Minden mindennel összefügg.
Shinnecock indiánként úgy neveltek, hogy ezt tudjam.
Kis halász törzs vagyunk,
Long Island dél-keleti csúcsánál,
közel Southampton városához, New York államban.
Kislány koromban
a nagyapám egy forró nyári napon kiültetett a napra.
Sehol egy felhő az égen.
Egy idő után izzadni kezdtem.
Felmutatott az égre, és azt mondta,
"Figyelj, látod azt ott?
Az ott fenn egy rész belőled.
Abban a felhőben a te vized is benne van,
abból eső lesz, ami élteti a növényeket,
azok meg az állatokat táplálják.
Ahogyan folytattam a minden élők közti összefüggések
fürkészését a természetben,
2008-ban elkezdtem a viharvadászatot,
miután azt mondta a lányom, hogy anyu, ezt kéne csinálnod.
Három nappal később már ott voltam egy száguldó autó belsejében,
egy azt a fajta óriási felhő közepét cserkészve, amit szupercellának hívnak,
és ami képes grapefruit méretű jégdarabokat
és látványos tornádókat létrehozni,
igaz, valójában csak az esetek 2%-ban.
Ezek a felhők olyan nagyra nőnek, hogy akár 80 km szélesek is lehetnek
és 20 km magasságba is felnyúlhatnak a légkörben.
Olyan nagyra hízhatnak, hogy elzárják az összes napfényt,
éjszakai sötétséget okozva és félelmet keltve abban, aki alatta áll.
A viharvadászatot az ember a bőrén érzi.
Meleg, nedves széllökések a hátadon;
a földnek, a búzának, a fűnek az illata; elektromos töltések.
És a színek a jégesőt hozó felhőkben,
a zöldek, türkiszek.
Megtanultam a villámokat tisztelni.
Akkoriban a hajam is egyenes volt.
(Nevetés.)
Vicc volt.
(Nevetés.)
A viharban különösen az izgat, ahogy vonul.
Ahogyan örvénylik, forog és hullámzik
a lávalámpaszerű mammatusz felhőkkel.
Szeretni való szörnyek lesznek belőlük.
Nem tehetek róla, de amikor fényképezem őket,
mindig a nagyapám szavai jutnak eszembe.
Ahogyan ott állok alattuk,
nem csak egy felhőt látok, de érzékelem egyúttal,
hogy amit módom van megtapasztalni,
az ugyanaz az erő, ugyanaz a folyamat kicsiben,
ami a galaxisunk, a Naprendszer, a Nap
és a mi bolygónk születésénél is bábáskodott.
Ezek mind az én rokonaim.
(Taps.)