Hallo TED-dames, hoe gaat het? (Gejuich) Niet goed genoeg. Hallo TED-dames, hoe gaat het? (Gejuich) Mijn naam is Maysoon Zayid, en ik ben niet dronken, maar de dokter bij mijn geboorte wel. Hij sneed mijn moeder 6 keer in zes verschillende richtingen. Arme kleine ik werd intussen verstikt, vandaar dat ik hersenverlamming heb, wat betekent dat ik de hele tijd schud. Kijk maar. Het is doodvermoeiend. Ik ben net Shakira, tussen Shakira en Mohammed Ali. (Gelach) Hersenverlamming is niet genetisch. Het is geen aangeboren afwijking. Het is niet besmettelijk. Niemand heeft mijn moeders baarmoeder vervloekt, en ik heb het ook niet gekregen omdat mijn ouders neef en nicht zijn, wat ze zijn. (Gelach) Het gebeurt alleen door ongelukken, zoals wat met mij gebeurde op mijn geboortedag. Ik moet jullie waarschuwen, ik ben niet inspirerend en ik wil niet dat ook maar iemand hier me zielig vindt, want op een bepaald moment in je leven, hadden jullie allemaal wel gehandicapt willen zijn. Als je me even wil volgen. Het is kerstavond, je bent bij het winkelcentrum, je rijdt rond en rond, zoekend naar een parkeerplaats, en wat zie je? Zestien lege gehandicaptenplaatsen. Je smeekt: "Ah God, mag ik niet een beetje gehandicapt zijn?" (Gelach) Ook moet ik je zeggen dat ik 99 problemen heb. Hersenverlamming is er maar één van. Als er een Onderdrukkingsolympiade bestond, zou ik goud winnen. Ik ben Palestijnse, moslim, vrouw, gehandicapt en ik woon in New Jersey. (Gelach) (Applaus) Als je je nu niet beter voelt, wordt dat misschien tijd. Cliffside Park, New Jersey is mijn woonplaats. Ik vond het altijd geweldig dat mijn buurt en mijn aandoening in het Engels dezelfde initialen hebben. Ik vind het ook geweldig dat ik, als ik zou willen, van mijn huis naar New York City zou kunnen lopen. Veel mensen met hersenverlamming lopen niet, maar mijn ouders geloofden niet in "kan niet'. Mijn vaders mantra was: "Je kan het, ja, je kan kunnen." (Gelach) Dus als mijn drie oudere zussen dweilden, dweilde ik. Als mijn drie oudere zussen naar de openbare school gingen, klaagden mijn ouders het schoolsysteem aan tot ik ook ging. En als we niet allemaal tienen haalden, voelden we allemaal mijn moeders slof. (Gelach) Mijn vader leerde me lopen toen ik vijf was door mijn hielen op zijn voeten te zetten en gewoon te lopen. Bij een van zijn andere tactieken hield hij een dollarbiljet voor me en liet mij het achtervolgen. (Gelach) Mijn innerlijke stripper was erg sterk, en op -- (Gelach) Ja. Op de eerste dag van de kleuterschool, liep ik als een kampioen die te vaak was geslagen. Toen ik opgroeide, waren er maar zes Arabieren in mijn stad, en ze waren allemaal familie van mij. Nu zijn er twintig Arabieren, en nog steeds allemaal familie. (Gelach) Ik denk niet dat het iemand opviel dat we geen Italianen waren. (Gelach) (Applaus) Dat was voor 11 september en voor de politici dachten dat het passend was om: "Ik haat Moslims" als campagne-slogan te gebruiken. De mensen met wie ik opgroeide, hadden geen probleem met mijn geloof. Ze leken echter erg bezorgd dat ik zou verhongeren gedurende de ramadan. Ik legde hen uit dat ik genoeg vet had om wel drie maanden van te leven, dus dat vasten van zonsopgang tot zonsondergang een makkie was. Ik heb getapdanst op Broadway. Ja, op Broadway. Gestoord. (Applaus) Mijn ouders konden geen fysiotherapie betalen, dus stuurden ze me naar dansles. Ik leerde op hakken dansen, dus ik kan op hakken lopen. En ik kom uit Jersey, we vonden stijl heel belangrijk, dus als mijn vrienden hakken droegen, deed ik dat ook. En als mijn vrienden de zomervakanties aan de kust van Jersey doorbrachten, deed ik dat niet. Ik bracht mijn zomers door in oorlogsgebied, omdat mijn ouders bang waren dat als we niet iedere zomer teruggingen naar Palestina, dat als we niet iedere zomer teruggingen naar Palestina, we zouden opgroeien als Madonna. (Gelach) Zomervakanties bestonden vaak uit mijn vader die probeerde me te genezen. Ik dronk hertenmelk, kreeg hete glaasjes op mijn rug, werd in de Dode Zee gedompeld, en ik herinner me hoe het water mijn ogen brandde en ik dacht: "Het werkt! Het werkt!" (Gelach) We vonden één wondermiddel: yoga. Ik moet zeggen, het is verschrikkelijk saai. maar voordat ik yoga deed, was ik een stand-up komiek die niet kon staan. En nu kan ik op mijn kop staan. Mijn ouders versterkten de notie dat ik alles kon, dat geen droom onbereikbaar was, en mijn droom was om in de soap 'General Hospital' te spelen. Ik ging studeren met positieve discriminatie en kreeg een prachtige beurs op ASU, Arizona State Universiteit, omdat ik in elke doelgroep paste. Ik leek wel de tamme maki van de toneelschool. Iedereen was gek op me. Ik deed al het huiswerk voor de minder intelligente kinderen, haalde tienen voor al mijn vakken, tienen voor al hun vakken. Iedere keer dat ik een scene deed uit 'The Glass Menagerie', huilden mijn docenten. Maar ik kreeg nooit een rol. Uiteindelijk, in mijn laatste jaar, besloot ASU de show 'They Dance Real Slow in Jackson' te doen. Dat gaat over een meisje met hersenverlamming. Ik was een meisje met hersenverlamming. Dus schreeuw ik het van de daken: "Ik krijg eindelijk een rol! Ik heb hersenverlamming! Eindelijk vrij! Eindelijk vrij! Godzijdank, ik ben eindelijk vrij!" Ik kreeg de rol niet. (Gelach) Sherry Brown kreeg de rol. Ik racete naar het hoofd van de toneelschool, hysterisch krijsend, alsof iemand mijn kat had neergeschoten, om te vragen waarom, en ze zei dat het was omdat ze dachten dat ik de stunts niet kon doen. Ik zei: "Neem me niet kwalijk, als ik ze niet kan doen, kan het personage het ook niet." (Gelach) (Applaus) Het was een rol waar ik letterlijk voor in de wieg gelegd was en ze gaven hem, nota bene, aan een actrice zonder hersenverlamming. De toneelschool deed het leven na. Hollywood heeft een zwarte geschiedenis in het casten van valide acteurs om invaliden te spelen. Na mijn afstuderen, verhuisde ik terug en mijn eerste betaalde rol was als figurant in een soap! Mijn droom werd bewaarheid. Ik wist dat ik heel snel van 'barhap-eter' zou promoveren naar 'gestoorde beste vriendin'. Maar integendeel, ik bleef een verheerlijkt meubelstuk dat je alleen kon herkennen aan de achterkant van mijn hoofd en het werd me duidelijk dat castingdirectors geen sjofele, etnische, invalide acteurs inhuurden. Ze castten alleen perfecte mensen. Maar er waren uitzonderingen op de regel. Ik groeide op met Whoopi Goldberg, Roseanne Barr en Ellen op tv. Al die vrouwen hadden één ding gemeen: ze waren komiek. Dus werd ik komiek. (Gelach) (Applaus) Mijn eerste optreden was om beroemde komieken uit New York City naar shows in New Jersey te rijden. Ik zal nooit het gezicht van de eerste komiek vergeten die ik ooit vervoerde, toen hij zich realiseerde dat hij over de New Jersey autobaan racete met een chauffeur met hersenverlamming. Ik heb in clubs door heel Amerika gestaan, en in het Arabisch in het Midden-Oosten, ongecensureerd en onbedekt. Sommigen zeggen dat ik de eerste stand-up komiek in de Arabische wereld ben. Ik vind het nooit belangrijk de eerste te zijn, maar ik weet dat ze nog nooit dat nare gerucht hadden gehoord dat vrouwen niet grappig zijn, en ze vinden ons hilarisch. In 2003 begonnen mijn broer van een andere moeder en vader, Dean Obeidallah, en ik het New York Arabisch-Amerikaanse komediefestival, nu in zijn 10e jaar. Ons doel was het negatieve beeld te veranderen van Arabisch-Amerikanen in de media, en de castingdirectors eraan te herinneren dat Zuid-Aziatisch geen synoniem is voor Arabisch. (Gelach) Arabieren gemeengoed maken was veel veel makkelijker dan de uitdaging overwinnen tegen het stigma van invaliditeit. Mijn grote doorbraak kwam in 2010. Ik werd als gast uitgenodigd op een kabeltelevisie-nieuwsshow 'Countdown met Keith Olbermann'. Ik liep binnen in mijn mooiste baljurk. Ze schuiven me een studio in en zetten me op een draaiende stoel op wieltjes. Dus ik keek de stagemanager aan en zei: "Neem me niet kwalijk, mag ik een andere stoel?" En ze keek me aan en zei: "Vijf, vier, drie, twee ..." En we waren live, weet je? Ik moest me vastgrijpen aan het bureau van de nieuwslezer om niet uit het scherm te rollen gedurende dat item. Toen het interview voorbij was, was ik woest. Ik kreeg eindelijk mijn kans en verpestte het, en ik wist dat ik nooit meer teruggevraagd zou worden. Maar ik werd niet alleen teruggevraagd door Mr Olbermann, ik werd zelfs voltijds medewerker. En hij zette mijn stoel vast. (Gelach) (Applaus) Iets grappigs dat ik leerde toen ik live was met Keith Olbermann was dat mensen op het internet smeerlappen zijn. Mensen zeggen dat kinderen wreed zijn, maar ik ben nooit belachelijk gemaakt als kind of volwassene. Plotseling leek mijn handicap op internet vogelvrij verklaard. Als ik online naar clips keek en commentaren las als: "Yo, waarom wiebelt ze?" "Yo, is ze achterlijk?" En mijn favoriet: "Arme prutskop-terrorist. Wat heeft ze? We zouden echt voor haar moeten bidden." In één commentaar werd zelfs gesuggereerd dat ik mijn handicap als vaardigheid zou moeten opnemen: scenarioschrijver, komiek, hersenverlamming. Handicap is zo zichtbaar als ras. Als een rolstoelgebruiker Beyoncé niet mag spelen, mag Beyoncé geen rolstoelgebruiker spelen. De invaliden zijn de grootste -- Ja, klap daar maar voor, joh. Kom op. (Gelach) Mensen met handicaps zijn de grootste minderheid ter wereld en we zijn het meest ondergerepresenteerd in entertainment. De dokters zeiden dat ik niet zou kunnen lopen, maar ik sta hier voor jullie. Mocht ik opgegroeid zijn met sociale media, denk ik dat ik hier niet zou staan. Ik hoop dat wij samen positievere beelden kunnen creëren van invaliditeit in de media en het leven van alledag. Misschien zou er, als er meer positieve beelden waren minder haat op internet worden gezaaid. Misschien ook niet. Misschien is er nog steeds een dorp nodig om onze kinderen goed op te voeden. Mijn kromme reis heeft me naar een paar spectaculaire plekken gebracht. Ik heb op de rode loper gelopen naast soapdiva Susan Lucci en de iconische Lorraine Arbus. Ik heb gespeeld in een film met Adam Sandler en gewerkt met mijn idool, de fantastische Dave Matthews. Ik heb een wereldtournee gemaakt met Arabs Gone Wild. ik ben gedelegeerd door de grootse staat New Jersey op het Democratic National Committee van 2008. Ik heb Maysoon's Kids opgericht, een goed doel dat hoopt kinderen van Palestijnse vluchtelingen een greintje van de kans te geven die mijn ouders mij gaven. Maar het moment dat er het meest uitspringt was toen ik -- voor dit moment -- (Gelach) (Applaus) maar het moment dat er het meest uitsprong, was toen ik mocht optreden voor de man die zweeft als een vlinder, en steekt als een bij, Parkinson heeft en net zo schudt als ik: Mohammed Ali. (Applaus) Het was de enige keer dat mijn vader me ooit live zag optreden, en ik draag deze talk in herinnering aan hem op. (Moge Allah je ziel genadig zijn, pap.) Mijn naam is Maysoon Zayid en als ik het kan kunnen, kan jij het ook kunnen. (Applaus)