Hoi, ik ben Tony,
en dit is Every Frame a Painting.
Alexander Mackendrick zei ooit:
"Een filmregisseur richt eigenlijk
de aandacht van het publiek...
... Regie is een zaak van nadruk...
... Je benadrukt wat belangrijk is...
... door het onbelangrijke
minder te benadrukken.
Tegenwoordig leggen veel regisseurs nadruk
door van close-up...
Naar close-up te springen.
Maar teveel dekking is vermoeiend,
vooral voor de acteurs.
- En ik zeg, "Oh, dus
je wilt technicus spelen,
dus schiet je de master,
dichterbij, andere kant..."
Dan hou ik m'n poot stijf, en zeg,
"Dat ga ik niet doen,
want je hebt alles al wat je nodig hebt
om het publiek te vertellen
wat ze moeten weten
over wat er hier gebeurt."
Dus laten we het nu eens anders aanpakken.
In plaats van de standaard dekking,
zetten we alle acteurs
in hetzelfde beeld,
en laten ze samen acteren.
oftewel, 'ensemble enscenering'.
Hierbij gaat het over nadruk creëren
zonder te verspringen.
Ten eerste kijken we van nature
naar degene die spreekt...
en naar wie wordt toegesproken.
Dit wordt vaak gebruikt
in combinatie met een tweede techniek:
zet iemand die belangrijk is
dichter bij het licht,
of dichter bij de lens.
Als je wilt dat iemand minder opvalt,
zet je ze verder weg,
misschien vervaagd.
Aandacht is natuurlijk relatief.
Soms kun je het publiek ergens naar
laten kijken, ook al is het uit focus.
Door het te laten bewegen.
We zien het vooral goed
als iemand z'n handen beweegt...
of z'n ogen.
Je kunt het publiek ook leiden door iets
meer in het midden te zetten.
Deze grap zit vaak in deze film:
Personages midden in beeld...
... die de verdachten aanvallen.
Dat leidt tot nummer 5:
de positie van de acteurs.
Hoe staan ze gedraaid
ten opzichte van de lens?
Zien we ze en face...
of 3/4?
En profil... of een andere hoek
zodat we helemaal geen gezicht zien?
Met meerdere acteurs in beeld
is variatie belangrijk.
Als het publiek even niet op iemand
hoeft te letten: draai 'm om.
Als je dit doet zorg je voor contrast.
De 3 agenten rechts kijken naar elkaar,
en detective Seo kijkt weg.
In het eerste half uur staat hij
steeds afzijdig van de groep,
en kijkt naar papieren die de rest
allemaal negeert.
Dit brengt ons op #7:
subtiele camerabewegingen.
Kijk hier hoe ons beeld wordt vernauwd
van 4 personages...
... naar 2.
Terwijl onze aandacht hier beweegt tussen
2 partijen in een discussie,
en uiteindelijk bij de winnaar belandt.
Ten slotte, vergeet niet dat mensen
sociaal zijn ingesteld:
we kijken waar anderen kijken.
Laten we nu eens bedenken waarom Bong
een scène zo zou inrichten.
Dit is mijn favoriete shot
in de hele film.
We zien eerst één verhaal,
2 ruziënde agenten.
En het lijkt alsof Bong bijna niks doet.
Hij laat onze aandacht gaan
van detective Park...
naar detective Seo.
Maar we zien iets
in het midden van het beeld
en realiseren ons dat een ander,
detective Cho,
achter de bank
de serveerster ligt te zoenen.
Dus we hebben nu 2 verhaaltjes:
voor- en achtergrond.
Bong speelt ze tegen elkaar weg
om het serieuze af te zetten...
... tegen het gekkige. In het verloop van
de scene komt de camera dichterbij,
dit verbergt de 2 vrouwen,
en richt de aandacht op de hoofdrolspelers
En hij laat de acteurs
met hun handen praten,
vooral als de ruzie lijkt
slaags te lopen.
Dan valt de chef plotseling binnen.
Dit is de reden voor
deze enscenering.
Onverwacht is er een derde verhaal, en het
onderbreekt de andere twee.
Met een grap.
De rest van de scène
is het derde verhaal,
de chef legt zijn plan uit
om de moordenaar te vangen.
Waarom in één shot?
Het onderschrijft het thema.
Verhaal 1 is gewoon een ruzie.
Verhaal 2 is alleen maar lust.
Niemand is aan het werk,
ze zijn egoïstisch.
Pas in het derde verhaal denken ze aan
het slachtoffer en de moordzaak.
De chef vormt letterlijk
het morele middelpunt.
Had Bong dit met dekking gefilmd,
dan zouden we het verband niet zien
tussen het eerste...
en het tweede verhaal.
En de overgang...
... naar het derde.
Dit soort regie is tegenwoordig
zeer ongebruikelijk,
en het toont de waarde van
dit soort enscenering,
in plaats van van één gezicht
naar het ander de knippen.
- Want soms wil ik gewoon op die plek
blijven, met de acteurs,
en het door de acteurs laten regelen,
en niet m'n handje vasthouden
door dichterbij te gaan zitten.
Laat mij het gewoon doen.