1
00:00:01,191 --> 00:00:06,023
Γειά σας, με λένε Τόνυ και αυτό είναι το "Κάθε καρέ και πίνακας" (Every frame a painting), όπου αναλύω τη κινηματογραφική μορφή.

2
00:00:06,023 --> 00:00:10,255
Η σημερινή ταινία είναι "The Imposter", του 2012, σκηνοθετημένη από τον Bart Layton.

3
00:00:10,255 --> 00:00:12,078
Αν δεν το έχετε δει ακόμη, σας παρακαλω μην διαβάσετε τίποτα άλλο.

4
00:00:12,078 --> 00:00:14,204
Μην ψάξετε καν τι είδος είναι αυτό το πράγμα.

5
00:00:14,204 --> 00:00:18,306
Απλά κλείστε το βίντεο, αναζητείστε το στο Netflix και δείτε το, γιατί θα σας χαλάσω όλη την ταινία.

6
00:00:18,306 --> 00:00:21,316
Έχετε 5 δευτερόλεπτα να το σταματήσετε.

7
00:00:21,316 --> 00:00:22,087
Έτοιμοι;

8
00:00:22,087 --> 00:00:26,774
5, 4, 3, 2

9
00:00:28,711 --> 00:00:30,020
Ας ξεκινήσουμε.

10
00:00:30,020 --> 00:00:35,865
Πιστεύω πως ο Bart Layton έκανε μία από τις πιο έξυπνες, απλές επιλογές που έχω δει και είναι αυτή:

11
00:00:35,865 --> 00:00:41,436
Κάθε υποκείμενο σε αυτήν την ιστορία είναι βιντεοσκοπημένο με κανονικό στυλ συνέντευξης, κοιτάζοντας εκτός του καρέ σε κάποιον άλλον.

12
00:00:41,436 --> 00:00:43,621
Εκτός από τον κακό...

13
00:00:43,621 --> 00:00:47,833
"Από όταν με θυμάμαι, ήθελα να είμαι κάποιος άλλος."

14
00:00:47,833 --> 00:00:49,704
... ο οποίος κοιτάει ακριβώς σε εμάς.

15
00:00:49,704 --> 00:00:51,527
Αυτό είναι. Τόσο απλό.

16
00:00:51,527 --> 00:00:54,213
Ο κινηματογράφος πάντα μαγευόταν με τους κακούς,

17
00:00:54,213 --> 00:00:56,387
και πάντα είχαμε την συνήθεια να τους κοιτάμε κατάματα,

18
00:00:56,387 --> 00:01:02,549
είτε είναι γκάνγκστερ, καννίβαλοι, κοινανιοπαθείς, ψυχοπαθείς, κορίτσια από την Ιαπωνία ή ο Leonardo DiCaprio.

19
00:01:02,549 --> 00:01:06,381
Και το λατρεύω όταν μία ιστορία με ντετέκτιβ ή ένα θρίλερ παίζει τις στιγμές μέσα στον φακό.

20
00:01:06,381 --> 00:01:10,421
Ο Jonathan Demme το κάνει πολύ αυτό στην Σιωπή των Αμνών, το οποίο θέλει να σε φέρει...

21
00:01:10,421 --> 00:01:11,777
"Πιο κοντά..."

22
00:01:11,777 --> 00:01:13,714
... στο νου της.

23
00:01:13,714 --> 00:01:18,448
Τα μικρά μόνο πράγματα, όπως να είσαι πιο κοντός και θηλυκού γένους σε ένα δωμάτιο σαν αυτό.

24
00:01:18,448 --> 00:01:19,668
"Συνεχίστε τώρα"

25
00:01:19,668 --> 00:01:21,313
Ή ορίστε μια σκηνή από το Zodiac.

26
00:01:21,313 --> 00:01:23,764
Αυτή είναι η πρώτη συνέντευξη με τον βασικό μας ύποπτο.

27
00:01:23,764 --> 00:01:27,633
Και οι τρεις ντετέκτιβς προσπαθούν να καταλάβουν αν: είναι αυτός ο δολοφόνος;

28
00:01:27,633 --> 00:01:31,005
Και όταν λέει κάτι ύποπτο, κοιτάξτε τα πλάνα στα οποία ο Fincher κόβει.

29
00:01:31,005 --> 00:01:33,234
"Λοιπόν, θα το τσεκάρουμε αυτό.

30
00:01:33,234 --> 00:01:35,278
Έχεις πάει ποτέ στην Νότια Καλιφόρνια;"

31
00:01:35,278 --> 00:01:36,924
Και κορύφωμα της σκηνής είναι αυτό:

32
00:01:36,924 --> 00:01:39,430
"Δεν είμαι ο Zodiac.

33
00:01:39,430 --> 00:01:43,372
Και αν ήμουν, σίγουρα δεν θα σας το έλεγα."

34
00:01:43,372 --> 00:01:45,185
Έτσι η ταινία σας ζητάει να κρίνετε:

35
00:01:45,185 --> 00:01:47,031
τι νομίζετε για αυτόν τον τύπο;

36
00:01:47,031 --> 00:01:52,379
Αλλά στις ταινίες μυθοπλασίας, είναι δύσκολο να διατηρήσεις ολόκληρη ταινία με κάποιον να κοιταέι στον φακό όλη την ώρα.

37
00:01:52,379 --> 00:01:53,124
Είναι απλά πάρα πολύ.

38
00:01:53,869 --> 00:01:54,615
"Ναι."

39
00:01:54,615 --> 00:01:56,465
Αλλά αν πας στα ντοκυμαντέρ...

40
00:01:56,465 --> 00:01:58,968
"Κάνε εισαγωγή στην πρόταση γιατί ξέρω ακριβώς τι θέλω να πω.

41
00:01:58,969 --> 00:02:00,388
- Πες το!
- Εντάξει."

42
00:02:00,388 --> 00:02:03,339
... θα συναντήσετε τον Errol Morris, που το κάνει όλη τη ώρα.

43
00:02:03,339 --> 00:02:05,628
Για αυτόν, ο στόχος είναι να πετύχει την πρώτου προσώπου,

44
00:02:05,629 --> 00:02:08,738
αίσθηση ότι είσαι στα αλήθεια στο δωμάτιο μιλώντας με αυτούς τους ανθρώπους

45
00:02:08,738 --> 00:02:11,451
Και όταν το εξηγούν οι ίδιοι, δεν χάνουν την οπτική επαφή μαζί σου,

46
00:02:11,452 --> 00:02:14,875
έτσι είναι ευκολότερο για σένα να συμπάσχεις μαζί τους.

47
00:02:14,875 --> 00:02:17,350
Αυτή είναι η διάταξη της κάμερας για το Imposter.

48
00:02:17,350 --> 00:02:20,970
Αυτη η γωνία μας βάζει στο ίδιο δωμάτιο με τον κακό, κρίνοντάς τον.

49
00:02:20,970 --> 00:02:25,755
Αλλά η ίδια γωνια επίσης μας κάνει πολύ ευαίσθητους στο πόσο πειστικός είναι.

50
00:02:25,755 --> 00:02:30,376
Με άλλα λόγια, το ξέρουμε ότι είναι ο κακός, όμως αυτό δεν μας προστατεύει.

51
00:02:30,376 --> 00:02:34,426
Αν παρακολουθήσετε προσεκτικά, θα δείτε ένα σωρό άλλες αποφάσεις στην ταινία που βασίζονται σε αυτό.

52
00:02:34,426 --> 00:02:39,983
Οι περισσότεροι ανασχηματισμοί είναι κινηματογραφημένοι από την δική του θέση. Συγχρονίζει ακόμη και τα λόγια του.

53
00:02:39,983 --> 00:02:45,397
"Δεν ήμουν αυτός που τους έλεγε ότι με κακοποίησαν σεξουαλικά. Τους έκανα να με ρωτήσουν για αυτό."

54
00:02:45,397 --> 00:02:47,370
... από το παρελθόν μέχρι το παρόν.

55
00:02:47,370 --> 00:02:51,487
Άλλους ανθρώπους τους βλέπουμε από χαμηλά, όμως εδώ είμαστε στο επίπεδο των ματιών.

56
00:02:51,487 --> 00:02:55,652
Επιπλέον, αυτά τα υποκείμενα είναι πλαισιωμένα στο βάθος ώστε να μπορούμε να δούμε το περιβάλλον τους και από που προέρχονται.

57
00:02:55,652 --> 00:03:00,988
Αλλά το φόντο του απατεώνα είναι κυριολεκτικά μια θολούρα. Δεν έχει καν μια κάρτα τίτλου που να μας λέει ποιος είναι.

58
00:03:00,988 --> 00:03:04,251
Εντάξει, όλα αυτά είναι ξεκάθαρα σκηνοθετικές επιλογές. Αλλά γιατί;

59
00:03:04,251 --> 00:03:08,844
Γιατί να στήσεις την ταινία έτσι ώστε ο κακός να ελέγχει την ιστορία και πως αυτή κινηματογραφείται;

60
00:03:08,844 --> 00:03:11,627
Επειδή η ταινία θέλει να σε κοροϊδέψει.,

61
00:03:11,627 --> 00:03:13,279
Όχι με "σε 'πιασα!" τρόπο.

62
00:03:13,279 --> 00:03:16,971
Απλώς ο σκηνοθέτης θέλει να βιώσεις την πειστικότητα αυτού του ανθρώπου.

63
00:03:16,971 --> 00:03:22,122
Βλέπετε, ξοδεύει το μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας λέγοντάς μας πως είπε ψέματα στους άλλους και πως τους κορόιδεψε όλους.

64
00:03:22,122 --> 00:03:24,585
Για αυτό ξέρουμε ότι δεν πρέπει να πιστεύουμε όσα λέει.

65
00:03:24,585 --> 00:03:27,625
Όμως στα δύο τρίτα του χρόνου της ταινίας μας, κάνει αυτό:

66
00:03:27,625 --> 00:03:32,195
Γιατί η οικογένεια τον δέχτηκε τόσο εύκολα;
Δεν το εμπιστεύονται πολύ;

67
00:03:32,195 --> 00:03:35,457
"Δεν χρειαζόταν να είμαι ο Columbo για να το καταλάβω."

68
00:03:35,457 --> 00:03:38,197
Εννοώ για ποιον άλλον λόγο θα δεχόταν αυτόν τον τύπο, σωστά;

69
00:03:38,197 --> 00:03:39,527
"Τον σκότωσαν."

70
00:03:39,527 --> 00:03:40,952
Ωωω σκατά!

71
00:03:40,953 --> 00:03:47,320
"Κάποιοι το έκαναν, κάποιοι το ήξεραν και κάποιοι επέλεξαν να το αγνοήσουν.'

72
00:03:47,320 --> 00:03:49,382
Περίμενε, τι;

73
00:03:49,382 --> 00:03:51,106
"Γάμα τον!"

74
00:03:51,106 --> 00:03:55,609
Βλέπετε, η φυσική αντίδραση πολλών ανθρώπων σε αυτήν την περίπτωση είναι να κοιτάζουν αφ' υψηλού την οικογένεια Barclay.

75
00:03:55,609 --> 00:03:58,123
Να τους δουν ως χαζούς ή εύκολα χειραγωγίσιμων.

76
00:03:58,123 --> 00:03:59,959
Εννοώ, η ταινία του δίνει πολεμοφόδια.

77
00:03:59,960 --> 00:04:03,875
"Ξέρεις, Ισπανία; Δεν είναι αυτό στην Αμερική;"

78
00:04:03,875 --> 00:04:06,780
Επίσης, ποιος δεν αναγνωρίζει το ίδιο του το παιδί;

79
00:04:06,780 --> 00:04:08,667
Έτσι η ταινία σε αφήνει να το πιστέψεις αυτό.

80
00:04:08,668 --> 00:04:13,215
Δεν στο δείχνει κατάμουτρα, απλά σε αφήνει να αυτό που είσαι προδιαθετημένος να πιστέψεις.

81
00:04:13,215 --> 00:04:15,151
Και μετά πέφτεις στην ίδια παγίδα.

82
00:04:15,152 --> 00:04:20,004
Επειδή ο εγκέφαλός σου ήδη το σκεφτόταν, το μόνο που είχε αυτός να κάνει ήταν να σε κοιτάξει και να το επιβεβαιώσει.

83
00:04:20,004 --> 00:04:22,660
Είτε αυτή η ταινία δουλεύει για σένα ή όχι, δεν μπορώ να το πω με σιγουριά.

84
00:04:22,660 --> 00:04:25,357
Μπορώ να πω ότι εγώ σίγουρα έπεσα στην παγίδα.

85
00:04:25,357 --> 00:04:28,595
Και σκέφτομαι πως αυτή η ταινία στην πραγματικότητα έχει πολύ εμπάθεια για την οικογένεια.

86
00:04:28,595 --> 00:04:31,807
Για 90 λεπτά, σε αφήνει να βιώσεις την ιστορία με τον τρόπο με τον οποίο θα την βίωναν αυτοί:

87
00:04:31,807 --> 00:04:35,653
με μια τρελή συστροφή μετά την άλλη, μέχρι να μην ξέρεις τι να σκεφτείς ή να νιώσεις.

88
00:04:35,653 --> 00:04:38,897
Και ίσως στο τέλος να καταλάβεις λίγο καλύτερα πως θα μπορούσαν να έχουν ξεγελαστεί

89
00:04:38,897 --> 00:04:41,702
από κάτι που είναι τόσο προφανές σε σένα και μένα.

90
00:04:49,314 --> 00:04:51,774
Ή ίσως δεν το καταλάβεις, και είσαι ένας γαμημένος ψυχοπαθής.