WEBVTT

00:00:00.000 --> 00:00:04.000
ดังที่คริสได้บอกคุณไปแล้วนะครับ ผมศึกษาสมองมนุษย์

00:00:04.000 --> 00:00:06.000
การทำงานและโครงสร้างของสมองมนุษย์

00:00:06.000 --> 00:00:10.000
และผมอยากให้คุณลองคิดสักครู่ว่ามันเกี่ยวกับอะไร

00:00:10.000 --> 00:00:14.000
นี่คือก้อนเยลลี่ ก้อนเยลลี่ที่มีมวล 3 ปอนด์

00:00:14.000 --> 00:00:17.000
คุณสามารถประคองมันไว้ในมือได้

00:00:17.000 --> 00:00:21.000
และมันสามารถคิดไตร่ตรองถึง
ความกว้างใหญ่ของห้วงอวกาศ

00:00:21.000 --> 00:00:23.000
มันคิดไตร่ตรองถึงความหมายของความเป็นอนันต์

00:00:23.000 --> 00:00:28.000
และมันไตร่ตรองถึงตัวของมันเอง
ที่กำลังไต่ตรองความหมายของอนันต์อยู่

00:00:28.000 --> 00:00:33.000
และคุณสมบัติการคิดวนซ้ำแบบนี้
ที่เราเรียกมันว่าความตระหนักรู้ตน

00:00:33.000 --> 00:00:37.000
ที่ผมคิดว่ามันคือเป้าหมายสูงสุดของประสาทวิทยา

00:00:37.000 --> 00:00:39.000
และหวังว่า วันหนึ่งเราจะเข้าใจกลไกของมัน

NOTE Paragraph

00:00:40.000 --> 00:00:43.000
เอาล่ะ แล้วเราจะศึกษาอวัยวะลึกลึบนี้ได้อย่างไร ?

00:00:43.000 --> 00:00:47.000
ผมหมายถึง คุณมีถึงหนึ่งแสนล้านเซลล์ประสาท

00:00:47.000 --> 00:00:50.000
เส้นใยเล็กๆของโพรโทพลาสซึมที่มีปฏิสัมพันธ์ต่อกัน

00:00:50.000 --> 00:00:54.000
และจากกิจกรรมเหล่านี้
ก่อให้เกิดความสามารถมากมาย

00:00:54.000 --> 00:00:57.000
ที่เราเรียกว่าธรรมชาติของมนุษย์
และสติสัมปชัญญะของมนุษย์

00:00:57.000 --> 00:00:58.000
มันเกิดขึ้นได้อย่างไร ?

00:00:58.000 --> 00:01:01.000
มันมีหลายวิธีที่จะใช้เพื่อศึกษา
การทำงานของสมองมนุษย์

00:01:01.000 --> 00:01:04.000
วิธีหนึ่ง ซึ่งเราใช้เป็นหลักเลยก็คือ

00:01:04.000 --> 00:01:09.000
การศึกษาผู้ป่วยที่ได้รับบาดเจ็บ
ในบริเวณเล็กๆ ของสมอง

00:01:09.000 --> 00:01:11.000
หรือเกิดการเปลี่ยนแปลงทางพันธุกรรม
ในบริเวณเล็กๆ ของสมอง

00:01:11.000 --> 00:01:15.000
สิ่งที่เกิดขึ้นไม่ใช่การถดถอยในทุกๆ ด้าน

00:01:15.000 --> 00:01:17.000
ในความสามารถของสมอง

00:01:17.000 --> 00:01:20.000
เหมือนกับกระบวนการรับรู้โดยรวมแย่ลง

00:01:20.000 --> 00:01:23.000
แต่สิ่งที่คุณพบ คือการสูญเสียการทำงาน
แบบเฉพาะเจาะจงมากๆ

00:01:23.000 --> 00:01:25.000
ในขณะที่การทำงานด้านอื่นๆ ยังคงปกติดีอยู่

00:01:25.000 --> 00:01:27.000
และนี่ช่วยให้ความั่นใจแก่คุณในการยืนยัน

00:01:27.000 --> 00:01:31.000
ว่าส่วนนั้นของสมองเกี่ยวข้อง
ในกระบวนการทำงานของหน้าที่นั้น

00:01:31.000 --> 00:01:33.000
คุณจึงสามารถเชื่อมโยงหน้าที่เข้ากับโครงสร้าง

00:01:33.000 --> 00:01:36.000
และหาว่าวงจรการทำงานของสมองนั้นทำงานอย่างไร

00:01:36.000 --> 00:01:38.000
เพื่อก่อให้เกิดหน้าที่เฉพาะอันนั้น

00:01:38.000 --> 00:01:40.000
ดังนั้น นี่จึงเป็นสิ่งที่เราพยายามทำ

NOTE Paragraph

00:01:40.000 --> 00:01:43.000
ให้ผมแสดงให้ดูถึง 3 ตัวอย่างที่โดดเด่น

00:01:43.000 --> 00:01:47.000
อันที่จริง ผมจะกล่าวถึง 3 ตัวอย่าง 
ตัวอย่างละ 6 นาที ในการบรรยายครั้งนี้

00:01:47.000 --> 00:01:51.000
ตัวอย่างแรก เป็นโรคแปลกประหลาด 
ชื่อ กลุ่มอาการ คัพกราส์ (Capgras syndrome)

00:01:51.000 --> 00:01:53.000
ถ้าคุณดูที่สไลด์แรก

00:01:53.000 --> 00:01:58.000
นั่นคือสมองกลีบขมับ กลีบหน้า กลีบข้าง

00:01:58.000 --> 00:02:00.000
กลีบเหล่านั้นประกอบกันเป็นสมอง

00:02:00.000 --> 00:02:04.000
และที่ซ่อนตัวอยู่ใต้ผิวของสมองกลีบขมับ

00:02:04.000 --> 00:02:06.000
ที่คุณมองมันไม่เห็นจากมุมนี้

00:02:06.000 --> 00:02:08.000
มันจะมีโครงสร้างเล็กๆ
ที่เรียกว่า ฟิวซิฟอร์มไจรัส (fusiform gyrus)

00:02:08.000 --> 00:02:11.000
และมันถูกเรียกว่าสมองส่วนที่ใช้จดจำใบหน้า

00:02:11.000 --> 00:02:14.000
เนื่องจากถ้ามันเสียหาย
คุณจะไม่สามารถจำใบหน้าผู้คนได้

00:02:14.000 --> 00:02:16.000
คุณยังคงจำพวกเขาได้จากน้ำเสียง

00:02:16.000 --> 00:02:18.000
และพูดว่า "อ้อใช่ นั่นโจ"

00:02:18.000 --> 00:02:21.000
แต่คุณไม่สามารถมองใบหน้าพวกเขา
แล้วจำได้ว่าเป็นใคร

00:02:21.000 --> 00:02:23.000
คุณจะไม่สามารถแม้แต่จะจำตัวเองในกระจกได้

00:02:23.000 --> 00:02:26.000
ผมหมายถึง คุณคงรู้ได้เพราะถ้าคุณกระพริบตา
เงาสะท้อนคุณก็กระพริบด้วย

00:02:26.000 --> 00:02:28.000
และคุณก็รู้ว่ามันเป็นกระจก

00:02:28.000 --> 00:02:31.000
แต่คุณจะจำไม่ได้ว่าคนในกระจกเป็นตัวคุณเอง

NOTE Paragraph

00:02:31.000 --> 00:02:35.000
โอเค ตอนนี้โรคนี้เป็นที่รู้จักกันดี 
ว่ามีสาเหตุมาจากฟิวซิฟอร์มไจรัสถูกทำลาย

00:02:35.000 --> 00:02:38.000
แต่มันยังมีกลุ่มอาการหายากอีกแบบหนึ่ง 
ที่จริงแล้วพบยากมาก

00:02:38.000 --> 00:02:42.000
มีแพทย์น้อยคนที่เคยได้ยินชื่อมัน 
แม้แต่นักประสาทวิทยาเองก็ไม่เคยได้ยิน

00:02:42.000 --> 00:02:44.000
มันถูกเรียกว่า อาการประสาทหลอนคัพกราส์

00:02:44.000 --> 00:02:47.000
นั่นคือ คนไข้ผู้ซึ่งในแง่อื่นๆแล้วปกติดีทุกอย่าง

00:02:47.000 --> 00:02:50.000
ได้รับบาดเจ็บที่ศรีษะ ฟื้นจากโคม่า

00:02:50.000 --> 00:02:53.000
เป็นปกติดีทุกอย่าง
ยกเว้นตอนทีเขาเจอแม่ของเขา

00:02:53.000 --> 00:02:56.000
และพูดว่า "ผู้หญิงคนนี้เหมือนแม่ของฉันเปี๊ยบ

00:02:56.000 --> 00:02:58.000
แต่เธอเป็นตัวปลอม

00:02:58.000 --> 00:03:00.000
เธอเป็นผู้หญิงคนอื่นที่แสร้งทำเป็นแม่ของฉัน"

00:03:00.000 --> 00:03:02.000
ทีนี้ ทำไมสิ่งนี้จึงเกิดขึ้น ?

00:03:02.000 --> 00:03:05.000
ทำไมบางคน 
--และคนคนนี้ก็เป็นผู้มีสัมปชัญญะครบถ้วน

00:03:05.000 --> 00:03:07.000
และฉลาดในแง่อื่นๆ ทั้งหมด
แต่เมื่อเขาเห็นแม่ของเขา

00:03:07.000 --> 00:03:10.000
อาการประสาทหลอนก็จะเริ่มขึ้น
และบอกว่านั่นไม่ใช่แม่ของเขา

NOTE Paragraph

00:03:10.000 --> 00:03:12.000
คำอธิบายทั่วไปของเรื่องนี้

00:03:12.000 --> 00:03:14.000
ซึ่งคุณจะหาได้ในหนังสือจิตวิทยาทุกเล่ม

00:03:14.000 --> 00:03:18.000
คือมุมมองแบบฟรอยด์ นั่นคือ นายหมอนี่

00:03:18.000 --> 00:03:20.000
อ้อ และคำอธิบายนี้ก็ใช้กับผู้หญิงได้ด้วยนะครับ

00:03:20.000 --> 00:03:22.000
แต่ผมแค่ยกตัวอย่างว่าเป็นผู้ชาย

00:03:22.000 --> 00:03:25.000
เมื่อคุณเป็นเด็กน้อย เป็นทารก

00:03:25.000 --> 00:03:27.000
คุณมีความรู้สึกดึงดูดทางเพศต่อแม่ของคุณ

00:03:27.000 --> 00:03:29.000
นี่มีชื่อเรียกว่า ปมเอดิเพิส 
(Oedipus complex) ของฟรอยด์

00:03:29.000 --> 00:03:31.000
ผมไม่ได้บอกว่าผมเชื่อนะครับ

00:03:31.000 --> 00:03:33.000
แต่นี่คือมุมมองแบบมาตรฐานในแบบของฟรอยด์

00:03:33.000 --> 00:03:36.000
และเมื่อคุณโตขึ้น สมองชั้นนอกพัฒนาขึ้น

00:03:36.000 --> 00:03:40.000
และยับยั้งความปราถนาทางเพศ
ต่อแม่ของคุณที่ซ่อนอยู่

00:03:40.000 --> 00:03:44.000
ขอบคุณพระเจ้า ไม่อย่างนั้น
คุณคงเกิดอารมณ์ทางเพศเมื่อเห็น
แม่ของตัวเองกันหมดแน่ๆ

00:03:44.000 --> 00:03:46.000
และสิ่งที่เกิดขึ้นก็คือ

00:03:46.000 --> 00:03:48.000
การบาดเจ็บที่ศรีษะ ทำลายสมองชั้นนอก

00:03:48.000 --> 00:03:52.000
เปิดโอกาสให้ความปรารถนาทางเพศ
ที่ซ่อนเร้นอยู่ถูกปลดปล่อย

00:03:52.000 --> 00:03:55.000
ปะทุขึ้นสู่ภายนอก อย่างทันทีทันใดโดยอธิบายไม่ได้

00:03:55.000 --> 00:03:58.000
และคุณรู้สึกถูกกระตุ้นทางเพศโดยแม่ของคุณ

00:03:58.000 --> 00:04:00.000
และคุณจะคิดว่า "พระเจ้า ถ้านี่เป็นแม่ของฉัน

00:04:00.000 --> 00:04:02.000
ทำไมฉันถึงมีอารมณ์ทางเพศได้หล่ะ?

00:04:02.000 --> 00:04:04.000
เธอต้องเป็นผู้หญิงคนอื่น เธอต้องเป็นตัวปลอม"

00:04:04.000 --> 00:04:08.000
มันเป็นการตีความแบบเดียวที่สมเหตุผล
กับการบาดเจ็บของสมอง

NOTE Paragraph

00:04:08.000 --> 00:04:11.000
มันไม่เคยฟังดูสมเหตุผลเลยสำหรับผม 
ข้อโต้แย้งนี้

00:04:11.000 --> 00:04:14.000
เข้าใจคิดจริงๆ เช่นเดียวกับข้อโต้แย้งอื่นๆของฟรอยด์

00:04:14.000 --> 00:04:16.000
(เสียงหัวเราะ)

00:04:16.000 --> 00:04:21.000
แต่มันไม่ค่อยมีเหตุผล 
เพราะผมเคยเห็นอาการหลอนแบบเดียวกัน

00:04:21.000 --> 00:04:23.000
คนไข้คนหนึ่ง มีอาการหลอนแบบเดียวกัน 
กับหมาพุดเดิ้ลของเขา

00:04:23.000 --> 00:04:24.000
(เสียงหัวเราะ)

00:04:24.000 --> 00:04:29.000
เขาบอกว่า "หมอ, นี่มันไม่ใช่ฟิฟี่ มันดูเหมือนฟิฟี่เป๊ะ

00:04:29.000 --> 00:04:31.000
แต่นี่มันเป็นหมาตัวอื่น"

00:04:31.000 --> 00:04:33.000
ทีนี้ลองเอาคำอธิบายแบบฟรอยด์มาใช้สิครับ

00:04:33.000 --> 00:04:34.000
(เสียงหัวเราะ)

00:04:34.000 --> 00:04:38.000
คุณจะเริ่มพูดเรื่องความปรารถนาจะสมสู่กับสัตว์
ที่ซ้อนเร้นอยู่ในมนุษย์ทุกคน

00:04:38.000 --> 00:04:41.000
หรืออะไรแบบนั้น ซึ่งแน่นอน มันเหลวไหลสิ้นดี

NOTE Paragraph

00:04:41.000 --> 00:04:43.000
ทีนี้ แล้วมันเกิดอะไรขึ้น ?

00:04:43.000 --> 00:04:45.000
เพื่อที่จะอธิบายความผิดปกติอันน่าฉงนนี้

00:04:45.000 --> 00:04:49.000
เราศึกษาถึงโครงสร้างและการทำงาน
ของเส้นทางสื่อประสาททางสายตาในสมองที่ปกติ

00:04:49.000 --> 00:04:52.000
ปกติแล้ว สัญญาณภาพเข้ามาสู่ลูกตา

00:04:52.000 --> 00:04:54.000
และส่งไปยังส่วนประมวลภาพในสมอง

00:04:54.000 --> 00:04:57.000
อันที่จริงแล้ว มีพื้นที่ 30 ส่วนในสมอง
ที่เกี่ยวข้องกับเรื่องภาพ

00:04:57.000 --> 00:05:00.000
หลังจากประมวลผลเสร็จ
ข้อความจะถูกส่งไปยังโครงสร้างเล็กๆ

00:05:00.000 --> 00:05:05.000
ที่ชื่อฟิวซิฟอร์มไจรัส ที่ซึ่งคุณรับรู้ใบหน้า

00:05:05.000 --> 00:05:07.000
มันมีเซลล์ประสาทที่ไวต่อภาพใบหน้า

00:05:07.000 --> 00:05:10.000
คุณสามารถเรียกมันได้ว่า
เป็นสมองส่วนจดจำใบหน้า

00:05:10.000 --> 00:05:12.000
ผมพูดถึงไปแล้วก่อนหน้านี้

00:05:12.000 --> 00:05:16.000
ทีนี้ เมื่อบริเวณนั้นเสียหาย
คุณจะเสียความสามารถในการจดจำใบหน้า

NOTE Paragraph

00:05:16.000 --> 00:05:19.000
แต่จากบริเวณนั้น ข้อความถูกส่งต่อไปยัง

00:05:19.000 --> 00:05:22.000
โครงสร้างที่เรียกว่า อมิกดาลา (amygdala) ในสมองชั้นใน

00:05:22.000 --> 00:05:24.000
ส่วนความรู้สึกในสมอง

00:05:24.000 --> 00:05:26.000
และโครงสร้างนั้น ที่เรียกว่า อมิกดาลา

00:05:26.000 --> 00:05:28.000
จะวัดปริมาณความรู้สึกของสิ่งที่คุณมองเห็น

00:05:28.000 --> 00:05:32.000
มันคือเหยื่อ มันคือผู้ล่า มันคือเพศตรงข้าม

00:05:32.000 --> 00:05:34.000
หรือมันคือสิ่งทั่วๆไปเช่นเศษผ้า

00:05:34.000 --> 00:05:38.000
เศษชอล์ก หรือ ผมไม่อยากจะชี้ไปตรงนั้น แต่

00:05:38.000 --> 00:05:40.000
หรือรองเท้า หรืออะไรก็ตาม

00:05:40.000 --> 00:05:42.000
ที่ซึ่งคุณสามารถละเลยได้

00:05:42.000 --> 00:05:45.000
ดังนั้น ถ้าอามิกดาลาถูกกระตุ้น
นั่นหมายถึงบางอย่างที่สำคัญ

00:05:45.000 --> 00:05:48.000
ข้อความจะถูกส่งต่อไปยังระบบประสาทอัตโนมัติ

00:05:48.000 --> 00:05:50.000
หัวใจคุณจะเต้นเร็วขึ้น

00:05:50.000 --> 00:05:53.000
คุณเริ่มเหงื่อออก 
เพื่อเตรียมจะระบายความร้อน

00:05:53.000 --> 00:05:55.000
ที่คุณจะสร้างจากการออกแรงของกล้ามเนื้อ

00:05:55.000 --> 00:05:59.000
และนั่นถือเป็นโชคดี เพราะเราสามารถ
วางขั้วไฟฟ้าสองอันไว้ในมือคุณ

00:05:59.000 --> 00:06:03.000
แล้ววัดการเปลี่ยนแปลงความต้านทานไฟฟ้า
ของผิวหนังซึ่งเกิดจากเหงื่อ

00:06:03.000 --> 00:06:05.000
ดังนั้นผมจึงสามารถวัดได้ว่า เมื่อคุณมองบางสิ่ง

00:06:05.000 --> 00:06:09.000
คุณตื่นเต้น หรือรู้สึกถูกกระตุ้นหรือเปล่า

00:06:09.000 --> 00:06:11.000
และผมจะบอกในอีกสักครู่

NOTE Paragraph

00:06:11.000 --> 00:06:15.000
แนวคิดของผมคือ เมื่อนายคนนี้มองวัตถุสักชิ้น

00:06:15.000 --> 00:06:19.000
หรือมองวัตถุอะไรก็ตาม
มันจะถูกส่งไปยังส่วนประมวลภาพ

00:06:19.000 --> 00:06:22.000
มันจะถูกประมวลโดยฟิวซิฟอร์มไจรัส

00:06:22.000 --> 00:06:25.000
และคุณก็รู้ว่ามันเป็นต้นถั่ว หรือโต๊ะ

00:06:25.000 --> 00:06:27.000
หรือแม่ของคุณ โอเคไหมครับ

00:06:27.000 --> 00:06:30.000
และจากนั้นข้อความก็ถูกส่งต่อไปยังอมิกดาลา

00:06:30.000 --> 00:06:32.000
และไปต่อยังระบบประสาทอัตโนมัติ

00:06:32.000 --> 00:06:37.000
แต่บางที ในกรณีของนายคนนี้ เส้นทางเชื่อมต่อ
ระหว่างอมิกดาลากับสมองชั้นใน

00:06:37.000 --> 00:06:40.000
ซึ่งเป็นส่วนควบคุมอารมณ์ของสมอง
ถูกตัดขาดโดยอุบัติเหตุ

00:06:40.000 --> 00:06:42.000
ดังนั้น เนื่องจากฟิวซิฟอร์มยังอยู่ดี

00:06:42.000 --> 00:06:45.000
นายคนนี้จึงยังจำแม่ของเขาได้

00:06:45.000 --> 00:06:47.000
และบอกว่า "อ้อใช่ นี่คือดูเหมือนแม่ของฉัน"

00:06:47.000 --> 00:06:50.000
แต่เนื่องจากเส้นทางสู่ศูนย์ควบคุมอารมณ์ถูกตัดขาด

00:06:50.000 --> 00:06:54.000
เขาจึงคิดว่า "แต่ถ้านี่คือแม่ของฉัน 
ทำไมฉันถึงไม่รู้สึกถึงความอบอุ่นเลย"

00:06:54.000 --> 00:06:56.000
หรือความรู้สึกสยอง ก็แล้วแต่กรณีนะครับ

00:06:56.000 --> 00:06:57.000
(เสียงหัวเราะ)

00:06:57.000 --> 00:07:03.000
ดังนั้นเขาจึงคิดว่า "แล้วฉันจะอธิบายความรู้สึก
ไร้อารมณ์นี้ได้อย่างไร"

00:07:03.000 --> 00:07:05.000
นี่ต้องไม่ใช่แม่ของฉันแน่ๆ

00:07:05.000 --> 00:07:07.000
ต้องเป็นหญิงแปลกหน้าสักคน
ปลอมตัวมาเป็นแม่ของฉัน"

NOTE Paragraph

00:07:07.000 --> 00:07:09.000
เราทดสอบได้อย่างไร ?

00:07:09.000 --> 00:07:11.000
ที่คุณต้องทำคือ ถ้าคุณให้ใครสักคนในที่นี้
ให้เขานั่งหน้าจอ

00:07:11.000 --> 00:07:14.000
และวัดความต้านทานไฟฟ้าของผิวหนัง

00:07:14.000 --> 00:07:16.000
และแสดงภาพต่างๆ บนจอ

00:07:16.000 --> 00:07:19.000
ผมสามารถวัดว่าคุณเหงื่อออก
มากน้อยแค่ไหนเมื่อคุณมองเห็นวัตถุ

00:07:19.000 --> 00:07:22.000
เช่น โต๊ะ หรือร่ม แน่นอนว่าคุณจะไม่เหงื่อออก

00:07:22.000 --> 00:07:27.000
แต่ถ้าผมโชว์ภาพเสือ สิงโต หรือภาพวาบหวิว 
คุณจะเริ่มมีเหงื่อ

00:07:27.000 --> 00:07:30.000
และเชื่อหรือไม่ว่า ถ้าผมแสดงภาพแม่ของคุณ

00:07:30.000 --> 00:07:32.000
ผมหมายถึงในคนปกตินะครับ 
คุณจะเริ่มเหงื่อออก

00:07:32.000 --> 00:07:34.000
ไม่จำเป็นจะต้องเป็นเฉพาะกับคนยิวเท่านั้นนะครับ

00:07:34.000 --> 00:07:36.000
(เสียงหัวเราะ)

NOTE Paragraph

00:07:36.000 --> 00:07:40.000
ทีนี้จะเกิดอะไรขึ้นถ้าคุณเอาภาพเหล่านี้
แสดงให้ผู้ป่วยรายนี้ดู?

00:07:40.000 --> 00:07:44.000
คุณแสดงให้ผู้ป่วยรายนี้เห็นภาพต่างๆ บนจอ

00:07:44.000 --> 00:07:46.000
และวัดความต้านทานไฟฟ้าบนผิวหนัง

00:07:46.000 --> 00:07:51.000
โต๊ะ เก้าอี้ เศษผ้า ไม่มีอะไรเกิดขึ้น
เช่นเดียวกับในคนปกติ

00:07:51.000 --> 00:07:53.000
แต่เมื่อคุณแสดงให้เขาเห็นภาพของแม่เขา

00:07:53.000 --> 00:07:55.000
ความต้านทานไฟฟ้าที่ผิวเขาก็ยังไม่มีการตอบสนอง

00:07:55.000 --> 00:07:57.000
ไม่มีการตอบสนองด้านอารมณ์ต่อแม่ของเขาเลย

00:07:57.000 --> 00:08:02.000
เพราะเส้นทางเชื่อต่อจากส่วนรับภาพ 
ไปถึงส่วนควบคุมอารมณ์นั้นถูกตัดขาด

00:08:02.000 --> 00:08:05.000
สายตาของเขายังปกติ เนื่องจากส่วนรับภาพยังปกติ

00:08:05.000 --> 00:08:08.000
อารมณ์ของเขาก็เป็นปกติ เขายังหัวเราะ 
ร้องไห้ และแสดงอารมณ์อื่นๆ ได้อยู่

00:08:08.000 --> 00:08:11.000
แต่เส้นทางเชื่อมระหว่างภาพ
และอารมณ์นั้นถูกตัด

00:08:11.000 --> 00:08:14.000
และดังนั้นเขาจึงเกิดประสาทหลอน
ว่าแม่ของเขานั้นคือตัวปลอม

00:08:14.000 --> 00:08:17.000
นี่คือตัวอย่างของสิ่งที่เราทำ

00:08:17.000 --> 00:08:21.000
คือเอากรณีของคนไข้ที่มีอาการทางจิต
ที่แปลกประหลาด ราวกับไม่มีคำอธิบาย

00:08:21.000 --> 00:08:23.000
และบอกว่ามุมมองแบบฟรอยด์นั้นผิด

00:08:23.000 --> 00:08:27.000
และจริงๆแล้ว คุณสามารถหาเหตุผล
อธิบายได้อย่างแม่นยำ

00:08:27.000 --> 00:08:29.000
โดยใช้ความรู้ด้านกายวิภาคของสมอง

NOTE Paragraph

00:08:29.000 --> 00:08:31.000
อ้อ อีกอย่างหนึ่ง ถ้าผู้ป่วยรายนี้กลับไป

00:08:31.000 --> 00:08:36.000
และแม่ของเขาโทรหาจากห้องข้างๆ

00:08:36.000 --> 00:08:40.000
และเขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นพูด เขาจะพูดว่า "โอ้ แม่ครับ แม่เป็นยังไงบ้าง แม่อยู่ไหน"

00:08:40.000 --> 00:08:42.000
ไม่มีอาการหลอนผ่านทางโทรศัพท์

00:08:42.000 --> 00:08:44.000
จากนั้นถ้าเธอเข้ามาหาเขาอีกชั่วโมงให้หลัง
เขาจะพูดว่า "คุณเป็นใคร

00:08:44.000 --> 00:08:46.000
คุณดูเหมือแม่ผมเลย"

00:08:46.000 --> 00:08:48.000
เหตุผลก็คือมันมีเส้นทางสื่อประสาทอีกเส้นทางหนึ่ง

00:08:48.000 --> 00:08:52.000
จากส่วนรับเสียงไปยังส่วนอารมณ์

00:08:52.000 --> 00:08:54.000
และเส้นทางนั้นไม่ได้ถูกตัดขาดโดยอุบัติเหตุ

00:08:54.000 --> 00:08:59.000
ดังนั้น นี่จึงอธิบายว่าทำไม
เขาจึงจำแม่ของเขาได้ทางโทรศัพท์

00:08:59.000 --> 00:09:02.000
และเมื่อเขาเห็นเธอตัวเป็นๆ
เขาจึงบอกว่านี่คือตัวปลอม

NOTE Paragraph

00:09:02.000 --> 00:09:06.000
แล้ววงจรที่ซับซ้อนนี้
ถูกสร้างขึ้นอย่างไรในสมองเรา?

00:09:06.000 --> 00:09:09.000
เป็นเรื่องธรรมชาติ พันธุกรรม หรือการเลี้ยงดู?

00:09:09.000 --> 00:09:11.000
และวิธีที่เราแก้ปัญหานี้

00:09:11.000 --> 00:09:15.000
โดยการศึกษาโรคประหลาดอีกโรค 
ชื่อ แขนขาลวง (phantom limb)

00:09:15.000 --> 00:09:17.000
และทุกคนรู้ว่าแขนขาลวงคืออะไร

00:09:17.000 --> 00:09:20.000
เมื่อ แขนถูกตัด หรือขาถูกตัดเพราะเนื้อเน่า

00:09:20.000 --> 00:09:22.000
หรือคุณเสียมันไปในสงคราม ตัวอย่างเช่นในสงครามอิรัก

00:09:22.000 --> 00:09:24.000
ซึ่งตอนนี้กำลังเป็นปัญหาหนัก

00:09:24.000 --> 00:09:28.000
คุณยังคงรู้สึกได้ชัดเจนว่าแขนขานั้นยังอยู่
แม้ว่ามันจะหายไปแล้ว

00:09:28.000 --> 00:09:31.000
และมันเรียนกว่า แขนลวง หรือ ขาลวง

00:09:31.000 --> 00:09:33.000
อันที่จริง คุณเกิดอาการ "ลวง" 
ได้กับทุกส่วนของร่างกาย

00:09:33.000 --> 00:09:36.000
เชื่อหรือไม่ แม้แต่กับอวัยวะภายใน

00:09:36.000 --> 00:09:40.000
ผมเคยมีคนป่วยที่ผ่าตัดมดลูกออกไปแล้ว

00:09:40.000 --> 00:09:45.000
ซึ่งมีอาการ มดลูกลวง รวมถึง 
ปวดท้องประจำเดือนลวงด้วย

00:09:45.000 --> 00:09:47.000
ในช่วงเวลาที่เหมาะสมของเดือน

00:09:47.000 --> 00:09:49.000
อันที่จริง มีนักเรียนคนหนึ่งถามผมเมื่อวันก่อนว่า

00:09:49.000 --> 00:09:51.000
"แล้วเธอมีอาการ วัยทองลวง (PMS) ด้วยไหม ?"

00:09:51.000 --> 00:09:52.000
(เสียงหัวเราะ)

00:09:52.000 --> 00:09:56.000
เป็นอีกหัวข้อที่พร้อมสำหรับการค้นคว้าทางวิทยาศาสตร์ 
แต่เราไม่ได้ศึกษาในแนวทางนั้นนะครับ

NOTE Paragraph

00:09:56.000 --> 00:09:59.000
ทีนี้ อีกคำถามหนึ่งก็คือ

00:09:59.000 --> 00:10:02.000
คุณจะเรียนรู้อะไรได้บ้างเกี่ยวกับแขนขาลวง
โดยใช้การทดลอง

00:10:02.000 --> 00:10:04.000
สิ่งหนึ่งที่เราพบคือ

00:10:04.000 --> 00:10:06.000
เกือบครึ่งหนึ่งของคนไข้ที่มีอาการแขนขาลวง

00:10:06.000 --> 00:10:08.000
อ้างว่าพวกเขาสามารถเคลื่อนไหวแขนขาลวงนั้นได้

00:10:08.000 --> 00:10:10.000
เขาใช้มันตบไหล่พี่ชายของเขาได้

00:10:10.000 --> 00:10:12.000
เขาใช้มันรับโทรศัพท์เมื่อมันดัง หรือใช้มันโบกมือลา

00:10:12.000 --> 00:10:15.000
มันให้ความรู้สึกเหมือนจริงมาก

00:10:15.000 --> 00:10:17.000
คนไข้ไม่ได้ประสาทหลอน

00:10:17.000 --> 00:10:19.000
เขารู้อยู่แก่ใจว่าแขนเขาไม่มีแล้ว

00:10:19.000 --> 00:10:22.000
แต่มันเป็นความรู้สึกที่ชัดเจนสำหรับคนไข้

00:10:22.000 --> 00:10:25.000
อย่างไรก็ตาม อีกครึ่งหนึ่งของคนไข้ไม่มีอาการเหล่านี้

00:10:25.000 --> 00:10:29.000
อาการแขนขาลวง แต่เขาจะพูดว่า 
"แต่หมอ แขนขาลวงของผมเป็นอัมพาต"

00:10:29.000 --> 00:10:32.000
มันอยู่นิ่งในลักษณะกำแน่นและเจ็บปวดเกินบรรยาย

00:10:32.000 --> 00:10:35.000
ถ้าผมสามารถขยับมันได้ 
บางทีคามเจ็บปวดอาจบรรเทาลง"

NOTE Paragraph

00:10:35.000 --> 00:10:38.000
ทีนี้ ทำไมแขนขาลวงจึงเป็นอัมพาตได้

00:10:38.000 --> 00:10:40.000
ฟังดูเหมือนเป็นเรื่องที่ขัดแย้งกัน

00:10:40.000 --> 00:10:43.000
แต่เมื่อเราดูที่ประวัติคนไข้ เราพบว่า

00:10:43.000 --> 00:10:45.000
คนเหล่านี้ที่มีอาการแขนขาลวงอัมพาตนั้น

00:10:45.000 --> 00:10:49.000
มีแขนจริงที่เป็นอัมพาต
เพราะการบาดเจ็บทางเส้นประสาท

00:10:49.000 --> 00:10:52.000
เส้นประสาทจริงๆซึ่งเชื่อมไปยังแขนถูกตัดขาด

00:10:52.000 --> 00:10:54.000
ถูกตัดโดยอุบัติเหตุทางจักรยานยนต์เป็นต้น

00:10:54.000 --> 00:10:57.000
ดังนั้นคนไข้ยังมีแขนซึ่งเจ็บปวด

00:10:57.000 --> 00:11:01.000
อยู่ในที่ห้อยแขนเป็นเวลา 2-3 เดือน 
หรือเป็นปี แล้วจากนั้น

00:11:01.000 --> 00:11:04.000
ด้วยความพยายามจะช่วยกำจัดความเจ็บปวดที่แขน 
อันเกิดจากความเข้าใจผิดๆ

00:11:04.000 --> 00:11:06.000
ศัลยแพทย์จึงตัดแขนข้างนั้น

00:11:06.000 --> 00:11:10.000
และจากนั้นคุณก็จะได้แขนลวง
ที่ยังคงความเจ็บปวดอยู่

00:11:10.000 --> 00:11:12.000
และนี่เป็นกรณีป่วยที่รุนแรง

00:11:12.000 --> 00:11:14.000
ผู้ป่วยบางคนเป็นโรคซึมเศร้า

00:11:14.000 --> 00:11:16.000
บางคนคิดฆ่าตัวตาย

NOTE Paragraph

00:11:16.000 --> 00:11:18.000
แล้วคุณจะรักษาอาการเหล่านี้ได้อย่างไร

00:11:18.000 --> 00:11:20.000
ทำไมคุณจึงเกิดอาการแขนลวงอัมพาต

00:11:20.000 --> 00:11:24.000
เมื่อผมศึกษาประวัติคนไข้เหล่านี้ 
ผมพบว่าพวกเขาล้วนมีแขนจริง

00:11:24.000 --> 00:11:27.000
และเส้นประสาทที่เชื่อมต่อแขนนั้นถูกตัดขาด

00:11:27.000 --> 00:11:30.000
และแขนจริงก็กลายเป็นอัมพาต

00:11:30.000 --> 00:11:34.000
และห้อยอยู่ในที่แขวนหลายเดือนก่อนถูกตัด

00:11:34.000 --> 00:11:40.000
และความเจ็บปวดนี้ถูกส่งถ่ายไปยังแขนลวง

NOTE Paragraph

00:11:40.000 --> 00:11:42.000
ทำไมสิ่งนี้จึงเกิดขึ้น

00:11:42.000 --> 00:11:44.000
เมื่อแขนยังอยู่ แต่เป็นอัมพาต

00:11:44.000 --> 00:11:47.000
สมองจะส่งคำสั่งไปยังแขน 
สมองส่วนหน้าจะสั่งว่า "ขยับ"

00:11:47.000 --> 00:11:49.000
และได้รับการป้อนกลับทางสายตาบอกว่า "ไม่"

00:11:49.000 --> 00:11:53.000
ขยับ ไม่ ขยับ ไม่ ขยับ ไม่

00:11:53.000 --> 00:11:56.000
และนี่ถูกบันทึกฝังลงในวงจรของสมอง

00:11:56.000 --> 00:11:59.000
และเราเรียกสิ่งนี้ว่า
ความเป็นอัมพาตจากการเรียนรู้

00:11:59.000 --> 00:12:03.000
สมองเรียนรู้ ตามการเรียนรู้แบบเฮ็บเบี้ยน (Hebbian)

00:12:03.000 --> 00:12:06.000
ว่าเพียงแค่ส่งคำสั่งไปขยับแขน

00:12:06.000 --> 00:12:08.000
จะสร้างความรู้สึกของแขนที่เป็นอัมพาต

00:12:08.000 --> 00:12:10.000
ดังนั้น เมื่อคุณตัดแขนออก

00:12:10.000 --> 00:12:14.000
ความเป็นอัมพาตจากการเรียนรู้นี้
จึงถ่ายทอดไปยังภาพพจน์ของร่างกาย

00:12:14.000 --> 00:12:17.000
และไปยังแขนลวง โอเคไหมครับ

NOTE Paragraph

00:12:17.000 --> 00:12:19.000
แล้วคุณจะช่วยคนไข้เหล่านี้อย่างไร ?

00:12:19.000 --> 00:12:21.000
คุณจะทำให้อัมพาตจากการเรียนรู้นั้นถูกลืมได้

00:12:21.000 --> 00:12:25.000
เพื่อที่คุณจะได้ช่วยเขาบรรเทาจากอาการ
มือกำแน่นอันเจ็บปวด

00:12:25.000 --> 00:12:27.000
ของแขนลวงได้

00:12:27.000 --> 00:12:32.000
ดังนั้นเราจึงคิดว่า ถ้าตอนนี้คุณส่งคำสั่งไปยังแขนลวง

00:12:32.000 --> 00:12:36.000
แล้วให้เขาเห็นการป้อนกลับทางสายตาว่า
แขนนั้นมันทำตามคำสั่ง

00:12:36.000 --> 00:12:39.000
บางทีคุณอาจจะช่วยบรรเทา
ความเจ็บปวดลวง ตะคริวลวงนี้ได้

00:12:39.000 --> 00:12:41.000
แล้วคุณจะทำอย่างไร 
ก็ใช้ความจริงเสมือนสิครับ (virtual reality)

00:12:41.000 --> 00:12:43.000
แต่นั้นมันแพงหลายล้านดอลลาร์

00:12:43.000 --> 00:12:46.000
ดังนั้นผมจึงตัดสินใจทำมัน
ในแบบที่ใช้เงินเพียง 3 ดอลลาร์

00:12:46.000 --> 00:12:48.000
แต่อย่าบอกผู้ให้ทุนสนับสนุนงานวิจัยผมนะครับ

00:12:48.000 --> 00:12:49.000
(เสียงหัวเราะ)

NOTE Paragraph

00:12:49.000 --> 00:12:53.000
สิ่งที่ทำคือคุณสร้างสิ่งทีผมเรียกว่ากล่องกระจก

00:12:53.000 --> 00:12:55.000
คุณมีกล่องกระดาษที่มีกระจกวางไว้ตรงกลาง

00:12:55.000 --> 00:12:59.000
และจากนั้นคุณเอาแขนลวงใส่เข้าไป 
คนไข้คนแรกของผม เดเร็ก เข้ามา

00:12:59.000 --> 00:13:02.000
แขนเขาถูกตัดไปแล้วเมื่อ 10 ปีก่อน

00:13:02.000 --> 00:13:05.000
เขาได้รับบาดเจ็บที่ศูนย์รวมประสาทบริเวณหัวไหล่
ดังนั้นเส้นประสาทจึงถูกตัด

00:13:05.000 --> 00:13:09.000
แขนเขาเป็นอัมพาต ห้อยอยู่ในที่ห้อยแขนเป็นปี
และสุดท้ายก็ถูกตัด

00:13:09.000 --> 00:13:11.000
เขาเกิดมีแขนลวด มันเจ็บปวดแสนสาหัส
และเขาขยับมันไม่ได้

00:13:11.000 --> 00:13:13.000
มันเป็นแขนลวงอัมพาต

NOTE Paragraph

00:13:13.000 --> 00:13:17.000
เขาเข้ามาและผมให้กระจกแบบนั้นในกล่อง

00:13:17.000 --> 00:13:20.000
ที่ผมเรียกว่ากล่องกระจก

00:13:20.000 --> 00:13:23.000
คนไข้สอดแขนลวงด้านซ้าย

00:13:23.000 --> 00:13:25.000
ที่ซึ่งกำแน่น ไว้ทางซ้ายของกระจก

00:13:25.000 --> 00:13:27.000
และแขนข้างที่ปกติทางด้านขวาของกระจก

00:13:27.000 --> 00:13:31.000
และให้ทำท่าทางเดียวกัน ท่ากำมือ

00:13:31.000 --> 00:13:34.000
และมองดูในกระจก และเขาจะเกิดประสบการณ์อย่างไร

00:13:34.000 --> 00:13:37.000
เขามองเห็นแขนลวงกำลังคืนชีพขึ้นมา

00:13:37.000 --> 00:13:41.000
เพราะเขามองเห็นภาพสะท้อนของแขนที่ปกติในกระจก

00:13:41.000 --> 00:13:43.000
มันจึงเหมือนกับแขนลวงได้กลับมาแล้ว

00:13:43.000 --> 00:13:46.000
"ทีนี้" ผมกล่าว "ทีนี้ลองกระดิก

00:13:46.000 --> 00:13:50.000
นิ้วจริงๆ หรือขยับนิ้วจริงในขณะมองกระจก"

00:13:50.000 --> 00:13:54.000
เขาจะได้เห็นภาพว่านิ้วลวงกำลังขยับใช่ไหม

00:13:54.000 --> 00:13:56.000
นั่นมันชัดเจนอยู่แล้ว แต่สิ่งที่น่าทึ่งคือ

00:13:56.000 --> 00:13:59.000
คนไข้กล่าว่า "โอ้พระเจ้า แขนลวงผมขยับได้แล้ว"

00:13:59.000 --> 00:14:01.000
และความเจ็บปวด อาการกำแน่นก็ค่อยยังชั่วขึ้น

NOTE Paragraph

00:14:01.000 --> 00:14:04.000
และโปรดจำว่า คนไข้คนแรกที่เข้ามา

00:14:04.000 --> 00:14:05.000
(เสียงปรบมือ)

00:14:05.000 --> 00:14:09.000
ขอบคุณครับ (เสียงปรบมือ)

00:14:09.000 --> 00:14:12.000
คนไข้คนแรกที่เข้ามา และเขามองกระจก

00:14:12.000 --> 00:14:15.000
และผมบอกว่า "ดูภาพสะท้อนของแขนลวงคุณสิ"

00:14:15.000 --> 00:14:17.000
เขาเริ่มหัวเราะคิกคัก แล้วพูดว่า 
"ผมเห็นแขนลวงผมแล้ว"

00:14:17.000 --> 00:14:19.000
แต่เขาไม่ได้โง่ เขารู้ว่ามันไม่จริง

00:14:19.000 --> 00:14:21.000
เขารู้ว่ามันเป็นภาพสะท้อนในกระจก

00:14:21.000 --> 00:14:23.000
แต่มันเป็นประสบการณ์รับรู้ทางประสาทที่สมจริง

00:14:23.000 --> 00:14:26.000
และผมบอกว่า "ขยับมือจริงและมือลวงของคุณ"

00:14:26.000 --> 00:14:28.000
เขาพูดว่า "ผมขยับแขนลวงไม่ได้หรอก 
หมอก็รู้ มันเจ็บปวด"

00:14:28.000 --> 00:14:30.000
ผมบอก "ขยับมือข้างปกติของคุณ"

00:14:30.000 --> 00:14:32.000
และเขากล่าวว่า "โอ้พระเจ้า 
แขนลวงผมขยับได้แล้ว ผมไม่อยากเชื่อเลย"

00:14:32.000 --> 00:14:35.000
และความเจ็บปวดก็ลดลงด้วย

00:14:35.000 --> 00:14:36.000
และจากนั้นผมบอกว่า "ลองหลับตา"

00:14:36.000 --> 00:14:38.000
เขาหลับตาลง

00:14:38.000 --> 00:14:39.000
"และขยับมือข้างที่ปกติของคุณ"

00:14:39.000 --> 00:14:40.000
"ไม่เห็นเกิดอะไรขึ้นเลย มันกำแน่นอีกแล้ว"

00:14:40.000 --> 00:14:42.000
"โอเค ลืมตาได้"

00:14:42.000 --> 00:14:43.000
"โอ้พระเจ้า โอ้พระเจ้า มันขยับได้อีกแล้ว"

00:14:43.000 --> 00:14:45.000
เขากลายเป็นเหมือนเด็กในร้านขนมเลย

NOTE Paragraph

00:14:45.000 --> 00:14:50.000
ดังนั้น นี่จึงพิสูจน์ทฤษฎีของผมเรื่อง
ความเป็นอัมพาตจากการเรียนรู้

00:14:50.000 --> 00:14:52.000
และความสำคัญของข้อมูลทางสายตา

00:14:52.000 --> 00:14:54.000
แต่ผมคงไม่ได้รางวัลโนเบล

00:14:54.000 --> 00:14:56.000
สำหรับการทำให้ใครบางคน
สามารถขยับแขนขาลวงได้

00:14:56.000 --> 00:14:57.000
(เสียงหัวเราะ)

00:14:57.000 --> 00:14:58.000
(เสียงปรบมือ)

00:14:58.000 --> 00:15:01.000
มันเป็นความสามารถที่ไร้ประโยชน์สิ้นดี 
ถ้าคุณลองคิดดู

00:15:01.000 --> 00:15:02.000
(เสียงหัวเราะ)

00:15:02.000 --> 00:15:06.000
แต่ผมก็เริ่มตระหนักว่า 
บางที ความเป็นอัมพาตแบบอื่นๆ

00:15:06.000 --> 00:15:11.000
ที่คุณเห็นในประสาทวิทยา เช่น เส้นเลือดในสมองอุดตัน 
หรืออาการดิโทเนียเฉพาะจุด (focal dystonias)

00:15:11.000 --> 00:15:13.000
บางทีอาจมีปัจจัยอันเกิดจากการเรียนรู้เสริมเข้าไปด้วย

00:15:13.000 --> 00:15:16.000
ซึ่งคุณสามารถเอาชนะมันได้ด้วย
อุปกรณ์ง่ายๆ เช่นกระจก

NOTE Paragraph

00:15:16.000 --> 00:15:18.000
ผมจึงพูดว่า "เอาล่ะ เดเร็ก"

00:15:18.000 --> 00:15:21.000
คืออย่างแรก เขาคงไม่สามารถแบกกระจกตลอดเวลา
เพื่อให้ความเจ็บปวดเขาหายไป

00:15:21.000 --> 00:15:25.000
ผมจึงพูดว่า "เอาล่ะ เดเร็ก เอากระจกนี่กลับบ้าน
แล้วลองฝึกดูสักอาทิตย์ สองอาทิตย์

00:15:25.000 --> 00:15:27.000
บางที หลังจากที่ฝึกไปสักพัก

00:15:27.000 --> 00:15:29.000
คุณจะเลิกใช้กระจกได้ และลืมอาการอัมพาต

00:15:29.000 --> 00:15:31.000
และเริ่มขยับแขนที่เป็นอัมพาตได้

00:15:31.000 --> 00:15:33.000
และจะช่วยบรรเทาความเจ็บปวดของคุณ"

00:15:33.000 --> 00:15:35.000
เขาตอบตกลงและเอากระจกกลับบ้านไป

00:15:35.000 --> 00:15:37.000
"จริงๆ แล้วมันก็แค่สองเหรียญ เอามันกลับบ้านไปเลย"

NOTE Paragraph

00:15:37.000 --> 00:15:40.000
เขาจึงเอามันกลับบ้าน 
และหลังจากนั้นสองอาทิตย์ เขาโทรหาผม

00:15:40.000 --> 00:15:42.000
เขาพูดว่า "หมอ หมอต้องไม่เชื่อผมแน่ๆ"

00:15:42.000 --> 00:15:43.000
ผมถาม "อะไรหรือ"

00:15:43.000 --> 00:15:45.000
เขาบอก "มันหายไปแล้ว"

00:15:45.000 --> 00:15:46.000
ผมถาม "อะไรหาย"

00:15:46.000 --> 00:15:48.000
ผมคิดว่า บางทีกล่องกระจกหายไปแล้ว

00:15:48.000 --> 00:15:49.000
(เสียงหัวเราะ)

00:15:49.000 --> 00:15:52.000
เขาบอกว่า "ไม่ใช่ครับ แขนลวงของผม
ที่ผมมีมาตลอด 10 ปีมานี้"

00:15:52.000 --> 00:15:54.000
มันหายไปแล้ว

00:15:54.000 --> 00:15:56.000
ผมกังวลมาก พระเจ้า

00:15:56.000 --> 00:15:58.000
ผมได้เปลี่ยนแปลงภาพลักษณ์ของเขาไปแล้ว

00:15:58.000 --> 00:16:01.000
แล้วเรื่องเกี่ยวกับมนุษยธรรม จรรยาบรรณ และอื่นๆ ล่ะ

00:16:01.000 --> 00:16:03.000
ผมถาม "เดเร็ก นี่ทำให้คุณกังวลหรือเปล่า"

00:16:03.000 --> 00:16:06.000
เขาบอกว่า "ไม่เลย สามวันที่ผ่านมา 
ผมไม่มีแขนลวงแล้ว"

00:16:06.000 --> 00:16:09.000
และดังนั้น จึงไม่มีความปวดจากข้อศอกลวง 
ไม่มีอาการกำมือแน่น

00:16:09.000 --> 00:16:12.000
ไม่มีความเจ็บปวดจากต้นแขนลวง 
ความเจ็บปวดทุกอย่างหายไปหมด

00:16:12.000 --> 00:16:16.000
แต่ปัญหาคือผมรู้สึกถึงนิ้วลวง
ที่ห้อยอยู่ตรงหัวไหล่ผม

00:16:16.000 --> 00:16:18.000
และกล่องของคุณก็ลึกไม่พอ"

00:16:18.000 --> 00:16:19.000
(เสียงหัวเราะ)

00:16:19.000 --> 00:16:22.000
"ดังนั้น คุณช่วยออกแบบใหม่ 
และเอามันผูกไว้กับหน้าผากผมได้ไหม"

00:16:22.000 --> 00:16:25.000
เพื่อที่ผมจะได้ทำแบบนี้ และกำจัดนิ้วลวงออกไป

00:16:25.000 --> 00:16:27.000
เขาคงนึกว่าผมเป็นนักมายากล

NOTE Paragraph

00:16:27.000 --> 00:16:28.000
ทำไมสิ่งนี้จึงเกิดขึ้น

00:16:28.000 --> 00:16:31.000
นั่นเป็นเพราะสมองนั้น
ต้องเจอกับความขัดแย้งของประสาทสัมผัส

00:16:31.000 --> 00:16:34.000
มันได้รับข้อความจากภาพว่าแขนลวงกลับมาแล้ว

00:16:34.000 --> 00:16:36.000
และในทางกลับกัน มันไม่มีตัวรับสัมผัสที่สอดคล้องกัน

00:16:36.000 --> 00:16:40.000
สัญญาณกล้ามเนื่อบอกว่าแขนนั้นไม่มีจริง

00:16:40.000 --> 00:16:42.000
และคำสั่งสู่กล้ามเนื้อบอกว่ามันมีแขน

00:16:42.000 --> 00:16:45.000
และด้วยความขัดแย้งนี้ สมองจึงบอกว่า ช่างหัวมัน

00:16:45.000 --> 00:16:48.000
ไม่มีทั้งแขนปิศาจ ไม่มีทั้งแขนจริงนั่นแหละ

00:16:48.000 --> 00:16:50.000
มันเข้าสู่สถานะการไม่ยอมรับ ลบล้างสัญญาณ

00:16:50.000 --> 00:16:54.000
และเมื่อแขนหายไปแล้ว 
ของแถมคือความเจ็บปวดก็หายไปด้วย

00:16:54.000 --> 00:16:58.000
เพราะคุณไม่สามารถมีความเจ็บปวด
ที่ล่องลอยอยู่ในอากาศได้

00:16:58.000 --> 00:17:00.000
และนั่นเป็นของแถม

NOTE Paragraph

00:17:00.000 --> 00:17:02.000
เทคนิคนี้ ได้ถูกทดลองกับคนไข้จำนวนมาก

00:17:02.000 --> 00:17:04.000
โดยกลุ่มวิจัยอื่นๆ ในเฮลซิงกิ

00:17:04.000 --> 00:17:07.000
ดังนั้นมันจึงพิสูจน์ตัวเองว่าเป็นการรักษา
ที่จำเป้นสำหรับความเจ็บปวดลวง

00:17:07.000 --> 00:17:09.000
และอันที่จริงแล้ว ผู้คนยังทดลองมัน
กับการพักฟืนจากเส้นเลือดในสมองอุดตัน

00:17:09.000 --> 00:17:12.000
อาการเส้นเลือดในสมองอุดตันที่ปกติแล้ว
คุณคิดว่าเป็นความบาดเจ็บของเส้นประสาท

00:17:12.000 --> 00:17:14.000
คุณทำอะไรกับมันไม่ได้

00:17:14.000 --> 00:17:19.000
แต่มันกลายเป็นว่า บางส่วนของอัมพาตจาก
เส้นเลือดในสมองอุตันนั้นเกิดจากการเรียนรู้

00:17:19.000 --> 00:17:22.000
และบางทีส่วนที่ว่านั้นอาจแก้ไขได้
โดยการใช้กระจก

00:17:22.000 --> 00:17:24.000
กรณีนี้ก็เช่นกันได้ถูกไปใช้แล้วในการทดลองทางคลินิก

00:17:24.000 --> 00:17:26.000
เพื่อช่วยเหลือคนไข้จำนวนมาก

NOTE Paragraph

00:17:26.000 --> 00:17:30.000
โอเค ผมขอเปลี่ยนหัวข้อไปยัง
ส่วนที่สามของการบรรยายของผม

00:17:30.000 --> 00:17:34.000
ซึ่งเกี่ยวข้องกับปรากฏการณ์แปลกๆ 
ที่เรียกว่าซินเนสทีเซีย (synesthesia)

00:17:34.000 --> 00:17:37.000
มันถูกค้นพบโดย ฟรานซิส แกลตัน (Francis Galton) 
ในศตวรรษ์ที่ 19

00:17:37.000 --> 00:17:39.000
เขาเป็นลูกพี่ลูกน้องกับ ชาลส์ ดาร์วิน

00:17:39.000 --> 00:17:41.000
เขาชี้ให้เห็นว่าบางคนในกลุ่มประชากร

00:17:41.000 --> 00:17:45.000
ผู้ซึ่งดูปกติในเรื่องอื่นๆ จะมีอาการดังนี้

00:17:45.000 --> 00:17:48.000
ทุกครั้งที่เขาเห็นตัวเลข มันเป็นสี

00:17:48.000 --> 00:17:52.000
ห้าคือสีน้ำเงิน เจ็ดคือสีเหลือง แปดคือสีตองอ่อน

00:17:52.000 --> 00:17:54.000
เก้าคือสีคราม

00:17:54.000 --> 00:17:57.000
โปรดระลึกว่า คนเหล่านี้
เป็นคนปกติดีทุกอย่างในเรื่องอื่นๆ

00:17:57.000 --> 00:18:00.000
หรือ บางครั้งโน้ตเสียงเป็นตัวกระตุ้นสี

00:18:00.000 --> 00:18:03.000
ซีชาร์ปเป็นสีน้ำเงิน เอฟชาร์ปเป็นสีเขียว

00:18:03.000 --> 00:18:06.000
โน้ตอื่นๆ อาจเป็นสีเหลือง

NOTE Paragraph

00:18:06.000 --> 00:18:08.000
ทำไมถึงเป็นเช่นนี้

00:18:08.000 --> 00:18:10.000
อาการนี้เรียกว่าซินเนสทีเซีย 
แกลตันเรียกมันว่าซินเนสทีเซีย

00:18:10.000 --> 00:18:12.000
การผสมปนเปของประสาทรับรู้

00:18:12.000 --> 00:18:14.000
ในพวกเรา ประสาทรับรู้ทุกอย่างนั้นแยกกันเด็ดขาด

00:18:14.000 --> 00:18:16.000
แต่คนเหล่านี้มีประสาทสัมผัสผสมกันปนเป

00:18:16.000 --> 00:18:17.000
ทำไมจึงเป็นเช่นนี้

00:18:17.000 --> 00:18:19.000
หนึ่งในสองแง่ของปัญหานี้น่าสนใจมาก

00:18:19.000 --> 00:18:21.000
ซินเนสทีเซียถ่ายทอดกันในตระกูล

00:18:21.000 --> 00:18:24.000
ดังนั้น แกลตันจึงกล่าวว่านี่เป็น
อาการที่ถ่ายทอดทางพันธุกรรม

00:18:24.000 --> 00:18:28.000
แง่ที่สอง ซินเนสทีเซียเกี่ยวข้องกับ --
และนี่จะโยงไปสู่ประเด็นของผม

00:18:28.000 --> 00:18:31.000
เกี่ยวข้องกับใจความหลักของบรรยายครั้งนี้ 
ซึ่งเกี่ยวกับความคิดสร้างสรรค์

00:18:31.000 --> 00:18:36.000
ซินเนสทีเซียนั้นพบบ่อยเป็น 8 เท่า
ในกลุ่มศิลปิน กวี นักประพันธ์

00:18:36.000 --> 00:18:39.000
และคนอื่นๆ ที่ใช้ความคิดสร้างสรรค์ 
มากกว่าในคนทั่วไป

00:18:39.000 --> 00:18:40.000
ทำไมจึงเป็นเช่นนั้น ?

00:18:40.000 --> 00:18:42.000
ผมกำลังจะตอบคำถามนั้น

00:18:42.000 --> 00:18:44.000
มันไม่เคยได้รับคำตอบมาก่อน

NOTE Paragraph

00:18:44.000 --> 00:18:45.000
เอาล่ะ อะไรคือซินเนสทีเซีย ? อะไรเป็นสาเหตุ ?

00:18:45.000 --> 00:18:46.000
มีหลายทฤษฎีที่ใช้อธิบาย

00:18:46.000 --> 00:18:48.000
ทฤษฎีหนึ่งกล่าวว่า คนเหล่านี้ก็แค่เป็นบ้า

00:18:48.000 --> 00:18:51.000
นั่นไม่ใช่ทฤษฎีทางวิทยาศาสตร์สักเท่าไหร่ 
เราลืมมันไปได้เลย

00:18:51.000 --> 00:18:55.000
อีกทฤษฎีกล่าวว่า พวกนี้คือพวกติดยา พวกพี้กัญชา

00:18:55.000 --> 00:18:57.000
บางทีอาจมีความจริงอยู่บ้าง

00:18:57.000 --> 00:18:59.000
เพราะมันพบบ่อยมากในย่าน เบย์ แอเรีย 
มากกว่าในซานดิเอโก

00:18:59.000 --> 00:19:00.000
(เสียงหัวเราะ)

00:19:00.000 --> 00:19:03.000
ทฤษฎีที่สาม กล่าวว่า --

00:19:03.000 --> 00:19:08.000
เอาล่ะ ลองถามตัวเราเองก่อนว่าเกิดอะไรขึน
เมื่อเกิดซินเนสทีเซีย ตกลงไหมครับ?

NOTE Paragraph

00:19:08.000 --> 00:19:11.000
เราพบว่า สมองส่วนประมวลสี และส่วนประมวลตัวเลขนั้น

00:19:11.000 --> 00:19:14.000
อยู่ติดกันในสมอง ในฟิวซิฟอร์มไจรัส

00:19:14.000 --> 00:19:16.000
เราเชื่อว่า มันเกิดการเชื่อมโยงที่ผิดพลาด

00:19:16.000 --> 00:19:19.000
ข้ามกันไปมาระหว่างสีและตัวเลขในสมอง

00:19:19.000 --> 00:19:22.000
ดังนั้น ทุกครั้งที่คุณเห็นตัวเลข 
คุณจะเห็นสีที่สอดคล้องกันด้วย

00:19:22.000 --> 00:19:24.000
และนั่นทำให้คุณเป็นซินเนสทีเซีย

00:19:24.000 --> 00:19:26.000
ทีนี้โปรดจำว่า -- ทำไมจึงเป็นเช่นนี้?

00:19:26.000 --> 00:19:28.000
ทำไมถึงมีการเชื่อมโยงผิดพลาดในเฉพาะบางคน

00:19:28.000 --> 00:19:30.000
จำไว้ว่า ผมบอกว่ามันสืบทอดในตระกูล

00:19:30.000 --> 00:19:32.000
นั่นเป็นคำบอกใบ้คุณ

00:19:32.000 --> 00:19:34.000
ว่ามียีนผิดปกติอยู่ตัวหนึ่ง

00:19:34.000 --> 00:19:37.000
ยีนตัวหนึ่งที่กลายพันธุ์และเป็นสาเหตุ
ของการเชื่อมโยงข้ามกันที่ผิดปกติ

NOTE Paragraph

00:19:37.000 --> 00:19:39.000
ในพวกเราทุกคนนั้น

00:19:39.000 --> 00:19:43.000
ปรากฏว่าเราเกิดมาด้วยสภาพที่
ทุกอย่างเชื่อมโยงกับทุกอย่าง

00:19:43.000 --> 00:19:46.000
ทุกส่วนในสมองเชื่อมโยงกับส่วนอื่นๆ ทุกส่วน

00:19:46.000 --> 00:19:48.000
และมันจะค่อยๆ ถูกตัดออก

00:19:48.000 --> 00:19:51.000
เพื่อสร้างโครงสร้างของสมองผู้ใหญ่

00:19:51.000 --> 00:19:53.000
ดังนั้น ถ้ามียีนตัวหนึ่งที่ทำหน้าที่ตัดการเชื่อมโยงนี้

00:19:53.000 --> 00:19:55.000
และถ้ายีนนั้นเกิดกลายพันธุ์

00:19:55.000 --> 00:19:58.000
ดังนั้นคุณจะได้การตัดการเชื่อมโยงที่ผิดพลาด
ระหว่างสองส่วนในสมอง

00:19:58.000 --> 00:20:01.000
และถ้ามันเกิดขึ้นระหว่างตัวเลขและสี 
คุณจะได้ซินเนสทีเซียประเภทสีและตัวเลข

00:20:01.000 --> 00:20:04.000
และถ้าเป็นระหว่างโทนเสียงและสี 
คุณจะได้ซินเนสทีเซียประเภทเสียงและสี

00:20:04.000 --> 00:20:06.000
ฟังดูดีใช่ไหมครับ

NOTE Paragraph

00:20:06.000 --> 00:20:08.000
ทีนี้ ถ้ายีนตัวนี้ทำงานทุกๆที่ในสมอง

00:20:08.000 --> 00:20:09.000
ดังนั้นทุกอย่างในสมองจะถูกเชื่อมโยงข้ามกันหรือเปล่า?

00:20:09.000 --> 00:20:15.000
ลองนึกถึงสิ่งที่ศิลปิน นักประพันธ์ 
และกวีล้วนมีเหมือนกัน

00:20:15.000 --> 00:20:18.000
นั่นคือความสามารถในการคิดแบบอุปมาเปรียบเปรย

00:20:18.000 --> 00:20:20.000
เชื่อมโยงแนวคิดที่ดูเหมือนจะไม่เกี่ยวกันเลย

00:20:20.000 --> 00:20:23.000
เช่น "นั่นคือทิศบูรพาและจูเลียตเป็นดั่งดวงอาทิตย์"

00:20:23.000 --> 00:20:25.000
คุณคงไม่พูดว่า จูเลียตเป็นดั่งดวงอาทิตย์

00:20:25.000 --> 00:20:27.000
นั่นแปลว่า จูเลียตคือลูกไฟดวงใหญ่หรือเปล่า

00:20:27.000 --> 00:20:30.000
คนเป็นโรคจิตเภทอาจเห็นแบบนั้น 
แต่นั่นมันคนละเรื่องกันนะครับ

00:20:30.000 --> 00:20:33.000
คนปกติจะบอกว่า เธอนั้นอบอุ่นเหมือนดวงอาทิตย์

00:20:33.000 --> 00:20:35.000
เธอเปล่งประกายเหมือนดวงอาทิตย์ 
เธออ่อนโยนเหมือนดวงอาทิตย์

00:20:35.000 --> 00:20:37.000
ในทันใดนั้น คุณมองเห็นความเชื่อมโยง

NOTE Paragraph

00:20:37.000 --> 00:20:40.000
ทีนี้ ถ้าคุณสมมติว่ามีการเชื่อมโยงที่มากกว่านั้น

00:20:40.000 --> 00:20:43.000
และแนวคิดคือมันเกิดขึ้นกับส่วนอื่นๆของสมองด้วย

00:20:43.000 --> 00:20:46.000
ทีนี้มันก็จะก่อให้เกิดแนวโน้มที่สูงขึ้น

00:20:46.000 --> 00:20:49.000
ที่จะมีความคิดแบบอุปมาอุปมัย และความคิดสร้างสรรค์

00:20:49.000 --> 00:20:51.000
ในผู้คนที่เป็นซิเนสทีเซีย

00:20:51.000 --> 00:20:54.000
และนั่นจึงเป็นเหตุผลที่เราพบรายงาน
ผู้เป็นซิเนสทีเซียบ่อยเป็น 8 เท่า

00:20:54.000 --> 00:20:56.000
ในกลุ่มกวี ศิลปิน และนักประพันธ์

00:20:56.000 --> 00:20:59.000
เอาหล่ะ นี่คือมุมมองของซินเนสทีเซีย
ในเชิงการทำนายจากลักษณะสมอง

00:20:59.000 --> 00:21:01.000
การสาธิตสุดท้าย ผมขอสักนาทีนึงนะครับ

00:21:01.000 --> 00:21:03.000
(เสียงปรบมือ)

NOTE Paragraph

00:21:03.000 --> 00:21:08.000
ผมจะแสดงให้คุณดูว่าทุกคนเป็นซินเนสทีเซีย
แต่พวกคุณปฏิเสธมัน

00:21:08.000 --> 00:21:12.000
นี่คือสิ่งที่ผมเรียกว่าตัวอักษรภาษามนุษย์ดาวอังคาร
มันคล้ายๆกับตัวอักษรของคุณแหล่ะครับ

00:21:12.000 --> 00:21:15.000
เอ คือ เอ บี คือ บี ซี คือ ซี

00:21:15.000 --> 00:21:18.000
รูปร่างต่างกัน ก็ออกเสียงต่างกัน

00:21:18.000 --> 00:21:20.000
ทีนี้ คุณมีตัวอักษรชาวดาวอังคาร

00:21:20.000 --> 00:21:22.000
ตัวหนึ่งชื่อ กิกี้ อีกตัวชื่อ โบบ้า

00:21:22.000 --> 00:21:24.000
ตัวไหนชื่อ กิกี้ และตัวไหนชื่อ โบบ้า ครับ

00:21:24.000 --> 00:21:26.000
มีใครบ้างคิดว่า นั่นคือ กิกี้ 
และนั้นคือ โบบ้า ยกขึ้นมือครับ

00:21:26.000 --> 00:21:28.000
เอาหล่ะ มีมนุษย์กลายพันธุ์อยู่คนสองคน

00:21:28.000 --> 00:21:29.000
(เสียงหัวเราะ)

00:21:29.000 --> 00:21:31.000
มีใครบ้างคิดว่า นั่นคือ โบบ้า
และนั้นคือ กิกี้ ยกมือขึ้นครับ

00:21:31.000 --> 00:21:33.000
99% ของพวกคุณ

NOTE Paragraph

00:21:33.000 --> 00:21:35.000
และไม่มีใครเป็นชาวดาวอังคาร แล้วคุณรู้ได้อย่างไร

00:21:35.000 --> 00:21:40.000
นั่นเป็นเพราะทุกคนกำลังทำ
การสรุปเชิงนามธรรมข้ามประสาทรับรู้ 
(cross-modal synesthetic abstraction)

00:21:40.000 --> 00:21:44.000
หมายถึงว่าคุณกำลังคิดว่า เสียงแหลมๆ กิ กิ้

00:21:44.000 --> 00:21:49.000
ในประสาทหูของคุณ เหล่าเซลล์ขนก็ถูกกระตุ้น -- กิ กิ้

00:21:49.000 --> 00:21:52.000
คล้ายกับภาพที่เห็น ภาพการหักมุมของภาพหยักๆ นั้น

00:21:52.000 --> 00:21:55.000
นี่สำคัญมาก เพราะมันกำลังบอกคุณว่า

00:21:55.000 --> 00:21:57.000
สมองคุณกำลังใช้วิธีคิดแบบเก่าแก่

00:21:57.000 --> 00:21:59.000
มันแค่ มันเหมือนภาพลวงตาโง่ๆ

00:21:59.000 --> 00:22:03.000
แต่โฟตอนในตาคุณสร้างภาพแบบนี้

00:22:03.000 --> 00:22:06.000
และเซลล์ขนในหูคุณถูกกระตุ้นด้วยรูปแบบของเสียง

00:22:06.000 --> 00:22:11.000
แต่สมองสามารถเพียงแค่ดึงเอาสิ่งที่โดดเด่นที่เหมือนกัน

00:22:11.000 --> 00:22:13.000
มันคือรูปแบบเก่าแก่ของการสรุปแบบนามธรรม

00:22:13.000 --> 00:22:18.000
ตอนนี้เรารู้แล้วว่ามันเกิดขึ้นในส่วน
ฟิวซิฟอร์ม ไจรัสของสมอง

00:22:18.000 --> 00:22:19.000
เพราะเมื่อมันถูกทำลาย

00:22:19.000 --> 00:22:23.000
คนเหล่านั้นจะเสียความสามารถ
ในการคิดเรื่อง โบบ้า กิกิ้

00:22:23.000 --> 00:22:25.000
แถมยังเสียความสามารถในการคิดอุปมาเปรียบเปรย

NOTE Paragraph

00:22:25.000 --> 00:22:29.000
ถ้าคุณถาม "ทุกอย่างที่เป็นประกาย ไม่ใช่ทองเสมอไป" 
[สำนวน: ทุกอย่างไม่ได้เป็นอย่างทีเห็น]

00:22:29.000 --> 00:22:31.000
มันแปลว่าอะไร ?

00:22:31.000 --> 00:22:33.000
คนไข้จะบอกว่า "ถ้ามันเป็นโลหะและสะท้อนแสงได้ 
มันไม่ได้แปลว่าจะต้องเป็นทอง

00:22:33.000 --> 00:22:36.000
คุณจะต้องวัดความถ่วงจำเพาะด้วย รู้ไหม"

00:22:36.000 --> 00:22:39.000
พวกเขาหลงประเด็นเรื่องความหมายเชิงอุปมา

00:22:39.000 --> 00:22:42.000
สมองส่วนนี้ใหญ่เป็นแปดเท่าในสัตว์ตระกูลลิงชั้นสูง

00:22:42.000 --> 00:22:45.000
โดยเฉพาะในมนุษย์
เมื่อเทียบกับสัตว์ตระกูลลิงชั้นล่างๆ

00:22:45.000 --> 00:22:48.000
บางสิ่งที่น่าสนใจมากกำลังเกิดขึ้นใน 
แองกูลาร์ไจรัส (angular gyrus)

00:22:48.000 --> 00:22:51.000
เพราะมันคือถนนข้ามแดนระหว่างการได้ยิน 
การมองเห็น และสัมผัส

00:22:51.000 --> 00:22:55.000
มันใหญ่มหึมาในมนุษย์ และบางสิ่งที่น่าสนใจก็เกิดขึ้น

00:22:55.000 --> 00:22:58.000
และผมคิดว่า มันเป็นพื้นฐาน
ของความสามารถพิเศษในมนุษย์

00:22:58.000 --> 00:23:01.000
เช่น คิดเชิงนามธรรม การอุปมาเปรียบเทียบ 
และความคิดสร้างสรรค์

00:23:01.000 --> 00:23:04.000
คำถามหลากหลายที่เหล่านักปราชญ์
ได้ศึกษามาเป็นพันปี

00:23:04.000 --> 00:23:08.000
พวกเรานักวิทยาศสาสตร์
สามารถเริ่มค้นคว้าโดยการใช้ภาพถ่ายสมอง

00:23:08.000 --> 00:23:10.000
โดยการศึกษาคนไข้ และถามคำถามที่ถูก

00:23:10.000 --> 00:23:12.000
ขอบคุณครับ

00:23:12.000 --> 00:23:13.000
(เสียงปรบมือ)

00:23:13.000 --> 00:23:14.000
ขอโทษด้วยครับ

00:23:14.000 --> 00:23:15.000
(เสียงหัวเราะ)