Привіт, інтернету.
Дивіться, хто згадав
пароль від свого каналу.
Так, у мене білий лист паперу на фоні,
незручний червоний стілець
і порядок денний.
Розпочнемо ж.
Карьєра ютубера – мрія 21 сторіччя.
Заможний, відомий,
З армією відданих шанувальників,
які говоритимуть, що ти найкращий.
Роби що хочеш, коли захочеш,
з усім цифровим дофаміном,
який тільки попросиш.
Навіщо бути лікарем і рятувати життя,
чи вчителем, що їх формує,
та навіть актором чи моделлю,
кому це потрібно?
Мати, я хочу бути інфлюєнсером.
У якій галузі? Яка різниця?
І цей хлопець жив як у казці.
Ден: "Хочеш обійнятися?"
Фанат: "Так!"
Ден: "Чи є серед нас лесбій- окей."
[КРИКИ НАТОВПУ]
У нього було все, але одного дня
він просто зник.
Отже, питання, що викликало хвилювання,
чиюсь радість і купу теорій змови:
Чому Ден Хауелл пішов з Ютубу?
ЩО СТАЛОСЯ З ДЕНОМ ХАУЕЛЛОМ?
ЧОМУ ДЕН ПЕРЕСТАВ ВИКЛАДАТИ ВІДЕО?
ГЕЙ ЧИ ЄВРОПЕЄЦЬ?
ДЕН ПОМЕР, ЙОГО ГРАЮТЬ
НАЙМАНІ ФІЛОМ АКТОРИ
ДЕН ХАУЕЛЛ... ЩО?!?!?!
ЧОМУ ДЕН ПІШОВ З ЮТУБУ?
Дисклеймери в описі
Термінові новини: найзагадковіша
сука інтернету знову за своє.
Хто ще рік знімає камін-аут,
збирає 10 мільйонів переглядів
і тільки його й бачили? Оце дає.
Так, оце даю. У мене були жахливі проблеми
з психічним здоров'ям.
Ну, я повернувся,
тому стискайте булки.
Це повчальна історія про славу,
підписників, суспільство та культуру.
Про внутрішню боротьбу між контентом
і особистим щастям
І що варто бути обережним, чого бажаєш.
Тому що одного дня у вас точно
станеться нервовий зрив.
Але спочатку варто зрозуміти,
як ми взагалі до цього дійшли.
Спочатку було слово, і слово було...
1: ПОШИР СЕБЕ
Ютуб: Пошир Себе™.
Девіз і заклик до дії,
що свідчить про руйнування бар'єрів
традиційного медіа.
Як тільки мережі стали соціальними,
світ змінився назавжди.
Дякуючи всесвітньому павутинню,
хто завгодно та де завгодно
міг поділитися своєю історією,
маючи лиш інтернет-зв'язок.
Чи то день у зоопарку,
чи то заставка Покемонів
чи еволюція танцю,
покажи це світу, крихітко.
І в 2005 році я тут як тут.
Підліток, що витрачає життя
за переглядом Ютубу.
Ото були часи... Ні, вони були жахливими,
але прокрастинацію я люблю.
До дідька телебачення та старих сичів,
на цьому сайті сидить
крута й смішна молодь!
Вони відриваються на повну,
я буду дивитися їх.
Райан Хіга, SMOSH, Hot For Words,
Фред, charlieissocoollike,
Community Channel.
Різноманітний народ, і було круто.
Ютуб навіть не був на вустах інтернету,
він був нішевим.
Для більшості то був той сайт
з відео про котів
і падіння бабусь на сходах.
А що, хтось знімає відео
спеціально для Ютубу?
Звучить якось тупо.
То була ціла спільнота гіків
і наслідувачів скетч-коміків,
режисерів і блогерів,
яким вистачало грошей на вебку,
і всі шукали друзів.
А я все мріяв і думав:
«А якщо я теж так?
Зніму невеличке відео,
додам звукових ефектів,
чомусь. Наріжу. Його. На. Кожному. Слові».
Буде весело!
Это способ самовыражения,
сниму видео для друзей из школы
без причины и какой-то цели.
Из одного лишь дикого желания творить.
И однажды, один крутой парень
по имени Фил сказал:
«Так давай».
Погоди, я могу стать ютубером?
Буквально каждый может стать ютубером.
Так и появилось худшее видео ютуба.
Привет. Меня зовут...
Вы и так знаете. Зал славы, кринж века,
давайте, смейтесь, мне плевать.
Мне уже всё равно, я мертв внутри,
и вообще я давно вырос с этого момента.
Это было обычным хобби.
А моё будущее – образование юриста.
На ютубе тогда денег не было,
поэтому мне нужна была настоящая работа.
Я не мечтал стать юристом,
я всё своё детство хотел стать актером.
Но мечты не сбываются,
а я обычный и скучный человек,
так что кому вообще нужны такие цели?
Просто бросаем мечту, так и не начав,
и идем на работу которая устроит деда.
Это хобби было таким невинным.
Придумывал и снимал видео
про прокрастинацию,
про то, как всё роняю...
Не было ни рекламы,
ни спонсоров, ни драмы.
Абсолютно бесполезное творчество.
И сообщество из искреннего, честного
и в большинстве своем ужасного искусства.
Кто-то называет это
золотой эпохой ютуба.
И я ее любил.
Но всё изменилось.
ОБЩЕНАРОДНОЕ ДОСТОЯНИЕ
Как и всё в этом мире,
ютуб купила огромная корпорация.
Это был Google, а спустя десять лет
не осталось никакой конкуренции
ведь всё поделили на пять фракций
Google, Apple, Disney, Amazon и...
Какой-нибудь Roblox.
Я делаю ставку на то, что Roblox
еще устроит свою антиутопию
и одержит победу
в четвертой мировой войне
с армией гиперумных детей.
До этого была первая партнерка,
а я был подростком и завидовал людям,
которые веселились
и зарабатывали на этом
больше, чем я в своем Asda.
Но теперь у нас была реклама от гугла.
И это уже серьезно.
«Ютуб стал уже не тот,
когда там появились деньги».
Вообще да,
но людям тоже надо что-то есть.
И хорошо же, когда люди
зарабатывают на том, что им интересно.
Но всё правда поменялось
Внезапно люди пришли не для общения,
а для больших денег.
А у тех, кто был там уже давно,
появился коварный соблазн в виде
пачки денег на веревке перед носом.
В нашем нынешнем
ужасном измерении инфлюенсеров
каждый относительно просто
может заработать на своем таланте.
А потому есть некое давление
не упускать возможность
и заработать на своих хобби!
Баланс между жизнью и работой?
Просто увлечения?
Да кому они нужны!
В нашем несправедливом обществе
правило одно:
хватай любой шанс, чтобы подняться.
Толкай своё творчество!
Я люблю игры. Надо стать стримером
и играть только в удовольствие другим.
Я люблю рисовать. Надо завести патреон
и рисовать пошлый хентай с фурри.
Я люблю рукоделие.
Теперь у меня своя империя Etsy
в 12 миллиардов долларов.
Но каждый раз закрывая глаза
я вижу бусины для поделок.
Бусины...
Бусины!
Они приносили мне счастье!
Были мне отдушиной!
А теперь они управляют моей жизнью!
Освободите меня от бусинок!
Нихрена, теперь я партнер ютуба.
Пора менять мнение о хобби,
ведь теперь я буду получать деньги.
Я не был особо популярным,
как выяснилось, для этого
надо было выкладывать видео.
Странно.
Я был худшим ютубером в мире.
В пик своей карьеры я выкладывал
одно пятиминутное видео в неделю.
Это ни за что не сравнится
с 3-4 видео в день.
Так что я как музыкант
бесплатно делился своим контентом
на стримингах
в надежде, что кто-то заинтересуется
и придет на шоу или купит мерч.
Серьезно, спасибо тем,
кто так делал.
Если честно, деньги меня никогда
не мотивировали. Ладно, немного было.
Для меня успех –
это три разных мотивации.
Скорее всего их больше,
и это придумал кто-то умный,
но я сучка простая, и думаю так.
Успех – это деньги,
внимание и уважение.
Сколько ты хочешь денег?
Готов ли ты стать богатым,
плюнув на мораль?
Или тебе всё равно на деньги?
Насколько узнаваемым ты хочешь стать?
Ты просто хочешь быть известным?
Плевать на друзей,
финансовую стабильность и будущее,
только подпишитесь и сейчас же!
Или тебя это совсем не интересует?
Ты ценишь уважение?
Что бы ты ни делал,
тебе важны принципы?
Чтобы друзья, семья, все вокруг знали,
что ты хороший человек.
Который честно пытается
внести в этот мир что-то от себя.
Если честно, то я в серединке.
Я люблю внимание, но только хорошее.
Можно все будут меня любить
и не обзываться?
Я ненавижу капитализм,
но деньги мне нужны.
У моей семьи их нет,
так что я не могу зависеть от них.
А моё квир-детство
и история в духе Бэтмэна говорят о том,
что я должен быть финансово независим,
чтобы точно не вернуться в тот ужас,
когда я боялся быть самим собой.
Такие вот фантазии о мести.
Но мой главный недостаток – это...
Мне не плевать на мнение других,
и у меня есть совесть.
Жизнь была бы проще,
будь я конченным социопатом,
но я не сплю, думая о том,
считается ли кликбейтом обложка видео,
которому 11 лет.
Вы и сами можете проверить себя,
чтобы понять мотивацию и плюсы работы.
Но... Ютуб – это свободная платформа.
Здесь можно делать что угодно
и придерживаться своих принципов.
Но когда речь заходит
о славе и деньгах,
долго ли продержится ваша правда?
Удачи.
Второй злобный смех за день.
Канал набирал обороты, я снимал видео
про бесячих придурков в кино
и про бесячих придурков в городе.
Люди любили злобу,
а я рубил на этом деньги.
Целые десятки фунтов в неделю!
Для студента – это охренеть как много.
А я не хотел быть студентом!
Зачем писать работу про контракты,
если можно снять видео,
где ты притворяешься
морской свинкой в гриндере?
Это было весело,
самый настоящий катарсис.
И просто хобби, верно?
Но передо мной стоял выбор:
пойду ли я против своих сомнений
и не побоюсь мечтать?
Смогу ли я вывести это
на следующий уровень и рискнуть всем?
Еще бы, нахрен учебу!
И я сделал выбор, как и все
начинающие карьеру в интернете,
будь то ютубер,
стример или киберспортсмен,
но без этого никак.
Я взял кредит на учебу,
который и так завел меня в долги,
и забрал документы.
А потом снял видео о том,
что я отчислился из колледжа.
И все осудили этот выбор.
Вот серьезно, я надеялся на поддержку
хотя бы криейторов и своих подписчиков,
но все сказали: «Я не намекаю,
что у тебя нет таланта,
но это было не самое умное решение.
Но всё равно удачи».
Переехал в Лондон и пожалел,
аренда была просто огромной,
#СмертьАрендодателям.
С ютубом, шоу на BBC Radio 1,
работой ведущими и своим шоу,
а еще и с рекламой хлопьев,
которую я тогда взял по приколу,
но сейчас бы отказался,
потому что там много сахара.
Денег на аренду всё равно не хватало.
Какого хрена?
Я реально жил с хроническим стрессом,
я не спал, не ел,
что очень для меня странно.
Каждый день я работал на износ
из-за полного ужаса.
У меня не было жизни.
Но я сам на это подписался.
Мне говорили, что у меня мало контента,
сравнивая меня с теми,
кто одним дублем снимает челленджи.
Я, конечно, тоже
не потолки в церкви расписываю,
но я пытался писать сценарий,
снимать скетчи,
пытался в эффекты...
Но я не могу творить по расписанию.
Ну сколько надо времени
на смешное видео на пять минут?
Да почти до бесконечности!
Я пытался сделать расписание,
но не успевал придумать идеи
и воплотить их в жизнь.
Я начал тонуть.
Дед и все были правы.
Это ужасная идея.
Успех на ютубе временный.
Это тренд, который выйдет из моды,
а я больше ни на что не способен.
Но тогда в 2013 случился
великий взрыв британских блогеров.
Глядите-ка.
ВЕЛИКИЙ ВЗРЫВ БРИТАНСКИХ БЛОГЕРОВ.
Начался рост соцсетей.
Фейсбук, твиттер, инста, тамблер
везде пришли новые люди.
А мне повезло, ведь я уже там был.
Бам, первый миллион.
Итак, одно из любимейших
занятий человечества –
это классическая игра:
«А заслужили ли они такой успех?»
Они добились его сами? Или нет?
Тогда пора их давить.
Можно ещё треугольник?
Как они добились успеха?
Талантом, трудом или везением?
При помощи этого треугольника
вы сможете уничтожить буквально любого.
Рассмотрим на примере.
Дэн Хауэлл. Он талантлив?
Усердно трудился?
Или ему просто повезло?
Ох уж этот тупой кудрявый уе-
На самом деле, чтобы стать ютубером
или какой-то другой желанной профессией
в спорте, кино, модельном бизнесе
и всем остальном,
что будет не нужно
после неизбежного коллапса общества,
нужны все факторы.
Грустная правда в том,
что неважно, насколько ты талантливый,
придется потрудиться.
А если вы просто трудитесь,
то вам всё равно нужен талант
или невероятное везение.
Нужно чтобы видео стало вирусным,
вас зарейдил крупный стример,
или заметили на улицах Нью-Йорка
и увезли в Голливуд.
Ну а еще есть связи и своячничество.
Пробовали заиметь
богатых родителей со связями?
Что бы вы ни говорили,
я считаю, мне повезло.
Но если кто-то недоволен,
то спокойно, уберите вилы.
Я жалкий придурок и осёл Иа,
у которого столько проблем в жизни,
что я скорее умру от старости,
чем с ними разберусь.
Унизил себя за вас.
Получилось. Вы оплачиваете счета,
вы крупный ютубер.
Теперь-то всё хорошо?
В таком случае вот вам загадка –
почему так много ютуберов ревут в видео?
Причем не на вторых каналах,
а на главных!
Неужели эта мечта создавать контент –
и есть ядовитый сосуд?
«Сосуд» – «сосут».
Мне уже 30 лет, а чувство юмора
и лицо у меня как у 13-летнего.
Вы криейтор, создаете,
что вашей душе угодно.
Вы же этого хотите?
Или же теперь вы делаете то,
чего хочет ваша публика?
Сколько бы вы ни убеждали себя,
что делаете то, что нравится вам,
вы всегда будете замечать,
что интересно людям.
Если ваши разговоры об инженерии
не пользуются популярностью,
но однажды вы засветите жопу в зеркале
и получите больше просмотров,
то вы заведете аккаунт на OnlyFan,
даже не врите!
Проблема в том, что так можно застрять
и делать только то, что интересно другим,
тогда ты подумаешь,
что настоящий ты никому не нужен.
И если не задабривать публику,
то они придут с вилами.
Я встал на следующей развилке:
я Дэн – саркастичный парень-британец,
увлекающийся комедией?
Или Дэн из «Дэна и Фила»?
Всё такой же саркастичный,
но в то же время относительно счастливый
и снимающий видео со своим другом?
Проблема в том, что я и тот, и другой.
И у двоих были свои плюсы и минусы.
Конечно, кто-то видит себя
в видео по сценарию, они смешные.
А если тема мне интересна,
то полезные и важные, что хорошо.
Но несомненно, иногда я подавал это
в ужасной манере цинической агрессии.
Тем самым подражая хулиганам в школе,
которых всегда боялся.
А еще повторяя
за британскими комиками нулевых,
которые были охренеть грубыми.
Это культура, в которой я рос.
Это одновременно кто я,
и кем я очень не хотел становиться.
Когда я дурачился с Филом,
это могло быть плоско и глупо,
как будто мы
специально играем на публику.
Но это мы на самом деле!
Мы веселились и всё равно,
кто это посмотрит.
Мы действительно делали то,
что казалось нам весёлым.
Хоть это и не моя мечта,
но мне было весело.
Вот правда,
эра «Дэна и Фила» – была крутой.
Я понимаю, если вы
не смотрели эти видео,
но были наслышаны, и вас это бесило.
Только вот настоящие всё знают.
Вы были там и всё видели.
Мы сделали много чего
забавного и оригинального.
Показывали совсем
другую сторону маскулинности
и поднимали людям настроение.
И значимости от этого даже больше,
чем от сольного контента.
Потому что это больше меня.
Но создавалось ощущение,
что на одном канале два разных человека.
И меня буквально разрывало между
пишущими капсом фанатами Дэна и Фила,
которые просили больше такого,
и теми, кто пришел ради комедии.
А не для гейства.
А иногда меня ненавидели все,
потому что я не делал, что они просили.
Еще один повод для нервов.
Оставалось и большинство
обычных и спокойных людей,
которые смотрели всё,
потому что им было плевать. Привет вам.
Все, у кого есть публика,
поймут это сложное положение,
нужно быть верным себе,
радовать свою аудиторию,
которая тебя уважает,
но зарабатывать деньги.
А я медленно, но верно
уходил под воду с головой.
Могу с уверенностью заявить,
каждый ютубер страдает от троллей.
Абсолютно каждый, даже старые ютуберы,
уважаемые ютуберы, дерзкие блогеры
и сраные аниме аватары.
Я видел, как все они пьют
в углу на конвенциях
с таким ужасом на лице,
что я спрашивал:
«Привет, ты чего?
Почему ты выглядишь как я?
Не надо.
У меня просто лицо грустное всегда».
А они ревут и говорят:
«Один человек в инстаграме сказал,
что прошлая стрижка была лучше».
Это касается всех криейторов,
знаменитостей и людей,
у кого залетел пост,
что привлекло к ним много внимания.
Так всегда,
негатив запоминается сильнее.
Мы предполагаем, что люди
будут вести себя нормально, как в жизни,
но в интернете все токсичны,
и не стесняются этого.
Потому что нам всем плохо,
и люди готовы на всё,
чтобы кинуть счастли
в то же болото.
Серьезно, можно прочитать
тысячу комментариев из:
«ты прекрасен», «ты идеален»,
«грустный уилбур сут в старости»,
«ты модель».
Но когда ты днями трудишься над видео,
а 10 секунд спустя его выхода
кто-то пишет:
«прошлое видео было лучше».
Разочарование!
Недели грусти!
Поэтому очевидно, что ты зацепишься
за один коммент из тысячи
и раскрутишь его до:
«Меня все ненавидят!»
Я всегда сравнивал это с айсбергом.
Мы видим его ледяную верхушку,
когда большинство твоей публики,
да и любого сообщества,
надеюсь, человечества тоже,
но не уверен,
это не те, кто кричат громче всех,
а те, кто по-тихому чиллит.
Я поднимаю этот стакан за тихушников,
за молчаливых зрителей,
за тех, кто смотрит, но не комментирует.
Весь мир держится на ваших плечах.
И вы умываете руки от сраной драмы.
Вы единственные победители
в этой гнилой игре. Так и есть.
Вернемся к Дэну и Филу.
Фанаты Дэна и Фила? Были такие.
Я ставлю фандом в своем пике
на гору Рашмор
из самых сильных
и страшных интернет-фандомов.
Рядышком с «Сумерками», BTS,
аниме и «Риком и Морти».
Они просто занимались своими делами
и в результате этого
случайным образом держали в страхе
весь остальной интернет.
В безопасности не были
ни тихие сообщества,
ни трендовые темы,
все попали под раздачу огромной махины,
которая врывалась в комментарии
и заглатывала
всех невинных обывателей в пучину.
Я чувствовал себя интернет-Годзиллой.
Я разрушал всё вокруг себя,
куда бы я ни пошёл.
Всё, чем я просто хотел насладиться,
оказывалось в огне,
я сбивал это хвостом.
Я понимаю,
как раздражает сидеть в интернете
или ходить в Макдональдс,
когда всё в этих фандомах.
Но так ли это плохо?
Люди же просто развлекаются.
Вот моё мнение:
не портите людям веселье, ладно?
Всё нормально.
Мы все постарели.
Даже если вам 10 лет,
я про ментальный возраст.
Вы теперь тоже старые.
И мы выжили. По большей части.
Вы смотрели мою рекламу,
а я на эти деньги пошел к психологу.
Так что всё хорошо.
Мы с Филом годами работали вместе.
Специально делали что-то
как дань нашей аудитории.
Как дуэт мы сделали почти всё,
что хотели.
Теперь у нас у каждого свои цели.
Но сейчас будет немного странно,
очевидно, что мы два живых человека.
И мы тоже существуем
вне нашего контента.
Но не волнуйтесь,
мы еще будем появляться вместе,
когда вы этого не ждете и не хотите.
Было круто, но очень стремно.
Спасибо вам всем за поддержку
и энтузиазм, я это ценю, но!
Как я рассказывал
в «Гейских приключениях Дэнни»,
когда за тобой следит много людей,
обсуждают и пытаются узнать
твою ориентацию,
а ты сидишь в шкафу и очень боишься,
то это не очень весело.
Я даже и насладиться успехом не мог,
потому что всегда ужасно боялся,
что все узнают, что я гей.
Эта большая ложь была стеной,
не позволяющей мне общаться с людьми.
Ну и ладно, сейчас всё хорошо.
У каждого живого человека
есть парасоциальные отношения с людьми,
с которыми мы не знакомы,
но которых часто видим на экранах.
Ведущие, диджеи на радио,
тиктокеры-грумеры.
Мы как будто их знаем.
И это нормально.
Это не главное зло, так случается.
Главная проблема возникает,
когда ты по ту сторону.
Надо ли откровенничать?
Ты хочешь просто
делать контент для людей?
Или ты правда
делишься мыслями в твиттере?
А в инстаграме показываешь,
где ты и чем занимаешься?
Влог – это творческий видео-блог,
где ты говоришь на разные темы?
Или это просто видео про твой день,
а ты звезда
собственного реалити-шоу в интернете?
Где та грань между историями из жизни
и тем, чтобы делиться своими отношениями?
Людей начинает интересовать ваша жизнь,
и они следят за ней, как за сериалом.
Ваша жизнь меняется,
зрители приходят и уходят,
потому что злятся,
что вы слили их любимый сериал.
Иногда кажется, что ты просто
персонаж из Симс, чья-то кукла.
А развитие канала –
это не развитие творческого стиля,
а игра в жизнь на людях.
Хочешь хороший контент?
Заключи брак, заведи детей,
заведи собаку,
займись жизнью и сделай всё,
причём прямо сейчас,
всё и сразу, немедленно,
а мы посмотрим,
как у тебя загораются ноги
и посмеёмся над твоей кончиной.
Ладно, немного перегнул.
Делитесь, чем хотите и
сами устанавливайте границы.
Но опять же,
разная публика – разные желания.
И всем не угодить.
Поэтому делайте то, что нравится вам.
И примите тот факт,
что угождать всем и всегда – невозможно.
Я это принять не смог и переживал.
Но мне нравились деньги, внимание...
И уважение, когда я изредка
делал что-то хорошее.
Успех на ютубе не ограничивается
хорошим контентом.
Это не залог успеха,
ведь жизнь несправедлива.
А если еще и удача
не на вашей стороне...
На диком западе ютуба
много своих плюсов,
но есть тут своя сила свыше.
Никому неподвластная
и неизвестная мощь,
способная создавать и убивать королей,
давать, отнимать
и демонетизировать видео,
если ты скажешь что-то гейское.
Алгоритм.
АЛГОРИТМ
Псст, подойди ближе.
Еще. Не настолько.
Хочешь знать секрет?
Лайфхак о том,
как стать следующим Мистером Бистом?
Тогда пора поиграть.
Со времен самого
«Чарли укусил меня за палец»,
из которого, кстати, сделали NFT,
а потом удалили. Это конец.
Успех на ютубе – это настоящая игра.
Раньше на главную страницу
попадали благодаря наградам
за количество просмотров,
комментариев и подписчиков за день.
Так что ставьте сраные лайки
и выводите меня на главную страницу.
Умоляйте, воруйте, хитрите
делайте всё для того,
чтобы ваши подписчики
вывели вас на главную страницу.
А вы добились успеха.
Главный приз – попасть в рекомендации.
Вот ты чего-то и добился, приятель.
Внезапно миллионы
полностью отбитых людей...
Вот честно, на ютубе сидели одни
50-летние неадекватные извращенцы
и писали очень странные комменты.
Но помните,
просмотры – это путь к успеху.
Как туда попасть?
По решению одного работника ютуба.
Человек пришел на работу и решил:
«Выберу этого». И перевернул вам жизнь.
Тогда пошли разговоры о том,
что этого работника надо найти.
Поздороваться федорой с этой миледи,
закорешиться и радоваться жизни.
И я это знаю, потому что так сделала
половина моих коллег.
Я даже работника знаю.
Потом пошли тренды. Просмотры,
взаимодействия, популярность, слава.
И главная страница потеряла важность.
Потому что как только произошел переход
от видео из подписок к рекомендациям...
Возник вопрос: «А кто рекомендует?»
Или правильнее даже не «кто», а «что».
Алгоритм интересен тем,
что никто не понимает, как он работает.
Я пыталась его понять, но...
Эта программа запоминает,
что задерживает вас на сайте,
чтобы создать бесконечную ловушку
без начала и конца.
И не отвлекаться, а сидеть на сайте.
Сидеть. Стоять.
Что-то очевидно –
на видео полно лайков, просмотров,
комментариев, после него
люди смотрят другие видео.
Это видео стало «стартовым наркотиком»,
затянувших людей в пучину развлечения.
Не зная систему можно вывести
самую простую формулу успеха –
просто сглаживайте все возможные углы,
какие только видите.
Если вы не будете гладкими и скользкими,
как белуги в лубриканте на гидроцикле,
то вам же хуже.
Приступим к оптимизации.
Проставляйте все теги,
даже не имеющие отношения к видео.
Видео про капкейки?
Сиськи, любовь, деньги,
крипта, Клинтон, Депп, драма,
чай, английский чай, третья мировая,
динозавр, который говорит...
Хронометраж. Чем длиннее видео,
тем дольше люди сидят на ютубе.
Растяните 5-минутный скетч
на фильм, полный самолюбования.
Главное, чтобы видео шло дольше 8 минут,
чтобы добавить вторую рекламу.
Что? Тебе нужно время,
поэтому ты делаешь по видео в месяц?
Тогда ты всегда будешь
приоритетом ниже майнкрафтеров.
Не доволен? Найди себе другой сайт.
А, точно, идти больше некуда.
Кликбейты.
90% от успеха на ютубе зависят только
от названия и обложки видео.
Это правда. Неважно,
какой у вас контент,
если вы интересны примерно настолько,
что люди досматривают до момента,
где их просмотр засчитан,
идите по головам.
Я знаю, что мог бы набрать
еще миллионы просмотров,
если бы выбирал менее сложные названия,
но я не хотел никого бесить.
Исключение:
В те времена ютуберы вообще
делали обложки видео
из зацензуренных скринов из порно
и попадали на главную,
назвав видео: «знойные блондинки».
Другими словами, привлечение
запутавшихся пожилых мужчин –
дело намного важнее
производства хорошего контента.
Основатель ютуба,
тот парень из зоопарка, сказал,
что первой идеей сайта
было создать место,
где было бы проще найти видео,
как Джанет Джексон засветила грудь.
Это и есть
история возникновения этого сайта!
- Тут одни кликбейты?
- И всегда были.
Вы скажете: «Я бы не стал делать,
как остальные ютуберы, это кринж».
Но если статистика покажет,
что на это есть какой-то спрос,
а это ваш шанс пробиться...
Кто откажется?
Реклама: до, после, во время видео,
рекомендации, видео
и главный вопрос теории заговора:
Предпочитает ли алгоритм
монетизированные видео?
Вы можете быть главным социалистом,
которого спонсируют подписчики,
но что, если это правда?
И алгоритму нужны доллары с просмотров?
Ладно, рекламная пауза.
Я предположил, что тут будет реклама,
но видео могли
демонетизировать, так что...
Нет рекламы.
Это правда? Или монетизированный контент
просто больше расположен к успеху?
И вы просто дали мне 0,002 цента
без какой-либо причины?
Каузация, корреляция, конспирология...
Все мы видели, как 3-секундные ролики,
на которых пёсики делают что-то странное,
внезапно залетают в рекомендации
абсолютно всему населению планеты.
Так что алгоритму вообще насрать,
что предлагать.
Есть не особо примечательные ютуберы,
и алгоритм выводит их
до десятков миллионов просмотров.
А есть первые ютуберы,
которые стараются и трудятся уже давно.
И они могут внезапно заметить,
что их подрезают.
То есть просто посреди ночи
и без какой-либо на то причины
алгоритм решил найти себе жертву.
А я так жить не могу, ясно?
Мне повезло, учитывая,
что за языком я никогда не следил,
но как можно инвестировать в платформу,
если здесь всё решает какой-то алгоритм?
К слову об этом,
многие люди стараются оптимизировать
свой контент под алгоритм,
но выпускают плохой контент.
У них оборудование, дизайн,
и сами они выглядят прекрасно,
но на контент им просто плевать,
они не думают, зачем их будут смотреть.
Можно оптимизировать ту же воду,
но если к ней подойдет конь, а она воняет,
то воду пить никто не будет.
А конь, скорее всего,
умрет от обезвоживания.
Как грустно.
Просто снимайте хорошее
и молитесь, что вы понравитесь роботу.
Но главный ужас –
это не алгоритм рекомендаций,
А мрачная и безликая программа,
которая может уничтожить тебя
обычной строчкой из кодировки.
Content ID может
случайно сработать без причины,
вам придется бороться за свои права,
а кто-то будет получать деньги за вас,
пока вы не решите проблему.
Это может быть реакция
или использование отрывка,
Но тут БАМ, и вашу лавочку прикрыли.
Я даже сейчас добавляю отрывки,
и не нарушаю АП,
но знаю, что чья-то система
по поиску нарушений может удалить видео.
А мне оно дорого! И мне страшно!
А есть еще и демонетизация.
Демонетизация для начинающего криейтора,
который рискнул всем для карьеры,
это настоящий кошмар.
И как нам всем известно
по проблемам с рекламой,
протестам лейблов и скандалам,
ютуб предпочитает особо не рисковать,
и это вполне разумно.
Потому что проблемы могут быть
у всей компании.
А мы этого не хотим,
поэтому есть куча причин,
по которым вас могут лишить заработка.
Обсуждение какой-то спорной темы.
Много мата, вроде,
в первые 10-30 секунд видео.
Если бы я начал видео с:
«Интернет, иди-ка ты нахер».
Обнажение или одежда под цвет кожи,
простите, система приняла
вашу руку за жопу.
Да и то же гейство,
ведь долгое время фраза
«счастливая семья лесбиянок»
воспринималась как: «Да, конечно,
лесбиянки – это же порно для гетеро».
Мой камингаут демонетизировали.
Я не хотел его монетизировать,
но меня могли и спросить.
Может это потому что я говорил
про геев, психотравму и смерть,
и никто не захочет
что-то там рекламировать.
А возможно, потому что я сказал
слово «fuck» 30 раз.
И это я еще сократил, в первом сценарии
«fuck» встречался вообще 67 раз.
А это почти 1,5 «fuck» в минуту.
Надо бы мне, нахрен, сбавить обороты.
Словами Стивена Фрая:
«Я не могу представить себе жизнь
без единого матерного слова.
Говорить матом – приятно.
Если какой-то
«высоконравственный» человек скажет,
что мат – признак необразованности
и отсутствия вербального интереса,
тот этот человек – херов псих».
Я согласен, прекрасный ты ублюдок,
но понимаю, что бренды против.
Я знаю, что злиться весело,
но ютуб – не гомофобная площадка.
Гугл не ненавидит геев.
В гугле и работают-то одни геи.
Они называют себя «гейглерами».
По-моему, это даже хуже гомофобии.
А со стороны корпорации,
если квиры остаются
на нужной стороне капитализма,
то нам разрешают жить дальше,
так сейчас работает прайд.
В ютубе говорят, что у них нет
списка слов для демонетизации.
Программа учится распознавать плохое,
и, надеемся, со временем
станет работать лучше.
Но не знаю, ждать добра
от искусственного интеллекта?
Серьезно?
И правильно.
Альтернативы нет!
Здесь слишком много видео и нарушений,
а ставки высоки.
Они нанимают людей
на проверку видео,
и я не понимаю,
как это вообще возможно?
Человеку, который проверит мое видео,
Привет. Хорошего вам дня,
и простите за всё, хорошо?
Вот правда, уберите ваши вилы,
работникам ютуба не плевать
на криейторов и на сообщество,
они правда стараются.
Но жизнь под присмотром
всемогущей программы,
которая может свернуть тебе шею –
это страшно и неудобно. Я боюсь,
и мне хочется бежать с корабля.
Так что если вы
обретете знакомства в ютубе
и познакомитесь с настоящим человеком
в этом цифровой крепости,
то доите это вымя,
пока мамочка ютуб вас не полюбит.
В нашей страшной песочнице
поможет любая попытка подлизаться.
Чем мне больше всего нравится ютуб –
это команда партнерства.
Поверьте, представители и менеджеры –
это люди, которые правда любят ютуб
и ютуберов тоже!
Они точно не станут направлять вас
от одного человека к другому.
Многие считают, что у ютуберов
нет никакой связи с руководством.
Нет, руководство хочет сделать сайт
удобным и приятным для пользователей
и помочь криейторам.
Это бизнес, конечно,
вы и сами понимаете,
что руководство больше предпочитает тех,
кто приносит больше пользы акционерам.
Так что не стреляйте в пианиста,
выносите гильотину.
Конечно сложно, когда бизнес
сталкивается с пользователем,
а всех их еще и давит закон сверху,
Но по управлению
ютуб напоминает общество.
А мы с вами живем в обществе...
Я готов сказать спасибо,
что с нами делятся хотя бы 55% прибыли,
а не дают нам одну тысячную 3,5 фунтов,
как другие компании.
Так что бейте меня по салями
и зовите симпом,
но всё не так просто, как все думают.
Все же знают,
что связи важнее уровня заработка.
Поэтому каждый раз,
когда ютуб обращался ко мне
с просьбой где-то поучаствовать,
я несся и вилял хвостиком,
как хороший мальчик.
Взять интервью у будущего короля
в офисе гугл?
Взять интервью у Сьюзан?
Показать всем брендам,
какой ты крутой? #Brandcast
Поделиться ужасной историей о депрессии
перед заскучавшими политиками?
#YoutubeOnStage
Показать престижную сторону сообщества?
Сняться в ревайнде,
хоть это и полный стыд?
Одни танцы...
Ни шуток, ни иронии.
Один откровенный, очень дорогой
и международный стыд.
Фортнайт!
Я сделаю всё, потому что
я хороший мальчик и умею кувыркаться!
Зачем это? Ну правда?
Познакомитесь ли вы с инсайдером,
который спасет вас от таинственных
властелинов кода?
Не знаю.
Но в этом баттл-рояле
и симуляторе выживания,
выдающим себя
за развлекательную площадку,
никак нельзя без любой поддержки.
Так что отвечайте на внимание
и готовьтесь служить.
Я благодарен.
И напоследок статистика.
Смерть искусства –
это статистика, понимаете?
Только представь, всего одно нажатие
и ты увидишь истину.
Цифры, разную статистику, стоящую
в основании мира под названием ютуб.
Синяя таблетка –
и ты продолжишь жить в неведении.
И продолжишь создавать контент
на своих условиях,
пребывая в блаженном неведении,
почему всё так.
Но возьми красную таблетку
и поймешь,
как далеко заходит аналитика.
Сила и контроль,
о которых ты не мог и мечтать.
Но решишься ли ты?
Справишься ли ты с истиной?
Добро пожаловать
в творческую студию ютуба!
Количество информации о контенте
завораживает и пугает одновременно.
И о публике тоже.
Кто они? Откуда они? Сколько им лет?
Сколько они смотрят?
Что им нравится? Что нет?
Как они пахнут?
Вам уже страшно? И правильно.
Поможет спонсор этого видео – NordVPN!
Шучу, кто станет это спонсировать?
За неделю просмотры выросли на 20%,
а подписчиков меньше на 10%.
А еще тебя смотрят дольше на 3,3%
Круто.
Телевизионщики бы
убили за такую информацию,
чтобы создать идеальный контент
в лаборатории,
а ты бы попал в ловушку
и потреблял контент круглосуточно.
Но информации очень много.
Каждый воспринимает это по-своему.
Мои знакомые ютуберы-технари
буквально одержимы графиками.
Смотрят статистику,
меняют обложки видео, проверяют
и ищут идеал оптимизации.
Но если снимать видео от сердца
и заниматься самовыражением,
добавляя в видео всю душу,
потому что вам нравится и вы стараетесь,
а потом увидеть красную линию,
идущую вниз...
Прости, заюш, но никому не понравилось.
Попробуй еще раз.
Это ужасно!
А если видео соберет
лучшую статистику канала,
то тебя поздравят с конфетти.
Боже, как много дофамина,
я так рад, так рад!
Но если каждый раз
видео будет получать меньше внимания,
чем твой рекорд, то прости,
но сегодня опять плохой график.
Закрой сайт, неудачник.
Я снова драматизирую, но боже,
это же ужас для психического здоровья.
Не надо тыкать меня носом в статистику,
я просто зашел
изменить ошибку в ссылке на инсту.
Аналитики, чтобы узнать,
смеялись ли люди при просмотре, нет.
Ты не узнаешь, было ли оно полезным,
скольким ты помог, скольких ты спас,
вдохновил, замотивировал,
да и просто кому ты поднял настроение.
Когда успех измеряется только
взаимодействием с видео и деньгами,
то люди решают всеми способами
выводить людей на эмоции.
Любопытство, страх, жадность –
базовые инстинкты человека.
Вспомните детские каналы по телевизору.
Они стараются влиять на развитие
и учат детей морали и дружбе.
Так у нас появились мультики про Артура
и про пёсика Дагги.
И это круто!
Но если посмотреть
на детский контент на ютубе,
то там один плохой сюрприз из яйца,
игрушки, Человек Паук,
деньги папы, еда, брат, лол,
слайм, глиттер, яйцо, школа, сюрприз,
мама, драка игрушками, блестки,
новое яйцо, открываем яйцо с сюрпризом,
глиттер, яйцо, сюрприз,
малыш, папа, яйцо, Человек Паук,
сюрприз, яйцо, малыш,
игрушка, сюрприз, яйцо-
В этом исконная правда?
Неужели такие мы и есть?
Наш мозг хочет видеть это?
Что мы такое?
Мы монстры...
Мне уже не развидеть то,
что показал мне алгоритм.
Я не хочу быть на одном сайте
с плохим яйцом с сюрпризом.
Я хочу быть с Артуром.
Речь и об эмоциональной устойчивости.
Иногда надо принять, что такова жизнь,
и работать с тем, что есть.
Участвовать в игре
и проверять статистику – необязательно,
реклама тоже необязательна,
следуйте за своим сердцем и творите.
А если у вас хорошо получается,
то для вас это всего лишь платформа,
на которой можно показать
талант и творчество.
Вы точно обретете заслуженное уважение.
Или вы просто ютуберы?
КАРЬЕРА ЮТУБЕРА
Слово «ютубер» – это оскорбление.
Плевать кто вы, Zefrank, Хэнк Грин,
Contrapoints, Лили Синг, Том Скотт,
Scott the Woz, KSI или Try Guys.
Для людей мы навсегда
останемся Логаном Полом,
снимающим прогулку по лесу.
Это правда, что репутация этого сайта
и здешних криейторов ужасна.
И это несправедливо,
потому что бумерские газеты
не станут писать
про новое поколение медиа,
которое быстро обгоняет
все их средства медиа.
Нет, но стоит одному человеку
сделать что-то хоть немного спорное,
и это попадает в заголовок.
Бумеры боятся зумеров, это так.
Они не хотят признавать поражение,
пока уставшие миллениалы
и поколение икс ждут,
когда они уже помрут
и перестанут голосовать,
а мы, наконец,
хоть немного исправим положение.
Простите, если вы тоже бумер,
но хороший.
Спасибо за помощь.
И это далеко не всё,
ведь есть какая-то
странная психологическая проблема,
которая заключается
в ненависти к себе на ютубе.
Представим какую-то
всемирную знаменитость,
это может быть ужасный человек,
но он оторван от реальности
и сам как будто не реален,
поэтому мы ему особо не завидуем.
Мы думаем: «Они уже родились богатыми,
у них родители – агенты в Голливуде,
они родились сразу на красный ковёр
и ни разу не касались грязи,
по которой ходим мы.
Что поделать?
В то время как ютуберы –
это вообще все подряд.
Как мы с вами.
Обычные люди со всего света,
каждый со своей историей,
но которые смогли чего-то добиться
только своими усилиями.
Как они, мать вашу, посмели?
Совсем охренели что ли?
Засру их в комментах.
Я знаю это, потому что
и сам с этим столкнулся.
Будучи подростком
я всегда смотрел на других
и чувствовал,
как во мне кипят обида и зависть,
а почему?
Потому что это такие же люди.
По той же причине
я обожаю ютуб и ютуберов.
Но слово «ютубер» ассоциируется
с чем-то любительским,
с чем-то постыдным,
это ненастоящие работа и талант.
Ютуберы говорят:
«Подпишитесь, пожалуйста,
ревут в своих видео и драматизируют.
Боже, как же достали
эти ютуберы с саморекламой.
«Новое видео!» Заткнись!
Смотрите, этот придурок гордится собой.
Ты видел, куда постишь видео?
Ты просто ютубер».
За музыкантами с контрактом
стоит огромная машина,
решающая все вопросы.
Отдел маркетинга
для промоутинга материала, реклама.
В забавных интервью
они ведут себя как обычные люди.
И обычно, если у них нет
продюсеров и тех, кто пишет песни,
то они просто занимаются тем,
что у них получается,
и выглядят при этом круто
да еще и супер стильно.
Ютубер тоже может писать песни,
но ему придется писать музыку,
ставить камеру, свет, звук, запись,
спеть песню, смонтировать,
сделать обложку, запостить
и прорекламировать.
А людей раздражает,
что он говорит о своей же музыке.
Это и правда раздражает, и я всю жизнь
чувствовал себя таким бесячим,
но иначе нельзя.
А стоило мне залезть
в мейнстримные воды,
то всем плевать, кто я, и что я сделал.
Ведь интересен не я, а ютуб.
Меня спрашивают о деньгах,
о скандалах и о драме.
Уже сколько лет
люди оставляют комментарии:
«Найди работу!»
Но если научиться быть ютубером,
как мы уже поняли, для кого-то
это очень сложный и долгий процесс,
то ты освоишь 12 профессий.
Ты оператор, дизайнер освещения,
звукарь, монтажёр, дизайнер,
сценарист, менеджер, агент маркетинга,
копиэдитор соцсетей, амбассадор бренда,
пиарщик и да, специалист в том,
о чем ты снимаешь.
Гимнаст, садовод, уставший гей.
Ютуб – это платформа.
Здесь важно то,
как ты делаешь свою работу,
а не что ты делаешь, и кто ты.
Я? Я сраный грустный клоун, ясно?
Думаю, я уже всем дал это понять.
И я могу быть им
и на сцене, и на экране
и на холме из песка,
на котором вы меня оставите.
Мне не нужно уважение,
потому что я правда себя ненавижу,
и мне кажется,
что я не заслужил этого успеха.
Но как же я хочу, чтобы это общество
и сами криейторы
хоть немного себя уважали.
Мне больно, когда мейнстримные медиа
используют ютуберов,
чтобы рекламировать свои проекты.
Внезапно зрителям и ютуберам
достается уникальный шанс
побыть в компании настоящего
божественного человека.
Коть, если у тебя
10 миллионов подписчиков,
то ты ничем не хуже их.
И вообще, если у вас
даже 10 подписчиков,
то вы тоже ничем не хуже.
Можно устроить здесь
хоть немного любви к себе?
Либо мы все особенны на одном уровне,
либо мы все ничтожны. Выбирайте.
Но люди всё равно видят в ютубе
открытый микрофон для всего мира.
Стоит ютуберу сделать что-то хорошее,
и все говорят:
«Ничего себе! Да ему пора на Нетфликс».
Что это значит?
Нужен бюджет побольше?
Команда из талантливых криейторов,
которые помогут с работой?
Гарантированная публика,
которая всё оценит?
Или просто перейти
с тупого приложения на крутое?
Все согласятся, что на платных
стриминговых сервисах полно дерьма.
А на ютубе много невероятных
и мотивирующих видео за бесплатно.
Но дерьма на ютубе тоже навалом.
Теперь всех людей в интернете
в независимости от формы и размеров
именуют одним и тем же словом –
инфлюенсер.
Если подумать, то «ютубер»
не говорит о человеке ничего,
а «инфлюенсер» хоть как-то подходит.
Если вы создаете контент
для показа определенного стиля жизни,
чтобы привлечь бренды
и рекламировать их продукты,
то вы не самовыражаетесь,
а оказываете влияние – influence.
Если быть ютубером – это кринж,
то быть инфлюенсером это...
Почему-то не такой уж и кринж,
но намного страшнее, не знаю.
Как мы уже уяснили,
иногда грех работы криейтором
денег не приносит.
И мы не печатаем деньги,
как на ринге.
Он и так уже умер!
Я не инфлюенсер, а криейтор,
но инфлюенс я, так сказать,
оказывать умею.
Тем не менее в прошлом мне приходилось
этим промышлять, чтобы было на что жить.
Меня особо не учили тому,
что хорошо, а что плохо.
Поэтому, когда мне впервые предложили
спонсорство на 200 фунтов,
Я сказал: «Охренеть,
это сколько я куплю милкшейков...»
Поэтому я пошел гулять по городу
с актером в костюме гимпа
для рекламы телефонной сети.
Было забавно, хоть и не знаю,
почему именно такая реклама.
А в конце
пять секунд висела информация.
В то время на ютубе
был один крутой гетеро парень.
Я им восхищался и, честно,
хотел с ним переспать.
Я помню его комментарий
под тем видео: «Продался».
Тогда я даже не понимал,
что значит «продался»,
но это перевернуло мой мир.
Боже, я что-то не так сделал?
За всю карьеру я сделал менее десяти
спонсированных постов на аккаунте.
Про Фила молчу, он это дело обожает.
Шучу.
Мне так это не нравилось,
но как и в случае с динозавром
и хлопьями, мне приходилось,
иначе бы я тут же помчал на поезде
в свой родной Виннерш.
Это был вопрос жизни и смерти.
Мне повезло,
теперь я могу не «продаваться»,
но это еще одна причина, по которой
свыкнуться с жизнью криейтора сложно.
В отличие от актрис,
рекламирующих Chanel
в прекрасных
и невероятных промо-кампаниях,
ты рассказываешь людям
про «Raid: Shadow Legends»
на своём канале, тупой ты ютубер.
Я до сих пор не могу решить для себя:
люблю ли я ютуб? Сайт,
спасший меня в подростковом возрасте,
давший мне жизнь, когда я даже в 2022
трачу на него по два часа в день?
Или же мне стыдно, и я о многом жалею?
С другими моими проектами
таких проблем не возникало.
Смогу ли я с этим жить?
Да.
Но из-за этого атмосфера казалась
еще более угнетающей.
А когда твое творчество полно злых ос,
за тобой наблюдает кукла
из «Игры в кальмара»,
в тебя постоянно швыряют помидорами,
а ковер странно пахнет...
Гектор, прости,
что заставил это рисовать.
Со временем ты точно выгоришь.
ВЫГОРАНИЕ
3 марта 2018 года
я выложил последнее видео,
будучи и так
не самым активным ютубером.
Оно называлось: «Пытаюсь жить правдой».
В нем я сказал,
что больше не могу писать сценарии.
Не могу шутить
и делиться жизненными историями,
пока кое с чем не разберусь.
Ведь я понял,
пока я выставляю себя в интернете
перед людьми, чтобы меня комментировали,
я просто не могу меняться,
расти и развиваться.
И мне пришлось уйти.
Но дело было не только
в аутентичности и ориентации.
Я выгорел от желания быть ютубером.
Дэн во всех смыслах
был больше не в огне.
И похоже, что рано или поздно
это ждет вообще всех ютуберов.
Оказывается, с выгоранием
я тоже успел в тренд.
Но я не вернулся две недели спустя,
я свалил на два года.
Что же такого в этой работе,
что у всех случается нервный срыв?
Ну как сказать, у нас нет перерывов.
Нет возможности оторваться от работы.
Конвейер из контента бесконечен,
неопределим, непокорим и не...
Что бы еще сказать? Не цвета индиго?
Не знаю, вы поняли.
В сериалах есть сезоны.
Люди решают, сколько будут снимать
и делают перерыв.
Люди знают, чего ждать,
всё запланировано.
Ты знаешь, сколько тебе
понадобится энергии.
А перед новым сезоном
ты отсматриваешь, что снял,
делаешь выводы и даже отдыхаешь.
На ютубе отдыха нет.
Криейторы должны
создавать без перерыва,
делиться жизнью
и выпускать новый контент.
Даже праздники – не время для отдыха.
Согласно методичке криейтора,
это время, чтобы трудиться еще усерднее!
Ты что, Рождеству радуешься?
Поднимай жопу
и снимай видео про Рождество.
Забыл, что это популярная тема?
Забыл, что в декабре на ютуб заходят
намного чаще, чем обычно?
Какой еще отдых?
Хэллоуин, пасха, новый год,
день рождения, юбилей,
похороны, суббота, каждый день –
это повод снимать новый контент.
Ну нельзя годами заниматься одним делом
без пауз на размышление,
чтобы подумать и немного передохнуть.
И в то же время на тебя,
чаще в хорошем смысле,
давит публика,
чтобы ты не останавливался.
Ты испытываешь вину,
не выкладывая видео,
или затягивая с ним,
ведь ты неудачник.
Вечный страх, что ты остановишься,
алгоритм это заметит,
а аудитория исчезнет.
Всё пропадет, и ты останешься ни с чем.
Этот вышедший из под контроля поезд
годами управлял моей жизнью.
Но я внезапно потянул рычаг тормоза.
«Мне надо остановиться!» –
устало выдохнул он.
Возможно, цикл контента проще пережить,
если у тебя здоровый образ жизни.
Но у большинства криейторов
настолько всё плохо,
что они прячут голову в жопу
от внимания
так глубоко,
что пробивают себя насквозь.
Все прекрасно поняли каково это,
когда работали из дома.
Да, было же такое время...
Время определенно... Было.
Теперь все жители Земли понимают,
что без офиса нет и структуры.
Зачем работать с 9 до 17,
если можно с часа ночи до 9 утра?
Потому что ты сам
отложил всё до дедлайна.
Да или работать круглосуточно,
никто не отправит тебя домой,
иначе будет стыдно.
Зачем одеваться?
Освободитесь от давления джинсы!
И вообще не вылезайте из
домашних штанов.
А для кого красоваться?
Отдайся апатии и утони в диване,
грустная ты картошка.
Нет никаких разграничений.
Дом – это не место,
где можно отдохнуть от работы.
Работа преследует тебя повсюду.
На прикроватной тумбочке,
когда проснешься.
На столе, когда заходишь в комнату.
А если вы как я, то вы еще
и камеру никогда не убираете,
из-за чего соседи думали,
что я снимаюсь в порно.
Ах если бы, но нет,
я напрашиваюсь на вопросы
и живу без каких-либо правил.
Нет ни коллег, ни друзей,
ни офисной драмы,
даже ненавидеть некого!
Ты сидишь один,
уставившись в пустой экран,
окруженный одними лишь мыслями.
Мне было ужасно одиноко.
Фил не считается, мы так часто рядом,
что он уже как предмет мебели.
Я мечтал о товариществе, об общении.
Я плакал, думая о людях,
которых окружает команда и друзья.
Каково это?
Я скучал по школе!
Настолько было хреново.
Но когда ты сам себе начальник –
это тоже хорошо.
Никто не говорит тебе, что делать.
Но есть и недостаток –
никто не говорит тебе, что делать.
Ты сам создаешь себе смысл.
Это весело, но пока не наступит
экзистенциальный кризис.
Разбор задач по пунктам,
попытки себя мотивировать
или подбодрить в работе –
все эти моменты,
стиль жизни и круглосуточный труд,
они сжирают твое психическое здоровье.
И я даже не говорю про эмоции.
Про обильные излияния любви, ненависть,
фанатов, троллей,
ответственность, давление...
Если бы я писал об этом книгу,
то сказал, что древние обезьяньи мозги
развились только до момента,
чтобы охотиться на мамонтов
и прятаться от грозы.
Мы не можем понять твиттер.
Это перегруз для мозга!
Все люди разные, кому-то всё равно.
А я тот еще невротик, ясно вам?
Мой психолог бы сказал, что из-за 13 лет
жестоких издевательств
я просто жду от людей самого плохого.
У меня по дефолту
очень негативный взгляд на жизнь.
Я думаю, что меня
и мою работу никто не любит.
все всегда будут творить зло,
вот его я и жду.
Я бы назвал это суперспособностью.
Я на удивление неуязвим,
а всё, что я делаю, приходится
просеивать через сомнения и самокритику.
Поэтому, когда я что-то делаю,
обычно это хорошо.
Но я хочу расслабиться хоть немного.
Кого я в этом виню?
Charlieissocoollike,
Джорджа Карлина, отца.
Если бы мои примеры для подражания
не были такими циничными
и не зацикливались на том, что всё
должно быть с принципами и смыслом,
то мне было бы весело!
Или бы я делился всей личной жизнью,
что привело бы к публичному скандалу.
Даже не знаю.
Но я исчез. Пропал.
Абсолютно серый Дэн, лежащий на полу.
Я понимаю,
что это проблемы первого мира,
но ютуберы просто объясняют,
что с ними происходит.
Они не просят их пожалеть. Надеюсь.
Не хотите проспонсировать бедного,
а вернее совсем не бедного ютубера
всего за 1,99 доллара в месяц?
Ваше пожертвование
пойдет одному человеку,
чтобы он наконец понял,
что совсем там охренел уже.
Разве это проблема?
Еще мне казалось, что я вышел на плато.
Последнее видео было нормальным,
в нем был искренний посыл.
Но помню, как пересмотрел его
и подумал: «Ну и говно».
Я смотрю нетфликс,
смотрю постановки в Вест-энде,
и за десять лет научился только этому?
Я внезапно осознал, что мой потенциал,
как сценариста и артиста
застрял на месте
из-за моей полной некомпетентности
в кинопроизводстве.
Я ненавижу, не выношу, терпеть не могу
ставить оборудование,
тащить по квартире освещение,
сбивая со стен краску
оставляя вмятины в полу
и разбивая стекло, прихорашиваться,
чтобы потом вспотеть,
пока ставишь ножки штатива
Разбираться с линзами
и устройствами для камеры,
из-за которых
мое лицо раздувало, как шарик.
Я не оператор,
я не разбираюсь в освещении.
Я выкладывал видео,
которые выглядели так.
Привет, интернет! Как ваши дела?
Какого хрена? Когда это –
результат настройки освещения,
прекращай и просто открой шторы.
Звук в видео был такой, словно
я уронил микрофон в туалет собора,
а через этот туалет шел быстрый поезд.
Но я видел других криейторов,
у которых были друзья,
с которыми они работали.
Люди, которые в чем-то разбирались.
И с их помощью
видео становились еще лучше.
Я вспомнил, что мне нравилось
работать на радио
с небольшой командой продюсеров.
И снимать документалку
с увлеченным режиссером.
И ездить в тур, работая с дизайнерами,
которые из плохого скетча творили чудо.
Но я сижу один в своей квартире.
И снимаю вот такое:
Я не мог обратиться за помощью,
потому что всё это время
существовала такая идея,
что если ютубер делает что-то не сам,
то это уже не так аутентично.
Это зависело от вида контента.
Мои видео были личными,
и если бы я снимал их не сам,
то услышал бы:
«Он уже не тот.
Теперь это просто работа,
раньше было лучше».
У кого-то всё получалось,
но для меня это было
смертельным приговором.
Словно я какая-то
печальная принцесса Диснея,
с проклятьем в виде плохого освещения.
И я больше так не мог.
Я не хотел выглядеть так:
Но я знал, что это еще не всё.
Мне оставалось сделать
еще одну последнюю вещь.
Полтора года спустя
я наконец-то вернулся
с видео «В общем, я гей».
Видео, попытка
написать сценарий для которого
заставила меня обдумать
все 28 лет моей жизни.
Я сделал камингаут перед семьей
и впервые был честен с собой.
Это не просто контент,
у меня вся жизнь перевернулась.
Я писал сценарий месяцами.
Я неделями возился с камерой,
освещением и фоном,
чтобы всё выглядело не по уродски.
Это видео – максимум,
на который я способен своими силами.
И когда я его выложил, то понял,
что как ютубер – я сделал всё возможное.
Ни одна история не переплюнет эту.
Я не найду более важную
и благородную тему.
Не придумаю шуток на такую сложную тему,
что они будут такими же сильными.
Мне казалось, что я
больше никогда не вернусь на ютуб.
Ну серьезно, что мне было снимать?
Дэн выложил видео
о политической ситуации,
чтобы люди шли голосовать.
Дэн рассказал забавную историю,
как переспал с парнем в универе,
а в конце читает мораль.
Смотрите, 11 часть
интернет группы поддержки.
Теперь понимаете?
В этом не было необходимости.
А причины выгорания
так никуда и не делись.
Я хотел перемен, чего-то новенького,
чего-то другого, вдохновляющего,
чтобы я не был совершенно один
и не говорил только о себе.
Новые люди, новые задачи, новый опыт.
А теперь я наконец-то сделал камингаут
и поэтому могу жить по правде
и наслаждаться этой безумной жизнью,
я могу быть собой!
Дэн слишком долго был Метаподом.
Пора расправить крылышки
и стать Баттерфри.
Я испортил метафору
отсылкой на покемонов.
Можно же было и без этого, но нет.
МЕРТВЫЕ МЕЧТЫ ДЭНА
Я должен был задать себе вопрос.
Впервые с момента выхода
моего первого видео 10 лет назад.
Чего я хочу?
Что принесет мне счастье?
Я так долго и так усердно
добивался этого момента,
когда наконец почувствовал,
что заслужил привилегию, время,
пространство, финансовую стабильность
и право, чтобы сделать шаг назад
и обдумать жизнь.
Одно я знал точно.
Я не могу вернуться в прежнюю жизнь,
ни за что.
Если я не изменю всё то,
что привело к моему выгоранию,
то я не вернусь.
Я подумал о своей мечте.
Может, я смогу
попробовать стать актером?
Мечты, мечты...
То, что нравилось мне раньше...
Предложений у меня было навалом,
люди боролись за мое внимание,
предлагали идеи книг,
подкасты и сняться в порно.
Но именно тогда
я и познакомился с YouTube Originals.
Помните YouTube Red?
Да, шортс и рилс – подражание тиктоку,
а он подражание вайну,
сторис в инсте пришли из снапчата,
а Google+ – подражание фейсбуку.
Ну а ютуб пошел против Нетфликса.
За среднюю по стоимости подписку
вы не только будете смотреть ютуб
без бесячей рекламы...
Я хотел вставить сюда рекламу,
но шутка постепенно
переходит в жадность.
Но и получите оригинальные и дорогие
шоу в телевизионном формате.
Тут и «Кобра Кай»,
«Странный город» Джордана Пила,
и «Шаг вперед: прилив».
А еще новый уровень контента
от любимых криейторов.
Основная философия ютуба
наконец дошла до своей кульминации.
Если вы смогли доказать,
что вы криейтор с аудиторией
еще, может, с талантом,
но аудитория важнее.
И с каким-то уровнем
профессиональной надежности,
то ютуб, платформа,
давшая вам возможность показать себя,
теперь могла воплотить в жизнь
ваши главные амбиции.
Они взяли
только вылупившихся будущих звезд
из их любительского начала карьеры,
и при помощи бюджета,
профессиональной работы
и мощи корпорации
катапультировали их в стратосферу.
Ютуб перестал быть
первой ступенькой в чьей-то карьере.
Теперь он мог стать
вашим домом. Навсегда.
У меня был странный опыт с YouTube Red.
Они заказали наш первый фильм
про наш с Филом тур в 2016 году.
Было круто. Нас поместили
на просто огромнейший билборд,
и он месяц провисел на бульваре Сансет.
Прошу прощения
у всех жителей западного Голливуда.
Но я предлагал им
еще пару проектов с Дэном и Филом,
чтобы успеть, пока есть возможность.
Мы поискали информацию,
нашли, кто может всё снять,
и предложили много идей.
Трэвел-шоу Дэна и Фила,
мы ведем себя как клоуны и знакомимся
с онлайн-культурой разных стран
«Бомбы правды», гейм-шоу,
в котором ютуберы устраивают
прожарку друг друга в студии.
Шоу с аннотациями
еще до «Бандэрснэтча» на нетфликсе.
Но каждый раз нам отвечали: «Простите,
мы предпочитаем шоу по сценарию,
типа комедий или драм».
И это была ложь,
поэтому нас просто отвергли.
Но почему? Только представьте всю мощь,
представьте ту силу, которую
имело бы наше трэвел-шоу в 2016?
Но ладно. Красный флаг.
Вскоре YouTube Red пропал.
Какие-то функции
перешли в ютуб премиум,
и я им пользуюсь, но теперь
все оригинальные шоу стали бесплатными.
Ютуберы получают внимание,
а вы можете посмотреть их шоу бесплатно,
не скачав вирус на компьютер
В чем подвох?
Серьезно, где подвох?
Не может быть так хорошо.
Отмотаем к 2019 году после камингаута.
Я был любимчиком ютуба.
Хотя, планка и так ниже некуда.
В прессе про ютуберов писали только
когда те совершали военные преступления.
Смотрите, он популярный,
не такой уж и плохой,
а теперь он хоть и белый мужчина,
но не гетеро!
Быстрее, бежим к нему!
С кем бы из ютуба я ни говорил
о своих будущих проектах,
из партнерства, аналитиков, технарей,
прессы, связи с общественностью,
все говорили: «Да,
мы понимаем ваше отношение к ютубу.
Вы хотите развития,
делать что-то новое».
Но Originals говорили:
«Нет, оставайтесь с нами.
Ведь мы можем сделать всё,
что вы захотите. Прямо на ютубе».
Мне рассказывали
невероятные истории о том,
что у кого-то пять шоу на тв,
и можно так же, но на YouTube Originals!
Точно, на YTO.
Документалки, трэвел-шоу, комедия,
и всё будет прямо на твоем канале!
Их сможет посмотреть весь мир,
причем бесплатно!
Подвоха нет, правда.
И я им поверил, ведь несмотря
на все мои проблемы с ютубом,
это мой дом. Это моя история.
И если я смогу осуществить свои мечты
на своей же платформе,
то я проучу всех, кто сомневался
в независимых криейторах,
в поколении интернета
и в силе социальных сетей!
Это мой долг перед собой.
Это был риск, ведь
много моих подписчиков говорили:
«Привет, Дэн. Гейский контент – класс,
когда видео?»
А я думал: «Ой, дальше будет круче,
поскорей бы». Но рассказать не мог,
поэтому говорил,
что над чем-то работаю,
и надеялся,
что вы не убьете меня во сне.
Ютуб попросил меня
выступить перед ООН от их лица,
поучаствовав в #КриейторыЗаПеремены.
Хоть мне и казалось, что я там лишний.
Но ютуб снова на моей стороне.
Поэтому все свои проекты
я предлагал только ютубу.
Новый сольный мировой тур со стендапом,
который я тоже запишу и выложу
не куда-то еще, а на ютуб.
Шоу с гостями на тему политики.
Документалка о принятии себя
и психическом здоровье,
в которой я готовлюсь
пробежать лондонский марафон.
Не для BBC, а для ютуба.
И моя самая главная амбиция –
настоящий комедийный мини-сериал.
Я ездил на курсы для сценаристов,
проводимые Talentwork
и сценаристами BBC,
которые на общественных началах
развивают в людях желание писать.
И это была самая
вдохновляющая неделя в моей жизни.
А потом я познакомился с людьми,
которые, и я сам не знаю почему,
действительно хотели
снять комедийный сериал со мной.
Я буду сценаристом, продюсером,
актером и поработаю с людьми.
Это буквально моя мечта.
Она сбывается!
Это золотой луч света из облаков,
на который я уже и не надеялся.
Поэтому я потратил всё лето,
работая над планом заявки для ютуба.
Хотите послушать, да?
Ладно, только вкратце.
Шоу называется «Дэн не в порядке»,
и я играю самого себя,
но в мире, где я выучился на юриста
и так и не стал ютубером.
Тогда оказывается, что даже
если бы моя жизнь сложилась иначе,
проблемы были бы теми же.
Этот Дэн ненавидит работу,
у него нет друзей,
есть проблемы с психическим здоровьем,
и он в серьезных отношениях
с девушкой.
Потому что, если бы у меня
не было хорошего опыта
с интернетом и аудиторией,
я бы по сей день скрывал ориентацию.
Но в ночь перед его тридцатилетием
жизнь Дэна катится на дно необратимо,
трагично, но с позором и комедией,
и он обращается за помощью
к самому грубому
и откровенному психологу,
который устраивает ему прожарку,
но говорит всё как есть.
И Дэн отправляется в медленный
и тернистый пусть навстречу счастью.
Ну очень черный юмор,
кринжовые
из-за социальной неловкости сцены,
смех, слезы,
обсуждение серьезных проблем,
с очевидными мета-отсылками
к моей реальной жизни,
из-за которых всем будет некомфортно
или даже любопытно.
Ну и гейский секс.
Я вложил сердце и душу.
Я был готов, со мной была
невероятная талантливая команда,
достойная BAFTA,
которая была уверена в успехе.
Мы обсуждали невероятный каст актеров,
и мы не мелочились.
Этот проект позволил бы мне
исполнить мою главную мечту,
и я бы попробовал себя в этом.
Команда работала с тв,
они работали с Hulu, нетфликсом, HBO,
и я лично обсуждал с ними проект.
Но почему я предлагал проект сайту,
где одни кошки,
плачущие люди и теории заговора?
Да, я правда рисковал своей репутацией,
чтобы работать с ютубом.
Я объяснял им,
что ютуб – идеальный вариант,
Снять сериал можно для чего угодно,
но когда это сериал
про меня и мою жизнь,
в котором затрагиваются
проблемы общества,
то выпустить его на том же канале,
куда я выложил свое первое видео...
Это же реальный способ замкнуть круг.
В одном месте будет
вся история моей жизни.
От идеи, что на ютубе
каждый может показать себя,
до достижения потенциала
на YouTube Originals.
Это не просто сериал, это история.
Это охренеть какая красивая история
для всех, кто имеет к ней отношение.
Я хотел отдать дань своему прошлому,
своей аудитории,
этому богом проклятому сайту.
Я хотел заполнить пробел,
наконец-то успешно объединив
мейнстрим и ютуб.
Чтобы люди говорили:
«Ютубер снял что-то хорошее.
Сериал на ютубе!»
Потому что именно такая мифология
и придает вещам значимость и смысл.
Ютуб в беспроигрышном положении.
Это бы стало примером
их лучшего контента,
хороший сериал с моралью.
Все работники ютуба,
партнерская команда,
и связи с общественностью
могли обсасывать сериал годами.
Словно я вздувшаяся туша кита,
опускающаяся в бездонную глубину,
чтобы меня сожрали хищники.
Жрите меня!
Я горел этой идеей.
И когда я сказал об этом ютубу,
загорелись и они.
И я начал работать.
Я писал сценарий,
искал людей в команду,
бронировал венью для тура.
Я начал заниматься спортом.
Для документалки про марафон.
Они прочитали черновой сценарий,
им понравилось.
Меня попросили проработать его,
все были так взволнованы,
я был очень рад.
2020 год должен был стать
лучшим годом в моей...
2020? Да, шикарный год.
Такой продуктивный год,
у всех же всё получилось!
Я не буду жаловаться на пандемию,
потому что я выжил, а кто-то нет.
Умерли те, кого я знал.
Было грустно, страшно,
весь мир был в панике.
Но честно.
Коронавирус поимел меня страпоном.
Тур? Нет. Марафоны? Нет.
Больше двух людей вместе? Нет.
В год, когда все сидели
на карантине дома,
и произошел скачок популярности
контента в интернете,
я принял ну очень умное решение
и ушел в тень,
дабы поработать над проектами,
половина которых прогорела.
Огромное разочарование,
но плохо было всем.
И я решил не сдаваться.
Однажды же пандемия закончится.
Мы приспособились,
я продолжил писать сценарий,
мы запланировали снять,
как я пробегу марафон на природе.
А стендап для тура
можно снять в студии.
Только вот в YouTube Originals
внезапно начали странно себя вести.
В день, когда я
наконец дописал сценарий
и общее описание для сериала,
меня буквально
подташнивало от волнения.
Если мне дадут зеленый свет,
то всё случится.
У меня наконец-то появится смысл жизни.
Я приготовился к неделям борьбы
против цензурирования,
изменений, цензуры жоп, к тому,
что мы останемся при своем мнении.
А в ответ получил
четыре недели полного молчания.
Ни ответа, ни объяснений,
даже про задержку
из-за пандемии не сказали.
Красный флаг.
Я думаю: «Мы же с вами
всё запланировали,
чтобы я с ноги влетел
обратно на ютуб. Ау?»
Но когда мне наконец-то ответили,
то это был ответ
на одну страницу А4 и семь пунктов.
«Поменяйте герою работу.
Травму покажите посмешнее.
Финал должен быть грандиознее,
это же YTO, больше эпичности!»
И всё?
Моя команда была в шоке.
Оказывается, так обычно не отвечают.
Но я подстроил сценарий под их просьбы,
хоть там и были
сомнительные предложения
в виде появления в сериале
рандомных ютуберов.
Но я всё проглотил.
Ведь глотая мы показываем
свое уважение.
Такое надо ценить.
Я отправил новый вариант
и спросил, что дальше – зум или...
Простите, звонок в Google Meet,
а может они ответят мне по почте...
Молчите? Ладно. Тогда я подожду.
Не хочу напрягать,
но для меня это очень важно.
Я трачу на это много времени,
так как это дело моей карьеры и жизни.
Видимо, они заняты, ну ничего.
У нас и других дел навалом.
Я бегал 16 недель.
Да, я бегал, потел, у меня болело всё,
и мне это не нравилось, кстати.
Спойлер, если проект состоится.
Но слова о том,
что спорт нравится со временем –
это самая наглая ложь,
нихрена подобного.
Я пробежал целый полумарафон
во время шторма!
Месяцами работал с крутыми режиссерами.
И тут наконец-то проснулись люди из YTO.
Так мы снимем фильм про марафон?
«Нет, простите, мы уже снимаем
проект про марафон с Bezhinga.
Мы совсем забыли
и только что вспомнили.
Так что отмена».
Какого хрена? Они забыли,
что предложили одну идею двум ютуберам?
А я 16 недель занимался спортом?
Напрасно?
Ни слова про здоровье и психику,
я делал это для контента!
Фильм Bezhinga мне понравился,
но ситуация – полный бред.
Не просто трата моей
и так ограниченной мышечной силы,
но и времени команды,
с которой я работал.
Ну как бы и ладно, ничего страшного.
Есть же другие проекты.
Красный флаг.
Тянулись недели,
мир всё так же катился на дно,
а я обеззараживал продукты санитайзером
и заедал стресс пончиками,
забив на весь спорт.
Коллеги спрашивали: «Дэн,
что там с людьми с ютуба?
Ты же говорил, что всё серьезно».
А они время от времени
посылали дымовые сигналы:
«Мы планируем бюджет.
Обсуждаем всё на встрече.
На дому сложно работать». Это правда.
«Простите, мы так заняты».
Но время на создание
благотворительного стрима для NHS
с ничуть не странным названием
«Стримь #СоМной» у них хватило.
Ну и конечно я бросил всё,
чтобы поучаствовать, ведь я нормальный,
но после этого мне ничего не написали.
Мне не отвечали семь месяцев.
Семь месяцев.
Всё лето 2020 года,
которое я планировал,
как гейское лето для кутежа,
чтобы наверстать упущенное... И тишина.
Полетели все планы.
Подписчики, семья, друзья,
случайные люди на улице
с уважением и пониманием спрашивали:
«Кайл, а какого хрена?
Соберись, придурок!»
Мне было стыдно, я переживал,
но мне приходилось улыбаться и говорить,
что я готовлю кое-что крутое,
потому что я был уверен,
что мне ответят. Совсем скоро.
Я отменял планы за девять месяцев
до работы над ними,
ради съемок сериала.
Я даже перенес дату релиза свой книги
на полгода. Всё ради сериала.
Я отменил гипотетический тур
в 2021 году.
У меня было столько возможностей,
которые я решил упустить,
потому что расставил приоритеты так,
что сериал был главнее всего.
Всё остальное потом.
Но что хуже всего,
это тянулось неделями.
Я завышал надежды, просил новостей,
отправлял им что-то сам.
Но с каждой уходящей неделей чувствовал,
как пропадает мой настрой и моя жизнь.
Я всё еще работал над другим дерьмом,
но когда я смогу представить его вам?
План был в том,
чтобы выложить первую серию
с нервным срывом героя на его юбилей
ровно в день моего тридцатилетия.
Именно тогда.
А время не стояло на месте.
У меня из-за стресса
появилась язва желудка.
А из-за тревожности
возникла бессонница.
Всё благодаря шикарному коктейлю
из апокалиптической пандемии
и игнору корпорации.
У меня много, что бывало,
из-за эпизодов депрессии
я спал круглые сутки.
Но хронической бессонницы
из-за тревожности у меня еще не было.
Что-то новенькое.
Каждую ночь я подскакивал от ужаса,
не из-за тревожности,
что бурлит на фоне,
а из-за внезапных и сильных
вспышек всепоглощающего ужаса,
что моя жизнь, десять лет которой
я посвятил этой херне, летит в тартарары.
А я абсолютно ничего не мог
с этим поделать.
Это ужас.
Тогда пиарщики ютуба,
всё это время полировавшие пьедестал
криейтора без скандалов,
на котором стоял я,
спросили, не хочу ли я
поучаствовать в кампании
под названием #RiseUp,
показывающую всё разнообразие ютуба,
и что криейторы
используют эту платформу,
чтобы изменить мир к лучшему.
Надо бы согласиться.
Если меня поместят на постер,
а потом возьмут интервью с идеей,
что будущее за ютубом, а я покажу им,
что я верный и хороший мальчик,
то они быстрее мне ответят, да?
Да, так и случилось.
Они прописали детальный ответ
на мое предложение,
прежде, чем мы продолжим работу?
Нет.
Мне позвонили,
хоть я никого об этом и не просил,
и просто объяснили, что стратегия YTO
сменилась от шоу по сценарию
к, в основном, реалити без сценария.
И поэтому мой сериал
уже не перспективен.
Ни письма, ни сообщения,
ни объяснения, ни разъяснения.
И я взорвался.
Целый год я обсуждал то,
как круто всё может получиться.
Я посвятил этому жизнь.
Все реагировали на этот проект
с радостью и интересом.
Я перенес семь месяцев молчания,
тревожности, непонимания,
и тут мне приходится слышать от кого-то,
что они изменили свою стратегию?
Подождите, это из-за бюджета?
Или контент слишком спорный?
Или вы считали идею дерьмом,
но боялись об этом сказать?
Тогда я выбросил свою гордость в окно.
Все говорили мне: «Это какая-то херня,
вообще-то так не делают».
У нас были и другие варианты,
но я отверг их все.
Я всё еще цеплялся за историю.
За тот самый миф.
Я хотел его на свой канал,
и зачем-то хотел, чтобы он был
именно на ютубе.
Меня отговаривали,
но я решил унижаться, умолять их
и сжечь все мосты,
чтобы если не получить объяснение,
то хотя бы закрыть гештальт.
Я попробовал всё.
Я позорился, но в ответ слышал только:
«Как странно, мы думали, всем нравится».
Со мной снова связалась
команда по связям с общественностью,
бросив Бэт-сигнал для Дэна и спросив,
не побуду ли я представителем от ютуба.
Конечно. С самой настоящей радостью!
Я же сейчас так люблю ютуб.
Они хотели, чтобы я провел день
всемирного экономического форума.
Который в Давосе.
Тот же самый Видкон, но для корпораций
и миллиардеров, управляющих миром.
Организация, которую люди в комментариях
зачастую называют новым мировым порядком,
планирующим революцию.
А мне надо было снять небольшое видео,
о том, какими интересными
были заседания,
и от Урсулы фон дер Ляйен
сменить тему на Нетаньяху.
Я не хотел этого делать!
Ребят, я буквально
продался иллюминатам.
Потому что хотел,
чтобы со мной поговорили!
Наконец-то, спустя
недели самообесценивания
они согласились
выслушать меня на встрече.
Это была
судьбоносная конференция по зуму.
Простите, по Google Meet.
Была ли у вас встреча, интервью
или участие в соревновании,
когда вы знали, что исполнение
мечты всей вашей жизни
зависело от вашего выступления
в следующие 20 минут?
Я и до этого хреново спал,
а тут тем более.
Я написал целый монолог для объяснения,
почему этот сериал
должен быть на ютубе.
Словно я адвокат,
представляющий всю нашу планету
на суде против лазера пришельцев,
которым нас хотят уничтожить.
Хотя, если бы нас уничтожили,
то, может, оно и к лучшему.
Я арендовал номер в отеле
с хорошим интернетом,
в выглаженной рубашке
сел на пол перед окном
и прочитал им лучший монолог
за всю свою жизнь.
Эта конференция –
одна из лучших моих работ,
хотя со мной там сидело
всего человек пять.
Я прописал запланированные ответы
на четыре тысячи слов,
разобрав все возможные вопросы.
Я разобрал все аргументы,
стратегии, бизнес планы,
плюсы, минусы, бартер,
и эмоциональную просьбу в деталях.
Обсудил свои надежды,
что все настроены на работу.
И знаете, что?
Это сработало, мать вашу.
Получилось. Я убедил их,
что проект перспективен.
А они сказали,
что дадут ему еще один шанс,
но при трех условиях.
Первое – надо найти
дополнительные способы финансирования.
Второе – я соглашусь
на все условия промоутинга,
которые они предложат.
И третье – я вернусь на ютуб
с каким-то контентом летом того года.
Для меня мой канал неприкосновенен.
Мне не всё равно на то,
что на нём происходит, почему и когда.
У меня были планы на сериал
и кучу других вещей.
Великолепный дождь из контента,
которым я бы гордился.
Но я должен был делать,
как мне скажут,
потому что сериал важнее.
Люди думали, я спятил,
что согласился на второе условие,
ведь мало ли что.
А для первого условия
я предложил оплатить
треть бюджета за весь сериал
из своего же кармана.
Это были почти все деньги,
которые я заработал за всю свою жизнь.
Фил пытался уломать меня
на покупку недвижимости в Лондоне,
а я говорил: «Придется подождать,
пока мне не заплатят после сериала.
Если он зайдет, конечно».
Настолько мне было это важно.
И так я в него верил.
Я согласился.
Я был готов на всё
Ничего страшного,
им всё еще нравилась идея моего тура.
Обсудим всё после моего летнего проекта.
Возможно, началась белая полоса?
Тогда меня включили в YouTube Pride.
Ты – это всё.
А эта прайд-вечеринка для тебя!
YouTube Pride 2021.
Меня снова вытащили напоказ,
но в этот раз,
чтобы показать, какой ютуб крутой,
и как он гордится квир-сообществом,
#реклама.
Вот она –
настоящая йассификация контента.
Мое лицо было повсюду,
На главной ютуба, целую неделю
на верхушке AppStore,
да даже на огромном билборде
на Тайм-сквер.
Круто, наверное.
Мне-то стыдно, конечно,
ведь мне промыли мозги так,
что у меня вечный синдром самозванца.
Если честно, я был рад,
что на ютубе пройдет онлайн-прайд,
пока мы все сидим дома.
Они могли вообще его не делать,
но сделали же!
И для меня честь,
что меня выбрали на то же мероприятие,
что и Деми Ловато, Элтона Джона,
Трикси и да, по большей части Бимини.
Это был не самый идеальный опыт.
В шоу должны были быть
интервью со звездами,
выступление, общение с подписчиками,
призывы к благотворительности,
а для меня еще и в перемешку
с целым часом невероятно личного,
серьезного, но в то же время
смешного контента на тему,
которую я еще не проработал.
А на сценарий мне дали неделю.
Но ладно, у меня получилось.
Все, кто работал над проектом,
очень хорошо потрудились,
и я горжусь видео:
«Гей и не горжусь этим».
Но во время монтажа
кто-то с другой стороны
поменял порядок сегментов шоу,
не оповестив меня об этом.
А когда я вежливо попросил их
оставить всё, как есть,
потому что это моя личная история,
они очень разозлились, закатили скандал
и сказали,
что я не иду на сотрудничество.
Называйте меня неоригинальным,
бесячим, несостоятельным,
несдержанным или озабоченным,
но после всего, что я сделал
ради ютуба за последние 10 лет,
и я уже молчу про последние 10 месяцев
они не имели права говорить,
что я не иду на сотрудничество!
Оказывается, подобные ситуации
с теми людьми далеко не редкость,
но меня уже отстрапонила пандемия,
хватит места и для страпона от ютуба,
ура, лето 2021 –
время года для сабмиссивов.
А что там насчет фильма про тур?
На этот раз они ответили быстро.
«Оказывается, YTO уже потратили
весь бюджет на год,
поэтому ваш проект
взять не получится. Простите».
Круто, бюджет был растрачен
до моего согласия на участие в прайде,
но вы забыли предупредить меня,
как и с марафоном?
Еще один проект,
который я держал специально для ютуба,
ради которого переносил всё другое,
а на меня не хватило бюджета?
Зато на билборд денег хватило, верно?
Ура!
Не думай, что что-то со зла,
если это можно объяснить
банальной глупостью.
Считаю ли я, что ютуб цинично
использовал мою надежду,
как приманку, чтобы я согласился
на их шоу в честь прайда?
А это пример бесстыдной показухи
от корпорации?
Нет. Но, похоже,
что только для показухи я вам и нужен.
Я махал брендам, я поэтично рассказывал
про свои проблемы с депрессией,
я высказывался против онлайн-абьюза,
я признавался в любви к платформе,
что дала мне всё,
я признался в стыде, который чувствую
до сих пор из-за внутренней гомофобии,
и я буквально продался иллюминатам!
Но ради чего?
Они бы сказали, что пропиарили меня.
И я должен сказать спасибо,
что они выбирают именно меня.
Но я же этого не просил.
Меня просили показать свою преданность,
что я и сделал.
А в ответ получил
только новое тревожное расстройство.
Приходит новый запрос:
«Привет, Дэн.
В 2021 верните 'Дэна и Фила',
и проведите нам тур по своей родине
в новом шоу YTO "Hometown Showdown"».
На что-то бюджет всё-таки остался.
Хорошо. Мы вспомнили прошлое,
было весело,
я был на всё согласен.
И вот, прошло уже почти два года.
Два года я жил только этим проектом.
Я пошел ва-банк.
Выплатил издержки, пути назад не было,
меня окружали призраки возможностей,
от которых мне пришлось отказаться.
Но я всё равно пошел на это.
Я сдержал условия сделки.
Нашел деньги, выложил контент,
согласился на все условия.
Тишина.
Я не знал, что и делать.
Но понимал, что больше так не могу.
Безотказность не помогала.
Несмотря на их тишину,
на меняющися условия
и на неприятные моменты,
я сохранял профессионализм.
Не говорил миру, что что-то не так,
да даже другим работникам.
Потому что надо быть выше этого, верно?
Мы решили отправить им список всего,
что я сделал для них,
когда и почему, что они предлагали,
как я выполнял требования,
и мы умудрились выбить из них ответ.
«Простите за задержку,
у нас плохо с бюджетом на 2022 год.
Поэтому мы вынуждены отказаться».
Что с Дэном? Над чем он работает?
Может, проект какой-то?
Нет, от Дэна вынужденно отказались.
Я сказал, может есть
какая-то возможность переубедить их,
может, провести еще одну конференцию,
поставить еще один билборд или страпон?
«Дело не в нашем переубеждении.
а в корпоративной смене целей,
поэтому ваш проект больше
не соответствует стратегии компании».
Чёрт. Вот и всё.
Дело не во мне, не в работе,
не в теории заговора,
а в бюрократии
и отсутствии уважения ко мне.
Может, будь я более драматичным
или убедительным,
всё было бы иначе?
И как ответить на смерть
и уничтожение мечты всей жизни?
Я понимаю, как это происходит.
И что весь смысл YTO и их задач
вот-вот претерпит изменения.
Мне жаль,
что всё случилось именно так,
что общение было не таким прямолинейным,
и была пара неприятных моментов,
но больше всего мне жаль время,
которое уже не вернуть.
Возможно, проект был
слишком амбициозным для ютуба,
а я наивно столько ради него трудился.
как в профессиональном,
так и в личном плане.
Но такова жизнь. Спасибо.
Дэн.
Боже, обожаю трагичные письма.
Господи.
Справлялся я только фантазиями о том,
как они кипят от злости.
Я не мог сорваться на них,
чтобы они посчитали себя правыми.
Я только надеялся,
что в каком-то смысле
им было правда стыдно
за всю эту ситуацию.
Может, если они хотя бы одну ночь
не смогут уснуть из-за этих мыслей,
то почувствуют, с чем я жил два года?
Но я никогда не узнаю.
Я впал в серьезную депрессию.
В настоящую депрессию на все 5 баллов
или наоборот, единица хуже?
А я ведь сам писал книгу о том,
как с этим справиться!
Я не видел смысла в пробуждении,
в мыслях о жизни, в попытках
что-то сделать или придумать.
Ради проекта
я рискнул своей репутацией,
и я опозорился.
Всё, что я пропустил мимо,
от чего я отказался,
время, потраченное мною
на ожидание ответа от них.
Я знаю,
что я привилегированный ублюдок,
и что я известный ютубер.
Так что я не напрашиваюсь на жалость.
По сравнению с чужими проблемами
я не заслужил ни капли сочувствия,
но вот, что со мной случилось.
Главный вопрос этой истории –
если вы чувствуете,
что ваша мечта вот-вот осуществится,
но ее медленно отбирают из ваших рук
и разбивают прямо на ваших глазах,
то что бы вы почувствовали?
Мне было плохо.
И это правда
невероятно травмирующий опыт.
У меня ушло несколько месяцев,
чтобы наконец собраться,
дождаться, когда осядет зола,
осмотреться и просто подумать о том,
что еще можно спасти.
Я думал, снять ли мне видео,
с главной целью мести?
Рассказать правду, показать пруфы,
начать драму и расквитаться с ними?
Или лучше вообще
это никак не упоминать?
Сохранить профессионализм,
говорить всем, что у меня всё хорошо,
а дальше будь, что будет?
У меня были смешанные чувства,
ведь мне до сих пор нравились те люди.
Я видел их интерес, как они работают,
и выходят на лучший результат
даже при непостоянных условиях.
Просто со мной и с этим проектом
всё пошло совершенно не по плану.
18 января 2022 года было объявлено,
что YouTube Originals закрывают насовсем.
«Наши вложения могут помочь
еще большему количеству криейторов,
если направить их в другое русло,
на YouTube Shorts, Black Voices
или Live Shopping –
и это далеко не всё».
Вот и всё. Все мои мечты о мести,
о которых я, возможно, думал,
тут же испарились.
Врага больше нет.
Все враги исчезли.
Вот так. А я дурак.
И видео мое никак не повлияет на ютуб,
уже слишком поздно.
Менять уже нечего.
Хорошо ли это?
Лучше ли, что проблема
решилась без меня?
Или это так и останется
незакрытым гештальтом?
Я не думаю, что это было специально,
но так получилось.
Так бывает.
Я чувствовал настоящее предательство,
и словно вся моя история на ютубе
внезапно превратилась в руины.
Может, мне уйти с ютуба с концами?
Забросить все планы на возвращение?
Очевидно, ответ – нет,
поэтому я сейчас и здесь, мать вашу.
А поэтому новый вопрос:
ПОЧЕМУ Я ЗДЕСЬ?
Оказывается, что несмотря ни на что,
я не могу себя перебороть.
Я обожаю эту сраную выгребную яму.
По сей день это, пожалуй,
лучшая платформа и лучший сайт,
ведь здесь все, кто только пожелает,
могут делать всё,
как захотят и когда захотят.
Руководство не решает твою судьбу,
редакторы не исправляют твою речь,
ты просто придерживаешься
правил площадки.
Здесь можно начать творческую карьеру,
и тут, в отличие других сайтов,
платят нормально,
и вы будете этим довольны.
Это единственный сайт, с которого
можно достучаться до кого угодно!
Здесь собираются сообщества,
создают свою культуру,
занимаются щитпостингом.
И как же этот хаос прекрасен...
Я люблю его.
Да, проблемы есть,
но я верю, что сообщество
в случае чего
сможет забросить говно в вентилятор.
Комментаторы,
продолжайте в том же духе,
и не на секунду не переживайте
что можете переборщить,
меняя сайт с видео с котами к лучшему.
А еще я верю работникам ютуба,
что в сложившихся условиях
они сделают абсолютный максимум.
Давайте честно, я никогда не стану
хорошим ютубером.
Если я начну постить каждый день,
то вам нужно собрать всех конспирологов,
чтобы понять,
как меня подменили на дипфейк.
Глупо было бы не пользоваться ютубом,
ведь на нем строилась моя история,
а посмотреть ее могут подписчики
из самых разных точек планеты,
которые увидели
оповещение об этом видео,
возникшее на телефоне,
как призрак прошлого,
пришедший по их душу.
Бу.
Я сделаю это.
Будет вам сраный контент,
и сделаю я его по-своему.
Я найду прекрасных и талантливых людей,
которые помогут мне всё снять,
смонтировать и решить сколько работать,
а когда лучше сделать перерыв.
Я буду говорить о чём захочу,
будь то злость из-за тупости мира,
слишком личные истории из жизни
или разговоры про ориентацию.
Мне не страшна демонетизация.
И я не буду вам угождать.
Вы ослепительны, умны,
и у вас отличный вкус.
Вы крутые, если смотрите это.
Вы это знаете, и я это знаю,
поэтому вы и великолепны.
Не волнуйтесь, у вас всё получается!
Искренне надеюсь, что у вас всё хорошо.
И пока алгоритм меня не прикончит,
я не получу последний страйк,
или мы не постареем
и не устанем еще сильнее,
я буду выкладывать видео,
ведь мне это нравится!
Я продолжу работу над проектами.
Сериал сниму с кем-то другим,
и продолжу терроризировать бумеров
на их платформах.
А знаете, что мне так хотелось сделать
последние три года?
Я наконец-то выйду из дома.
Хотите на меня посмотреть?
Хорошо, ведь в 2022 году
я приеду к вам.
Приеду в ваш город,
и мы охренеть
как хорошо проведем время.
Это угроза.
Все кто видел мои шоу подтвердят,
что вас ждет экстра-экстраваганза.
Поэтому если вы хотите посмотреть
на самоуничижительный стендап,
почувствовать себя частью чего-то,
немного загнаться
и посмеяться так,
словно наступил конец света,
а он точно скоро настанет...
То увидимся
Я вернулся.
Обещаю, что буду делать только то,
что приносит мне счастье,
и что важно для людей.
А если это принесет счастье и вам,
то это говно того стоило.
Так что да, вот почему я ушел с ютуба.
Подпишитесь.