Welk advies geven mensen meestal
als je een voordracht geeft?
Dat je je het publiek
naakt moet voorstellen.
(Gelach)
Vanavond ga ik me iets anders voorstellen:
hoe zouden we hier nu zitten
als er geen boeren waren?
Zoveel verschil is er niet.
[Zonder boeren was je hongerig,
naakt en nuchter]
(Gelach)
En onze boeren doen zoveel meer voor ons
dan enkel voor onze voeding,
kleding en lekkere drankjes zorgen.
Onze boeren zijn een belangrijk deel
van onze gemeenschappen,
vooral onze landelijke gemeenschappen.
Meer nog,
ze vormen een sterke motor
achter een veerkrachtige economie.
Stel het je zo voor:
als een brouwer hop koopt van mij,
die ik hier in Minnesota heb geteeld,
dan blijft 90 procent van die dollar hier,
vergeleken met maar 10 procent
als hij ergens anders koopt.
Dat betekent heel veel.
Die 90 procent zijn goed voor lokale jobs,
belastinginkomsten
voor betere scholen en wegen,
steun voor de co-ops, mechaniciens
en alle werknemers die nodig zijn
om een boerderij te doen draaien.
Het zijn de beheerders van onze gronden.
Dit citaat geeft goed weer
wat deze familiebedrijven voor ons doen
door onze gedeelde
natuurlijke rijkdommen te beheren.
"Dat land een gemeenschap is,
is het basisconcept van ecologie,
maar dat land gerespecteerd moet worden,
is een verlengstuk van ethiek."
Boeren doen dus veel goeds voor ons.
En ze leveren fantastisch werk.
Maar ...
de huidige ontwikkelingen
zijn verre van positief.
De gemiddelde Amerikaanse boer,
volgens de laatste telling,
is 58,3 jaar.
Van alle boeren
is 33 procent ouder dan 65.
Dit is een karikatuur van mijn opa.
(Gelach)
Hij is nog steeds actief als boer
en hij is veel ouder dan 65.
Neem ter vergelijking
een andere belangrijke
openbare functie zoals lesgevers;
die zijn gemiddeld 42 jaar oud.
De boeren zijn dus
best wel oud in ons land.
En spijtig genoeg,
als ze met pensioen gaan
dan vervangen we ze niet.
Van alle boeren
die erbij kwamen in ons land
tussen 2008 en 2012
over heel de Verenigde Staten --
probeer op het verschil te letten --
waren er 2000 onder de 30 jaar.
Ik ben er één van.
Achteraf signeer ik foto's
voor wie interesse heeft.
(Gelach)
Maar onze boeren worden ouder
en als we hen niet vervangen,
wat zal er dan gebeuren?
Wat zullen we doen?
Volgens mij is er een reden
waarom er weinig boeren zijn
en dat zijn de prijzen.
We zullen een paar
gelijkaardige slides bekijken.
Melk: dit is de gemiddelde prijs
van 3,5 liter melk in de Verenigde Staten.
4,49 dollar.
Hoeveel daarvan gaat naar de boer?
1,32 dollar.
Idem voor brood.
De gemiddelde prijs van een brood
in de VS is 3,49 dollar.
Hoeveel krijgt de boer?
12 cent.
Publiek: Oh!
Dus vertel mij eens: hoe krijgen we
sterke lokale boerderijen
met zo'n scenario?
Wat moeten we doen als er
geen lokale boeren meer overblijven?
En dit is niet enkel
een probleem van de boeren,
het is niet iets wat de weinige boeren
maar zelf moeten oplossen.
Dit probleem treft iedereen.
Het treft het platteland,
de steden, de staten en het hele land.
Dus wat kunnen we hieraan doen?
Dat zal ik je vertellen.
Maar eerst een verhaal.
De groene beweging,
die we ondertussen allemaal kennen,
begon in de jaren 60 met bomen planten.
En nu zijn we al heel ver gekomen.
Ecologie maakt deel uit
van ons dagelijks leven
én dat van de Fortune 500 bedrijven.
Er zijn internationale akkoorden opgesteld
en presidentiële debatten rond gevoerd.
We gebruiken nu allemaal zuinige lampen
en herbruikbare zakken.
We nemen elke dag deel
aan de groene beweging.
En toch ...
en nu zijn we aanbeland bij het idee --
de beweging rond voeding
is iets recenter,
maar toch bij de meesten bekend,
veronderstel ik.
Je gaat naar de winkel
en ziet een bordje 'Koop lokaal',
je gaat naar de lokale
boerenmarkt of coöperatieve,
je leest boeken van bekende auteurs.
De beweging rond voeding
kan kort samengevat worden
als 'Stem met je vork'.
Het idee is: je neemt
een dollar uit je portefeuille
en wat je ermee koopt
beïnvloedt het voedingssysteem.
Het ondersteunt de lokale boeren.
Dat is allemaal prima,
maar waar wil ik nu naartoe?
Hoe geraken we even ver
als de groene beweging?
Wat we moeten doen, is het volgende.
Enkel stemmen met onze vork
zal de problemen
van de boeren niet oplossen.
We moeten meer doen.
We moeten evolueren
van enkel stemmen met onze vork
naar stemmen met onze stem.
We moeten onze dollars
lokaal blijven uitgeven.
Maar we moeten ook
gaan stemmen voor onze boeren.
Dit is groter dan enkel
lokaal aardbeien kopen,
die je eens per jaar zelf plukt.
We moeten ons samen
het hele jaar door inzetten
om zélf de zaken te veranderen.
Ik heb het bijvoorbeeld
over een eerlijke prijs voor boeren.
Het gaat om quota's, voorraadbeheer,
gegarandeerde prijzen.
Veranderingen zoals eerlijke
en open handel.
Geen handelsoorlogen meer.
En ja, natuurlijk betekent het
dat je moet gaan stemmen.
Dat wisten we allemaal al.
Het betekent gaan werken.
Hé, wie is dat?
(Gelach)
Dit jaar in Minnesota
hebben we een historische
belastingvermindering doorgevoerd
voor startende boeren.
De bedoeling is om het land over te dragen
van de huidige naar de volgende generatie.
Een handvol jonge boeren
heeft hiervoor gezorgd.
We hebben zeker geen geld;
dat zag je daarnet al.
We hebben geen politieke ervaring.
Maar toch hebben we gedaan wat nodig was.
Dankzij de steun
van zowel boeren als anderen,
hebben we in deze staat
iets ongelooflijks gedaan.
Als wij het kunnen, kan iedereen het.
Tot zover het lichte feelgood-gedeelte.
Ik weet dat er sceptici
in het publiek zitten.
Dat zou ik ook zijn.
Sceptici denken:
"Wat moeten we dan veranderen
aan ons voedingssysteem?"
De boeren doen het goed.
Er is onbeperkt en goedkoop voedsel;
wat willen we nog meer?
Spijtig genoeg zijn we
in de jaren 80 en 90 van de vorige eeuw
met ons beleid een weg ingeslagen
die kan worden omschreven als:
"Word groot of stap op."
Het komt erop neer
dat je de productie maximaliseert
en de kosten minimaliseert.
Dit klinkt misschien eenvoudig.
Maar het veranderde onze boeren
van een gerespecteerde klasse
in onze maatschappij
naar een kost om te minimaliseren.
Door deze shift werd mijn overgrootvader,
die zijn gezin toen
kon onderhouden met zes koeien,
iemand die nu 600 koeien nodig heeft
om voor datzelfde gezin te zorgen.
Melkbedrijven met 6000 koeien
zijn geen uitzondering.
Wat als er in heel het land
slechts één melkveebedrijf is,
in plaats van honderden vroeger?
Hetzelfde geldt voor de groenteteelt.
Wat gebeurt er als iemand 10.000
hectare nodig heeft om van te leven,
terwijl vroeger 40 hectare volstonden?
We weten wat er gebeurt.
Kijk naar het nieuws.
Achteruitgang van het platteland,
waar scholen hun deuren sluiten,
net als postkantoren en kruideniers.
Mensen trekken er weg;
de gemeenschap valt uiteen.
Ik denk dat iedereen
met een achtergrond in Minnesota
vertrouwd is met dit verhaal.
Boerenmarkten en goede
intenties alleen volstaan niet.
We moeten meer doen voor onze boeren.
Beleid bracht ons in de problemen,
en beleid kan ons er weer uithelpen.
Onze boeren worden ouder,
armer en minder talrijk
en toch zijn ze cruciaal voor ons land.
Ze doen onze landelijke
gemeenschappen opleven
en zorgen voor economische
groei en stabiliteit.
Ze beschermen onze natuurlijke rijkdommen,
onze gronden, water en lucht.
Dus we moeten meer doen voor hen.
Laten we daarom samen vechten
voor onze boeren.
Zoals je ziet,
doen we dit al in Minnesota,
met groot succes.
En samen kunnen we nog meer doen.
We moeten dit doen.
We stemden al met onze vork
en zullen dat ook blijven doen.
Maar als je vandaag één idee onthoudt,
laat het dan zijn: stem met je stem.
Daarom vraag ik je nu
om dit allemaal samen te zeggen.
Zijn jullie klaar?
OK, één
twee
drie.
"Stem met je stem!"
Super, bedankt iedereen.
Jullie begrijpen het.
(Applaus)