Als een van de meest beruchte bendeleiders uit de geschiedenis, stond Al Capone aan het hoofd van een enorm winstgevend imperium van georganiseerde criminaliteit. Toen hij eindelijk werd berecht, was belastingontduiking het enige waaraan hij schuldig bevonden kon worden . De bijna 100 miljoen dollar per jaar -- huidige waarde zo'n 1,4 miljard dollar -- die Capone verdiende aan illegaal gokken, smokkelen, prostitutie en afpersing zouden bewijs geweest kunnen zijn, maar het geld was nergens te vinden. Capone en zijn partners versluierden het via investeringen in diverse bedrijven waarvan de eigenlijke eigenaar niet kon worden achterhaald, zoals wasserettes die alleen contant geld accepteren. In feite zijn deze wasserettes deels de reden voor de naam van deze activiteit; 'geld witwassen'. Witwassen werd de term voor elke handeling waarbij illegaal verkregen kapitaal gereinigd wordt van haar vuile, criminele wortels, waardoor het kan integreren in de legale economie. Maar Capone was niet de eerste witwasser. In feite is deze handelswijze zo oud als geld zelf. Kooplieden verborgen hun rijkdommen van belastinginners en piraten streefden hun buit te verkopen zonder rond te bazuinen hoe ze eraan gekomen waren. Met de recente komst van virtuele valua, offshore bankieren, het darknet en mondiale markten, zijn sluwe plannen nog complexer geworden. Hoewel de huidige witwasmethoden sterk verschillen, hebben ze vaak drie basisstappen gemeen: positionering, opeenstapeling en integratie. Positionering is het omzetten van illegaal verkregen kapitaal naar activa die legaal lijken. Dit wordt vaak gedaan door geld te storten op een bankrekening die op een anoniem bedrijf geregistreerd staat of op naam van een professionele stroman. Tijdens deze stap zijn criminelen het meest kwetsbaar zijn voor opsporingen vermits ze enorme sommen in het financiële systeem injecteren, schijnbaar uit het niets. De tweede stap, opeenstapeling, betreft het uitvoeren van meerdere transacties om meer afstand te creëren tussen de fondsen en hun herkomst. Dit kan bestaan uit overdrachten tussen meerdere bankrekeningen, of de aankoop van verhandelbare eigendommen zoals dure auto’s, kunstwerken en onroerend goed. Casino's, waar elke seconde grote sommen in andere handen overgaan, zijn ook populaire locaties voor opeenstapeling. Een witwasser heeft mogelijk zijn gokbalans beschikbaar gesteld aan internationale casinovestigingen of speelt onder één hoedje met medewerkers om spellen te sjoemelen. De laatste stap, integratie, maakt het mogelijk schoon geld in de reguliere economie te herintegreren zodat de originele crimineel hiervan profijt heeft. Ze investeren het mogelijk in een legaal bedrijf door betalingen te vorderen via spookfacturen of een nep-benefiet te organiseren, zodat ze in de raad van bestuur terechtkomen en een buitensporig salaris verdienen. Het witwassen zelf werd niet officieel erkend als een misdaad in de VS tot 1986. Voor het zover kwam, moest de regering een verwante misdaad vervolgen, zoals belastingontduiking. Vanaf 1986 konden ze rijkdom confisqueren door simpelweg aan te tonen dat versluiering plaatsvond. Dat had een positief effect op de vervolging van grote misdaadacties, zoals drugssmokkel. Maar een legale verschuiving deed bezorgdheden rijzen met betrekking tot privacy en regeringstoezicht. Tegenwoordig strijden de Verenigde Naties, nationale regeringen en diverse non-profitorganisaties tegen witwassen, toch speelt de handelswijze nog steeds een grote rol in mondiale misdaad. En de meest spraakmakende voorbeelden van witwassen zijn niet die van particulieren, maar die van grote financiële instellingen en regeringsfunctionarissen. Niemand weet met zekerheid wat het totale bedrag is dat jaarlijks wordt witgewassen, maar sommige organisaties schatten het op honderden miljarden dollars.