01:51.292
ความประหลาดใจ 
หรือทฤษฎีความผิดฝาผิดตัวของเรื่องตลก

00:01:51.292 --> 00:01:54.417
บอกว่า เราหัวเราะสิ่งที่มันดูผิดที่ผิดทาง

00:01:54.417 --> 00:01:57.039
หรือขัดแย้งกับความคาดหวัง

00:01:57.039 --> 00:01:58.981
เช่น กบเป็นแฟนกับหมู

00:01:58.981 --> 00:02:01.597
หรือกิ้งก่าขายประกัน

00:02:01.597 --> 00:02:03.658
หรือเด็กทารกเต้นดิสโก้

00:02:03.658 --> 00:02:05.617
แม่ชีเต้นดิสโก้

00:02:05.617 --> 00:02:07.942
แมวเต้นดิสโก้

00:02:07.942 --> 00:02:11.958
อันที่จริง ให้ทารก แม่ชี 
และแมวทำอะไรก็ได้

00:02:11.958 --> 00:02:14.957
โดยเฉพาะที่เกี่ยวข้องกับการเต้นดิสโก้

00:02:14.957 --> 00:02:19.469
วิธีสนุก ๆ วิธีหนึ่งในการค้นหา
ความผิดฝาผิดตัว คือการเชื่อมโยง

00:02:19.469 --> 00:02:22.775
โดยวาดแผนที่ความคิด (mind map)

00:02:22.775 --> 00:02:23.874
เริ่มจากเล็ก ๆ

00:02:23.874 --> 00:02:24.874
เลือกคำหนึ่งคำ

00:02:24.874 --> 00:02:26.727
ฉันเลือก "แตงกวาดอง"

00:02:26.727 --> 00:02:29.512
เขียนมันลงไป แล้วคิดคำเชื่อมโยง
ให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้

00:02:29.512 --> 00:02:31.147
แตงกวาดองทำให้ฉันคิดถึงอะไรบ้าง

00:02:31.147 --> 00:02:32.086
ใครกินแตงกวาดอง

00:02:32.086 --> 00:02:35.322
ความทรงจำล้ำค่าในวัยเด็กของฉัน
ที่เกี่ยวกับแตงกวาดองมีอะไรบ้าง

00:02:35.322 --> 00:02:38.104
วิธีสร้างเรื่องตลกที่เจ๋ง ๆ อีกวิธี

00:02:38.104 --> 00:02:42.246
คือการเปลี่ยนจากการสังเกต
ไปสู่การจินตนาการ

00:02:42.246 --> 00:02:45.216
ลองเปลี่ยนจาก "นี่คืออะไร"
ไปเป็น "จะเกิดอะไรขึ้นถ้า..."

00:02:45.216 --> 00:02:48.557
เช่น "จะเกิดอะไรขึ้น ถ้าแทนที่จะมีม้า

00:02:48.557 --> 00:02:51.053
คุณมีแค่กะลามะพร้าวคู่หนึ่ง"

00:02:51.053 --> 00:02:53.960
โอเค ลองคิดถึง
ช่วงเวลาอันน่าจดจำในประวัติศาสตร์

00:02:53.960 --> 00:02:54.735
วรรณคดี

00:02:54.735 --> 00:02:55.832
หรือภาพยนตร์

00:02:55.832 --> 00:02:57.855
ทีนี้ จะเป็นอย่างไร
ถ้ามีกะลามะพร้าวอยู่ด้วย

00:02:57.855 --> 00:03:00.238
บ้าให้เต็มที่ ปล่อยมันโลดแล่นไป

00:03:00.238 --> 00:03:02.724
แม้ความคิดที่ออกมาจะเลยเถิด

00:03:02.724 --> 00:03:03.652
คาดเดาได้ง่ายเกิน

00:03:03.652 --> 00:03:05.141
หรืองี่เง่าสุด ๆ

00:03:05.141 --> 00:03:07.320
จดลงไปเถอะ

00:03:07.320 --> 00:03:11.313
สิ่งที่คุณคิดว่าเดาได้ง่าย ๆ
อาจไม่ได้เป็นเช่นนั้นสำหรับคนอื่น

00:03:11.313 --> 00:03:16.207
อะไรที่ตรงข้ามกับความคิดที่งี่เง่าที่สุด
อาจกลายเป็นความคิดที่ฉลาดที่สุด

00:03:16.207 --> 00:03:19.454
แล้วเรื่องงี่เง่าทั้งหลาย
ที่เกิดขึ้นในชีวิตจริงล่ะ

00:03:19.454 --> 00:03:22.323
คุณเคยสังเกตไหมว่า
มีเรื่องตลกมากมายแค่ไหน

00:03:22.323 --> 00:03:25.648
ที่เล่นกับเรื่องที่ทำให้เรารำคาญ 
ขัดใจ หรือขายหน้า

00:03:25.648 --> 00:03:31.186
วิล รอดเจอร์กล่าวว่า "ทุกอย่างตลกหมดแหละ 
ตราบใดที่มันเกิดขึ้นกับคนอื่น"

00:03:31.186 --> 00:03:33.395
ดังนั้น ถ้าเช้าวันหนึ่ง
คุณเจอเรื่องหงุดหงิด

00:03:33.395 --> 00:03:36.134
ลองจินตนาการว่า
มันเกิดขึ้นกับตัวละครที่คุณเขียนถึง

00:03:36.134 --> 00:03:41.179
พอตกบ่าย คุณอาจได้เรื่องตลก
อย่างน้อยสักเรื่องหนึ่งจากเหตุการณ์นี้

00:03:41.179 --> 00:03:43.497
เมื่อคุณมีตัวละครและเรื่องราวแล้ว

00:03:43.497 --> 00:03:48.072
นี่คือเคล็ดลับที่เร็วและง่าย
ในการเขียนเรื่องตลกให้มีพลัง

00:03:48.072 --> 00:03:49.389
กฎสามขั้น

00:03:49.389 --> 00:03:51.160
หรือ ตึ่ง ตึ่ง โป๊ะ

00:03:51.160 --> 00:03:53.730
พยายามสร้างแบบแผน
ให้คนคาดหวัง ตึ่ง ตึ่ง

00:03:53.730 --> 00:03:55.691
แล้วหักมุม โป๊ะ

00:03:55.691 --> 00:03:59.284
พระยิว บาทหลวง และกะลา
เดินเข้าไปในบาร์

00:03:59.284 --> 00:04:03.553
กฎการปล่อยมุข คือ 
ให้ปล่อยหมัดเด็ดที่ท่อนสุดท้าย

00:04:03.553 --> 00:04:07.767
พระยิว บาทหลวง และกะลา
เดินเข้าไปบาร์ดิสโก้

00:04:07.767 --> 00:04:09.988
อันนี้นำเข้าสู่กฎตัว ก

00:04:09.988 --> 00:04:13.857
ไม่รู้ทำไม คำที่มีเสียง ก มักจะติดหู

00:04:13.857 --> 00:04:15.849
และคนรู้สึกว่าตลก

00:04:15.849 --> 00:04:16.850
กะลา

00:04:16.850 --> 00:04:17.687
ดิสโก้

00:04:17.687 --> 00:04:19.061
แตงกวา

00:04:19.061 --> 00:04:20.674
จิ้งโกร่ง

00:04:20.674 --> 00:04:23.925
โอเค ไม่ขำใช่ไหม 
เราไม่ได้เรียกเสียงหัวเราะสำเร็จเสมอไปหรอก

00:04:23.925 --> 00:04:25.575
อารมณ์ขันเป็นเรื่องเฉพาะตัว

00:04:25.575 --> 00:04:27.336
เรื่องตลกเป็นเรื่องของการลองผิดลองถูก

00:04:27.336 --> 00:04:28.958
การเขียนคือการแก้สิ่งที่เขียน

00:04:28.958 --> 00:04:30.302
แค่พยายามต่อไป

00:04:30.302 --> 00:04:31.490
หาจุดบกพร่อง

00:04:31.490 --> 00:04:32.743
ค้นรายละเอียด

00:04:32.743 --> 00:04:34.066
แทรกความผิดฝาผิดตัว

00:04:34.066 --> 00:04:35.325
เติมคำที่มีเสียง ก

00:04:35.325 --> 00:04:38.970
และจำไว้ว่า กฎข้อสำคัญที่สุด
ของการเขียนเรื่องตลก

00:04:38.970 --> 00:04:40.806
คือ จงสนุกกับมัน

00:04:40.806 --> 00:04:42.151
อย่างที่ชาร์ลส์ ดิคคินส์ บอก

00:04:42.151 --> 00:04:45.534
"โลกนี้ไม่มีอะไรที่ติดต่อแพร่กระจาย
แบบไม่อาจต้านทาน

00:04:45.534 --> 00:04:48.330
เท่ากับเสียงหัวเราะและอารมณ์ขันดี ๆ "

00:04:48.330 --> 00:04:50.798
และดิสโก้