Σκεφτείτε το smartphone ή το laptop σας.

Ξέρουν τα πάντα για αυτό.

Κάθε τσιπάκι, που έχει παραχθεί.

Και μετά...

δεν γνωρίζεις πια τίποτα.

Τα E-waste (Τεχνολογικά Απόβλητα) υπάρχουν
επειδή τα αντικείμενα δεν μας χρησιμεύουν

οπότε τα πετάμε,

Το πρόβλημα εντείνεται από το γεγονός ότι

ο τρόπος που τα κατασκευάσαμε
και τα σχεδιάσαμε,

καθιστά δύσκολη την αποδόμησή τους

και την εξαγωγή χρήσιμων υλικών,

και την επαναχρησιμοποίηση τους.

♪οι σωλήνες συνδέονται με τα σασί♪

♪οι σωλήνες συνδέονται με το μεγάλο...♪

Άκουσα ότι 4000 άνθρωποι 
περίπου δουλεύουν εδώ.

Είμαι εδώ περίπου 15 χρόνια.

Ανακαλύψαμε ότι οι περισσότεροι

είχαν αυξημένα επίπεδα βαρέων μετάλλων
στο αίμα τους.

Πιστεύω ότι όχι μόνο η Αφρική

αντιμετωπίζει θέμα με τα e-waste

διότι τα ηλεκτρονικά και οι ηλεκτρονικές 
συσκευές είναι μέρος της καθημερινότητας.

Πολύ απλά δεν μπορούμε να προσφέρουμε
αυτά τα προϊόντα

στους 7,8,9 δισεκατομμύρια ανθρώπους
που θα είναι μελλοντικά στον πλανήτη

εάν πετάμε τα περισσότερα από αυτά

μετά από δυο ή τρία χρόνια χρήσης.

Φυσικά, γενικεύουμε κατά κάποιον τρόπο
όταν σκεφτόμαστε τα e-waste,

είναι διαφορετικό αν σκεφτείτε μία παλιά 
οθόνη τύπου CRT,

ή αν σκεφτείτε εάν μοντέρνο ή 
σύγχρονο smartphone.

Σίγουρα όμως, μπορούμε να βγάλουμε κέρδος
από τα e-waste.

Αυτό θα έπρεπε να είναι 
ένα έναυσμα για ανακύκλωση.

Είμαι καθηγητής στο MIT,

όπου διευθύνω ένα μέρος,
το Senseable City Lab

όπως και ένα γραφείο σχεδιασμού
με την επωνυμία Carlo Ratii Associati.

Ξεκινήσαμε να ασχολούμαστε λόγω ενός
πρότζεκτ που ονομάσαμε Trash-Track.

Πριν λίγα χρόνια συνεργαστήκαμε
με την πόλη του Σιατλ

και βάλαμε πολλές ηλεκτρονικές ετικέτες
σε απορρίμματα,

για να τα ακολουθήσουμε.

Ξέρετε, ακολουθήσαμε μπανανόφλουδες,

παλιές οθόνες CRT, υπολογιστές, 
φορτιστές και λοιπά.

Πολλά απορρίμματα καταλήγαν στα 
σύνορα των ΗΠΑ.

και μετά, δεν μπορούσαμε πλέον 
να τα ακολουθήσουμε.

Την πρώτη μέρα που έφτασα, σοκαρίστηκα.

Βλέπεις την δουλειά 
που κάνουν οι άνθρωποι.

Κόβονται, εκτίθενται σε
τόσα πολλά πράγματα.

Ονομάζομαι Μπενέτ Νανά Ακούφο.

Είμαι υπεύθυνη προγράμματος
στο r Green Advocacy Ghana.

Λοιπόν, τα αγόρια εδώ συνήθως
πάνε τριγύρω με φορτηγά.

Πάνε σε κάθε σπίτι.

Έαν έρθουν σπίτι μου,

θα αγόραζαν σίγουρα ένα ψυγείο από εμένα.

Μετά, θα το φέρουν εδώ,

θα το κόψουν σε κομμάτια.

Θα πάρουν αλουμίνιο από το περίβλημα.

Παίρνουν χαλκό από τον κινητήρα
που είναι μέσα στο ψυγείο.

Οπότε το κόβουν με σφυρί και καλέμι.

Έπειτα, τα καλώδια που βρίσκουν,

τα καίνε για να βγάλουν τον χαλκό.

Μετά, το φελιζόλ

το χρησιμοποιούν ως καύσιμο.

Οπότε, αν θέλουν να επεξεργαστούν 
όλα αυτά είδη μετάλλου,

προσθέτουν φελιζόλ
και του βάζουν φωτιά.

Το χώμα όπως ξέρουμε, 
είναι πολύ μολυσμένο,

και τα επίπεδα μολύβδου, καδμίου 
και αρσενικού στο έδαφος αυξάνονται.

Διεξήγαμε μία έρευνα υγείας για τους 
ανθρώπους που ζουν εδώ.

Βρήκαμε ότι οι περισσότεροι

είχαν αυξημένα επίπεδα βαρέων μετάλλων
στο αίμα τους.

Τα βαρέα μέταλλα συνδέονται
με τον καρκίνο

και άλλες ασθένειες.

Ξέρετε, όλο αυτό το μέρος είναι 
σαν μία εμπορική περιοχή.

Άνθρωποι πουλάνε νερό, ποτά.

Άλλοι εργάζονται,

άλλοι παίρνουν πράγματα από κάτω.

Είναι μία κανονική κοινότητα.

Άκουσα ότι περίπου 4000 άνθρωποι
εργάζονται εδώ.

Και οι περισσότεροι περνούν όλη την 
ημέρα εδώ.

Πολλοί θα εκτεθούν.

Οι περισσότεροι θεωρούν το Agbogbloshie
ως μία τεράστια χωματερή.

Αλλά προσφέρουν μία υπηρεσία
στους Γκανέζους.

Ναι είναι άσχημο,

είναι όμως μία υπηρεσία που χρειαζόμαστε.

Εάν το Agbogbloshie δεν υπήρχε,

τι θα συνέβαινε στα παλιά μας οχήματα,

στα παλιά μας ψυγεία, 
τηλεοράσεις και όλα αυτά;