Ik ben een astrodynamicus -- je weet wel, zoals Rich Purnell in de film 'The Martian'. Mijn job is het bestuderen en voorspellen van beweging van ruimteobjecten. Momenteel volgen we ongeveer een procent van de gevaarlijke objecten in hun baan -- gevaarlijk voor diensten als lokalisatie, landbouw, het bankwezen, televisie en communicatie, en binnenkort -- zelfs het internet zelf. Nu zijn deze diensten niet beschermd tegen circa een half miljoen objecten vanaf de grootte van een verfspetter tot de grootte van een schoolbus. Een verfspetter, die met de juiste snelheid tegen zo'n object botst, zou dat absoluut nutteloos kunnen maken. Maar we kunnen dingen zo klein als een verfspetter niet volgen. We kunnen enkel dingen volgen zo klein als, zeg maar, een smartphone. Dus van dit half miljoen objecten waarover we ons zorgen zouden moeten maken, kunnen we enkel ongeveer 26.000 objecten volgen. En van deze 26.000, werken er maar ongeveer 2.000. Al de rest is afval. Dat is veel afval. Om alles een beetje erger te maken, komt het meeste dat we de ruimte insturen, nooit terug. We sturen de satelliet in een baan om de aarde, dan werkt hij niet meer, heeft geen brandstof meer, en we sturen iets anders de ruimte in ... en dan sturen we iets anders, en dan iets anders. En heel af en toe, zullen twee van deze dingen met elkaar botsen of een van die dingen zal ontploffen, of nog erger, misschien speelt iemand het klaar zijn satelliet in omloop te verwoesten en dit genereert veel meer stukken, waarvan de meeste ook niet terugkomen. Deze dingen zijn niet willekeurig verspreid in een baan om de aarde. Blijkt dat, gezien de ruimtetijdkromming, er ideale locaties bestaan waar we sommige satellieten plaatsen -- zie dit als ruimtesnelwegen. Net zoals snelwegen op aarde, kunnen deze ruimtesnelwegen enkel een maximumcapaciteit van verkeer aan om ruimte-veilige operaties uit te voeren. In tegenstelling tot snelwegen op aarde, zijn er geen verkeersregels in de ruimte. Geen enkele, OK? Wow. Wat zou daar ooit fout mee kunnen gaan? (Gelach) Het zou echt fijn zijn als we een ruimteverkeer-kaart hadden, zoals een 'Waze for space' waarin ik kon zien wat de huidige verkeerssituatie is in de ruimte, en dit zelfs voorspellen. Het probleem hiermee is echter dat als je vijf mensen vraagt: "Wat gebeurt er daar boven? Hoe vliegen de dingen?" dat je waarschijnlijk 10 verschillende antwoorden krijgt. Waarom? Omdat informatie over ruimteobjecten ook al niet onderling gedeeld wordt. Stel we hadden een wereldwijd toegankelijk, open en transparant informatiesysteem voor ruimteverkeer dat het grote publiek informeert over waar alles zich bevindt om te proberen de ruimte veilig en duurzaam te houden? En wat als dat systeem gebruikt zou kunnen worden om op feiten gebaseerde gedragsnormen te vormen -- ruimteverkeersregels? Dus ontwikkelde ik ASTRIAGraph, 's werelds eerste gecrowdsourcete ruimteverkeerwaarnemingssysteem aan de Universiteit van Texas, Austin. ASTRIAGraph combineert meerdere bronnen van over de hele wereld -- overheid, industrie en academici -- en vertegenwoordigt dit in een kader waartoe iedereen vandaag toegang heeft. Hier kan je 26.000 objecten zien die de aarde omcirkelen, meerdere meningen, en het wordt bijna onmiddellijk bijgewerkt. Maar terug naar mijn probleem over een ruimteverkeerkaart: Wat als je enkel informatie had van de Amerikaanse regering? In dat geval is dit hoe je ruimteverkeerkaart eruitziet. Maar wat denken de Russen? Dat ziet er behoorlijk anders uit. Wie is juist? Wie is fout? Wat moet ik geloven? Wat kan ik vertrouwen? Dit is deel van het probleem. Zonder dit kader waarbinnen je gedrag van ruimte-actoren monitort, ruimteactiviteit monitort -- waar deze objecten zich bevinden -- om deze contradicties te verzoenen en deze kennis wijdverspreid te maken, riskeren we het vermogen te verliezen om de ruimte te gebruiken in het voordeel van de mens. Dank je wel. (Applaus en gejuich)