WEBVTT

00:00:14.584 --> 00:00:16.085
ขอบคุณมากครับ

00:00:16.109 --> 00:00:19.259
เป็นเรื่องจริงที่ผมเกิดในวงดนตรี

00:00:19.259 --> 00:00:21.319
ผมหมายความอย่างนั้นจริง ๆ

00:00:21.319 --> 00:00:22.811
ตอนที่ผมเกิด

00:00:22.811 --> 00:00:25.790
พี่ชายทั้ง 4 คนของผมเริ่มเล่นดนตรีแล้ว

00:00:25.790 --> 00:00:28.590
และพวกเขากำลังหามือเบส

00:00:28.590 --> 00:00:30.059
(เสียงหัวเราะ)

00:00:30.060 --> 00:00:32.738
จะได้ครบวงพอดี

00:00:32.740 --> 00:00:34.500
ผมเกิดมาเพื่อตำแหน่งนั้น

00:00:34.500 --> 00:00:36.438
เมื่อผมมองย้อนกลับไป

00:00:36.438 --> 00:00:40.199
จากตอนนี้ ที่มีคนเรียกผมว่า "คุณครู"

00:00:41.099 --> 00:00:43.848
เมื่อมองย้อนไป เพื่อดูว่าผมถูกสอนมาอย่างไร

00:00:43.849 --> 00:00:46.375
ผมถึงเข้าใจว่า จริงๆ แล้วผมไม่ได้ถูก "สอน"

00:00:46.376 --> 00:00:49.079
นี่เป็นเหตุผลที่ผมถึงบอกว่า ดนตรีคือภาษา

00:00:49.080 --> 00:00:51.489
เพราะว่าถ้าคุณลองคิดถึงภาษาแรกของคุณ

00:00:51.490 --> 00:00:54.098
สำหรับผมและคนส่วนใหญ่ในที่นี้คงบอกว่าภาษาอังกฤษ

00:00:54.099 --> 00:00:56.018
ผมเลยขอใช้ภาษาอังกฤษเป็นตัวอย่าง

00:00:56.019 --> 00:00:57.869
อยากให้ลองคิดดูว่าคุณรู้ภาษาได้อย่างไร

00:00:57.869 --> 00:00:59.739
คุณก็จะเข้าใจว่าคุณไม่ได้ถูกสอน

00:00:59.739 --> 00:01:01.414
คนอื่น ๆ แค่คุยกับคุณ

00:01:01.415 --> 00:01:04.708
ตรงนี้แหละที่มันน่าสนใจ

00:01:04.709 --> 00:01:07.828
เพราะพวกเขาปล่อยให้คุณคุยด้วย

00:01:07.829 --> 00:01:09.989
แต่ถ้าผมยกตัวอย่างดนตรี

00:01:09.990 --> 00:01:11.999
ส่วนใหญ่แล้ว พวกมือใหม่

00:01:11.999 --> 00:01:14.999
จะไม่ได้รับอนุญาตให้เล่นในวง ร่วมกับคนที่เก่งแล้ว

00:01:14.999 --> 00:01:16.868
คุณต้องเริ่มจากการเป็นมือใหม่

00:01:16.869 --> 00:01:18.788
และต้องอยู่ตรงนั้นสัก ปี สองปี

00:01:18.789 --> 00:01:21.659
จนเมื่อคุณเล่นได้ดีขึ้น จนไปถึงระดับกลาง ๆ

00:01:21.659 --> 00:01:24.139
และเล่นจนถึงขั้นสูง หลังจากขั้นสูงแล้ว

00:01:24.140 --> 00:01:26.989
คุณยังต้องออกไปเล่นเก็บประสบการณ์อีก

00:01:26.990 --> 00:01:28.568
แต่กับภาษาแล้ว

00:01:28.569 --> 00:01:31.530
ถ้าพูดตามภาษาของดนตรี แม้ว่าคุณจะเป็นเด็กทารก

00:01:31.530 --> 00:01:34.530
คุณสามารถ "แจม" กับมืออาชีพได้

00:01:34.530 --> 00:01:36.448
ได้ตลอดเวลา

00:01:36.449 --> 00:01:39.937
มันถึงขนาดว่า คุณไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าคุณเป็นมือใหม่

00:01:39.938 --> 00:01:40.938
ไม่มีใครมาบอกคุณว่า

00:01:40.938 --> 00:01:43.370
"ฉันจะไม่พูดกับเธอจนกว่าเธอจะพูดรู้เรื่อง"

00:01:43.370 --> 00:01:45.468
"รอให้โตกว่านี้แล้วฉันจะพูดด้วย"

00:01:45.469 --> 00:01:47.268
(เสียงหัวเราะ)

00:01:47.269 --> 00:01:48.978
สิ่งเหล่านี้จะไม่เกิดขึ้น

00:01:48.979 --> 00:01:51.519
ไม่มีใครจะมาบอกว่า คุณต้องพูดอะไร

00:01:52.579 --> 00:01:56.039
คุณไม่ต้องนั่งที่มุมห้องแล้วก็ซ้อม

00:01:57.689 --> 00:02:01.570
แม้ว่าคุณพูดผิด ก็ไม่มีใครมาแก้ให้

00:02:02.670 --> 00:02:06.660
ลองคิดดู เมื่อคุณอายุ 2 - 3 ขวบและคุณพูดผิดซ้ำแล้วซ้ำอีก

00:02:06.669 --> 00:02:08.268
ไม่มีใครมาว่าคุณ

00:02:08.269 --> 00:02:10.388
ถ้าคุณพูดผิดหลายครั้งเข้า

00:02:10.389 --> 00:02:13.688
แทนที่จะถูกแก้ พ่อแม่ก็เข้าใจคุณ

00:02:13.689 --> 00:02:14.523
(เสียงหัวเราะ)

00:02:14.524 --> 00:02:17.488
และเขาก็เริ่มที่จะพูดผิดแบบคุณด้วย !

00:02:17.489 --> 00:02:21.292
สิ่งสำคัญก็คือ คุณยังคงมีอิสระ

00:02:21.293 --> 00:02:23.181
ในวิธีการพูดของคุณ

00:02:24.241 --> 00:02:27.529
และคุณยังไม่ต้องเดินตามระเบียบวิธีของดนตรี

00:02:27.530 --> 00:02:30.559
ในช่วงเวลาเหล่านี้ คุณมีเวลาที่จะหาเสียงของคุณ

00:02:30.560 --> 00:02:33.763
พูดในแบบของคุณ ทำให้สำเนียงของคุณไม่หายไป

00:02:34.263 --> 00:02:36.496
ไม่มีใครมาเอามันทิ้งไปได้

00:02:37.336 --> 00:02:41.839
ผมได้เรียนรู้แบบนี้ตอนผมยังเด็ก

00:02:41.840 --> 00:02:44.630
ผมเรียนภาษาอังกฤษและเรียนดนตรี

00:02:44.630 --> 00:02:48.499
ในเวลาเดียวกัน และด้วยวิธีเดียวกัน

00:02:49.269 --> 00:02:53.477
ผมมักเล่าให้คนอื่นฟังว่า "ผมเริ่มตอน 2 - 3 ขวบ"

00:02:53.478 --> 00:02:56.990
ผมพูดไปแบบนั้น
เพราะว่ามันฟังดูน่าเชื่อถือมากกว่า

00:02:56.990 --> 00:02:59.959
แต่จริง ๆ แล้วเราเริ่มพูดภาษาอังกฤษเมื่อไหร่ ?

00:02:59.960 --> 00:03:02.409
เรารอจนอายุ 2 หรือ 3 ขวบหรือเปล่า ?

00:03:02.639 --> 00:03:03.979
ไม่

00:03:04.589 --> 00:03:08.579
ผมว่า เราเริ่มกันตั้งแต่ก่อนที่จะเกิดด้วยซ้ำ

00:03:08.589 --> 00:03:12.529
เริ่มตั้งแต่ที่คุณได้ยินเสียง คุณก็เริ่มเรียนแล้ว

00:03:12.539 --> 00:03:17.199
สำหรับผม วิธีการที่พี่ผมใช้มันเยี่ยมและฉลาดมาก ๆ

00:03:17.200 --> 00:03:19.729
ผมมีพี่น้อง 5 คน ผมเป็นคนเล็กสุด

00:03:19.730 --> 00:03:21.739
เรกจี พี่ชายคนโต

00:03:21.740 --> 00:03:23.788
เขาห่างกับผมแค่ 8 ปี

00:03:23.789 --> 00:03:26.998
ทำไมเขาฉลาดขนาดนี้ ซึ่งผมก็ไม่รู้เหมือนกัน

00:03:26.999 --> 00:03:29.328
นั่นควรจะเป็น TED Talk ตัวจริง

00:03:29.329 --> 00:03:32.729
เขาคิดวิธีการอันแยบยลได้ยังไง

00:03:32.730 --> 00:03:37.079
โดยที่ไม่ต้องคอยสอนพวกน้อง ๆ เล่นดนตรี

00:03:37.080 --> 00:03:39.429
เค้าไม่ได้เริ่มด้วยการเอากีตาร์เบสให้ผม

00:03:39.430 --> 00:03:40.610
เปล่าเลย

00:03:42.770 --> 00:03:46.118
สิ่งแรกที่พวกเขาทำคือเล่นดนตรีรอบ ๆ ผม

00:03:46.848 --> 00:03:49.278
ตั้งแต่ผมยังเล็ก ๆ ตั้งแต่ผมจำความได้

00:03:49.279 --> 00:03:51.129
ผมจำได้ตอนที่เราอยู่ที่ฮาวาย

00:03:51.131 --> 00:03:56.570
พี่ ๆ ผมจะตั้งเครื่องดนตรี ผมจำได้ถีงเก้าอี้พลาสติก

00:03:56.570 --> 00:03:59.099
หลาย ๆ ครั้งเราจะตั้งวงกันที่สนามหน้าบ้าน

00:03:59.100 --> 00:04:00.949
ที่ ๆ ผมจะเห็นเก้าอี้พลาสติก

00:04:00.950 --> 00:04:04.319
และมีกีตาร์ของเล่นรูปมิกกี้เมาส์

00:04:04.320 --> 00:04:06.078
วางอยู่บนเก้าอี้

00:04:06.079 --> 00:04:09.078
ไม่มีใครบอกผม ว่านั้นเป็นของผม

00:04:09.079 --> 00:04:11.499
มันเหมือนกับที่ ไม่มีใครมาบอกคุณว่า

00:04:11.499 --> 00:04:12.921
คุณต้องเริ่มพูดเมื่อไหร่

00:04:12.921 --> 00:04:14.181
คุณรู้ว่าคุณจะต้องทำอะไร

00:04:14.181 --> 00:04:16.719
เหมือนกับที่ผมรู้ว่า เก้าอี้ตัวนั้นเป็นของผม

00:04:16.719 --> 00:04:18.418
ผมรู้ว่าเครื่องดนตรีนั้นเป็นของผม

00:04:18.418 --> 00:04:19.608
มันมีสายพลาสติก

00:04:19.608 --> 00:04:22.219
คุณแค่ผูกสายเข้ากับตัวและเริ่มเล่นเพลงได้เลย

00:04:22.219 --> 00:04:23.709
แต่เอาเข้าจริง ๆ

00:04:23.709 --> 00:04:26.709
การเริ่มของคุณไม่ได้เริ่มต้นจากการดีดสาย

00:04:26.709 --> 00:04:29.940
ในตอนนั้น เมื่อผมโตพอที่จะถือเครื่องดนตรี

00:04:31.649 --> 00:04:36.398
พี่ ๆ หาอะไรมาให้ถือ ถือเพื่อให้โยกไปกับมัน

00:04:36.399 --> 00:04:39.119
เพื่อเตรียมผมให้พร้อมสำหรับปีต่อ ๆ ไป

00:04:39.120 --> 00:04:41.750
มันไม่ใช่เรื่องของการเล่นเครื่องดนตรี

00:04:42.380 --> 00:04:45.289
มันเป็นความผิดพลาด ของครูดนตรีหลาย ๆ คน

00:04:45.289 --> 00:04:47.148
ที่พวกเรามักจะสอนเด็ก ๆ

00:04:47.148 --> 00:04:50.148
ให้เล่นเครื่องดนตรี ก่อนที่จะเข้าใจดนตรี

00:04:50.148 --> 00:04:52.549
คุณจะไม่สอนเด็กว่าสะกดยังไง

00:04:52.550 --> 00:04:54.359
การสอนเด็กให้สะกดคำว่า "นม"

00:04:54.360 --> 00:04:57.029
ก่อนที่เด็ก ๆ จะได้ดื่มนมก่อนสัก 2-3 ปี

00:04:57.030 --> 00:04:58.479
คุณว่ามันเข้าท่าหรือเปล่า ?

00:04:58.480 --> 00:05:01.349
แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง เราทำแบบนั้นกับดนตรี

00:05:01.350 --> 00:05:04.750
เรากลับสอนเด็กถึงกฎเกณฑ์และเครื่องดนตรีก่อน

00:05:05.850 --> 00:05:09.448
แต่ตอนผม 2 ขวบ พี่ ๆ เอาเครื่องดนตรีเด็กเล่นให้ผม

00:05:09.449 --> 00:05:11.140
ตอนนั้นผมพร้อมแล้วสำหรับดนตรี

00:05:11.140 --> 00:05:13.750
เพราะผมเชื่อว่า เราเกิดมาพร้อมดนตรี

00:05:13.750 --> 00:05:18.049
เพียงแค่ฟังเสียงร้องของผู้คน ฟังเสียงของเด็ก ๆ

00:05:18.050 --> 00:05:20.115
ไม่มีเสียงดนตรีไหนบริสุทธิ์เท่านี้อีกแล้ว

00:05:20.116 --> 00:05:23.172
พวกพี่ ๆ ของผมรู้ว่าผมเกิดมากับดนตรี

00:05:23.172 --> 00:05:25.451
แต่ว่าพวกเขาต้องการให้ผมเป็นมือเบส

00:05:25.452 --> 00:05:28.347
ดังนั้น พอผมโตได้ที่ เขาก็เอาของเล่นใส่มือผม

00:05:28.347 --> 00:05:29.931
และเขาก็เล่นเพลง

00:05:29.932 --> 00:05:33.784
ผมก็กระโดดและดีดไปตามจังหวะ

00:05:33.785 --> 00:05:38.909
แต่ที่เจ๋งมาก คือ มันไม่ใช่เรื่องของเครื่องดนตรี

00:05:38.910 --> 00:05:43.039
ผมกำลังเรียนรู้ที่จะเล่นดนตรี ไม่ใช่เครื่องดนตรี

00:05:43.040 --> 00:05:45.730
และผมก็ทำต่อเนื่องมาจนถึงทุกวันนี้

00:05:46.090 --> 00:05:50.687
ขอย้ำ ที่ผมรู้ ผมเข้าใจคือความหมายต่าง ๆ

00:05:50.688 --> 00:05:55.699
ตอนที่พี่ชายผมเปิดไฮแฮท เมื่อจบจังหวะที่ 4 ของท่อน

00:05:55.699 --> 00:05:58.489
หรือตอนที่ผมเรียนรู้ว่าท่อนนี้ต่างกับท่อนนั้นยังไง

00:05:58.490 --> 00:06:00.787
มันเป็นวิธีเดียวกับที่เด็กทารกรู้จัก

00:06:00.788 --> 00:06:03.787
เสียงของแม่ที่สูง

00:06:03.788 --> 00:06:06.569
เทียบกับเสียงของพ่อที่ต่ำกว่า

00:06:06.570 --> 00:06:07.909
คุณรู้จักสิ่งเหล่านี้

00:06:07.910 --> 00:06:11.569
แม้ว่าคุณจะไม่ได้เข้าใจความหมายของคำ

00:06:11.570 --> 00:06:13.544
คุณเรียนรู้ผ่านสิ่งเหล่านี้

00:06:13.544 --> 00:06:16.287
กว่าที่เด็กทารกจะพูดเป็นคำ ๆ

00:06:16.288 --> 00:06:19.089
เขารู้เรื่องภาษาไปเยอะแล้ว

00:06:19.090 --> 00:06:21.011
ผมก็เรียนรู้เรื่องดนตรีในลักษณะเดียวกัน

00:06:21.011 --> 00:06:23.270
ตอนที่ผมเริ่มเล่นเครื่องดนตรี

00:06:23.270 --> 00:06:25.030
ผมมีดนตรีอยู่เต็มเปี่ยม

00:06:25.030 --> 00:06:27.358
ตอนที่ผมย่างเข้า 3 ขวบ

00:06:27.359 --> 00:06:31.578
เรกจีเอาสายกีตาร์ 2 สายจากกีตาร์ของเขา

00:06:31.579 --> 00:06:33.880
เขาเอาสายเสียงสูงออก 2 สาย

00:06:33.880 --> 00:06:36.560
และนั้นกลายเป็นเครื่องดนตรีชิ้นแรกของผม

00:06:36.560 --> 00:06:39.458
จากนั้นเรกจีจึงเริ่มสอนผม

00:06:39.459 --> 00:06:44.398
ที่จะวางมือในบางตำแหน่ง เพื่อที่จะเล่นโน๊ต

00:06:44.399 --> 00:06:46.229
ในเพลงที่ผมคุ้นเคย

00:06:48.540 --> 00:06:51.429
ผมไม่ได้เพิ่งเริ่มเล่นจากตรงนั้น

00:06:51.429 --> 00:06:53.389
ผมมีดนตรีมาก่อน

00:06:53.389 --> 00:06:56.950
ถึงตรงนี้ ผมแค่ใส่ดนตรีเข้าไปในเครื่องดนตรี

00:06:57.860 --> 00:06:59.670
เมื่อมองย้อนกลับไป

00:06:59.670 --> 00:07:02.160
ผมถึงเข้าใจว่า ผมเรียนรู้ที่จะพูดได้อย่างไร

00:07:02.160 --> 00:07:05.369
ไม่ใช่เรียนรู้ที่จะใช้เครื่องดนตรีก่อน

00:07:05.370 --> 00:07:07.812
ใครจะมาสนใจว่าคุณพูดผ่านเครื่องมืออะไร

00:07:07.813 --> 00:07:10.116
มันสำคัญตรงสิ่งที่คุณจะพูด

00:07:11.959 --> 00:07:16.042
ผมมีดนตรีอยู่ในเสียงของผมเสมอ

00:07:16.089 --> 00:07:18.137
ผมมีสิ่งที่ต้องการจะพูดอยู่เสมอ

00:07:18.138 --> 00:07:22.167
และผมเรียนรู้ที่จะถ่ายทอดผ่านเครื่องดนตรี

00:07:22.957 --> 00:07:25.047
ถ้าคุณคิดถึงสิ่งเหล่านี้

00:07:25.047 --> 00:07:28.219
ไม่ถูกบังคับให้ฝึกซ้อม

00:07:28.219 --> 00:07:32.040
ไม่ถูกบอกว่าต้องพูดอะไร

00:07:32.040 --> 00:07:34.520
คือผมขอกลับมาพูดถึงภาษา

00:07:35.060 --> 00:07:38.208
เวลาที่ครูสอนคำศัพท์ใหม่

00:07:38.209 --> 00:07:41.537
ครูจะสอนผ่านประโยคตามสถานการณ์ที่ใช้

NOTE Paragraph

00:07:41.538 --> 00:07:44.267
ครูดนตรีจะบอกให้คุณไปฝึกซ้อม

00:07:44.268 --> 00:07:48.827
การซ้อมก็ดีแต่มันเป็นกระบวนการที่ช้า กว่าการเรียนจากสถานการณ์

00:07:48.828 --> 00:07:50.999
และพวกเราก็รู้เรื่องนี้ดีในการเรียนภาษา

00:07:51.000 --> 00:07:52.889
ที่เล่ามาเป็นเส้นทางการเรียนรู้ของผม

00:07:52.890 --> 00:07:57.019
เมื่อผมโตขึ้น ประมาณ 5 ขวบ

00:07:57.019 --> 00:08:00.019
พวกเรา 5 คนก็เริ่มออกทัวร์กันจริง ๆ

00:08:00.019 --> 00:08:02.249
พวกเราโชคดีที่ได้มีโอกาสออกทัวร์

00:08:02.250 --> 00:08:04.178
เป็นวงเปิดให้กับนักร้องเพลงโซล ชื่อดัง

00:08:04.178 --> 00:08:07.178
ชื่อ เคอติส เมย์ฟิลด์

00:08:07.178 --> 00:08:10.399
ถ้าผม 5 ขวบตอนนั้น พี่ชายคนโตสุดของผมก็ 13 ขวบเท่านั้น

00:08:11.149 --> 00:08:13.209
เมื่อคิดถึงตอนนั้น

00:08:13.209 --> 00:08:16.209
ตอนอายุเท่านั้นพวกเราก็พูดภาษาอังกฤษได้ดีแล้ว

00:08:16.209 --> 00:08:18.459
แล้วทำไมจะทำไม่ได้กับดนตรีล่ะ

00:08:18.739 --> 00:08:22.098
ตั้งแต่นั้นมาผมก็มองดนตรีในแบบเดียวกับภาษา

00:08:22.099 --> 00:08:24.779
เพราะผมเรียนดนตรีแบบเดียวกัน

00:08:24.779 --> 00:08:27.499
และเรียนไปพร้อม ๆ กับภาษา

00:08:27.779 --> 00:08:29.518
ส่วนดีที่สุดคือ

00:08:29.519 --> 00:08:32.558
ผมยังคงรักษาสิ่งที่เกิดมาพร้อมกับเด็ก ๆ

00:08:33.568 --> 00:08:35.360
คืออิสรภาพ

00:08:37.000 --> 00:08:41.398
พวกเราหลาย ๆ คนถูกสอนจนไม่มีเสียงของตัวเอง

00:08:41.399 --> 00:08:43.727
อย่างตอนที่เราเริ่มบทเรียนแรก

00:08:43.729 --> 00:08:45.228
เรามักไปหาครู

00:08:45.229 --> 00:08:46.879
และครูน้อยคนที่จะรู้ว่า

00:08:46.879 --> 00:08:49.489
ทำไมเราถึงมาเรียนดนตรี

00:08:49.489 --> 00:08:51.848
หลาย ๆ ครั้งที่เด็กสมมุติว่าตัวเองกำลังเล่นกีตาร์

00:08:51.849 --> 00:08:53.609
ซึ่งตรงนั้นไม่มีผิดหรือถูก

00:08:53.610 --> 00:08:57.028
ไม่มีเล่นโน๊ตถูกหรือผิด ไม่เกี่ยวกับเครื่องดนตรี

00:08:57.029 --> 00:08:59.289
เด็ก ๆ เล่นเพราะมันรู้สึกดี

00:08:59.290 --> 00:09:03.268
มันเหมือนกับที่คุณร้องเพลงตอนอาบน้ำ

00:09:03.269 --> 00:09:06.798
หรือคุณร้องเพลงตอนขับรถไปทำงาน

00:09:06.799 --> 00:09:10.168
คุณไม่ได้ร้องเพราะคุณร้องได้ถูกโน๊ต

00:09:10.298 --> 00:09:12.287
หรือร้องเพราะคุณรู้จักสเกลนั้นดี

00:09:12.288 --> 00:09:14.957
แต่คุณร้องเพราะคุณรู้สึกดี

00:09:14.958 --> 00:09:17.759
ผมได้คุยกับผู้หญิงคนหนึ่ง เธอเล่าว่า

00:09:17.760 --> 00:09:20.262
"ฉันคือ เอลลา ฟิทซ์เจอรัลด์ ตอนฉันอาบน้ำ"

00:09:20.263 --> 00:09:22.125
(เสียงหัวเราะ)

00:09:22.126 --> 00:09:23.859
แน่นอนเธอพูดถูก

00:09:23.860 --> 00:09:28.060
แต่ทำไมมันเริ่มเปลี่ยนไปเมื่อเริ่มมีคนฟัง

00:09:30.070 --> 00:09:32.818
อิสรภาพนั้นเริ่มหายไป เมื่อเราโตขึ้น เมื่อเรารู้มากขึ้น

00:09:32.819 --> 00:09:36.657
และเราจำเป็นต้องหาวิธีรักษาอิสภาพนั้นไว้

00:09:36.658 --> 00:09:38.319
มันเป็นไปได้

00:09:38.320 --> 00:09:39.999
มันไม่ได้หายไปอย่างถาวร

00:09:41.239 --> 00:09:45.148
เด็กที่เล่นกีตาร์สมมุติ จะเล่นด้วยร้อยยิ้ม

00:09:46.778 --> 00:09:49.598
พอเริ่มบทเรียนแรก รอยยิ้มก็หายไป

00:09:51.648 --> 00:09:53.588
หลาย ๆ ครั้งคุณต้องทำงานหนัก

00:09:53.589 --> 00:09:56.798
ตลอดชีวิตนักดนตรี เพื่อจะนำรอยยิ้มกลับมา

00:09:56.799 --> 00:10:01.768
ในฐานะครู เราสามารถรักษารอยยิ้มนั้นไว้ ถ้าเราเข้าใจ

00:10:01.769 --> 00:10:04.838
เข้าใจดนตรีแบบเดียวกับภาษา

00:10:04.839 --> 00:10:07.771
รักษาอิสรภาพของผู้เรียน

00:10:07.772 --> 00:10:09.708
พอผมเริ่มโตขึ้นมาหน่อย

00:10:09.709 --> 00:10:13.638
ผมกับพี่พี่ เริ่มออกทัวร์มากขึ้น

00:10:13.639 --> 00:10:16.729
แม่ผมถามคำถาม ที่ผมไม่เคยเข้าใจมันอย่างแท้จริง

00:10:16.730 --> 00:10:20.969
จนกระทั่งผมอายุมากขึ้น และมีลูก

00:10:20.970 --> 00:10:22.341
คำถามคือ

00:10:22.342 --> 00:10:24.610
"โลกต้องการอะไร

00:10:26.089 --> 00:10:27.829
จากนักดนตรีที่ดีอีกสักคน"

00:10:29.900 --> 00:10:31.205
อยากให้ลองคิดดู

00:10:31.206 --> 00:10:32.566
ผมคงตอบว่า ดนตรี

00:10:32.566 --> 00:10:35.082
แต่ลองแทนที่ด้วยอาชีพของคุณ

00:10:35.082 --> 00:10:37.399
โลกต้องการอะไรจากคุณ

00:10:39.669 --> 00:10:42.789
ผมเพิ่งเข้าใจ ตอนที่ผมอายุมากขึ้น

00:10:42.790 --> 00:10:46.628
ว่าดนตรีไม่ใช่แค่ภาษา ดนตรีเป็นวิถีชีวิต

00:10:48.558 --> 00:10:50.167
มันเป็นวิถีชีวิตของผม

00:10:50.168 --> 00:10:54.639
ผมไม่ได้หมายถึง วิถีชีวิตนักดนตรีแบบที่หลายคนเป็น

00:10:55.899 --> 00:10:59.658
ลองดู ฮีโร่ทางดนตรีหลายคนในอดีต

00:10:59.659 --> 00:11:02.389
คุณจะพบว่าเขาประสบความสำเร็จอย่างมากทางดนตรี

00:11:02.390 --> 00:11:04.540
แต่กลับล้มเหลวอย่างมากกับชีวิต

00:11:06.110 --> 00:11:10.038
ผมสามารถเอ่ยชื่อได้ แต่คงไม่ดีกว่า

00:11:10.039 --> 00:11:13.870
ถ้าเราคิดถึงฮีโร่ของเรา หลาย ๆ คนเป็นแบบนั้น

00:11:15.490 --> 00:11:17.977
ผมคิดว่า ตอนนั้นพ่อแม่ผมคงเตรียมพวกเราให้พร้อม

00:11:17.978 --> 00:11:19.728
ณ ตอนนั้นพวกเราคงไม่รู้

00:11:19.728 --> 00:11:21.929
แต่เธอคงเห็นว่าอะไรจะเกิดขึ้น

NOTE Paragraph

00:11:21.929 --> 00:11:24.150
"โลกต้องการอะไร

NOTE Paragraph

00:11:26.580 --> 00:11:28.620
จากนักดนตรีที่ดีอีกสักคน"

00:11:29.580 --> 00:11:32.220
เราฝึกซ้อมกันอย่างหนัก

00:11:33.221 --> 00:11:36.420
เราเปลี่ยนบ้านเป็นห้องซ้อมดนตรี

00:11:36.420 --> 00:11:38.070
เพื่อที่นักดนตรีแถวบ้าน

00:11:38.070 --> 00:11:40.500
นักดนตรีในจังหวัดจะมาเล่นด้วย

00:11:40.500 --> 00:11:42.069
เราฝึกซ้อม

00:11:42.070 --> 00:11:44.359
พ่อแม่ผมยอมใช้เงินที่ไม่ค่อยจะมี

00:11:44.360 --> 00:11:46.759
ไปกับเครื่องดนตรีใหม่ ๆ

00:11:46.759 --> 00:11:50.028
ช่วงคริสต์มาส ซานตาคลอสจะเอาของรุ่นล่าสุดมาให้

00:11:50.028 --> 00:11:51.588
นั่นหมายความว่าอะไร

00:11:52.698 --> 00:11:55.638
เพื่อว่าเราจะทำเงินได้อย่างงั้นหรือ?

00:11:55.639 --> 00:11:59.339
เพื่อที่เราจะได้เล่นบนเวทีด้วยความภาคภูมิใจหรือ?

00:12:02.470 --> 00:12:06.070
ตอนนี้ผมเข้าใจแล้ว ว่ามันมากกว่านั้น

00:12:07.220 --> 00:12:08.818
ดนตรีคือวิถีชีวิตของผม

00:12:09.578 --> 00:12:12.409
และตอนนี้ผมอยู่ในแวดวงการสอนดนตรี

00:12:12.410 --> 00:12:15.507
ผมสามารถแชร์กับคุณในฐานะของครู

00:12:15.508 --> 00:12:18.969
ผมได้เข้าใจว่า มีหลายอย่างที่เราเรียนรู้ได้จากดนตรี

00:12:18.970 --> 00:12:20.455
มาปรับใช้กับชีวิต

00:12:20.456 --> 00:12:23.012
จะเป็นนักดนตรีที่ดี คุณต้องเป็นนักฟังที่ดี

00:12:25.742 --> 00:12:26.832
มันไม่สำคัญว่า

00:12:26.832 --> 00:12:29.248
ผมจะเป็นมือเบสหรือเครื่องดนตรีอื่นที่เก่งเพียงใด

00:12:29.249 --> 00:12:31.038
มันไม่สำคัญว่าผมเก่งแค่ไหน

00:12:31.038 --> 00:12:34.930
เราสามารถเอานักดนตรีที่เก่งที่สุดของโลก 5 คนขึ้นมาบนเวที

00:12:36.370 --> 00:12:39.378
แต่ถ้านักดนตรีเหล่านั้นเก่งแบบตัวใครตัวมัน

00:12:39.379 --> 00:12:41.170
เล่นออกมาก็ไม่น่าฟัง

00:12:43.730 --> 00:12:46.970
แต่ถ้าเราฟังคนอื่นและเล่นไปด้วยกัน

00:12:48.680 --> 00:12:51.139
โดยที่ แต่ละคนไม่ต้องเก่งมากก็ได้

00:12:52.490 --> 00:12:54.710
เสียงที่ออกมาก็จะดีกว่ามาก

00:12:57.500 --> 00:12:58.759
เมื่อไม่กี่ปีที่ผ่านมา

00:12:58.759 --> 00:13:01.769
ผมถูกเชิญไปที่มหาวิทยาลัยแสตนฟอร์ด ในแคลิฟอร์เนีย

00:13:01.769 --> 00:13:03.079
ร่วมกับทีมนักดนตรี

00:13:03.079 --> 00:13:06.018
เพื่อแนะนำนักศึกษาปี 1 ที่มาใหม่

00:13:06.019 --> 00:13:08.888
เราได้ใช้ดนตรีเพื่อให้พวกเขา

00:13:08.889 --> 00:13:11.758
ได้คิดถึงว่า ใน 4 ปีข้างหน้าชีวิตพวกเขาจะเป็นเช่นไร

00:13:11.759 --> 00:13:14.668
มันสนุกที่จะใช้ดนตรีเป็นช่องทาง

00:13:14.679 --> 00:13:17.819
ที่ทำให้ผมพูดได้ทุกเรื่อง และกระทบใจ

00:13:17.820 --> 00:13:19.829
ไม่ว่าจะเป็นการเมือง การเหยียดผิว

00:13:19.829 --> 00:13:22.209
ความเท่าและไม่เท่าเทียม ศาสนา

00:13:22.209 --> 00:13:23.699
ผมสามารถสื่อผ่านดนตรี

00:13:23.699 --> 00:13:25.629
โดยที่ผมยังมีความปลอดภัยในชีวิต

00:13:25.629 --> 00:13:27.909
ตอนนั้นเราเลือกคนฟังมา 1 คน

00:13:27.910 --> 00:13:29.849
เป็นคนที่ไม่เคยเล่นเครื่องดนตรีมาก่อน

00:13:29.850 --> 00:13:31.119
เราได้ผู้หญิง

00:13:31.120 --> 00:13:33.598
เราขอให้เธอขึ้นเวที เอาเบสให้เธอสะพาย

00:13:33.599 --> 00:13:35.448
แล้วก็ให้วงดนตรีเริ่มเล่น

00:13:35.449 --> 00:13:37.348
พอวงเริ่มปุ๊บ

00:13:37.349 --> 00:13:38.944
เธอก็เริ่มทำแบบนี้

00:13:38.945 --> 00:13:40.550
(เสียงหัวเราะ)

00:13:40.551 --> 00:13:42.161
แล้วผมก็บอกว่า "นั่นไงล่ะ ดนตรี"

00:13:43.513 --> 00:13:47.134
เครื่องดนตรีถ้ามันวางอยู่เฉย ๆ ในร้าน

00:13:47.134 --> 00:13:49.288
มันไม่มีเสียงใด ๆ ออกมาหรอก

00:13:49.289 --> 00:13:51.019
แต่ถ้าคุณอยากให้เกิดเสียงดนตรี

00:13:51.019 --> 00:13:52.519
คุณต้องเอาให้คนเล่น

NOTE Paragraph

00:13:52.519 --> 00:13:54.450
และจังหวะจากการโยกหัวของคุณ

00:13:54.450 --> 00:13:56.580
คุณต้องส่งผ่านไปยังเครื่องดนตรีของคุณ

00:13:56.580 --> 00:13:59.270
ผมแค่ให้เธอเอามือข้างซ้ายจับไปที่คอของเบส

00:13:59.270 --> 00:14:02.334
เพราะทุกคนรู้ว่าจะจับเครื่องดนตรีอย่างไร
ไม่ใช่เรื่องใหม่เลย

00:14:02.335 --> 00:14:07.008
กดแล้วให้มือขวาเต้นรำไปบนสาย

00:14:07.009 --> 00:14:10.169
เธอก็เริ่มกระโดดไปตามโน๊ต วงก็เริ่มเล่นรอบ ๆ เธอ

00:14:10.170 --> 00:14:13.158
เพียงครู่เดียวเธอก็กลายเป็นมือเบส

00:14:13.159 --> 00:14:15.537
ยิ่งกว่านั้น เธอคือนักดนตรี

00:14:15.538 --> 00:14:18.256
นักเต้นไม่เคยถามก่อนที่จะเต้น

00:14:18.257 --> 00:14:20.927
นักร้องไม่จำเป็นต้องถามว่าวงเล่นคีย์ไหนอยู่

00:14:20.928 --> 00:14:23.608
แต่นักดนตรีกลับมีคำถามมากมาย

00:14:25.359 --> 00:14:27.448
นั่นสอนให้ผมรู้ว่า "ว้าว"

00:14:27.449 --> 00:14:31.291
เพราะว่าพวกเราเก่ง เธอเลยไม่ต้องรู้อะไรก็ได้

00:14:31.292 --> 00:14:33.214
(เสียงหัวเราะ)

00:14:33.215 --> 00:14:36.829
หากใครสักคนเดินเข้ามาในห้องและเห็นวงดนตรีเล่น

00:14:36.830 --> 00:14:39.829
โดยมีมือใหม่ร่วมบนเวที

00:14:39.830 --> 00:14:42.823
เขาจะไม่รู้ว่าใครเป็นมือใหม่

00:14:43.753 --> 00:14:45.595
นั่นทำให้ผมร้อง "้ว้าว !

00:14:45.596 --> 00:14:48.740
ถ้าผมใช้ความสามารถไปในทางที่ถูก

00:14:48.740 --> 00:14:52.910
มันจะช่วยให้คนอื่นเก่งขึ้นอย่างรวดเร็ว"

00:14:52.910 --> 00:14:55.149
และที่เจ๋งกว่านั้นคือ

00:14:55.149 --> 00:14:57.398
เธอได้เอาเบสกีตาร์ตัวนั้นกลับบ้านด้วย

00:14:57.399 --> 00:14:58.907
(เสียงหัวเราะ)

00:14:58.908 --> 00:15:01.908
ผมพบเธอเร็ว ๆ นี้ เธอยังคงเป็นมือเบสอยู่

00:15:01.909 --> 00:15:03.948
มันยอดเยี่ยมมาก

00:15:03.949 --> 00:15:07.508
การฟังเป็นหัวใจสำคัญของดนตรีที่เราสามารถเอามาใช้ในชีวิต

00:15:07.509 --> 00:15:08.629
ทำงานร่วมกัน

00:15:08.629 --> 00:15:11.629
เราเก่งด้วยการที่ช่วยให้คนอื่นให้เก่งขึ้น

00:15:11.629 --> 00:15:13.408
เมื่อคนขอให้คุณขึ้นเวที

00:15:13.409 --> 00:15:16.128
อย่าเลี่ยงออกมาด้วยท่าทีเหมือนคุณถ่อมตัว

00:15:16.129 --> 00:15:17.378
ขึ้นไปยืนบนนั้น

00:15:17.379 --> 00:15:20.778
ถ้าเขายกคุณขึ้นไป แสดงว่าพวกเขาเห็นว่าคุณสูงส่งแค่ไหน

00:15:20.779 --> 00:15:22.829
ยืนบนนั้นแล้วดึงพวกเขาขึ้นไป

00:15:23.711 --> 00:15:27.303
พวกเขาจะเติบโตได้เร็วกว่าที่คุณลงมาข้างล่าง

00:15:27.303 --> 00:15:30.645
เราสามารถช่วยคนอื่นได้เพราะเราเก่ง

00:15:30.645 --> 00:15:34.789
แต่ในทางดนตรี ผมจะเก่งได้ก็ต่อเมื่อคนอื่น ๆ บอกว่าผมเก่ง

00:15:34.790 --> 00:15:37.079
คนอื่น ๆ บอกว่า "นั่นไง เขาได้รางวัลแกรมมี่"

00:15:37.080 --> 00:15:39.548
แต่ผมไม่สามารถชนะได้หากไม่มีพวกคุณ

00:15:39.549 --> 00:15:41.708
อีกสิ่งหนึ่งที่แม่ผมสอนพวกเราเสมอ

00:15:41.709 --> 00:15:44.309
คือ "พวกเธอประสบความสำเร็จแล้ว

00:15:45.009 --> 00:15:47.939
แค่โลกยังไม่รู้จักต่างหาก"

00:15:48.939 --> 00:15:50.479
ตอนแม่สอนผมก็ยังไม่เข้าใจ

00:15:50.479 --> 00:15:52.050
แต่ตอนนี้ผมเข้าใจดีแล้ว

00:15:54.209 --> 00:15:56.459
ก่อนหมดเวลา ผมอยากให้คุณคิดถึงเรื่องนี้

00:15:56.459 --> 00:15:59.459
ถ้าผมเล่นโน๊ต 2 ตัว เอาว่า C

00:15:59.469 --> 00:16:01.479
-อยากให้คุณลองใช้จิตนาการของคุณดู-

00:16:01.480 --> 00:16:04.950
ถ้าผมเล่น C และ C# ที่อยู่ติดกัน

00:16:05.850 --> 00:16:08.460
เสียงที่ได้มันก็จะขัด ๆ

00:16:09.240 --> 00:16:11.223
"ผิด" "ไม่ได้เรื่อง"

00:16:14.393 --> 00:16:16.886
แต่ถ้าผมเล่น C ขึ้นไป อีกอ็อกเทฟ

00:16:18.126 --> 00:16:20.728
เล่น C# และ C อีกครั้ง

00:16:20.729 --> 00:16:22.548
เพียงเท่านี้ เราจะได้เสียงที่ไพเราะมาก

00:16:22.549 --> 00:16:24.369
โน๊ต 2 ตัวเหมือนเดิม

00:16:25.549 --> 00:16:29.128
C ตัวนั้นจะกลายเป็น C เมเจอร์ 7 ที่เข้ากับ C# ได้ดี

00:16:29.129 --> 00:16:34.479
ซึ่งเป็นโน๊ตสำคัญของคอร์ดที่ให้เสียงเพราะมาก

00:16:34.479 --> 00:16:37.019
ทั้ง ๆ ที่เป็นโน๊ตตัวเดิม โน๊ต 2 ตัวเหมือนกัน

00:16:37.019 --> 00:16:38.510
แต่ทำไมให้เสียงต่างกันได้

00:16:38.510 --> 00:16:41.010
อันหนึ่งเสียงแย่ แต่อีกอันเสียงเพราะได้?

00:16:41.010 --> 00:16:42.830
ลองเอาเรื่องนี้มาใช้กับชีวิต

00:16:43.600 --> 00:16:46.658
เวลาที่คุณเห็นอะไรแย่ ๆ หรือเลวร้ายในชีวิต

00:16:46.659 --> 00:16:49.066
บางทีมุมที่คุณมองอาจจะผิดอ็อกเทฟ

00:16:50.796 --> 00:16:53.393
บางทีเราแค่เปลี่ยนมุมองของเรา

00:16:54.053 --> 00:16:56.559
จริง ๆ แล้วถ้าคุณเห็นอะไรที่มันผิด

00:16:56.560 --> 00:17:00.479
คุณควรจะระลึกได้ว่า คุณกำลังมองอยู่ผิดมุม

00:17:00.480 --> 00:17:05.267
และหาทางที่จะเปลี่ยนมุมมอง

00:17:05.268 --> 00:17:08.498
หรือศัพท์ดนตรีก็คือเปลี่ยนอ็อกเทฟ

00:17:11.048 --> 00:17:17.888
ประเทศที่สร้างระเบิดเพื่อที่จะทำร้ายกัน

00:17:18.909 --> 00:17:22.769
ปลูกฝังความกลัว ฆ่าผู้คนเพื่อพิสูจน์จุดยืน

00:17:24.069 --> 00:17:28.002
ประเทศที่รัฐบาลสวดอวยพรแล้วก็ทิ้งระเบิด

00:17:28.913 --> 00:17:31.515
มันเกิดขึ้นจากการสั่งการ จากบนสู่ล่าง

00:17:31.515 --> 00:17:33.759
การมีรัฐบาลจากข้างล่างจะเป็นคำตอบ

00:17:35.369 --> 00:17:38.749
มันทำให้ผมเข้าใจว่าทางออกจะมาจากล่างขึ้นบน

00:17:38.750 --> 00:17:42.330
จะมีใครบ้างที่กำลังสร้างระเบิดที่ทำให้คนหลงรัก

00:17:43.260 --> 00:17:44.980
มันคงจะเป็นระเบิดกามเทพ

00:17:46.200 --> 00:17:48.189
ผมเชื่อว่าเรามีกันอยู่แล้ว

00:17:48.190 --> 00:17:49.709
มันคือดนตรี

00:17:50.679 --> 00:17:53.678
และแต่ละประเทศมีรูปแบบของตัวเอง

00:17:53.679 --> 00:17:57.249
และใช้ได้ดี เพราะมันพาให้ผู้คนมาร่วมกัน

00:17:57.250 --> 00:18:00.829
ไม่ต้องรู้จักก็สามารถมีได้

00:18:01.839 --> 00:18:04.889
มันเป็นภาษา เป็นวิถีชีวิต

00:18:05.949 --> 00:18:07.968
และมันสามารถช่วยโลกได้

00:18:07.969 --> 00:18:10.699
ผมชื่อ วิกเตอร์ วูเท่น ผมเป็นนักดนตรี

00:18:11.659 --> 00:18:13.983
ผมหวังว่าคุณจะร่วมกับผมในสนามรบนั้น

00:18:13.983 --> 00:18:15.054
(เสียงหัวเราะ)

00:18:15.055 --> 00:18:16.108
ขอบคุณครับ

00:18:16.109 --> 00:18:17.355
(เสียงปรบมือ)