-- [ΓΟΥΕΣΤΟΝ ΠΙΟΥ] Καροτσάκι αυτοκινήτου!

-- [ΜΑΡΕΛΑ ΖΑΚΑΡΙΑΣ] Δεν ξέρω πως 
ανοίγει, βέβαια.

-- Μπορώ να δω τις οδηγίες, αλλά εσύ 
δεν χρειάζεται να..

Οπότε αυτό που βασικά θα κάνουμε είναι

να το συναρμολογήσουμε βήμα-βήμα

κι αυτό είναι το τμήμα του έργου 
που θα μπει στο ταβάνι.

Ανακάλυψα ότι ανέλαβα αυτό το έργο

στην ουσία την ίδια στιγμή
-- την ίδια εβδομάδα --

που έμαθα για την εγκυμοσύνη μου.

[Μαρέλα Ζακαρίας, καλλιτέχνης]

Κάνουμε μάλιστα και πλάκα για τα δύο 
μωρά που έρχονται

γιατί και τα δύο θα τελειώσουν μαζί.

-- Τώρα μάλιστα!

-- [ΠΙΟΥ] Τέλεια! Το πρώτο του
αυτοκίνητο!

-- Μ' αρέσει.

[ΖΑΚΑΡΙΑΣ] Φαίνεται καλό.

-- [ΠΙΟΥ] Λίγο μικρό για μένα..

[Γουέστον Πιού, Σύζυγος]

-- [ΖΑΚΑΡΙΑΣ] Νομίζω ότι μπορείς να 
το προσαρμόσεις.

-- Μπορείς να το προσαρμόσεις;

[Μπένφορντ Στίβενσον, Μπρούκλιν]

[Οι Μεγάλες Προσδοκίες της 
Μαρέλα Ζακαρίας]

Θέλω να τελειώσω το έργο 
πριν έρθει το μωρό,

οπότε θα πρέπει να παλέψουμε με τον χρόνο.

Και νιώθω ότι και τα δύο εξελίσσονται 
με τον ίδιο τρόπο.

Τη στιγμή που κάνουμε τον πρώτο υπέρηχο,

κάνουμε και το πρώτο επίχρισμα του έργου,

κι είναι όλα λευκά.

Δεν ξέρεις πως θα είναι στο τέλος.

Και μετά όλα αρχίζουν να παίρνουν μορφή,

το μωρό μεγαλώνει,

Και με τον ίδιο τρόπο, 
το έργο μας μεγαλώνει.

[Μαρέλα, 1 έτους]

[Μαρέλα, 3 ετών]

[Μαρέλα, 6 ετών]

Νιώθω ότι καθώς προχωράμε
ακόμα και στην ζωή.

Είναι πάντα σημαντικό να καταλαβαίνουμε
από που προέρχόμαστε,

κι αυτό δεν συμβαίνει μέχρι να
ενσωματωθούμε εκεί απ' όπου προερχόμαστε

τότε είμαστε ολοκληρωμένοι.

Όταν μετακόμισα στη Νέα Υόρκη,
έκανα τοιχογραφίες.

Νιώθω ότι μετά από 10 χρόνια 
δουλειάς πάνω στην τοιχογραφία --

γι' άλλους ανθρώπους, 
με άλλους ανθρώπους --

η δική μου φωνή ως καλλιτέχνης

ήθελε να κατακτήσει λίγο περισσότερο χώρο 
μόνο για πειραματισμό

και τότε αποφάσισα να πάω 
για μεταπτυχιακό

Το μεταπτυχιακό μ' έκανε άνω κάτω.

Με πίεσε έτσι ώστε να βρω αυτό 
που ήθελα πραγματικά να πω

και τον τρόπο που ήθελα να το πω.

Και χαίρομαι γιατί τώρα νιώθω σαν

να μπορώ να μιλήσω για περισσότερα
πράγματα μέσα απ' την δική μου γλώσσα.

[Ξενοδοχείο Γουίλιαμ Βέιλ,
Γουίλιαμσμπεργκ]

Αλλά επίσης πιστεύω ότι η δουλειά μου 
ακόμα έχει μια αφήγηση --

υπάρχει μια ιστορία από πίσω,

υπάρχει έρευνα.

Έτσι αν ήταν να κάνω ένα έργο

γι' αυτό το νέο ξενοδοχείο που 
χτίζεται στο Γουίλιαμσμπεργκ,

σ' αυτήν την περιοχή του Μπρούκλιν που 
αναπτύσσεται τόσο γρήγορα,

νομίζω ότι θα έπρεπε να πάω πίσω 
στο παρελθόν --

στις ρίζες.

Καθώς κάνω έρευνα,

τότε τα πράγματα αρχίζουν να βγαίνουν 
στην επιφάνεια.

Είναι όπως πρέπει.

Κι αυτό συνέβη

όταν έψαχνα στ' αρχεία του 
Συλλόγου Ιστορίας του Μπρούκλιν

κι άρχισα να βλέπω τους 
χάρτες του Μπρούκλιν,

νομίζω ότι το σχήμα 
αναδύθηκε μπροστά μου.

Νιώθω ότι ζούμε σε
μια εποχή όπου τα πράγματα

προχωρούν πολύ γρήγορα στο Μπρούκλιν

και αλλάζουν ραγδαία.

Ένα κομμάτι αυτής της ενέργειας 
είναι ασταμάτητο,

εννοώ ότι όλοι μας
επηρεαζόμαστε απ' αυτό,

καλώς ή κακώς.

Έτσι χρειαζόμουν πραγματικά μια στιγμή 
για να κοιτάξω το παρελθόν,

και κατά κάποιον τρόπο 
έκανα ένα έργο γι' αυτό --

γι' αυτή την ενέργεια που τα ξεκίνησε όλα.

Αυτό στην ουσία είναι το ταβάνι.

Είναι το Γουίλιαμσμπεργκ και το
Γκρίνποιντ και το Μπούσγουικ.

Αυτό είναι ένα σχέδιο,

κι αυτό είναι μόνο το μισό του έργου.

Υπάρχει κι ο 2ος όροφος
που κατεβαίνει.

Όταν δούλευα πάνω σε 
διακοσμητικές τοιχογραφίες,

έλεγαν μια ιστορία μέσω της εικόνας.

Μπορούσες να την δεις και να καταλάβεις
αμέσως τι προσπαθεί να σου πει.

Κι εκεί τελείωνε η αλληλεπίδραση.

Νομίζω ότι η αφαίρεση πραγματικά 
επιτρέπει στην ιστορία να φιλτραριστεί

και ν' αποκαλυφθεί μ' ένα
διαφορετικό τρόπο

που οι άνθρωποι είτε μπορούν να 
δουν, είτε δεν μπορούν καθόλου.

Τουλάχιστον δημιουργεί ερωτήματα 
όπως "Περί τίνος πρόκειται;"

αντί για "Α, αυτό μιλάει για αυτό."

[ΠΙΟΥ] Μόλις τα χρώματα μπουν πάνω,

τότε αρχίζει ν' αναδεικνύεται --

ν' αποκαλύπτεται.

[ΖΑΚΑΡΙΑΣ] Κατά κάποιον τρόπο, 
μοιάζει με την γέννηση.

Όταν δουλεύεις πολύ σκληρά 
για πολύ καιρό

σε κάτι το οποίο δεν ξέρεις πως θα είναι

ή τι είδους προσωπικότητα θα έχει.

Το έργο είναι στο κορυφαίο στάδιο
της εργασίας.

[ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ ΓΕΛΑΝΕ]

Που είναι όπως όταν το κεφάλι του 
μωρού αρχίζει να φαίνεται.

Λίγες βαθιές ανάσες ακόμα και..

[ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ ΓΕΛΑΝΕ]

... και φτάσαμε!

Στις 3 Ιανουαρίου 12:34 π.μ.

ο Ματέο Ζακαρίας Πιου γεννήθηκε.

Ξέρεις, υπάρχει μια παροιμία 
στα ισπανικά που λέει,

"Όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια

ο Θεός γελάει."

Πίστευα ότι θα τοποθετούσα το έργο
και μετά θα γεννούσα,

αλλά η κατασκευή του κτιρίου καθυστέρησε.

Και η δική μου εγκυμοσύνη πρόσθεσε 
μια καθυστέρηση σε όλα.

Δεν γίνονται όλα έτσι όπως 
λες ότι θα γίνουν,

αλλά δεν πειράζει.

Νομίζω ότι είμαι πολύ τυχερή που έχω 
έναν καταπληκτικό σύζυγο

ο οποίος υποστηρίζει 100% την δουλειά μου

και θα με βοηθήσει 
στην ανατροφή του Ματέο.

και θα με βοηθά να μπορώ να κάνω πράγματα

στο στούντιο.

Επειδή φαίνεται ότι οι ρυθμοί 
δεν πρόκειται να μειωθούν.

Σίγουρα δεν σκοπεύω να 
σταματήσω την δουλειά μου.

Κι ελπίζω ότι θα μπορώ να περνάω όλο 
τον χρόνο μου με το μωρό μου,

και να το βλέπω να μεγαλώνει

και να είμαι δίπλα του.