Ik ben een astrodynamicus --
je weet wel, zoals Rich Purnell
in de film 'The Martian'.
Mijn job is het bestuderen en voorspellen
van beweging van ruimteobjecten.
Momenteel volgen we ongeveer een procent
van de gevaarlijke objecten in hun baan --
gevaarlijk voor diensten als lokalisatie,
landbouw, het bankwezen,
televisie en communicatie,
en binnenkort --
zelfs het internet zelf.
Nu zijn deze diensten niet beschermd
tegen circa een half miljoen objecten
vanaf de grootte van een verfspetter
tot de grootte van een schoolbus.
Een verfspetter,
die met de juiste snelheid
tegen zo'n object botst,
zou dat absoluut nutteloos kunnen maken.
Maar we kunnen dingen
zo klein als een verfspetter niet volgen.
We kunnen enkel dingen volgen
zo klein als, zeg maar, een smartphone.
Dus van dit half miljoen objecten waarover
we ons zorgen zouden moeten maken,
kunnen we enkel
ongeveer 26.000 objecten volgen.
En van deze 26.000,
werken er maar ongeveer 2.000.
Al de rest
is afval.
Dat is veel afval.
Om alles een beetje erger te maken,
komt het meeste dat we
de ruimte insturen, nooit terug.
We sturen de satelliet
in een baan om de aarde,
dan werkt hij niet meer,
heeft geen brandstof meer,
en we sturen iets anders de ruimte in ...
en dan sturen we iets anders,
en dan iets anders.
En heel af en toe,
zullen twee van deze dingen
met elkaar botsen
of een van die dingen zal ontploffen,
of nog erger,
misschien speelt iemand het klaar
zijn satelliet in omloop te verwoesten
en dit genereert veel meer stukken,
waarvan de meeste ook niet terugkomen.
Deze dingen zijn niet willekeurig
verspreid in een baan om de aarde.
Blijkt dat, gezien de ruimtetijdkromming,
er ideale locaties bestaan
waar we sommige satellieten plaatsen --
zie dit als ruimtesnelwegen.
Net zoals snelwegen op aarde,
kunnen deze ruimtesnelwegen enkel
een maximumcapaciteit van verkeer aan
om ruimte-veilige operaties uit te voeren.
In tegenstelling tot snelwegen op aarde,
zijn er geen verkeersregels in de ruimte.
Geen enkele, OK?
Wow.
Wat zou daar ooit fout mee kunnen gaan?
(Gelach)
Het zou echt fijn zijn
als we een ruimteverkeer-kaart hadden,
zoals een 'Waze for space'
waarin ik kon zien wat de huidige
verkeerssituatie is in de ruimte,
en dit zelfs voorspellen.
Het probleem hiermee is echter
dat als je vijf mensen vraagt:
"Wat gebeurt er daar boven?
Hoe vliegen de dingen?"
dat je waarschijnlijk
10 verschillende antwoorden krijgt.
Waarom?
Omdat informatie over ruimteobjecten
ook al niet onderling gedeeld wordt.
Stel we hadden
een wereldwijd toegankelijk,
open en transparant
informatiesysteem voor ruimteverkeer
dat het grote publiek informeert
over waar alles zich bevindt
om te proberen de ruimte
veilig en duurzaam te houden?
En wat als dat systeem
gebruikt zou kunnen worden
om op feiten gebaseerde
gedragsnormen te vormen --
ruimteverkeersregels?
Dus ontwikkelde ik ASTRIAGraph,
's werelds eerste gecrowdsourcete
ruimteverkeerwaarnemingssysteem
aan de Universiteit van Texas, Austin.
ASTRIAGraph combineert meerdere
bronnen van over de hele wereld --
overheid, industrie en academici --
en vertegenwoordigt dit in een kader
waartoe iedereen vandaag toegang heeft.
Hier kan je 26.000 objecten zien
die de aarde omcirkelen,
meerdere meningen,
en het wordt
bijna onmiddellijk bijgewerkt.
Maar terug naar mijn probleem
over een ruimteverkeerkaart:
Wat als je enkel informatie had
van de Amerikaanse regering?
In dat geval is dit hoe
je ruimteverkeerkaart eruitziet.
Maar wat denken de Russen?
Dat ziet er behoorlijk anders uit.
Wie is juist? Wie is fout?
Wat moet ik geloven?
Wat kan ik vertrouwen?
Dit is deel van het probleem.
Zonder dit kader waarbinnen je
gedrag van ruimte-actoren monitort,
ruimteactiviteit monitort --
waar deze objecten zich bevinden --
om deze contradicties te verzoenen
en deze kennis wijdverspreid te maken,
riskeren we het vermogen te verliezen
om de ruimte te gebruiken
in het voordeel van de mens.
Dank je wel.
(Applaus en gejuich)