Hallo TED-dames, hoe gaat het?
(Gejuich)
Niet goed genoeg.
Hallo TED-dames, hoe gaat het?
(Gejuich)
Mijn naam is Maysoon Zayid,
en ik ben niet dronken,
maar de dokter bij mijn geboorte wel.
Hij sneed mijn moeder 6 keer
in zes verschillende richtingen.
Arme kleine ik werd intussen verstikt,
vandaar dat ik hersenverlamming heb,
wat betekent dat ik de hele tijd schud.
Kijk maar.
Het is doodvermoeiend.
Ik ben net Shakira, tussen Shakira
en Mohammed Ali.
(Gelach)
Hersenverlamming is niet genetisch.
Het is geen aangeboren afwijking.
Het is niet besmettelijk.
Niemand heeft
mijn moeders baarmoeder vervloekt,
en ik heb het ook niet gekregen
omdat mijn ouders neef en nicht zijn,
wat ze zijn.
(Gelach)
Het gebeurt alleen door ongelukken,
zoals wat met mij gebeurde
op mijn geboortedag.
Ik moet jullie waarschuwen,
ik ben niet inspirerend
en ik wil niet dat
ook maar iemand hier
me zielig vindt,
want op een bepaald moment in je leven,
hadden jullie allemaal
wel gehandicapt willen zijn.
Als je me even wil volgen.
Het is kerstavond,
je bent bij het winkelcentrum,
je rijdt rond en rond,
zoekend naar een parkeerplaats,
en wat zie je?
Zestien lege gehandicaptenplaatsen.
Je smeekt: "Ah God, mag ik niet
een beetje gehandicapt zijn?"
(Gelach)
Ook moet ik je zeggen
dat ik 99 problemen heb.
Hersenverlamming is er maar één van.
Als er een Onderdrukkingsolympiade bestond,
zou ik goud winnen.
Ik ben Palestijnse, moslim,
vrouw, gehandicapt
en ik woon in New Jersey.
(Gelach) (Applaus)
Als je je nu niet beter voelt,
wordt dat misschien tijd.
Cliffside Park, New Jersey
is mijn woonplaats.
Ik vond het altijd geweldig
dat mijn buurt en mijn aandoening
in het Engels dezelfde initialen hebben.
Ik vind het ook geweldig
dat ik, als ik zou willen,
van mijn huis naar New York City
zou kunnen lopen.
Veel mensen met hersenverlamming
lopen niet,
maar mijn ouders
geloofden niet in "kan niet'.
Mijn vaders mantra was:
"Je kan het, ja, je kan kunnen."
(Gelach)
Dus als mijn drie oudere zussen dweilden,
dweilde ik.
Als mijn drie oudere zussen
naar de openbare school gingen,
klaagden mijn ouders
het schoolsysteem aan
tot ik ook ging.
En als we niet allemaal tienen haalden,
voelden we allemaal mijn moeders slof.
(Gelach)
Mijn vader leerde me lopen
toen ik vijf was
door mijn hielen op zijn voeten te zetten
en gewoon te lopen.
Bij een van zijn andere tactieken
hield hij
een dollarbiljet voor me
en liet mij het achtervolgen.
(Gelach)
Mijn innerlijke stripper
was erg sterk, en op --
(Gelach)
Ja. Op de eerste dag
van de kleuterschool,
liep ik als een kampioen
die te vaak was geslagen.
Toen ik opgroeide, waren er
maar zes Arabieren in mijn stad,
en ze waren allemaal familie van mij.
Nu zijn er twintig Arabieren,
en nog steeds allemaal familie.
(Gelach)
Ik denk niet dat het iemand opviel
dat we geen Italianen waren.
(Gelach) (Applaus)
Dat was voor 11 september
en voor de politici
dachten dat het passend was
om: "Ik haat Moslims"
als campagne-slogan te gebruiken.
De mensen met wie ik opgroeide,
hadden geen probleem met mijn geloof.
Ze leken echter erg bezorgd
dat ik zou verhongeren gedurende de ramadan.
Ik legde hen uit dat ik genoeg vet had
om wel drie maanden van te leven,
dus dat vasten van zonsopgang
tot zonsondergang een makkie was.
Ik heb getapdanst op Broadway.
Ja, op Broadway. Gestoord.
(Applaus)
Mijn ouders konden
geen fysiotherapie betalen,
dus stuurden ze me naar dansles.
Ik leerde op hakken dansen,
dus ik kan op hakken lopen.
En ik kom uit Jersey,
we vonden stijl heel belangrijk,
dus als mijn vrienden hakken droegen,
deed ik dat ook.
En als mijn vrienden de zomervakanties
aan de kust van Jersey doorbrachten,
deed ik dat niet.
Ik bracht mijn zomers door
in oorlogsgebied,
omdat mijn ouders bang waren
dat als we niet iedere zomer
teruggingen naar Palestina,
dat als we niet iedere zomer
teruggingen naar Palestina,
we zouden opgroeien als Madonna.
(Gelach)
Zomervakanties bestonden vaak uit
mijn vader die probeerde me te genezen.
Ik dronk hertenmelk,
kreeg hete glaasjes op mijn rug,
werd in de Dode Zee gedompeld,
en ik herinner me
hoe het water mijn ogen brandde
en ik dacht: "Het werkt! Het werkt!"
(Gelach)
We vonden één wondermiddel: yoga.
Ik moet zeggen,
het is verschrikkelijk saai.
maar voordat ik yoga deed,
was ik een stand-up komiek die niet kon staan.
En nu kan ik op mijn kop staan.
Mijn ouders versterkten de notie
dat ik alles kon,
dat geen droom onbereikbaar was,
en mijn droom was om
in de soap 'General Hospital' te spelen.
Ik ging studeren
met positieve discriminatie
en kreeg een prachtige beurs op ASU,
Arizona State Universiteit,
omdat ik in elke doelgroep paste.
Ik leek wel de tamme maki
van de toneelschool.
Iedereen was gek op me.
Ik deed al het huiswerk
voor de minder intelligente kinderen,
haalde tienen voor al mijn vakken,
tienen voor al hun vakken.
Iedere keer dat ik een scene deed
uit 'The Glass Menagerie',
huilden mijn docenten.
Maar ik kreeg nooit een rol.
Uiteindelijk, in mijn laatste jaar,
besloot ASU de show
'They Dance Real Slow in Jackson'
te doen.
Dat gaat over een meisje
met hersenverlamming.
Ik was een meisje met hersenverlamming.
Dus schreeuw ik het van de daken:
"Ik krijg eindelijk een rol!
Ik heb hersenverlamming!
Eindelijk vrij! Eindelijk vrij!
Godzijdank, ik ben eindelijk vrij!"
Ik kreeg de rol niet. (Gelach)
Sherry Brown kreeg de rol.
Ik racete naar het hoofd
van de toneelschool,
hysterisch krijsend, alsof iemand
mijn kat had neergeschoten,
om te vragen waarom,
en ze zei dat het was omdat
ze dachten dat ik de stunts niet kon doen.
Ik zei: "Neem me niet kwalijk,
als ik ze niet kan doen,
kan het personage het ook niet."
(Gelach) (Applaus)
Het was een rol waar ik letterlijk
voor in de wieg gelegd was
en ze gaven hem, nota bene,
aan een actrice zonder hersenverlamming.
De toneelschool deed het leven na.
Hollywood heeft een zwarte geschiedenis
in het casten van valide acteurs
om invaliden te spelen.
Na mijn afstuderen, verhuisde ik terug
en mijn eerste betaalde rol was
als figurant in een soap!
Mijn droom werd bewaarheid.
Ik wist dat ik heel snel
van 'barhap-eter' zou promoveren
naar 'gestoorde beste vriendin'.
Maar integendeel, ik bleef
een verheerlijkt meubelstuk
dat je alleen kon herkennen
aan de achterkant van mijn hoofd
en het werd me duidelijk
dat castingdirectors
geen sjofele, etnische,
invalide acteurs inhuurden.
Ze castten alleen perfecte mensen.
Maar er waren uitzonderingen op de regel.
Ik groeide op met Whoopi Goldberg,
Roseanne Barr en Ellen op tv.
Al die vrouwen hadden één ding gemeen:
ze waren komiek.
Dus werd ik komiek.
(Gelach) (Applaus)
Mijn eerste optreden was
om beroemde komieken
uit New York City naar shows
in New Jersey te rijden.
Ik zal nooit het gezicht
van de eerste komiek vergeten
die ik ooit vervoerde, toen hij zich realiseerde
dat hij over de New Jersey autobaan racete
met een chauffeur met hersenverlamming.
Ik heb in clubs door heel Amerika gestaan,
en in het Arabisch in het Midden-Oosten,
ongecensureerd en onbedekt.
Sommigen zeggen dat ik de eerste
stand-up komiek in de Arabische wereld ben.
Ik vind het nooit belangrijk
de eerste te zijn,
maar ik weet dat ze nog nooit
dat nare gerucht hadden gehoord
dat vrouwen niet grappig zijn,
en ze vinden ons hilarisch.
In 2003 begonnen mijn broer
van een andere moeder en vader,
Dean Obeidallah, en ik
het New York Arabisch-Amerikaanse
komediefestival,
nu in zijn 10e jaar.
Ons doel was het negatieve beeld
te veranderen
van Arabisch-Amerikanen in de media,
en de castingdirectors eraan te herinneren
dat Zuid-Aziatisch
geen synoniem is voor Arabisch.
(Gelach)
Arabieren gemeengoed maken
was veel veel makkelijker
dan de uitdaging overwinnen
tegen het stigma van invaliditeit.
Mijn grote doorbraak kwam in 2010.
Ik werd als gast uitgenodigd
op een kabeltelevisie-nieuwsshow
'Countdown met Keith Olbermann'.
Ik liep binnen in mijn mooiste baljurk.
Ze schuiven me een studio in
en zetten me
op een draaiende stoel op wieltjes.
Dus ik keek de stagemanager aan en zei:
"Neem me niet kwalijk,
mag ik een andere stoel?"
En ze keek me aan en zei:
"Vijf, vier, drie, twee ..."
En we waren live, weet je?
Ik moest me vastgrijpen
aan het bureau van de nieuwslezer
om niet uit het scherm te rollen
gedurende dat item.
Toen het interview voorbij was,
was ik woest.
Ik kreeg eindelijk mijn kans en verpestte het,
en ik wist dat ik nooit meer
teruggevraagd zou worden.
Maar ik werd niet alleen teruggevraagd
door Mr Olbermann,
ik werd zelfs voltijds medewerker.
En hij zette mijn stoel vast.
(Gelach) (Applaus)
Iets grappigs dat ik leerde
toen ik live was
met Keith Olbermann
was dat mensen op het internet
smeerlappen zijn.
Mensen zeggen dat kinderen wreed zijn,
maar ik ben nooit belachelijk gemaakt
als kind of volwassene.
Plotseling leek mijn handicap
op internet vogelvrij verklaard.
Als ik online naar clips keek
en commentaren las als:
"Yo, waarom wiebelt ze?"
"Yo, is ze achterlijk?"
En mijn favoriet:
"Arme prutskop-terrorist.
Wat heeft ze?
We zouden echt voor haar moeten bidden."
In één commentaar werd zelfs gesuggereerd
dat ik mijn handicap als vaardigheid
zou moeten opnemen:
scenarioschrijver, komiek,
hersenverlamming.
Handicap is zo zichtbaar als ras.
Als een rolstoelgebruiker
Beyoncé niet mag spelen,
mag Beyoncé
geen rolstoelgebruiker spelen.
De invaliden zijn de grootste --
Ja, klap daar maar voor, joh. Kom op.
(Gelach)
Mensen met handicaps
zijn de grootste minderheid
ter wereld en we zijn
het meest ondergerepresenteerd
in entertainment.
De dokters zeiden
dat ik niet zou kunnen lopen,
maar ik sta hier voor jullie.
Mocht ik opgegroeid zijn met sociale media,
denk ik dat ik hier niet zou staan.
Ik hoop dat wij samen
positievere beelden kunnen creëren
van invaliditeit in de media
en het leven van alledag.
Misschien zou er,
als er meer positieve beelden waren
minder haat op internet worden gezaaid.
Misschien ook niet.
Misschien is er nog steeds een dorp nodig
om onze kinderen goed op te voeden.
Mijn kromme reis heeft me
naar een paar spectaculaire plekken gebracht.
Ik heb op de rode loper gelopen
naast soapdiva Susan Lucci
en de iconische Lorraine Arbus.
Ik heb gespeeld
in een film met Adam Sandler
en gewerkt met mijn idool,
de fantastische Dave Matthews.
Ik heb een wereldtournee gemaakt
met Arabs Gone Wild.
ik ben gedelegeerd
door de grootse staat New Jersey
op het Democratic
National Committee van 2008.
Ik heb Maysoon's Kids opgericht,
een goed doel dat hoopt
kinderen van Palestijnse vluchtelingen
een greintje van de kans te geven
die mijn ouders mij gaven.
Maar het moment dat er het meest uitspringt
was toen ik -- voor dit moment --
(Gelach) (Applaus)
maar het moment dat er het meest uitsprong,
was toen ik mocht optreden
voor de man die zweeft als een vlinder,
en steekt als een bij,
Parkinson heeft en net zo schudt als ik:
Mohammed Ali.
(Applaus)
Het was de enige keer
dat mijn vader me ooit live zag optreden,
en ik draag deze talk
in herinnering aan hem op.
(Moge Allah je ziel genadig zijn, pap.)
Mijn naam is Maysoon Zayid
en als ik het kan kunnen, kan jij het ook kunnen.
(Applaus)