Γεια σας, TEDWomen, πώς πάει;
(Ζητωκραυγές)
Αυτό είναι όλο;
Γεια σας, TEDWomen, πώς πάει;
(Ζητωκραυγές)
Ονομάζομαι Μεϊσούν Ζαΐντ
και δεν είμαι μεθυσμένη,
ήταν όμως ο γιατρός που με ξεγέννησε.
Έκοψε τη μητέρα μου
έξι φορές,
σε έξι διαφορετικές κατευθύνσεις,
πνίγοντας εμένα την καημένη στην πορεία.
Ως αποτέλεσμα, έχω εγκεφαλική παράλυση,
που σημαίνει ότι ταρακουνιέμαι συνεχώς.
Κοιτάξτε.
Είναι εξαντλητικό. Είμαι σαν την Σακίρα Σακίρα
σε συνδυασμό με τον Μοχάμεντ Άλι.
(Γέλια)
Η εγκεφαλική παράλυση δεν είναι γενετική.
Δεν είναι ανωμαλία κατά τη γέννηση.
Δεν μπορείτε να το κολλήσετε.
Δεν καταράστηκε κανένας
τη μήτρα της μητέρας μου,
και δεν το έπαθα επειδή
οι γονείς μου είναι πρώτα ξαδέλφια,
που είναι.
(Γέλια)
Προκαλείται μόνο από ατυχήματα,
όπως αυτό που μου συνέβη
στα γενέθλιά μου.
Τώρα, πρέπει να σας προειδοποιήσω,
δεν είμαι πηγή έμπνευσης,
και δεν θέλω κανένας εδώ μέσα
να αισθάνεται άσχημα για μένα,
επειδή κάποια στιγμή στη ζωή σας,
έχετε ονειρευτεί να είστε ανάπηροι.
Ελάτε να σας ταξιδέψω.
Είναι παραμονή Χριστουγέννων,
είστε στο εμπορικό κέντρο,
κάνετε κύκλους με το αμάξι
ψάχνοντας για πάρκινγκ,
και τι βλέπετε;
Δεκαέξι άδειες θέσεις για ανάπηρους.
Και λέτε, «Θεέ μου, δεν μπορώ να είμαι
λιγάκι ανάπηρη;»
(Γέλια)
Επίσης, πρέπει να σας πω
ότι έχω 99 προβλήματα, και η
εγκεφαλική παράλυση είναι μόνο ένα απ' αυτά.
Αν υπήρχαν Ολυμπιακοί Καταπίεσης,
θα κέρδιζα το χρυσό μετάλλιο.
Είμαι Παλαιστίνια, Μουσουλμάνα,
είμαι γυναίκα, είμαι ανάπηρη,
και ζω στο Νιου Τζέρσεϊ.
(Γέλια) (Χειροκρότημα)
Αν δεν αισθάνεστε καλύτερα
για τον εαυτό σας, ίσως θα έπρεπε.
Κατάγομαι από το Κλίφσαϊντ Παρκ
του Νιου Τζέρσεϊ.
Πάντα αγαπούσα το γεγονός
ότι η γειτονιά μου
και το βάσανό μου
έχουν τα ίδια αρχικά.
Επίσης αγαπώ το γεγονός
ότι αν ήθελα να περπατήσω
από το σπίτι μου στη Νέα Υόρκη, μπορούσα.
Πολλοί άνθρωποι με εγκεφαλική παράλυση
δεν περπατούν,
αλλά οι γονείς μου δεν πίστευαν στο «δεν μπορώ».
Το σύνθημα του πατέρα μου ήταν,
«Μπορείς να το κάνεις,
ναι, μπορείς να μπορέσεις».
(Γέλια)
Έτσι, αν οι τρεις μεγαλύτερες
αδελφές μου σφουγγάριζαν,
σφουγγάριζα κι εγώ.
Αν οι τρεις μεγαλύτερες αδελφές μου
πήγαιναν σε δημόσιο σχολείο,
οι γονείς μου θα έκαναν μήνυση
στο σχολικό σύστημα
για να εγγυηθούν ότι θα πήγαινα κι εγώ,
και αν δεν παίρναμε όλες άριστα,
τρώγαμε όλες την παντόφλα της μητέρας μου.
(Γέλια)
Ο πατέρας μου με έμαθε να περπατάω
όταν ήμουν πέντε ετών
βάζοντας τις φτέρνες μου στα πόδια του
και απλώς περπατούσε.
Μία άλλη τακτική που χρησιμοποιούσε
ήταν να κουνάει
ένα χαρτονόμισμα ενός δολαρίου μπροστά μου
και να με βάζει να το κυνηγάω.
(Γέλια)
Η στριπτιζέζ μέσα μου ήταν πολύ δυνατή, και...
(Γέλια)
Κι όμως, την πρώτη μέρα στο νηπιαγωγείο,
περπατούσα σαν πρωταθλητής
που είχε φάει πολλές μπουνιές.
Μεγαλώνοντας, υπήρχαν μόνο
έξι Άραβες στην πόλη μου,
όλοι τους στην οικογένειά μου.
Τώρα είναι 20 Άραβες στην πόλη,
και πάλι όλοι τους στην οικογένειά μου.
(Γέλια)
Δε νομίζω ότι πρόσεξε κανείς
ότι δεν ήμασταν Ιταλοί.
(Γέλια) (Χειροκρότημα)
Αυτά πριν την 11η Σεπτεμβρίου
και πριν οι πολιτικοί
σκεφτούν να χρησιμοποιήσουν το
«Μισώ τους Μουσουλμάνους»
σαν σλόγκαν καμπάνιας.
Οι άνθρωποι με τους οποίους μεγάλωσα
δεν είχαν πρόβλημα με την πίστη μου.
Όμως, ανησυχούσαν πολύ
που πέθαινα της πείνας στο Ραμαζάνι.
Τους εξηγούσα ότι είχα αρκετό λίπος
για να ζήσω για τρεις ολόκληρους μήνες,
έτσι η νηστεία από την ανατολή ως τη δύση
ήταν παιχνιδάκι.
Έχω χορέψει με κλακέτες στο Μπρόντγουεϊ.
Ναι, στο Μπρόντγουεϊ. Είναι τρελό.
(Χειροκρότημα)
Οι γονείς μου δεν είχαν χρήματα
για φυσικοθεραπεία,
έτσι με έστειλαν σε σχολή χορού.
Έμαθα να χορεύω με τακούνια,
που σημαίνει ότι μπορώ
να περπατήσω με τακούνια.
Και είμαι από το Τζέρσεϊ,
όπου μας απασχολεί πραγματικά η κομψότητα,
έτσι αν οι φίλες μου φορούσαν τακούνια,
φορούσα κι εγώ.
Και όταν οι φίλες μου περνούσαν
τις καλοκαιρινές τους διακοπές
στις ακτές του Τζέρσεϊ, εγώ δεν πήγαινα.
Περνούσα τα καλοκαίρια μου σε εμπόλεμη ζώνη,
επειδή οι γονείς μου φοβόντουσαν
ότι αν δεν πηγαίναμε πίσω στην Παλαιστίνη
κάθε καλοκαίρι,
θα γινόμασταν σαν τη Μαντόνα όταν μεγαλώσουμε.
(Γέλια)
Οι καλοκαιρινές διακοπές συχνά αποτελούνταν από
προσπάθειες του πατέρα μου να με θεραπεύσει,
έτσι ήπια γάλα ελαφιού,
μου έβαλαν βεντούζες στην πλάτη μου,
με έριξαν στη Νεκρά Θάλασσα,
και θυμάμαι το νερό να καίει τα μάτια μου
και να σκέφτομαι,
«Δουλεύει, δουλεύει!»
(Γέλια)
Αλλά μια θαυματουργή θεραπεία
που βρήκαμε ήταν η γιόγκα.
Πρέπει να σας πω, είναι πολύ βαρετή,
αλλά πριν ξεκινήσω τη γιόγκα,
ήμουν μία όρθια κωμικός
που δεν μπορούσε να σταθεί όρθια.
Και τώρα μπορώ να σταθώ στο κεφάλι μου.
Οι γονείς μου ενίσχυαν την αντίληψη
ότι μπορούσα να κάνω τα πάντα,
ότι κανένα όνειρο δεν ήταν αδύνατο,
και το όνειρό μου ήταν να παίξω
στην καθημερινή σαπουνόπερα
«Γενικό Νοσοκομείο».
Πήγα στο κολλέγιο ως μειονότητα
και πήρα μια ωραία υποτροφία στο ASU,
το Πανεπιστήμιο της Πολιτείας της Αριζόνα,
επειδή ταίριαζα σε κάθε ποσόστωση.
Ήμουν σαν το λεμούριο πηθικάκι
του θεατρικού τμήματος.
Όλοι με αγαπούσαν.
Έκανα τα μαθήματα των παιδιών
που δεν ήταν και τόσο έξυπνα,
έπαιρνα άριστα σε όλα τα μαθήματά μου,
άριστα σε όλα τα μαθήματά τους.
Κάθε φορά που έκανα μια σκηνή
από τον «Γυάλινο Κόσμο»,
οι καθηγητές μου έκλαιγαν.
Αλλά ποτέ δεν έπαιρνα ρόλο.
Τελικά, στην τελευταία μου χρονιά,
το ASU αποφάσισε να ανεβάσει το έργο
«Χορεύουν πολύ αργά στο Τζάκσον».
Είναι ένα θεατρικό έργο
για ένα κορίτσι με εγκεφαλική παράλυση.
Ήμουν ένα κορίτσι με εγκεφαλική παράλυση.
Έτσι άρχισα να πανηγυρίζω,
«Επιτέλους, θα πάρω ρόλο!
Έχω εγκεφαλική παράλυση!
Επιτέλους ελεύθερη! Επιτέλους ελεύθερη!
Δόξα τω Θεώ, είμαι επιτέλους ελεύθερη!»
Δεν πήρα τον ρόλο. (Γέλια)
Η Σέρυ Μπράουν πήρε τον ρόλο.
Έτρεξα στην υπεύθυνη του θεατρικού τμήματος
κλαίγοντας υστερικά, λες και
κάποιος πυροβόλησε τη γάτα μου,
για να την ρωτήσω γιατί,
και είπε πως ήταν επειδή
δεν πίστευαν ότι θα μπορούσα
να κάνω τα ακροβατικά.
Είπα, «Συγγνώμη, αν δεν μπορώ
εγώ να κάνω τα ακροβατικά,
δεν μπορεί ούτε ο χαρακτήρας».
(Γέλια) (Χειροκρότημα)
Αυτός ήταν ένας ρόλος που είχα
κυριολεκτικά γεννηθεί να παίξω
και τον έδωσαν σε μία ηθοποιό
χωρίς εγκεφαλική παράλυση.
Το κολλέγιο μιμήθηκε τη ζωή.
Το Χόλιγουντ έχει μία πικρή ιστορία
στο να βάζει αρτιμελείς ηθοποιούς
να παίζουν ρόλους ανάπηρων.
Αφού αποφοίτησα, επέστρεψα στο σπίτι μου,
και η πρώτη μου δουλειά ως ηθοποιός
ήταν σαν κομπάρσος
σε μία καθημερινή σαπουνόπερα.
Το όνειρό μου γινόταν πραγματικότητα.
Ήξερα πως θα έπαιρνα προαγωγή
από «εστιατόριο» σε «τρελή καλύτερη φίλη»
σε χρόνο μηδέν.
Αλλά αντ 'αυτού, παρέμεινα ένα δοξασμένο έπιπλο
που μπορείτε να αναγνωρίσετε
από το πίσω μέρος του κεφαλιού μου,
και ξεκαθάρισα μέσα μου
ότι οι διευθυντές κάστινγκ
δεν προσλάμβαναν αφράτους, έθνικ,
ηθοποιούς με αναπηρία.
Προσλάμβαναν μόνο τέλειους ανθρώπους.
Αλλά υπήρχαν εξαιρέσεις στον κανόνα.
Μεγάλωσα βλέποντας τη Γούπι Γκόλντμπεγκ,
τη Ροζάν Μπαρ, την Έλεν,
και όλες αυτές οι γυναίκες είχαν ένα κοινό:
ήταν κωμικοί.
Έτσι έγινα κωμικός.
(Γέλια) (Χειροκρότημα)
Η πρώτη μου δουλειά ήταν
να μεταφέρω διάσημους κωμικούς
από τη Νέα Υόρκη σε παραστάσεις
στο Νιου Τζέρσεϊ,
και ποτέ δεν θα ξεχάσω
το πρόσωπο του πρώτου κωμικού
που μετέφερα ποτέ, όταν συνειδητοποίησε
ότι περνούσε τα διόδια του Νιου Τζέρσεϊ
και οδηγούσε μία κοπέλα με εγκεφαλική παράλυση.
Έχω δώσει παραστάσεις
σε κλαμπ σε όλη την Αμερική,
και έχω δώσει παραστάσεις
στα Αραβικά στη Μέση Ανατολή,
χωρίς λογοκρισία και χωρίς να καλυφτώ.
Μερικοί λένε ότι είμαι η πρώτη
κωμικός όρθιας κωμωδίας
στον Αραβικό κόσμο.
Δεν μου αρέσει να παίρνω την πρωτιά,
αλλά ξέρω ότι ποτέ τους δεν έχουν ακούσει
αυτή την άσχημη φήμη
ότι οι γυναίκες δεν είναι αστείες,
και μας βρίσκουν ξεκαρδιστικές.
Το 2003, ο αδελφός μου
από άλλη μητέρα και άλλο πατέρα
ο Ντιν Ομπεϊνταλά κι εγώ ξεκινήσαμε
το Αραβο-Αμερικανικό Φεστιβάλ
Κωμωδίας της Νέας Υόρκης,
που τώρα είναι στο 10ο χρόνο του.
Ο στόχος μας ήταν ν' αλλάξει η αρνητική εικόνα
των Αραβο-Αμερικανών στα μέσα,
καθώς υπενθυμίζαμε και στους διευθυντές κάστινγκ
ότι Νοτιο-Ασιάτες και Άραβες δεν είναι συνώνυμα.
(Γέλια)
Η επικράτηση των Αράβων ήταν πολύ ευκολότερη
από την κατάκτηση της πρόκλησης
ενάντια στο στίγμα κατά της αναπηρίας.
Η μεγάλη μου ευκαιρία ήρθε το 2010.
Ήμουν προσκεκλημένη
στην εκπομπή ειδήσεων της καλωδιακής εκπομπής
«Αντίστροφη Μέτρηση με τον Κιθ Όλμπερμαν».
Μπήκα μέσα λες και πήγαινα
στο χορό της αποφοίτησης,
και με πετάνε σ' ένα στούντιο
και με καθίζουν σε μία
περιστρεφόμενη καρέκλα με ροδάκια.
Κοίταξα την υπεύθυνη του σκηνικού και λέω,
«Συγγνώμη, μπορώ να έχω μία άλλη καρέκλα;»
Και με κοίταξε και λέει,
«Πέντε, τέσσερα, τρία, δύο ...»
Και ήμασταν στον αέρα, σωστά;
Έπρεπε να κρατηθώ από
το γραφείο του παρουσιαστή
για να μην κυλήσω εκτός οθόνης
κατά την διάρκεια της εκπομπής,
και όταν τελείωσε η συνέντευξη, είχα μπλαβιάσει.
Επιτέλους είχα την ευκαιρία
και την κατέστρεψα,
και ήξερα ότι δεν θα με ξανακαλέσουν.
Αλλά όχι μόνο με ξανακάλεσε ο κ. Όλμπερμαν,
με έκανε συντελεστή πλήρους απασχόλησης,
και κόλλησε την καρέκλα μου στο πάτωμα.
(Γέλια) (Χειροκρότημα)
Κάτι αστείο που έμαθα όσο ήμουν στον αέρα
με τον Κιθ Όλμπερμαν
είναι ότι οι άνθρωποι στο Διαδίκτυο
είναι καθάρματα.
Ο κόσμος λέει ότι τα παιδιά είναι σκληρά,
αλλά ποτέ δεν με κορόιδεψαν σαν παιδί ή ενήλικα.
Ξαφνικά, η αναπηρία μου
ήταν νόμιμο θήραμα στο Διαδίκτυο.
Έβλεπα βιντεάκια στο Διαδίκτυο
και τα σχόλια ήταν,
«Έϊ, ποιος την τσιμπάει;»
«Έϊ, είναι καθυστερημένη;»
Και το αγαπημένο μου, «Την καημένη
την τρομοκράτισσα με το στραβό στόμα.
Τι έχει;
Πρέπει να προσευχηθούμε γι' αυτήν».
Ένας σχολιαστής πρότεινε
να προσθέσω την αναπηρία μου στα προσόντα μου:
σεναριογράφος, κωμικός, εγκεφαλική παράλυση.
Η αναπηρία είναι τόσο ορατή όσο και η φυλή.
Αν ένα άτομο σε αναπηρική πολυθρόνα
δεν μπορεί να παίξει τη Μπιγιονσέ,
ούτε η Μπιγιονσέ μπορεί να παίξει
ένα άτομο σε αναπηρική πολυθρόνα.
Οι ανάπηροι είναι η μεγαλύτερη -
Ναι, χειροκροτήστε το. Πάμε.
(Χειροκρότημα)
Οι άνθρωποι με αναπηρίες
είναι η μεγαλύτερη μειονότητα
στον κόσμο, και είμαστε οι
λιγότερο αντιπροσωπευμένοι
στην ψυχαγωγία.
Οι γιατροί είπαν ότι δεν θα περπατήσω,
αλλά να' μαι, εδώ μπροστά σας.
Αν όμως είχα μεγαλώσει
με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης,
δε νομίζω να ήμουν.
Ελπίζω πως μαζί
μπορούμε να δημιουργήσουμε
περισσότερες θετικές εικόνες
για την αναπηρία στα μέσα
και στην καθημερινή ζωή.
Ίσως αν υπήρχαν περισσότερες εικόνες,
θα περιόριζαν το μίσος στο Διαδίκτυο.
Μπορεί και όχι.
Ίσως να χρειάζεται ακόμη ένα χωριό
για να εκπαιδευτούν σωστά τα παιδιά μας.
Το στραβό μου ταξίδι με έχει πάει
σε μερικά πολύ εντυπωσιακά μέρη.
Περπάτησα στο κόκκινο χαλί
πλαισιωμένη από την ντίβα
της σαπουνόπερας Σούζαν Λούτσι
και την εμβληματική Λορέν Άρμπας.
Έπαιξα σε μία ταινία με τον Άνταμ Σάντλερ
και δούλεψα με το είδωλό μου,
τον υπέροχο Ντέιβ Μαθιους.
Έκανα περιοδεία στον κόσμο ως πρώτο όνομα
στο «Οι Άραβες Τρελάθηκαν».
Ήμουν εκπρόσωπος
αντιπροσωπεύοντας
τη μεγάλη πολιτεία του Νιου Τζέρσεϊ.
στη Δημοκρατική Εθνική Επιτροπή του 2008.
Και ίδρυσα τα Παιδιά της Μεϊσούν,
μία φιλανθρωπική οργάνωση που ελπίζει
να δώσει στα παιδιά προσφύγων
από την Παλαιστίνη
λίγη από την ευκαιρία
που μου έδωσαν οι γονείς μου.
Αλλά η μία στιγμή
που ξεχωρίζει περισσότερο
ήταν όταν -- πριν από αυτή τη στιγμή --
(Γέλια) (Χειροκρότημα) —
αλλά η μία στιγμή που ξεχωρίζει περισσότερο
ήταν όταν έδωσα παράσταση
για τον άντρα που πετά σαν πεταλούδα
και τσιμπά σαν μέλισσα,
έχει Πάρκινσον και ταρακουνιέται σαν κι εμένα,
τον Μοχάμεντ Άλι.
(Χειροκρότημα)
Ήταν η μοναδική φορά
που με είδε ποτέ ο πατέρας μου
σε ζωντανή παράσταση,
και αφιερώνω αυτή την ομιλία στη μνήμη του.
(Αραβικά) Ας δείξει ο Αλλάχ έλεος στην ψυχή σου, μπαμπά.
Ονομάζομαι Μεϊσούν Ζαΐντ
και αν εγώ μπορώ να μπορέσω,
κι εσείς μπορείτε να μπορέσετε.
(Χειροκρότημα)