WEBVTT

00:00:00.665 --> 00:00:01.880
Como pacientes,

00:00:01.880 --> 00:00:05.350
adoitamos lembrar 
os nomes dos nosos médicos,

00:00:05.350 --> 00:00:08.840
pero a miúdo esquecemos
os nomes dos nosos enfermeiros.

00:00:09.600 --> 00:00:10.800
Eu recordo unha.

00:00:11.400 --> 00:00:13.590
Hai uns anos, tiven cancro de mama,

00:00:13.590 --> 00:00:17.096
e dalgunha maneira 
logrei superar as operacións

00:00:17.120 --> 00:00:19.400
e o comezo do tratamento bastante ben.

00:00:19.840 --> 00:00:22.096
Podía ocultar o que estaba a ocorrer.

00:00:22.120 --> 00:00:24.336
Ninguén tiña por que sabelo.

00:00:24.360 --> 00:00:26.576
Podía levar a miña filla ao colexio,

00:00:26.600 --> 00:00:28.576
podía saír cear co meu marido;

00:00:28.600 --> 00:00:29.800
podía enganar a xente.

00:00:30.720 --> 00:00:33.076
Pero logo chegou a quimio

00:00:33.076 --> 00:00:34.856
e iso aterrábame

00:00:34.856 --> 00:00:39.360
porque sabía que ía perder
todo o pelo do corpo

00:00:39.360 --> 00:00:41.960
polo tipo de quimio que ía recibir.

00:00:42.480 --> 00:00:44.770
Xa non podería seguir finxindo

00:00:44.770 --> 00:00:46.600
que todo estaba normal.

00:00:47.440 --> 00:00:48.736
Estaba asustada.

00:00:48.760 --> 00:00:52.330
Sabía o que era 
que todos te tratasen con pinzas

00:00:52.330 --> 00:00:54.730
e simplemente quería sentirme normal.

00:00:54.730 --> 00:00:56.936
Tiña un catéter no peito.

00:00:56.940 --> 00:00:59.720
Fun ao meu primeiro día de quimioterapia,

00:00:59.720 --> 00:01:02.126
e estaba moi mal de ánimo.

00:01:02.126 --> 00:01:05.129
A miña enfermeira, Joanne, 
entrou pola porta,

00:01:05.129 --> 00:01:08.460
e cada óso do meu corpo estábame pedindo

00:01:08.460 --> 00:01:10.750
que me levantase daquela cadeira e fuxira.

00:01:10.750 --> 00:01:14.440
Pero Joanne miroume e faloume
como se fósemos vellas amigas.

00:01:15.240 --> 00:01:16.650
E logo preguntoume:

00:01:16.650 --> 00:01:18.776
"Onde fixeches as mechas?"

00:01:18.800 --> 00:01:19.896
(Risas)

00:01:19.920 --> 00:01:21.856
Pensei: "Estás de broma?"

00:01:21.880 --> 00:01:26.736
"Fálasme do meu cabelo 
cando estou a punto de perdelo?"

00:01:26.760 --> 00:01:28.496
Enfadeime un pouco

00:01:28.520 --> 00:01:31.520
e díxenlle: "En serio?
Estasme preguntando polo pelo?"

00:01:31.640 --> 00:01:33.976
E encollendo os ombreiros díxome:

00:01:34.000 --> 00:01:35.360
"Volverá medrar."

00:01:36.280 --> 00:01:39.536
Nese momento díxome a única cousa
que eu pasara por alto:

00:01:39.560 --> 00:01:43.356
que, algún día, 
a miña vida volvería á normalidade.

00:01:43.356 --> 00:01:45.070
Ela críao realmente.

00:01:45.070 --> 00:01:46.800
Así que eu tamén o crin.

00:01:47.730 --> 00:01:52.280
Preocuparse pola perda do cabelo 
cando un loita contra o cancro

00:01:52.280 --> 00:01:54.300
poder parecer unha parvada ao principio,

00:01:54.300 --> 00:01:58.040
pero non é que un
só se preocupe polo aspecto,

00:01:58.040 --> 00:02:02.040
senón porque todo o mundo 
te tratará con demasiado coidado.

00:02:02.760 --> 00:02:06.296
Joanne fíxome sentir normal 
por primeira vez en seis meses.

00:02:06.320 --> 00:02:08.175
Falamos dos seus mozos,

00:02:08.199 --> 00:02:10.936
de buscar apartamento en Nova York,

00:02:10.960 --> 00:02:13.816
e da miña reacción á quimioterapia.

00:02:13.840 --> 00:02:15.800
Todo ao mesmo tempo.

00:02:16.360 --> 00:02:18.336
Eu sempre me preguntaba

00:02:18.360 --> 00:02:23.000
"como soubo tan instintivamente
como falarme?"

00:02:23.480 --> 00:02:26.896
Joanne Staha 
e a miña admiración cara a ela

00:02:26.920 --> 00:02:30.720
marcaron o comezo da miña viaxe
no mundo da enfermaría.

00:02:31.360 --> 00:02:33.776
Uns anos despois, 
pedíronme que fixera un proxecto

00:02:33.800 --> 00:02:36.480
para celebrar o traballo 
realizado polos enfermeiros.

00:02:37.120 --> 00:02:38.616
Empecei con Joanne

00:02:38.620 --> 00:02:41.640
e coñecín a máis 
de cen enfermeiros de todo o país.

00:02:42.320 --> 00:02:47.376
Pasei cinco anos entrevistando, 
fotografando e filmando enfermeiros

00:02:47.400 --> 00:02:49.560
para un libro e un documental.

00:02:50.560 --> 00:02:53.786
Planifiquei co meu equipo
unha viaxe por Estados Unidos

00:02:53.786 --> 00:02:55.736
que nos levaría aos lugares que afrontan

00:02:55.736 --> 00:03:00.060
algúns dos problemas máis grandes
de saúde pública da nosa nación:

00:03:00.060 --> 00:03:04.200
o envellecemento, a guerra, 
a pobreza, a prisión...

00:03:04.840 --> 00:03:06.096
E despois fomos a lugares

00:03:06.120 --> 00:03:09.810
onde encontramos a maior concentración

00:03:09.810 --> 00:03:11.830
de pacientes que afrontan eses problemas.

00:03:12.280 --> 00:03:16.336
Logo pedímoslles aos hospitais e a centros
que nomearan os enfermeiros

00:03:16.360 --> 00:03:17.980
que mellor os representasen.

00:03:18.800 --> 00:03:21.830
Unha das primeiras enfermeiras que coñecín
foi Bridget Kumbella.

00:03:22.200 --> 00:03:23.800
Bridget naceu en Camerún,

00:03:23.800 --> 00:03:25.680
é a maior de catro irmáns.

00:03:26.400 --> 00:03:30.256
Seu pai estaba traballando 
cando caeu dun cuarto piso

00:03:30.280 --> 00:03:32.256
e lesionou gravemente o lombo.

00:03:32.280 --> 00:03:35.200
El falou moito do que era

00:03:35.200 --> 00:03:38.880
estar deitado boca arriba 
e non recibir o tratamento necesario.

00:03:39.400 --> 00:03:43.160
Iso impulsou a Bridget cara á enfermaría.

00:03:44.000 --> 00:03:46.140
Agora, como enfermeira no Bronx,

00:03:46.140 --> 00:03:48.850
coida un grupo moi diverso de pacientes

00:03:48.850 --> 00:03:52.656
de tódalas clases e relixións.

00:03:53.620 --> 00:03:57.546
Dedicou a súa carreira 
a comprender o impacto

00:03:57.546 --> 00:04:01.120
das diferenzas culturais 
en materia de saúde.

00:04:02.010 --> 00:04:03.940
Ela falounos dun paciente,

00:04:03.940 --> 00:04:05.976
un paciente aborixe,

00:04:05.976 --> 00:04:09.646
que quería ingresar na UCI
cunha manchea de plumas

00:04:10.970 --> 00:04:14.296
Así atopaba el o consolo espiritual.

00:04:14.296 --> 00:04:16.656
Contounos como o apoiou

00:04:16.656 --> 00:04:20.276
e dixo que os pacientes 
teñen relixións diferentes

00:04:20.276 --> 00:04:23.090
e que usan todo tipo de obxectos
como consolo espiritual;

00:04:23.090 --> 00:04:26.096
e sexa un santo rosario 
ou unha pluma simbólica,

00:04:26.106 --> 00:04:28.036
todo debe apoiarse.

00:04:29.256 --> 00:04:30.740
Este é Jason Short.

00:04:31.030 --> 00:04:34.016
É enfermeiro de asistencia domiciliaria
nos montes Apalaches,

00:04:34.016 --> 00:04:38.246
e o seu pai tiña unha gasolineira 
e un taller cando el era pequeno.

00:04:38.246 --> 00:04:43.080
Así que ocupábase de coches na comunidade
na que agora traballa de enfermeiro.

00:04:43.080 --> 00:04:45.150
Cando estaba na universidade,

00:04:45.150 --> 00:04:48.186
non era moi masculino ser enfermeiro,

00:04:48.186 --> 00:04:50.806
así que evitou este traballo durante anos.

00:04:50.806 --> 00:04:52.406
Durante un tempo foi camioneiro,

00:04:52.826 --> 00:04:56.756
pero os camiños da vida 
levárono de novo á enfermaría.

00:04:57.736 --> 00:05:00.446
Como enfermeiro nos Apalaches,

00:05:00.446 --> 00:05:03.736
Jason vai a lugares aos que nin sequera 
unha ambulancia pode chegar.

00:05:04.386 --> 00:05:07.516
Nesta foto, está posando 
no medio do que antes era un camiño.

00:05:07.876 --> 00:05:10.760
A minería de montaña inundou ese camiño

00:05:10.760 --> 00:05:13.956
e a única maneira que ten Jason 
de chegar ao paciente

00:05:13.956 --> 00:05:16.956
que vive nesa casa con pneumoconiose

00:05:16.956 --> 00:05:22.426
é conducir o seu todoterreo 
a contracorrente por ese arroio.

00:05:22.666 --> 00:05:25.690
Cando fun con el, arrancamos 
o parachoques dianteiro do coche.

00:05:25.870 --> 00:05:27.858
Á mañá seguinte ergueuse,

00:05:27.858 --> 00:05:30.628
puxo o coche na foxa,
reparou o parachoques

00:05:30.628 --> 00:05:33.278
e despois foi ver o seu próximo paciente.

00:05:33.578 --> 00:05:37.294
Fun testemuña de como Jason
coidou a ese señor

00:05:37.302 --> 00:05:39.138
cunha compaixón enorme,

00:05:40.008 --> 00:05:44.634
e sorprendeume de novo o íntimo
do traballo da enfermaría.

00:05:46.180 --> 00:05:49.400
Cando coñecín a Brian McMillion,
era un novato.

00:05:49.400 --> 00:05:52.170
Acababa de volver dunha misión

00:05:52.170 --> 00:05:56.006
e aínda non se acomodara de novo
á vida en San Diego.

00:05:56.836 --> 00:06:00.130
Falou da súa experiencia
como enfermeiro en Alemaña,

00:06:00.130 --> 00:06:03.916
e de como coidou os soldados
que regresaban de combater.

00:06:03.916 --> 00:06:07.166
A miúdo, el era a primeira persoa que vían

00:06:07.166 --> 00:06:09.896
ao abriren os ollos no hospital.

00:06:10.680 --> 00:06:17.230
Na cama e con membros amputados,
o primeiro que lle dicían era:

00:06:17.230 --> 00:06:21.430
"Cando podo volver?
Deixei os meus compañeiros alí."

00:06:22.220 --> 00:06:23.420
E Brian dicíalles:

00:06:23.420 --> 00:06:26.924
"Non vas ir a ningures.
Xa fixeches abondo, meu."

00:06:28.184 --> 00:06:33.174
Brian é a vez un enfermeiro
e un soldado que estivo en combate.

00:06:33.174 --> 00:06:35.714
Está nunha posición privilexiada

00:06:35.714 --> 00:06:39.954
que lle permite empatizar 
e axudar a curar os veteranos que atende.

00:06:41.272 --> 00:06:43.132
Esta é a irmá Stephen.

00:06:43.132 --> 00:06:47.382
Ela dirixe un fogar de anciáns 
chamado Villa Loretto en Wisconsin.

00:06:47.382 --> 00:06:51.692
E baixo o seu teito
pódese encontrar todo tipo de vida.

00:06:51.962 --> 00:06:54.328
Medrou desexando vivir nunha granxa,

00:06:54.328 --> 00:06:58.798
así que ao ter a oportunidade
de adoptar animais de granxa,

00:06:58.798 --> 00:07:01.674
acolleunos entusiasmada.

00:07:01.884 --> 00:07:05.120
Na primavera, eses animais teñen crías.

00:07:05.486 --> 00:07:10.548
E a irmá Stephen usa eses parrulos,
cabuxas e años

00:07:10.668 --> 00:07:15.084
como zooterapia para os residentes
de Villa Loretto

00:07:15.084 --> 00:07:17.704
que ás veces non poden recordar
os seus propios nomes,

00:07:18.054 --> 00:07:22.544
pero que se alegran de termar
coas súas mans dun añiño.

00:07:23.164 --> 00:07:25.444
O día que estiven coa irmá Stephen,

00:07:25.444 --> 00:07:29.374
tiña que sacala de Villa Loretto
para rodar parte da súa historia.

00:07:29.374 --> 00:07:34.074
E antes de marcharmos
entrou no cuarto dun paciente terminal.

00:07:34.184 --> 00:07:36.766
Inclinouse e dixo:

00:07:36.766 --> 00:07:39.496
"Teño que marchar durante o día,

00:07:39.496 --> 00:07:41.368
pero se Xesús te chama,

00:07:41.368 --> 00:07:42.484
ti vaite.

00:07:42.484 --> 00:07:44.404
Vaite directo á casa de Xesús".

00:07:45.494 --> 00:07:47.310
Quedeime alí, pensando

00:07:47.310 --> 00:07:50.130
que era a primeira vez na miña vida

00:07:50.130 --> 00:07:54.096
que fun testemuña de que se lle podía
mostrar amor incondicional a alguén

00:07:54.096 --> 00:07:56.022
deixándoo ir.

00:07:56.022 --> 00:07:58.898
Non temos que aferrarnos tanto.

00:07:59.588 --> 00:08:03.214
Vin máis vida en Villa Loretto

00:08:03.214 --> 00:08:07.494
ca en ningún outro momento
e en ningún outro lugar na miña vida.

00:08:10.214 --> 00:08:13.656
Vivimos tempos complicados
no que á saúde respecta.

00:08:13.656 --> 00:08:16.512
É fácil perder de vista a necesidade

00:08:16.512 --> 00:08:20.288
de calidade de vida
fronte a cantidade de vida.

00:08:20.288 --> 00:08:23.938
Conforme se creen novas tecnoloxías
que salven vidas,

00:08:23.938 --> 00:08:27.108
teremos que tomar
máis decisións complicadas.

00:08:27.478 --> 00:08:30.368
Estas tecnoloxías a miúdo salvan vidas,

00:08:30.368 --> 00:08:34.672
pero tamén poden prolongar
a dor e a agonía da morte.

00:08:35.792 --> 00:08:38.998
Como se supón que lidaremos con isto?

00:08:38.998 --> 00:08:41.658
Necesitaremos toda a axuda posible.

00:08:42.048 --> 00:08:45.786
Os enfermeiros teñen
unha relación única con nós

00:08:45.786 --> 00:08:48.302
porque pasan tempo a carón da nosa cama.

00:08:48.532 --> 00:08:52.282
Durante ese tempo créase
unha certa intimidade emocional.

00:08:54.872 --> 00:08:56.548
O pasado verán, o 9 de agosto,

00:08:56.548 --> 00:08:59.508
meu pai morreu dun ataque ao corazón.

00:09:00.328 --> 00:09:02.500
Miña nai estaba desfeita

00:09:02.500 --> 00:09:06.070
e non podía imaxinar o seu mundo sen el.

00:09:07.820 --> 00:09:11.204
Catro días despois caeu, rompeu a cadeira,

00:09:11.214 --> 00:09:15.244
necesitaba cirurxía e atopouse
loitando pola súa propia vida.

00:09:17.014 --> 00:09:18.904
Unha vez máis encontreime

00:09:18.932 --> 00:09:21.762
recibindo o coidado dos enfermeiros...

00:09:21.762 --> 00:09:23.882
esta vez para a miña nai.

00:09:24.302 --> 00:09:27.496
Meu irmán, miña irmá e mais eu
quedamos ao seu lado

00:09:27.496 --> 00:09:29.492
os tres seguintes días na UCI.

00:09:30.352 --> 00:09:33.244
Mentres tratábamos de tomar
as decisións correctas

00:09:33.244 --> 00:09:35.450
e cumprir os desexos da miña nai,

00:09:35.450 --> 00:09:39.726
descubrimos que dependíamos
dos consellos dos enfermeiros.

00:09:40.336 --> 00:09:42.712
E unha vez máis,

00:09:42.712 --> 00:09:44.502
non nos defraudaron.

00:09:44.502 --> 00:09:47.752
Tiveron unha visión incrible

00:09:47.752 --> 00:09:51.802
sobre como coidar a miña nai
nos seus últimos catro días de vida.

00:09:51.802 --> 00:09:55.582
Ofrecéronlle consolo, aliviáronlle a dor.

00:09:55.692 --> 00:10:00.902
Souberon animarnos a miña irmá e a min
para poñerlle un camisón bonito a mamá,

00:10:01.182 --> 00:10:04.052
moito despois de que a ela
xa non lle importara,

00:10:04.052 --> 00:10:05.898
pero si, e moito, a nós.

00:10:07.068 --> 00:10:12.584
Souberon espertarme xusto a tempo
para o último alento de miña nai.

00:10:12.584 --> 00:10:16.922
E logo souberon canto tempo
deixarme no cuarto con ela

00:10:16.922 --> 00:10:18.348
despois da súa morte.

00:10:18.938 --> 00:10:22.388
Non teño nin idea
de como saben esas cousas,

00:10:22.388 --> 00:10:26.304
pero si sei que lles estou
eternamente agradecida

00:10:26.304 --> 00:10:28.130
por guiarme unha vez máis.

00:10:28.321 --> 00:10:31.171
Moitas grazas.

00:10:31.171 --> 00:10:35.227
(Aplausos)