1
00:00:06,589 --> 00:00:10,621
เคยสังเกตไหมว่ามีเรื่องตลกกี่เรื่อง
ที่เปิดเรื่องด้วย "คุณเคยสังเกตไหม"

2
00:00:10,621 --> 00:00:13,056
และประโยคที่ว่า "แล้วยังไง" 
ในตลกฝรั่งนี่มันอย่างไรกันนะ

3
00:00:13,056 --> 00:00:14,695
เราพบเรื่องขำ ๆ ได้มากมาย

4
00:00:14,695 --> 00:00:18,143
เพียงแค่เราสังเกตเรื่องปกติธรรมดา
ในชีวิตประจำวัน

5
00:00:18,143 --> 00:00:20,919
ที่ตามปกติแล้ว
คุณไม่ได้สังเกตเป็นประจำทุกวัน

6
00:00:20,919 --> 00:00:23,018
ดังนั้น ถ้าคุณอยากเติม
อารมณ์ขันเล็ก ๆ น้อย ๆ

7
00:00:23,018 --> 00:00:25,930
ให้เรื่องเล่า สุนทรพจน์ 
หรือบทหนังที่คุณกำลังเขียนอยู่

8
00:00:25,930 --> 00:00:30,089
นี่คือเทคนิคเล็ก ๆ น้อย ๆ
ในการเพิ่มมุขขำ ๆ

9
00:00:30,089 --> 00:00:32,898
การเล่าเรื่องที่ยอดเยี่ยม
รวมทั้งการเขียนเรื่องตลก

10
00:00:32,898 --> 00:00:36,299
มีส่วนผสมพื้นฐานไม่กี่อย่าง

11
00:00:36,299 --> 00:00:37,107
ใคร

12
00:00:37,107 --> 00:00:37,810
อะไร

13
00:00:37,810 --> 00:00:38,590
เมื่อไหร่

14
00:00:38,590 --> 00:00:39,545
ที่ไหน

15
00:00:39,545 --> 00:00:40,419
ทำไม

16
00:00:40,419 --> 00:00:41,928
และอย่างไร

17
00:00:41,928 --> 00:00:45,701
นักเขียนล้วนตั้งคำถามเหล่านี้มาตลอด
อย่างน้อยก็ตั้งแต่ 1 ศตวรรษก่อนคริสตกาล

18
00:00:45,701 --> 00:00:48,536
แต่ไม่มีคำถามไหนเลยที่ตอบได้ง่าย ๆ 
ด้วยคำว่า ใช่ หรือ ไม่

19
00:00:48,536 --> 00:00:50,107
ทุกคำถามล้วนต้องการรายละเอียด

20
00:00:50,107 --> 00:00:54,231
ยิ่งรายละเอียดเจาะจงลงลึกมากเท่าใด
เรื่องก็ยิ่งตลกได้มากขึ้นเท่านั้น

21
00:00:54,231 --> 00:00:58,152
เรามาเริ่มจากคำถามว่า ใคร
ตัวละครที่ตลกน่ะใคร

22
00:00:58,152 --> 00:01:01,687
ลองนึกถึงหนังสือ รายการทีวี
และหนังที่ทำให้คุณหัวเราะสิ

23
00:01:01,687 --> 00:01:05,366
มันมักเต็มไปด้วยตัวละคร
หรือแบบฉบับของตัวละครที่ตลก

24
00:01:05,366 --> 00:01:06,203
พวกฉลาดรอบรู้

25
00:01:06,203 --> 00:01:07,258
ขี้แพ้แต่น่ารัก

26
00:01:07,258 --> 00:01:08,286
หัวหน้าจอมโหด

27
00:01:08,286 --> 00:01:09,386
พวกขี้วิตก

28
00:01:09,386 --> 00:01:10,906
และพวกไร้สมอง

29
00:01:10,906 --> 00:01:15,629
อ้อ แล้วรู้ไหม ตัวละครทั้งหมดเหล่านี้
พบได้ใน Commedia Dell'Arte

30
00:01:15,629 --> 00:01:19,492
หรือละครตลก
ช่วงปลายยุคเรอเนสซองซ์ของอิตาลี

31
00:01:19,492 --> 00:01:21,456
และก็ยังไม่เก่าเลย

32
00:01:21,456 --> 00:01:26,108
กฎการสร้างตัวตลกของละครตลกยุคนั้น
คือการหาข้อบกพร่อง

33
00:01:26,108 --> 00:01:28,249
แล้วเอามาเล่นให้เด่น

34
00:01:28,249 --> 00:01:30,562
หรือคุณจะลองเล่นกับขั้วตรงข้ามก็ได้

35
00:01:30,562 --> 00:01:33,334
เมื่อคนฉลาดที่สุดในห้องทำอะไรงี่เง่าสุด ๆ

36
00:01:33,334 --> 00:01:35,980
หรือคนทึ่ม ๆ เอาชนะอัจฉริยะได้

37
00:01:35,980 --> 00:01:39,619
เรามักจะหัวเราะ เพราะเราไม่คาดคิด
ว่ามันจะออกมาเป็นอย่างนั้น

38
00:01:39,619 --> 00:01:42,803
ว่ากันว่า อริสโตเติล 
จอมตลกแห่งกรีกโบราณ กล่าวไว้ว่า

39
00:01:42,803 --> 00:01:47,111
"เคล็ดลับของความตลกคือความประหลาดใจ"

40
00:01:47,111 --> 00:01:51,292
ความประหลาดใจ 
หรือทฤษฎีความผิดฝาผิดตัวของเรื่องตลก

41
00:01:51,292 --> 00:01:54,417
บอกว่า เราหัวเราะสิ่งที่มันดูผิดที่ผิดทาง

42
00:01:54,417 --> 00:01:57,039
หรือขัดแย้งกับความคาดหวัง

43
00:01:57,039 --> 00:01:58,981
เช่น กบเป็นแฟนกับหมู

44
00:01:58,981 --> 00:02:01,597
หรือกิ้งก่าขายประกัน

45
00:02:01,597 --> 00:02:03,658
หรือเด็กทารกเต้นดิสโก้

46
00:02:03,658 --> 00:02:05,617
แม่ชีเต้นดิสโก้

47
00:02:05,617 --> 00:02:07,942
แมวเต้นดิสโก้

48
00:02:07,942 --> 00:02:11,958
อันที่จริง ให้ทารก แม่ชี 
และแมวทำอะไรก็ได้

49
00:02:11,958 --> 00:02:14,957
โดยเฉพาะที่เกี่ยวข้องกับการเต้นดิสโก้

50
00:02:14,957 --> 00:02:19,469
วิธีสนุก ๆ วิธีหนึ่งในการค้นหา
ความผิดฝาผิดตัว คือการเชื่อมโยง

51
00:02:19,469 --> 00:02:22,775
โดยวาดแผนที่ความคิด (mind map)

52
00:02:22,775 --> 00:02:23,874
เริ่มจากเล็ก ๆ

53
00:02:23,874 --> 00:02:24,874
เลือกคำหนึ่งคำ

54
00:02:24,874 --> 00:02:26,727
ฉันเลือก "แตงกวาดอง"

55
00:02:26,727 --> 00:02:29,512
เขียนมันลงไป แล้วคิดคำเชื่อมโยง
ให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้

56
00:02:29,512 --> 00:02:31,147
แตงกวาดองทำให้ฉันคิดถึงอะไรบ้าง

57
00:02:31,147 --> 00:02:32,086
ใครกินแตงกวาดอง

58
00:02:32,086 --> 00:02:35,322
ความทรงจำล้ำค่าในวัยเด็กของฉัน
ที่เกี่ยวกับแตงกวาดองมีอะไรบ้าง

59
00:02:35,322 --> 00:02:38,104
วิธีสร้างเรื่องตลกที่เจ๋ง ๆ อีกวิธี

60
00:02:38,104 --> 00:02:42,246
คือการเปลี่ยนจากการสังเกต
ไปสู่การจินตนาการ

61
00:02:42,246 --> 00:02:45,216
ลองเปลี่ยนจาก "นี่คืออะไร"
ไปเป็น "จะเกิดอะไรขึ้นถ้า..."

62
00:02:45,216 --> 00:02:48,557
เช่น "จะเกิดอะไรขึ้น ถ้าแทนที่จะมีม้า

63
00:02:48,557 --> 00:02:51,053
คุณมีแค่กะลามะพร้าวคู่หนึ่ง"

64
00:02:51,053 --> 00:02:53,960
โอเค ลองคิดถึง
ช่วงเวลาอันน่าจดจำในประวัติศาสตร์

65
00:02:53,960 --> 00:02:54,735
วรรณคดี

66
00:02:54,735 --> 00:02:55,832
หรือภาพยนตร์

67
00:02:55,832 --> 00:02:57,855
ทีนี้ จะเป็นอย่างไร
ถ้ามีกะลามะพร้าวอยู่ด้วย

68
00:02:57,855 --> 00:03:00,238
บ้าให้เต็มที่ ปล่อยมันโลดแล่นไป

69
00:03:00,238 --> 00:03:02,724
แม้ความคิดที่ออกมาจะเลยเถิด

70
00:03:02,724 --> 00:03:03,652
คาดเดาได้ง่ายเกิน

71
00:03:03,652 --> 00:03:05,141
หรืองี่เง่าสุด ๆ

72
00:03:05,141 --> 00:03:07,320
จดลงไปเถอะ

73
00:03:07,320 --> 00:03:11,313
สิ่งที่คุณคิดว่าเดาได้ง่าย ๆ
อาจไม่ได้เป็นเช่นนั้นสำหรับคนอื่น

74
00:03:11,313 --> 00:03:16,207
อะไรที่ตรงข้ามกับความคิดที่งี่เง่าที่สุด
อาจกลายเป็นความคิดที่ฉลาดที่สุด

75
00:03:16,207 --> 00:03:19,454
แล้วเรื่องงี่เง่าทั้งหลาย
ที่เกิดขึ้นในชีวิตจริงล่ะ

76
00:03:19,454 --> 00:03:22,323
คุณเคยสังเกตไหมว่า
มีเรื่องตลกมากมายแค่ไหน

77
00:03:22,323 --> 00:03:25,648
ที่เล่นกับเรื่องที่ทำให้เรารำคาญ 
ขัดใจ หรือขายหน้า

78
00:03:25,648 --> 00:03:31,186
วิล รอดเจอร์กล่าวว่า "ทุกอย่างตลกหมดแหละ 
ตราบใดที่มันเกิดขึ้นกับคนอื่น"

79
00:03:31,186 --> 00:03:33,395
ดังนั้น ถ้าเช้าวันหนึ่ง
คุณเจอเรื่องหงุดหงิด

80
00:03:33,395 --> 00:03:36,134
ลองจินตนาการว่า
มันเกิดขึ้นกับตัวละครที่คุณเขียนถึง

81
00:03:36,134 --> 00:03:41,179
พอตกบ่าย คุณอาจได้เรื่องตลก
อย่างน้อยสักเรื่องหนึ่งจากเหตุการณ์นี้

82
00:03:41,179 --> 00:03:43,497
เมื่อคุณมีตัวละครและเรื่องราวแล้ว

83
00:03:43,497 --> 00:03:48,072
นี่คือเคล็ดลับที่เร็วและง่าย
ในการเขียนเรื่องตลกให้มีพลัง

84
00:03:48,072 --> 00:03:49,389
กฎสามขั้น

85
00:03:49,389 --> 00:03:51,160
หรือ ตึ่ง ตึ่ง โป๊ะ

86
00:03:51,160 --> 00:03:53,730
พยายามสร้างแบบแผน
ให้คนคาดหวัง ตึ่ง ตึ่ง

87
00:03:53,730 --> 00:03:55,691
แล้วหักมุม โป๊ะ

88
00:03:55,691 --> 00:03:59,284
พระยิว บาทหลวง และกะลา
เดินเข้าไปในบาร์

89
00:03:59,284 --> 00:04:03,553
กฎการปล่อยมุข คือ 
ให้ปล่อยหมัดเด็ดที่ท่อนสุดท้าย

90
00:04:03,553 --> 00:04:07,767
พระยิว บาทหลวง และกะลา
เดินเข้าไปบาร์ดิสโก้

91
00:04:07,767 --> 00:04:09,988
อันนี้นำเข้าสู่กฎตัว ก

92
00:04:09,988 --> 00:04:13,857
ไม่รู้ทำไม คำที่มีเสียง ก มักจะติดหู

93
00:04:13,857 --> 00:04:15,849
และคนรู้สึกว่าตลก

94
00:04:15,849 --> 00:04:16,850
กะลา

95
00:04:16,850 --> 00:04:17,687
ดิสโก้

96
00:04:17,687 --> 00:04:19,061
แตงกวา

97
00:04:19,061 --> 00:04:20,674
จิ้งโกร่ง

98
00:04:20,674 --> 00:04:23,925
โอเค ไม่ขำใช่ไหม 
เราไม่ได้เรียกเสียงหัวเราะสำเร็จเสมอไปหรอก

99
00:04:23,925 --> 00:04:25,575
อารมณ์ขันเป็นเรื่องเฉพาะตัว

100
00:04:25,575 --> 00:04:27,336
เรื่องตลกเป็นเรื่องของการลองผิดลองถูก

101
00:04:27,336 --> 00:04:28,958
การเขียนคือการแก้สิ่งที่เขียน

102
00:04:28,958 --> 00:04:30,302
แค่พยายามต่อไป

103
00:04:30,302 --> 00:04:31,490
หาจุดบกพร่อง

104
00:04:31,490 --> 00:04:32,743
ค้นรายละเอียด

105
00:04:32,743 --> 00:04:34,066
แทรกความผิดฝาผิดตัว

106
00:04:34,066 --> 00:04:35,325
เติมคำที่มีเสียง ก

107
00:04:35,325 --> 00:04:38,970
และจำไว้ว่า กฎข้อสำคัญที่สุด
ของการเขียนเรื่องตลก

108
00:04:38,970 --> 00:04:40,806
คือ จงสนุกกับมัน

109
00:04:40,806 --> 00:04:42,151
อย่างที่ชาร์ลส์ ดิคคินส์ บอก

110
00:04:42,151 --> 00:04:45,534
"โลกนี้ไม่มีอะไรที่ติดต่อแพร่กระจาย
แบบไม่อาจต้านทาน

111
00:04:45,534 --> 00:04:48,330
เท่ากับเสียงหัวเราะและอารมณ์ขันดี ๆ "

112
00:04:48,330 --> 00:04:50,798
และดิสโก้