Γειά σας, με λένε Τόνυ και αυτό είναι το "Κάθε καρέ και πίνακας" (Every frame a painting), όπου αναλύω τη κινηματογραφική μορφή.

Η σημερινή ταινία είναι "The Imposter", του 2012, σκηνοθετημένη από τον Bart Layton.

Αν δεν το έχετε δει ακόμη, σας παρακαλω μην διαβάσετε τίποτα άλλο.

Μην ψάξετε καν τι είδος είναι αυτό το πράγμα.

Απλά κλείστε το βίντεο, αναζητείστε το στο Netflix και δείτε το, γιατί θα σας χαλάσω όλη την ταινία.

Έχετε 5 δευτερόλεπτα να το σταματήσετε.

Έτοιμοι;

5, 4, 3, 2

Ας ξεκινήσουμε.

Πιστεύω πως ο Bart Layton έκανε μία από τις πιο έξυπνες, απλές επιλογές που έχω δει και είναι αυτή:

Κάθε υποκείμενο σε αυτήν την ιστορία είναι βιντεοσκοπημένο με κανονικό στυλ συνέντευξης, κοιτάζοντας εκτός του καρέ σε κάποιον άλλον.

Εκτός από τον κακό...

"Από όταν με θυμάμαι, ήθελα να είμαι κάποιος άλλος."

... ο οποίος κοιτάει ακριβώς σε εμάς.

Αυτό είναι. Τόσο απλό.

Ο κινηματογράφος πάντα μαγευόταν με τους κακούς,

και πάντα είχαμε την συνήθεια να τους κοιτάμε κατάματα,

είτε είναι γκάνγκστερ, καννίβαλοι, κοινανιοπαθείς, ψυχοπαθείς, κορίτσια από την Ιαπωνία ή ο Leonardo DiCaprio.

Και το λατρεύω όταν μία ιστορία με ντετέκτιβ ή ένα θρίλερ παίζει τις στιγμές μέσα στον φακό.

Ο Jonathan Demme το κάνει πολύ αυτό στην Σιωπή των Αμνών, το οποίο θέλει να σε φέρει...

"Πιο κοντά..."

... στο νου της.

Τα μικρά μόνο πράγματα, όπως να είσαι πιο κοντός και θηλυκού γένους σε ένα δωμάτιο σαν αυτό.

"Συνεχίστε τώρα"

Ή ορίστε μια σκηνή από το Zodiac.

Αυτή είναι η πρώτη συνέντευξη με τον βασικό μας ύποπτο.

Και οι τρεις ντετέκτιβς προσπαθούν να καταλάβουν αν: είναι αυτός ο δολοφόνος;

Και όταν λέει κάτι ύποπτο, κοιτάξτε τα πλάνα στα οποία ο Fincher κόβει.

"Λοιπόν, θα το τσεκάρουμε αυτό.

Έχεις πάει ποτέ στην Νότια Καλιφόρνια;"

Και κορύφωμα της σκηνής είναι αυτό:

"Δεν είμαι ο Zodiac.

Και αν ήμουν, σίγουρα δεν θα σας το έλεγα."

Έτσι η ταινία σας ζητάει να κρίνετε:

τι νομίζετε για αυτόν τον τύπο;

Αλλά στις ταινίες μυθοπλασίας, είναι δύσκολο να διατηρήσεις ολόκληρη ταινία με κάποιον να κοιταέι στον φακό όλη την ώρα.

Είναι απλά πάρα πολύ.

"Ναι."

Αλλά αν πας στα ντοκυμαντέρ...

"Κάνε εισαγωγή στην πρόταση γιατί ξέρω ακριβώς τι θέλω να πω.

- Πες το!
- Εντάξει."

... θα συναντήσετε τον Errol Morris, που το κάνει όλη τη ώρα.

Για αυτόν, ο στόχος είναι να πετύχει την πρώτου προσώπου,

αίσθηση ότι είσαι στα αλήθεια στο δωμάτιο μιλώντας με αυτούς τους ανθρώπους

Και όταν το εξηγούν οι ίδιοι, δεν χάνουν την οπτική επαφή μαζί σου,

έτσι είναι ευκολότερο για σένα να συμπάσχεις μαζί τους.

Αυτή είναι η διάταξη της κάμερας για το Imposter.

Αυτη η γωνία μας βάζει στο ίδιο δωμάτιο με τον κακό, κρίνοντάς τον.

Αλλά η ίδια γωνια επίσης μας κάνει πολύ ευαίσθητους στο πόσο πειστικός είναι.

Με άλλα λόγια, το ξέρουμε ότι είναι ο κακός, όμως αυτό δεν μας προστατεύει.

Αν παρακολουθήσετε προσεκτικά, θα δείτε ένα σωρό άλλες αποφάσεις στην ταινία που βασίζονται σε αυτό.

Οι περισσότεροι ανασχηματισμοί είναι κινηματογραφημένοι από την δική του θέση. Συγχρονίζει ακόμη και τα λόγια του.

"Δεν ήμουν αυτός που τους έλεγε ότι με κακοποίησαν σεξουαλικά. Τους έκανα να με ρωτήσουν για αυτό."

... από το παρελθόν μέχρι το παρόν.

Άλλους ανθρώπους τους βλέπουμε από χαμηλά, όμως εδώ είμαστε στο επίπεδο των ματιών.

Επιπλέον, αυτά τα υποκείμενα είναι πλαισιωμένα στο βάθος ώστε να μπορούμε να δούμε το περιβάλλον τους και από που προέρχονται.

Αλλά το φόντο του απατεώνα είναι κυριολεκτικά μια θολούρα. Δεν έχει καν μια κάρτα τίτλου που να μας λέει ποιος είναι.

Εντάξει, όλα αυτά είναι ξεκάθαρα σκηνοθετικές επιλογές. Αλλά γιατί;

Γιατί να στήσεις την ταινία έτσι ώστε ο κακός να ελέγχει την ιστορία και πως αυτή κινηματογραφείται;

Επειδή η ταινία θέλει να σε κοροϊδέψει.,

Όχι με "σε 'πιασα!" τρόπο.

Απλώς ο σκηνοθέτης θέλει να βιώσεις την πειστικότητα αυτού του ανθρώπου.

Βλέπετε, ξοδεύει το μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας λέγοντάς μας πως είπε ψέματα στους άλλους και πως τους κορόιδεψε όλους.

Για αυτό ξέρουμε ότι δεν πρέπει να πιστεύουμε όσα λέει.

Όμως στα δύο τρίτα του χρόνου της ταινίας μας, κάνει αυτό:

Γιατί η οικογένεια τον δέχτηκε τόσο εύκολα;
Δεν το εμπιστεύονται πολύ;

"Δεν χρειαζόταν να είμαι ο Columbo για να το καταλάβω."

Εννοώ για ποιον άλλον λόγο θα δεχόταν αυτόν τον τύπο, σωστά;

"Τον σκότωσαν."

Ωωω σκατά!

"Κάποιοι το έκαναν, κάποιοι το ήξεραν και κάποιοι επέλεξαν να το αγνοήσουν.'

Περίμενε, τι;

"Γάμα τον!"

Βλέπετε, η φυσική αντίδραση πολλών ανθρώπων σε αυτήν την περίπτωση είναι να κοιτάζουν αφ' υψηλού την οικογένεια Barclay.

Να τους δουν ως χαζούς ή εύκολα χειραγωγίσιμων.

Εννοώ, η ταινία του δίνει πολεμοφόδια.

"Ξέρεις, Ισπανία; Δεν είναι αυτό στην Αμερική;"

Επίσης, ποιος δεν αναγνωρίζει το ίδιο του το παιδί;

Έτσι η ταινία σε αφήνει να το πιστέψεις αυτό.

Δεν στο δείχνει κατάμουτρα, απλά σε αφήνει να αυτό που είσαι προδιαθετημένος να πιστέψεις.

Και μετά πέφτεις στην ίδια παγίδα.

Επειδή ο εγκέφαλός σου ήδη το σκεφτόταν, το μόνο που είχε αυτός να κάνει ήταν να σε κοιτάξει και να το επιβεβαιώσει.

Είτε αυτή η ταινία δουλεύει για σένα ή όχι, δεν μπορώ να το πω με σιγουριά.

Μπορώ να πω ότι εγώ σίγουρα έπεσα στην παγίδα.

Και σκέφτομαι πως αυτή η ταινία στην πραγματικότητα έχει πολύ εμπάθεια για την οικογένεια.

Για 90 λεπτά, σε αφήνει να βιώσεις την ιστορία με τον τρόπο με τον οποίο θα την βίωναν αυτοί:

με μια τρελή συστροφή μετά την άλλη, μέχρι να μην ξέρεις τι να σκεφτείς ή να νιώσεις.

Και ίσως στο τέλος να καταλάβεις λίγο καλύτερα πως θα μπορούσαν να έχουν ξεγελαστεί

από κάτι που είναι τόσο προφανές σε σένα και μένα.

Ή ίσως δεν το καταλάβεις, και είσαι ένας γαμημένος ψυχοπαθής.