Ce a însemnat războiul drogurilor
pentru omenire?
Priviți la masacrul și crimele din Mexic,
America Centrală, atâtea alte locuri
de pe planetă,
piața neagră globală estimată
la 300 miliarde de dolari pe an,
închisori pline în Statele Unite
și în alte părți,
polițiști și militari târâți
într-un război de necâștigat
care violează drepturi de bază
şi cetățeni obișnuiți
care speră să nu fie prinși
în focuri de arme,
și între timp, mai mulți oameni
folosesc mai multe droguri ca oricând.
Cât în povestea cu prohibiţia
şi Al Capone
din ţara mea, înmulțită cu 50.
Ca american, în special mă deranjază
faptul că noi am fost forța motrice
a războiului global cu drogurile.
Întrebaţi-vă de ce atâtea țări
condamnă droguri
de care nici n-au auzit,
de ce tratatele ONU pun accent
pe condamnare şi nu pe sănătate,
de ce majoritatea banilor
alocaţi gestionării
abuzului de droguri
nu ajung la instituţii de ajutorare,
ci la cele care pedepsesc,
și răspunsul e S.U.A.
De ce am făcut asta?
Unii, în special cei din America Latină,
cred că nu e vorba chiar de droguri,
ci că e un subterfugiu pentru introducerea
intereselor politice ale SUA.
În mare, nu e asta.
Nu vrem gangsteri și organizații teroriste
finanțate cu bani ilegali din droguri
care să terorizeze
și să preia controlul altor națiuni.
De fapt, America e înnebunită
când vine vorba de droguri.
Nu uitaţi că noi am crezut
că putem interzice alcoolul.
Gândiți-vă la războiul global cu drogurile
nu ca la un fel de politică rațională,
ci ca la proiecția internațională
a unei psihoze interne.
(Aplauze)
Dar iată veștile bune.
Acum rușii conduc războiul cu drogurile.
Majoritatea politicienilor
vor să oprească războiul,
să pună mai puțini oameni după gratii,
și sunt mândru să spun, ca american,
că acum suntem fruntași în lume
în reformarea legilor legate de marijuana.
E legală în scopuri medicale
în jumătate din cele 50 de state,
milioane de oameni
își pot cumpăra marijuana,
ca medicament, în farmacii
autorizate de guvern,
și peste jumătate din concetățeni
spun că e cazul
ca marijuana să fie legalizată
și impozitată
ca şi alcoolul.
Asta fac Colorado și Washington,
și Uruguay, și urmează
și altele cu siguranță.
Deci asta fac eu:
încerc să opresc războiul cu drogurile.
Cred că totul a început crescând
într-o familie morală, religioasă,
cel mai mare fiu al unui rabin,
plecând la facultate unde
am fumat niște marijuana
și mi-a plăcut. (Râsete)
Îmi plăcea şi să consum alcool,
dar era evident
că, dintre ele, alcoolul era mai dăunător,
dar eu şi prietenii mei
puteam fi arestaţi
pentru că fumam un cui.
Ipocrizia asta mă deranja,
aşa că tema de doctorat a fost
controlul internațional al drogurilor.
Am ajuns în Departamentul de Stat,
am primit o autorizație,
am intervievat sute de detectivi
şi agenți
în toată Europa și în Americi,
și i-am întrebat:
"Care credeți că e rezolvarea?"
În America Latină, mi-au spus:
"Nu prea poți opri aprovizionarea.
Soluţia e în Statele Unite,
să scadă cererea."
M-am întors acasă și am vorbit cu oameni
implicați în anti-drog, care mi-au spus:
"Ethan, nu prea poți opri cererea.
Soluţia e la ei.
Trebuie oprită aprovizionarea."
Apoi am discutat cu cei de la vamă,
care încearcă să oprească
drogurile la graniță,
și mi-au spus:
"N-o opreşti aici.
Soluţia e acolo,
trebuie oprite şi aprovizionarea
și cererea."
Atunci am înțeles:
toţi cei implicați
credeau că soluţia e la cei
despre care știau cel mai puțin.
Atunci am început să citesc tot ce puteam
despre droguri psihoactive:
istoria, știința,
politica, totul.
Cu cât citești mai mult,
cu atât îți dai seama că
o abordare gândită,
instruită, inteligentă
te poate aduce aici,
în timp ce politica și legile țării mele
te pot aduce dincolo.
Acestă contradicţie era ca o incredibilă
încurcătură morală și intelectuală.
Probabil nu a existat niciodată
o societate fără droguri.
Practic fiecare societate
a ingerat substanțe psihoactive
pentru durere, pentru energizare,
pentru socializare,
chiar și pentru conversația cu Dumnezeu.
Dorința de a ne modifica conștiința
e poate la fel de fundamentală
ca şi preferinţele
pentru mâncare, companie și sex.
Deci încercarea adevărată
e să învățăm cum să trăim cu drogurile
astfel încât să cauzeze răul cel mai mic
și, în unele cazuri,
beneficiile cele mai mari.
Am mai aflat ceva:
motivul pentru care unele droguri
sunt legale, iar altele nu
n-are nicio legătură
cu știința sau sănătatea
sau cu riscurile potenţiale,
ci cu cei care le folosesc,
și despre care se ştie
că folosesc anumite droguri.
La finele secolului al XIX-lea,
când majoritatea drogurilor ilegale acum,
erau legale,
principalii consumatori
de opiacee din țara mea
erau femei albe de vârstă mijlocie,
care le foloseau pentru a diminua dureri
când nu aveau alte analgezice.
Nimeni nu s-a gândit
să le condamne
pentru că nimeni nu voia
s-o bage pe bunica la pușcărie.
Dar când sute de mii de chinezi
au apărut în țara mea,
muncind din greu la căile ferate
și în mine
și se relaxau seara
așa cum făceau acasă în țară,
pufăind din pipa de opiu,
atunci au apărut primele legi
de interzicere a drogurilor
în California și Nevada,
conduse de frica rasistă ca chinezii
să nu transforme femeile albe
în sclave sexuale dependente de opiu.
Primele legi de interzicere a cocainei,
a apărut similar
de frica rasistă de oameni de culoare
trăgând pudra aceea albă
și uitând de locul lor
în societatea sudică.
Primele legi de interzicere
a marijuanei,
au apărut de frica imigranților mexicani
în vest și în sud-vest.
Ce era adevărat în țara mea,
e adevărat în multe alte ţări,
atât despre originea acestor legi
cât și despre implementarea lor.
Gândiți-vă în felul următor,
și exagerez doar puțin:
dacă principalii fumători de cocaină
ar fi fost bărbați în vârstă înstăriți
iar principalii consumatori de Viagra
ar fi fost tineri negri,
atunci cocaina ar fi mai ușor de obținut
cu o prescripție medicală
iar vânzarea de Viagra ar duce la
5 până la 10 ani în închisoare.
(Aplauze)
Am fost profesor și predam aceste lucruri.
Acum sunt un activist
al drepturilor umane,
iar motivul e rușinea
de a trăi într-o țară, grozavă dealtfel,
care are mai puțin de 5%
din populația lumii
dar aproape 25% din
puşcăriaşii lumii.
Mi-e ruşine de oamenii
cărora le-a murit cineva drag
din cauza violenţei din închisori
sau a unei supradoze
sau a SID-ei,
pentru că politica noastră promovează
condamnarea în locul sănătății.
Oameni buni și-au pierdut joburile,
casele, libertatea,
chiar și copiii,
nu pentru că au rănit pe cineva,
ci doar pentru că au ales să folosească
un drog în locul altuia.
Oare legalizarea e răspunsul?
Sunt indecis:
trei zile pe săptămână zic că da,
trei zile pe săptămână zic că nu,
iar duminica sunt agnostic.
Cum azi e marți,
dați-mi voie să spun că
legalizarea și impozitarea
majorității drogurilor
care acum sunt ilegale
ar reduce radical
crima, violența,
corupția și piața neagră,
drogurile contrafăcute,
și cele nereglementate
și ar crește siguranța publică,
iar banii obţinuţi ar fi folosiţi
în scopuri mult mai utile.
Adică, piața de marijuana, cocaină,
heroină și metamfetamină
sunt piețe de bunuri de larg consum
ca și piețele globale
de alcool, tutun,
cafea, zahăr și multe altele.
Acolo unde e cerere,
va exista și ofertă.
Distrugeți una din ele şi cealaltă
va ieși la lumină inevitabil.
Oamenii cred că prohibiția
e legiferarea supremă
când de fapt reprezintă
renunţarea la legiferare,
prin criminali care umplu golul.
De aceea,
să ai legislaţie penală şi poliţie
ca prioritare pentru controlul
unei piețe globale
de bunuri de larg consum
e o reţetă pentru dezastru.
Trebuie neapărat
să aducem piețele de droguri subterane
la vedere
și să le legiferăm cât de inteligent posibil
pentru a diminua atât
efectele nocive ale drogurilor
cât și pe cele ale legilor prohibitive.
Cu marijuana, asta înseamnă
legiferare şi impozitare
ca pentru alcool.
Beneficiile sunt enorme,
riscurile minimale.
Vor fi mai mulţi consumatori de marijuana?
Poate, dar nu vor fi cei tineri,
pentru pentru ei nu va fi legal,
iar ei deja au
cel mai bun acces la marijuana.
Cred că vor fi cei bătrâni.
oamenii cu vârste între 40 și 60
chiar 80, care preferă puțină marijuana
în locul băuturii de seară
sau a pastilei de somn
sau poate îi ajută la artrită sau diabet
poate chiar condimentează
un mariaj de termen lung. (Râsete)
Ăsta ar putea fi un beneficiu public net.
Cât despre celelalte droguri,
priviți la Portugalia,
unde nimeni nu face închisoare
pentru posesia de droguri,
iar guvernul s-a angajat
să trateze dependența ca pe o boală.
Priviți la Elveția,
Germania, Olanda,
Danemarca, Anglia, unde cei
dependenți mulți ani de heroină,
care au eșuat în mod repetat să renunțe,
pot primi heroină farmaceutică şi ajutor
în clinici medicale,
iar rezultatele se văd:
Consumul ilegal de droguri, bolile,
supradozele, crimele,
arestările au scăzut,
sănătatea și bunăstarea cresc,
plătitorii de taxe beneficiază,
și mulți reuşesc să renunţe.
Noua Zeelandă,
a aprobat recent o lege
pentru vânzarea legală
a unor droguri recreaționale
după dovedirea siguranței lor.
În Brazilia și în alte câteva țări
o substanță psihoactivă remarcabilă,
ayahuasca, poate fi cumpărată
și consumată legal
cu condiţia existenţei
unui context religios.
În Bolivia și Peru,
unde multe produse din frunze de coca,
sursa cocainei,
sunt vândute legal,
fără niciun rău adus sănătății publice.
Nu uitați că Coca-Cola
a conținut cocaină până în 1900
şi nu crea mai multă
dependență
decât Coca-Cola de azi.
Gândiți-vă la țigări:
nimic nu te poate prinde
și ucide ca țigările.
Cercetătorii au întreabat
dependenții de heroină
la care drog se renunță cel mai greu,
mulți spun că țigările.
Totuși în țara mea și în multe altele,
jumătate din fumătorii
de țigări au renunțat
fără să fie arestaţi sau închişi
sau trimişi într-un "program de tratament"
de către un procuror sau judecător.
Soluţiile au fost taxele mai mari
și restricţii referitoare la locul
şi orele de vânzare şi folosire
și campanii anti-fumat eficiente.
Am putea reduce fumatul și mai mult
dacă l-am interzice?
Probabil.
Dar imaginați-vă ce război de coșmar
ar rezulta.
Avem de-a face
cu două aspecte.
Primul e provocarea politică
de a crea și implementa alternative
de înlocuire a politicilor
prohibitive ineficiente
pe măsură ce ne orânduim mai bine
în traiul cu drogurile
care sunt acum legale.
Al doilea aspect e mai dur,
pentru că se referă la noi.
Piedicile reformei nu-s doar înafară,
reprezentate de închisori puternice
sau de interese motivate care doresc
să lase lucrurile așa cum sunt,
ci în fiecare dintre noi.
Fricile și lipsa de cunoștință
și imaginație stau
împotriva reformei reale.
Mai cred că e vorba de copii
și de dorința fiecărui părinte
de a-și ține copilul într-un balon,
și spaima că drogurile
vor sparge acel balon
și-i va pune pe tineri în pericol.
Câteodată pare că
întreg războiul drogurilor se justifică
ca un act imens de protecție a copilului,
şi orice tânăr v-ar contrazice.
Iată ce le zic adolescenților:
În primul rând,
nu luați droguri.
În al doilea rând,
nu luați droguri.
În al treilea rând,
dacă luați droguri,
vreau să ştiţi nişte lucruri,
pentru că grija mea ca părinte
e să ajungeți seara cu bine acasă,
să creșteți și să duceţi
o viață matură bună şi sănătoasă.
Asta e mantra educației despre droguri:
siguranța pe primul loc.
Acestui lucru mi-am dedicat viața:
construirii unei organizații
şi a unei mișcări
de oameni care cred că
trebuie să întoarcem spatele
prohibițiilor nereușite din trecut
și să îmbrățișăm noile politici
bazate pe știință,
compasiune, sănătate și drepturi umane,
unde oamenii care vin
din spectrul politic
și din orice alt spectru,
unde oamenii
care iubesc drogurile,
oamenii care le urăsc,
și oamenii cărora nu le pasă,
dar fiecare dintre noi crede
că acest război cu drogurile,
acest război rușinos, fără suflet
şi dezastruos
trebuie să ia sfârșit.
Mulțumesc.
(Aplauze)
Mulțumesc. Mulțumesc.
Chris Anderson: Ethan,
felicitări -- ce mai reacție.
A fost un discurs puternic.
Nu chiar toată sala în picioare, totuși,
și cred că unii oameni de aici
sau între cei care ne privesc online,
poate careva ştie un adolescent
sau un prieten,
pe cineva care s-a îmbolnăvit,
poate chiar a murit de la o supradoză.
Astfel de oameni te-au mai abordat.
Ce ai avea să le transmiți?
Ethan Nadelmann: Cel mai uimitor lucru
a fost să întâlnesc un număr
crescând de oameni
care au pierdut un frate sau un copil
în urma unei supradoze.
Acum 10 ani ei au propus
să aliniem toți dealerii și să-i împușcăm
și asta va rezolva situația.
Ei au reuşit să înţeleagă
că războiul drogurilor n-a făcut nimic
să le protejeze copiii.
În orice caz, a făcut posibil
ca acei copii să fie puși în pericol.
Ei acum fac parte din această
mișcare de reformare politică.
Sunt şi alții care au copii:
unul alcoolic, celălalt dependent
de heroină sau cocaină,
și se întreabă:
De ce acestuia i se dă ocazia
să încerce să-și revină treptat
și celălalt face închisoare
cu poliție și criminali în jur?
Toată lumea înțelege,
că războiul drogurilor nu apără pe nimeni.
CA: Desigur că în SUA
ai blocaje politice
în majoritatea chestiunilor.
Există vreo șansă reală
ca ceva să se schimbe în următorii 5 ani?
EN: Aș spune că e chiar uluitor.
Sunt sunat
de jurnaliști care acum îmi zic,
"Ethan, se pare că
singurele două probleme
cu atenție politică în America
sunt reglementarea legilor
marijuanei și mariajul gay.
Ce anume faci bine?"
Apoi vezi dovezi de susținere
din partea republicanilor din congres
și legi statale
care permit adoptarea de cereri
cu suport democratic majoritar,
deci am ajuns din a fi
a cincea roată la căruță,
cel mai de temut obiectiv din politcă,
la a fi cel mai de succes.
CA: Mulțumesc pentru participarea
la TEDGlobal
EN: Chris, Mulțumesc mult.
CA: Mulțumesc. (Aplauze)