[Olafur Eliasson: Γίνε ο πλοηγός του εαυτού σου.]

Μερικές φορές μπορώ να λεκτικοποιήσω για σας

ένα αίσθημα που φέρετε μέσα σας

Μπορεί να είναι μια τραυματική εμπειρία

ή μια θετική ανάμνηση

Ο καθένας βλέπει κάτι διαφορετικό,

γιατί το έργο φιλοξενεί οποιοδήποτε θέμα του δώσεις.

Αναγνωρίζω πως δεν γίνεται πάντα έτσι.

Κάποιοι μπορεί να αισθάνονται ότι ο κόσμος της τέχνης είναι ελιτίστικος

κι όχι πολύ καλός στο να ακούει

κι αυτό επίσης είναι ένα πού έγκυρο επιχείρημα.

Η μεγάλη δύναμη όχι μόνο της τέχνης, αλλά και του πολιτισμού,

είναι η ικανότητα να συμπεριλαμβάνει.

και ουσιαστικά να αντανακλά τις συναισθηματικές ανάγκες των ανθρώπων.

Δεν ήταν πραγματικά στις προθέσεις μου αλλά αυτή είναι μια πού κυκλική έκθεση.

Ο τίτλος της είναι " Η Ακουστική Διάσταση".

Πρόκειται για κατασκευασμένες πραγματικότητες,

που παίζουν με την ιδέα της οφθαλμαπάτης.

Εάν είσαι αβέβαιος,

μπορείς πάντοτε να κοιτάξεις πίσω.

Η αφαίρεση σου επιτρέπει να ανακαλύψεις μόνος σου.

Αυτό βρίσκω ότι είναι πολύ γενναιόδωρο

καθώς και ότι δημιουργεί εμπιστσύνη.

[ΚΕΛΆΗΔΙΣΜΑ ΠΟΥΛΙΩΝ]

Όταν ήμουν στη σχολή καλών τεχνών,

Ανακάλυψα το λεγόμενο Light and Space Movement

από την Καλιφόρνια.

["Second Meeting" (1989), James Turrell]

Ήταν ο James Turrell και ο Robert Irwin--

οι άνθρωποι που εισήγαγαν μια σειρά από χωρικά πειράματα

τα οποία ήταν πολύ εστιασμένα στον επανακαθορισμό του ρόλου του θεατή

ή του ατόμου που εμπλέκεται με την τέχνη.

[Εργαστήριο Olafur Eliasson, Βερολίνο, Γερμανία]

Για μένα αυτό έχει να κάνει με την εμπιστοσύνη

το ότι μου δόθηκε δηλαδή η ευκαιρία να έχω κάποια ευθύνη.

Κάποιος που σου λέει "Σε εμπιστεύομαι,"

"μπορείς να κοιτάξεις, να κάνεις κάτι με αυτό,"

"και να φτιάξεις κάτι που να έχει νόημα για σένα",

αυτό ακριβώς είναι ένα από τα πιο φοβερά πράγματα στην τέχνη.

--Είναι ο χρόνος

-- και μετά είναι το φως, σωστά;

--Ξέρεις, οι δώδεκα μήνες.

--Κι εδώ είναι αυτό το...

Ο πατέρας μου ήταν ζωγράφος.

Ταξίδευε στα βουνά κι εγώ πήγαινα μαζί του.

Καθώς εκείνος έκανε τέχνη εγώ σκαρφάλωνα και τριγυρνούσα,

κι έφτιαχνα μικρά φράγματα στα ποτάμια.

Αυτό μου έδωσε μια πολύ χαλαρή αλλά και πολύ χειροπιαστή σχέση

με το τι είδους περιβάλλον πρόσφερε το Ισλανδικό τοπίο.

Το Ισλανδικό τοπίο δεν έχει δέντρα,

ούτε αυτοκίνητα, ούτε αγελάδες.

Έτσι είναι κάπως σεληνιακό.

Διερωτάσαι,

"Κοιτάζω έναν χώρο που έχει βάθος μιας ώρας, μιας μέρας, μιας εβδομάδας;"

Όταν ξεκινάς να περπατάς συνειδητοποιείς, "αυτή η πέτρα δεν είναι τόσο μακριά τελικά".

Σε ενθαρρύνει να γίνεις ο πλοηγός του εαυτού σου.

Αν είσαι δραστήριος, θα αλλάξει.

Αν είσαι παθητικός, θα παραμείνει εκτός εμβέλειας.

Όλοι έχουμε κάποια σχέση με τα φυσικά φαινόμενα.

Δεν είναι ανάγκη να είσαι ειδικός για να έχεις γνώμη για ένα ουράνιο τόξο.

Υπήρξα πολύ απασχολημένος στα έργα μου,

λέγοντας "Λοιπόν δεν έχει σχέση με μένα που μεγάλωσα στη φύση."

"Στην πραγματικότητα έχει σχέση με σένα και με το τι μπορείς να βγάλεις από αυτό".

Είναι φοβερό να βρίσκεσαι σε μια κατάσταση όπου το νιώθεις σε βάθος ότι

τα περιβάλλοντα αντανακλούν τις συναισθηματικές σου ανάγκες,

διότι τότε λες, "Με χρειάζονται".