Αυτό που θα ήθελα να κάνω

είναι να ξεκινήσω με μία απλή παράκληση.

Θα 'θελα όλοι σας

να σταθείτε για μια στιγμή,

άθλια ανθρωπάκια,

και να κάνετε έναν απολογισμό της μίζερης ύπαρξής σας.

(Γέλια)

Αυτή ήταν η συμβουλή

που ο 'Αγιος Βενεδικτίνος έδωσε στους τρομαγμένους μαθητές του

τον 5ο αιώνα.

'Ηταν η συμβουλή που αποφάσισα να ακουλουθήσω ο ίδιος

όταν έκλεισα τα 40.

Ως εκείνη τη στιγμή, είχα υπάρξει ο κλασσικός εταιρικός πολεμιστής -

έτρωγα πολυ, έπινα πολύ,

δούλευα πολύ σκληρά,

και παραμελούσα την οικογένεια.

Και αποφάσισα να δοκιμάσω

να αλλάξω τη ζωή μου.

Συγκεκριμένα αποφάσισα

να προσπαθήσω να αντιμετωπίσω το "ακανθώδες" θέμα

της ισορρόπισης εργασίας-ζωής.

'Ετσι έφυγα απο το εργατικό δυναμικό,

και πέρασα ένα χρόνο στο σπίτι

με τη σύζυγό μου και τέσσερα μικρά παιδιά.

'Ομως το μόνο που έμαθα για την ισορροπία εργασίας-ζωής

μέσα σ΄ αυτό το έτος

ήταν ότι μου ήταν αρκετά εύκολο

να εξισορροπήσω δουλεία και ζωή

όταν δεν εργαζόμουν καθόλου.

(Γέλια)

Μία όχι και τόσο χρήσιμη δεξιότητα,

ειδικά όταν τελειώνουν τα λεφτά.

Έτσι γύρισα στη δουλειά,

και πέρασα αυτά τα 7 χρόνια από τότε

παλεύοντας, μελετώντας

και γράφοντας για την εξισορρόπιση δουλειάς-ζωής.

Και έχω τέσσερις παρατηρήσεις

που θα ΄θελα να μοιραστώ μαζί σας σήμερα.

Η πρώτη είναι,

αν η κοινωνία πρόκειται να σημειώσει κάποια πρόοδο πάνω σ΄ αυτό το θέμα,

χρειαζόμαστε μια ειλικρινή συζήτηση.

Μα το πρόβλημα είναι

ότι τόσοι άνθρωποι λένε τόσες ανοησίες

για την εξισορρόπιση αυτή.

Όλες οι συζητήσεις περί ευέλικτου ωραρίου

ή "χαλαρής Παρασκευής"

ή άδεια γονέα

εξυπηρετούν μόνο την κάλυψη του ουσιαστικού θέματος,

που είναι

ότι συγκεκριμένες επιλογές εργασίας και καριέρας

είναι από τη φύση τους ασύμβατες

με την ουσιαστική ενασχόληση

-σε καθημερινή βάση-

με μία νέα οικογένεια.

Το πρώτο βήμα λύσης κάθε προβλήματος

είναι να παραδεχτείς την πραγματικότητα της κατάστασής σου.

Και η πραγματικότητα της κοινωνίας μας

είναι ότι υπάρχουν χιλιάδες

άνθρωποι εκεί έξω

που ζουν μιά σιωπηλή, κραυγαλέα απελπισία

όπου δουλεύουν σκληρά για πολλές ώρες

σε δουλειές που μισούν

για να μπορέσουν να αγοράσουν πράγματα που δεν χρειάζονται

για να εντυπωσιάσουν ανθρώπους που δεν συμπαθούν

(Γέλια)

(Χειροκρότημα)

Πιστεύω ότι πηγαίνοντας τις Παρασκευές με τζιν και κοντομάνικο στη δουλειά

δεν φτάνει στ΄ αλήθεια στην ουσία του θέματος.

(Γέλια)

Η δεύτερη παρατήρηση που θα ΄θελα να κάνω

είναι ότι πρέπει να αντιμετωπίσουμε την αλήθεια

πως οι κυβερνήσεις και οι εταιρείες

δεν πρόκειται να λύσουν αυτό το ζήτημα για μας.

Πρέπει να σταματήσουμε να κοιτάμε έξω,

εξαρτάται από εμάς ως άτομα

να πάρουμε τον έλεγχο και την ευθύνη

για τη μορφή της ζωής που θέλουμε να έχουμε.

Αν δεν σχεδιάσεις τη ζωή σου,

θα το κάνει κάποιος άλλος για σένα,

και μάλλον δεν θα σας αρέσει

η δική του άποψη περί ισορροπίας.

Είναι ιδιαίτερα σημαντικό-

αυτό δεν θα ανεβεί στο διαδίκτυο, έτσι; θα με απολύσουν-

είναι ιδιαίτερα σημαντικό

να μην βάζεις ποτέ την ποιότητα της ζωής σου

στα χέρια μιας επιχείρησης.

Δεν μιλάω εδώ μόνο για τις κακές επιχειρήσεις-

τα σφαγεία ανθρωπίνων ψυχών όπως τις λέω.

(Γέλια)

Μιλάω για όλες τις επιχειρήσεις.

Γιατί οι εμπορικές επιχειρήσεις

είναι εγγενώς σχεδιασμένες

να παίρνουν από σένα

όσα περισσότερα μπορούν.

Είναι στη φύση τους, στο DNA τους,

είναι η δουλειά τους-

ακόμα και των καλών, καλοπροαίρετων επιχειρήσεων.

Από τη μία,

οι δυνατότητες παιδικής φροντίδας στο χώρο εργασίας

είναι όμορφες και καλές.

Από την άλλη, είναι εφιάλτης.

Σημαίνει μόνο ότι περνάς περισσότερο χρόνο στο καταραμένο γραφείο.

Πρέπει να γίνουμε υπεύθυνοι

για τον καθορισμό και την επιβολή

των ορίων που θέλουμε στη ζωή μας.

Η τρίτη παρατήρηση είναι

ότι πρέπει να ΄μαστε προσεκτικοί

με το χρονικό πλαίσιο που επιλέγουμε

για να αξιολογήσουμε την ισορροπία μας.

Πριν πάω πίσω στη δουλειά

μετά το χρόνο στο σπίτι,

κάθισα κάτω

και έγραψα

μια λεπτομερή, βήμα προς βήμα περιγραφή

της ιδανικής ισορροπημένης μέρας

που φιλοδοξούσα να έχω.

Και πήγαινε έτσι:

Ξυπνάω ξεκούραστος

μετά από έναν ωραίο νυχτερινό ύπνο.

Κάνω σεξ.

Πάω βόλτα τον σκύλο.

Τρώω πρωινό με τη γυναίκα και τα παιδιά μου.

Ξανακάνω σεξ.

(Γέλια)

Αφήνω τα παιδιά στο σχολείο πηγαίνοντας στη δουλειά μου.

Δουλεύω τρεις ώρες.

Κάνω κάποιο άθλημα με το φίλο μου την ώρα του μεσημεριανού.

Δουλεύω άλλες τρεις ώρες.

Βρίσκομαι με φιλαράκια στην παμπ για ένα ποτό.

Πάω σπίτι για βραδινό

με τη γυναίκα και τα παιδιά μου.

Διαλογίζομαι για μισή ώρα.

Κάνω σεξ.

Πάω βόλτα τον σκύλο. Ξανακάνω σεξ.

Πάω για ύπνο.

(Χειροκρότημα)

Πόσο συχνά νομίζετε ότι έχω μια τέτοια μέρα;

(Γέλια)

Ας είμαστε ρεαλιστές.

Δεν μπορείς να τα κάνεις όλα σε μία μέρα.

Πρέπει να επιμηκύνουμε το χρονικό πλαίσιο

πάνω στο οποίο κρίνουμε την ισορροπία στη ζωή μας,

όμως πρέπει να το επιμηκύνουμε

χωρίς να πέσουμε στην παγίδα του

"θα έχω ζωή όταν πάρω σύνταξη,

όταν τα παιδιά θα 'χουν φύγει απ' το σπίτι,

όταν η γυναίκα μου με χωρίσει, η υγεία μου χαλάσει,

δεν έχω πια ούτε φίλους ούτε ενδιαφέροντα."

(Γέλια)

Η μέρα παραείναι μικρή, μετά την σύνταξη παραείναι μεγάλη.

Πρέπει να υπάρχει μέση όδος.

Μια τέταρτη παρατήρηση:

Πρέπει να προσεγγίσουμε την ισορροπία

με ισορροπημένο τρόπο.

Μια φίλη ήρθε να με δει πέρυσι-

και δεν την πειράζει να πω αυτήν την ιστορία - μια φίλη ήρθε πέρυσι

και είπε, "Νάιτζελ, διάβασα το βιβλίο σου.

Και συνειδητοποίησα ότι η ζωή μου είναι εντελώς εκτός ισορροπίας.

Διακατέχεται εντελώς απ' τη δουλειά.

Δουλεύω 10 ώρες τη μέρα, συγκοινωνώ 2 ώρες καθημερινά.

Όλες μου οι σχέσεις έχουν αποτύχει.

Δεν υπάρχει τίποτα στη ζωή μου

εκτός της δουλειάς.

Έτσι αποφάσισα να το διορθώσω και να την ξεκαθαρίσω.

Και γράφηκα στο γυμναστήριο."

(Γέλια)

Δεν θέλω να κοροϊδέψω,

αλλά το να είσαι μια γυμνασμένη εργασιομανής

δεν είναι πιο ισορροπημένο, είναι πιο γυμνασμένο.

(Γέλια)

Όσο ωραία κι αν είναι η σωματική άσκηση,

η ζωή έχει κι άλλα πράγματα.

Υπάρχει η διανοητική πλευρά, η συναισθηματική πλευρά,

η πνευματική πλευρά.

Και για να 'σαι ισορροπημένος,

πιστέυω πρέπει να προσέχουμε

όλες αυτές τις περιοχές-

όχι να κάνουμε μόνο 50 κοιλιακούς.

Τώρα αυτό μπορεί να 'ναι αποθαρρυντικό.

Γιατί μπορείς να πεις "Για τ' όνομα φίλε, εδώ δεν έχω χρόνο να γυμναστώ

κι εσύ μου λες να πάω στην εκκλησία και να πάρω τηλέφωνο τη μάνα μου."

Και το καταλαβαίνω.

Στ' αλήθεια καταλαβαίνω ότι μπορεί να είναι αποθαρρυντικό.

Μα ένα περιστατικό που συνέβη δυο χρόνια πριν

μου έδωσε μια νέα οπτική.

Η γυναίκα μου, που βρίσκεται κάπου στο κοινό σήμερα,

με πήρε τηλέφωνο στο γραφείο

και είπε. "Νάιτζελ, πρέπει να πάρεις το μικρότερο γιο μας,"

τον Χάρρυ, "από το σχολείο."

Γιατί έπρεπε να πάει κάπου άλλου με τα άλλα τρία παιδιά εκείνο το απόγευμα.

Έτσι έφυγα μια ώρα νωρίτερα από το γραφείο

και πήρα τον Χάρρυ από την είσοδο του σχολείου.

Περπατήσαμε ως το πάρκο,

κάναμε βλακείες στις κούνιες, παίξαμε χαζά παιχνιδάκια.

Μετά τον πήγα σε μια καφετέρια πάνω στο λόφο,

και μοιραστήκαμε μια πίτσα κι ένα τσάι,

μετά κατεβήκαμε το λόφο ως το σπίτι μας,

τον έκανα μπάνιο

του φόρεσα τις πιτζάμες Μπάτμαν.

Ύστερα του διάβασα ένα κεφάλαιο

από το "Ο Τζέιμς και το Γιγάντιο Ροδάκινο" του Ρολντ Νταλ.

Μετά τον έβαλα για ύπνο, τον κουκούλωσα καλά καλά,

του 'δωσα ένα φιλί στο μέτωπό του και είπα, "Καληνύχτα φίλε"

και πήγα προς την πόρτα.

Όπως έβγαινα απ' το δωμάτιό του,

είπε "Μπαμπά;", λέω "Ναι, φίλε μου;"

Λέει, "Μπαμπά αυτή ήταν η καλύτερη μέρα

ολόκληρης της ζωής μου."

Δεν είχα κάνει τίποτα,

δεν τον είχα πάει στην Ντίσνεϊλαντ ούτε του πήρα Playstation.

Θέλω να πω ότι

τα μικρά πράγματα έχουν σημασία.

Το να 'σαι πιο ισορροπημένος

δεν σημαίνει κάποια δραματική αλλαγή στη ζωή σου.

Με την ελάχιστη επένδυση

στα σωστά σημεία,

μπορείς να αλλάξεις ριζικά την ποιότητα των σχέσεών σου

και την ποιότητα της ζωής σου.

Επιπλέον πιστέυω,

μπορεί να αλλάξει την κοινωνία.

Γιατί αν το κάνουν αρκετά άτομα,

μπορούμε να αλλάξουμε τον κοινωνικό ορισμό την επιτυχίας

πέρα απο την βλακωδώς απλοϊκή αντίληψη

ότι αυτός που έχει τα περισσότερα χρήματα όταν πεθάνει κερδίζει,

σ' έναν πιο προσεκτικό και ισορροπημένο ορισμό

του πώς είναι μια όμορφη ζωή.

Κι αυτό πιστεύω

είναι μια ιδέα που αξίζει να εξαπλωθεί.

(Χειροκρότημα)