Wyobraźcie sobie miejsce, w którym 
sąsiedzi znają wasze dzieci po imieniu,

z którego rozpościerają się piękne widoki,

oddalone o zaledwie 20 minut od miejsca,

w którym przycumowaliście żaglówkę.

Kuszące, co?

Ja nie mieszkam w takim miejscu.

(Śmiech)

Ale w 2 lata przejechałem 43 000 km,
docierając do hrabstw,

które rozrastają się najszybciej i mają 
największy odsetek białej ludności w USA.

Czym jest "biała utopia"?

"Białe utopie" charakteryzują się tym,

że od 2000 roku liczba ludności
wzrosła tam co najmniej 6%,

a na przyrost ten złożyli się
głównie biali migranci.

Poza tym "białe utopie" 
są niesłychanie czarujące,

tak piękne i urocze,

że aż brak mi słów.

(Śmiech)

Żeby się przekonać, jak funkcjonują,

spędziłem po kilka miesięcy
w trzech takich miejscach:

pierwszym z nich było St. George w Utah;

drugim Coeur d'Alene w Idaho;

ostatnim zaś Forsyth County 
w stanie Georgia.

Pierwszy przystanek, St. George,
kraina pięknych czerwonych gór.

W latach 50. XIX wieku Brigham Young
sprowadził rodziny do St. George,

aby uprawiały wełnę
w ciepłym, suchym klimacie.

Nazwali to miejsce Utah Dixie
i tak zwie się do dziś.

Każdą odwiedzaną "białą utopię"
badałem z perspektywy antropologa.

Stworzyłem listę szarych eminencji
w społecznościach lokalnych,

kogo trzeba spotkać, gdzie trzeba być,

i wszedłem w te społeczności
z ogromnym entuzjazmem.

Chodziłem na zamknięte zebrania zarządu,

Chodziłem do klubów
Demokratów i Republikanów.

Uczestniczyłem w partyjkach pokera.

Wynająłem dom w Entrada w St.George,

jednej z najbardziej prestiżowych
zamkniętych miejscowości.

Nie dla mnie motel czy hotel.

Przebywałem w "białej utopii" 
jako mieszkaniec, a nie jako turysta.

Wynająłem sobie ten dom przez telefon.

(Śmiech)

(Brawa)

Golf to uwodzicielski
symbol "białej utopii".

Zanim wyruszyłem w podróż,

nie miałem kija golfowego w rękach.

Przed wyjazdem stamtąd grałem w golfa 
przynajmniej 3 razy w tygodniu.

(Śmiech)

Golf zbliża ludzi do siebie.

Najlepsze wywiady, jakie przeprowadziłem,
miały miejsce na polach golfowych.

Jeden z inwestorów zaprosił mnie
na golfa w swoim prywatnym klubie,

do którego należą sami biali ludzie.

Poszedłem również na ryby.

(Śmiech)

Nigdy wcześniej nie wędkowałem
i ten gość musiał nauczyć mnie,

jak zarzucać wędkę i jakiej przynęty użyć.

Grałem także w pokera w każdy weekend.

Był to teksański klincz
ze stawką po 10 dolarów.

Moi kumple od pokera mogli blefować 
jeżeli chodzi o wyciągane karty,

lecz nie blefowali mówiąc
o swoich przekonaniach społecznych.

Najbardziej żywiołowe, mocne rozmowy,

jakie odbyłem podczas tej podróży,

miały miejsce przy stole do pokera.

Jestem duszą towarzystwa.

Uwielbiam gotować.

Organizowałem wiele przyjęć

w zamian za co zapraszano mnie na kolacje,

na grille, imprezy przy basenie

oraz imprezy urodzinowe.

Nie zawsze dobrze się bawiłem.

Imigracja okazała się być dużym
problemem w tej "białej utopii".

Rada do spraw nielegalnych
imigrantów w St. George

organizowała regularne i stanowcze
protesty przeciwko imigracji.

Zobaczyłem tam, jak zażartą
debatę wzbudza ten problem.

To była zapowiedź rzeczywistych wydarzeń.

Następny przystanek: Przedsionek Nieba.

Wynająłem domek w Coeur d'Alene,
przepięknym zakątku północnego Idaho.

Też przez telefon.

(Śmiech)

Książka "Tysiąc miejsc, które musisz
zobaczyć" zawiera Coeur d'Alene.

To zachwycający raj dla myśliwych,
wodniaków i wędkarzy.

Przydała mi się rosnąca wprawa
w grze w golfa.

Grałem z emerytowanymi
policjantami z Los Angeles.

W 1993 roku 11 000 rodzin i policjantów

uciekło z Los Angeles z powodu
niepokojów na tle rasowym

do Północnego Idaho, gdzie założyli
miejscowość ekspatriantów.

Biorąc pod uwagę konserwatyzm policjantów,

nie dziwi silne przywiązanie do tradycji
związanych z posiadaniem broni.

Mówi się, że to miejsce ma więcej 
sklepów z bronią niż stacji benzynowych.

Co trzeba zrobić, żeby się wpasować?

Ruszyłem do klubu miłośników broni.

Kiedy wypożyczałem broń,

ekspedient był niezwykle miły i uprzejmy,

dopóki nie pokazałem mu mojego
prawa jazdy z Nowego Jorku.

Wtedy się zaniepokoił.

Nie jestem tak złym strzelcem,
za jakiego się uważałem.

W północnym Idaho nauczyłem się
przedziwnego rodzaju paranoi,

która może pochłonąć miejscowość
tak pełną policjantów i broni.

W Idaho trzymałem notes

w moim czerwonym pick-upie.

Naliczyłem więcej flag
konfederatów niż Murzynów.

Widziałem flagi Konfederacji
jako breloczki do kluczy,

jako akcesoria do telefonów komórkowych

oraz na samochodach.

O 7 minut jazdy z mojego
ukrytego nad jeziorem domku

znajdował się obóz Aryjskich Narodów,

ugrupowania białej supremacji.

Religijne skrzydło Aryjskich Narodów,
America's Promise Ministries,

akurat uczestniczyło wtedy w rekolekcjach.

Zdecydowałem się tam zjawić.

(Śmiech)

Nie znam innego nie-aryjskiego
dziennikarza, który by to zrobił.

(Śmiech)

Jedna z wielu niezapomnianych
chwil podczas rekolekcji...

(Śmiech)

to ta, kiedy Aryjczyk Abe
podszedł do mnie.

Klepnął mnie w kolano: "Hej, Rich, 
chciałbym, żebyś zrozumiał jedną rzecz.

Nie jesteśmy białymi suprematystami. 
Jesteśmy białymi separatystami.

Nie uważamy się za lepszych od ciebie,

chcemy być tylko daleko od ciebie".

(Śmiech)

W rzeczy samej, większość
białych w "białych utopiach"

nie jest ani suprematystami
ani separatystami.

Nie mieszkają tam z jawnie
rasistowskich powodów.

Raczej emigrują tam

dla życzliwości, wygody, bezpieczeństwa,

czyli przyczyn skrycie
utożsamianych z samą białością.

Następnym przystankiem była Georgia.

Tam zatrzymałem się w zamożnej
miejscowości na północ od Atlanty.

W Utah odkryłem pokera,

w Idaho odkryłem broń,

w Georgii odkryłem Boga.

(Śmiech)

Sposobem na zanurzenie się
we wspomnianej "białej utopii"

było zostanie aktywnym członkiem 
kościoła First Redeemer Church,

kościoła tak olbrzymiego,
że używa wózków golfowych

do odwożenia wiernych
na jeden z wielu parkingów.

Działałem jako ministrant 
w latach młodzieńczych.

Osobiście czułem się znacznie
swobodniej w tej "białej utopii"

niż w Kolorado, Idaho czy nawet
podmiejskiej części Bostonu.

Wynika to z faktu, że w Georgii

ludzie biali i czarni są 
historycznie zbliżeni do siebie.

Byłem mniej egzotyczny
w tej "białej utopii".

(Śmiech)

Co to wszystko właściwie oznacza?

Marzenia o utopii, migracje między białymi
utopiami to zjawisko dwubiegunowe,

pełne zatrważających bodźców
i urzekających zachęt.

"Biała utopia" funkcjonuje na poziomie
świadomych i nieświadomych uprzedzeń.

Możliwe, że mieszkańcy osiedlili się tam

nie z rasistowskich powodów,
lecz skutki są rasistowskie.

Wielu utopijczyków
irytuje nielegalna imigracja

nadużywanie opieki socjalnej, mniejszości,
przeludnienie, przepełnione szkoły.

Wielu z nich przyciągają
zalety tych miejsc,

wolność, urok posiadania,
sprywatyzowane miejsca i ludzie,

prywatne rzeczy.

[Jak może istnieć rasizm bez rasistów]

W "białych utopiach" dowiedziałem się,
jak kraj może mieć problem z rasizmem

bez udziału rasistów.

Wielu moich próżnych
liberalnych miejskich przyjaciół

nie wierzyło, że udam się w taką podróż.

W istocie, wielu białych Amerykanów
jest życzliwych i miłych.

Stosunki między ludźmi
różnych ras, wzajemne traktowanie,

uległy znacznej poprawie w porównaniu
do czasów pokolenia moich rodziców.

Możecie sobie wyobrazić 
mnie w takiej podróży 40 lat temu?

Co to by była za wycieczka.

(Śmiech)

Lecz niektóre kwestie nie zmieniły się.

W USA społeczeństwo podlega segregacji
pod względem zamieszkania i edukacji,

tak samo jak w latach 70. ubiegłego wieku.

Amerykanom udaje się gotować dla innych,

zatańczyć z innymi,

ugościć się wzajemnie,

ale czemu nie przekłada się to na sposób,
w jaki traktujemy się jako wspólnoty?

Oznaką przerażającej ironii jest fakt,

jak daleko zaszliśmy jako jednostki,

a jak bardzo cofnęliśmy się 
jako wspólnoty.

Jeden z poglądów propagowanych
w "białych utopiach", który mnie uderzył,

jest wyrażony w powiedzeniu:

"Jeden Murzyn to uroczy gość na kolacji,

50 Murzynów to getto".

Kontekstem mojej podróży
do "białych utopii" był rok 2042.

Do tego czasu biali ludzie przestaną
stanowić większość w Ameryce.

Czy wobec tego powstanie
więcej "białych utopii"?

Rozważając ten problem całościowo,

"białe utopie" stanowią ryzyko,
bo im większą mamy segregację,

tym bardziej nie konfrontujemy
świadomych i nieświadomych uprzedzeń.

Podczas mojej dwuletniej podróży
przemierzyłem 43 000 km,

aby dowiedzieć się, dokąd, dlaczego
i w jaki sposób biali ludzie uciekają.

Nie spodziewałem się jednak
tak dobrej zabawy.

(Śmiech)

Nie spodziewałem się dowiedzieć się
tak wiele o samym sobie.

Nie sadzę, żebym kiedykolwiek
zamieszkał w "białej utopii",

lub czarnej, dla ścisłości.

Planuję trenować grę w golfa
przy każdej możliwej okazji.

(Śmiech)

A broń i wypasione kościoły
zostawiam w "białych utopiach".

Dziękuję.

(Brawa)