Geçtiğimiz haftalarda

hepimiz yaptığımız her şeyi değiştirmek
ve yaşama uyum sağlamak zorunda kaldık:

İnsanlarla temasımızı sınırlandırmak,

ellerimizi yıkamak konusunda titiz olmak,

bir süpermarkete
girmek için sabırla sıra beklemek

ve evde kalmak.

"Ev" kelimesine anlam yüklenmiş oldu.

Birçoğumuz için ev güvenli bir sığınaktır.

Ancak bu herkes için geçerli değildir.

Yaşlı huzur evlerinin
ne personel ne de sakinler için

güvenli yerler olmadığı
son birkaç hafta içinde

çok belirgin hale geldi.

Huzur evi ortamı Birleşik Krallık'ta
unutulan esaslardan oldu.

Birleşik Krallık huzur evlerindeki
vaka ve ölümlerin sayısı

pandeminin erken evrelerinde
rapor edilmedi.

Ancak şimdi

koronavirüsün bu ortamda yarattığı etkiyi

ve ölçeği anlamaya başlıyoruz.

Benim gibi huzur evlerinde araştırma yapan

ve sektöre aşina olan birçok kişi

ne yazık ki olanlara şaşırmadı.

Peki bu neden oldu?

Bu trajediden hangi dersler çıkarılabilir?

Huzur evleri

genellikle kendi evlerinde yaşamaya
devam edemeyen yaşlılara bakım

ve ikamet hizmeti sunan yerleri
tanımlamak için kullanılan bir terimdir.

Sakinlerin yaş ortalaması 80'dir.

Nüfus yaklaşık yüzde 70'lik
bir oranla büyük ölçüde kadındır.

Çoğu bunama da dahil olmak üzere
iki veya üç sağlık duruma sahip olacaktır.

Bu, bir dizi ilaç alacakları
anlamına gelir

ve bazı durumlarda 10'dan daha fazla.

Huzur evi sakinleri
enfeksiyona daha yatkındır.

2011'de Kuzey İrlanda'da
yaptığımız araştırma

Kuzey İrlanda bakım evlerinde

enfeksiyonları tedavi etmek için
kullanılan antibiyotik reçetelerinin

diğer Avrupa ülkelerine göre
daha yüksek olduğunu göstermiştir.

2010 yılında yayınladığımız
bir başka çalışmada

hem huzur evi sakinlerinde
hem de personelde

yüksek düzeyde MRSA
adı verilen bir bakteri bulundu.

Daha fazla araştırma,

huzur evlerinde enfeksiyonun
kontrol edilmesinin zaman eksikliği

ve enfeksiyonu önlemek için

gerekli ekipmanı satın alacak
kaynaklara sahip olunmadığından

personel için zor olduğunu göstermiştir.

ABD huzur evlerinde
yaşlılara bakım hizmetleri sunan

Mather LifeWays tarafından
yapılan bir ankette personelin

halk sağlığı acil durumlarıyla
ilgilenmek için

hazırlıksız hissettikleri bulundu.

İngiltere bağlamında

huzur evleri Ulusal Sağlık Hizmetinin
bir parçası olarak görülmez.

Birçoğu özel mülkiyettir

ve bu kişisel koruyucu ekipmanlara (KKE)
erişimi etkileyebilir.

Önemli şekilde adından da
anlaşılacağı gibi huzur evleri evlerdir.

Ortak olarak kullanılsa da

sakinlerin evleridir

ve personel, hastanelerde sıkça görülen

klinik bir ortam yaratmaktan ziyade

bu ev ortamını muhafaza eder.

Tüm bu arkaplan

salgın esnasında huzur evlerinde
nasıl kusursuz bir fırtınanın

yaratıldığını vurgular:

Savunmasız bir nüfus,

yüksek riskli çevre,

kaynak yetersizliği.

Belki de soyut bir etken var

ve toplum, henüz şunu
kabul etmeye hazır olmayabilir:

Huzur evlerinde neler yaşandığını
gerçekten önemsiyor muyuz?

Sakinleri yaşlı ve muhtemelen
her türlü ölecekler.

Test yapmak için neden uğraşsınlar?

Neden vaka ve ölüm sayısını hesaplasınlar?

Başbakan Boris Johnson,
6 Mayıs Çarşamba günü

İngiltere Parlamentosu'nda
şunları söyledi:

"Huzur evlerinde için için
pişmanlık duyduğum bir salgın var."

Huzur evlerinin geride bırakıldığı

ve erken aşamalarda unutulduğu
giderek daha da çok fark ediliyor.

Huzur evlerinde çalışan hemşirelerin

ve enfeksiyon kontrolü konusunda
danışma sağlayan diğer personel ile

KKE'nin sağlanması
ve USS'den (Ulusal Sağlık Sistemi)

daha fazla destek almak için
ortak bir çaba var.

Huzur evi personeli
sakinlere en iyi bakımı sağlamak,

birçoğunun karantina koşullarını korumak,

bulaş riskini en aza indirmek

ve orada yaşamalarını sağlamak için
en zor koşullar altında çalışmaktadır.

Karantinanın daha da zorlu unsurlarının

olası bir artışına gelecek olursak,

huzur evlerinde tanık olunan olayların

toplumun yaşlı insanlara,

özellikle de huzur evinde
yaşayanlara karşı bakış açısında

daha kalıcı bir değişime
yol açacağı söz konusu mudur?

Ulusal Sağlık Sistemi'nin
bir parçası değilken

ve bakıcının son çaresiyken huzur evleri,

sağlığın ve sosyal bakımın

önemli bir parçası olarak görülebilir mi?

2007'de İngiliz gazeteci Polly Toynbee

The Guardian'da şöyle
bir düşüncesini paylaşmış:

"Okullar siyasette popülerdir,

eski toprakların evi değil."

13 yıl sonra 2020'de

huzur evleri popüler siyaset konusu oldu
fakat tamamen yanlış sebeplerden dolayı.

Toplum da olaylar karşısında
şoke olmuş durumda.

Fakat belki bu trajedi
huzur evlerindeki değişimi sağlayabilir.

Perşembe gecesi

kapı önlerimizde USS çalışanlarını

ve diğer ön cephe çalışanlarını
alkışlamak için bekledik.

Özellikle huzur evlerindeki
personel, sakinler

ve bu pandemi döneminde karşılaştıklarını

bir düşünelim.

Konu toplumun
en savunmasız kesimine gelince

bakım ve korumaya ne kadar
değer verdiğimizi düşünme zamanı.

Gelecekte bizler de
huzur evi sakinleri olursak diye

neler isteyeceğimizi düşünmeliyiz.

Yazar ve oyun yazarı Alan Bennett,

yaşlı bakımını geliştirmek için
destek veriyor.

Annesinin vefat ettiği
huzur evindeki zamanlarını

çok dokunaklı bir şekilde yazmıştır.

"Telling Tales" adlı kitabında

düşündüğümüzün aksine yaşlılığın
birçoğumuza geleceğini hatırlatıyor.

Şöyle yazıyor:

"Gençlerin, büyüklerinin kaderinden
veya geleceğinden

korunduğunu düşünmelerinin
bir yolu da isimleridir.

Sharon'lar bunamazlar, Damiens'ler idrar
tutamama hastalığına yakalanmazlar."

Alan Bennett, isimlerimizin bizi
kurtarmayacağı uyarılarına devam ediyor.

Alıntılıyorum:

"Fakat sırada Dane'ler,
Darren'lar, Wayne'ler var

ve onlar da kaybeder.

Tiffany'nin bile büyükanne
olmasına çok kalmadı

ve zamansız ölümü de pek yakındır.

Orta yaşlı çocukları
hayal meyal içerlemiş,

pazar günleri öğleden
sonra yanına geliyorlar,

o daha onların ve kendinin kim
olduğunu hatırlamaya çalışırken.

'Sen Tiffany'sin anne,

bu da senin küçük torunun.'

Peki ya onun adı ne olacak?"