Θέλω να ξαναφανταστείτε
πως είναι οργανωμένη η ζωή στη Γη.

Φανταστείτε τον πλανήτη

σαν ένα ανθρώπινο σώμα
στο οποίο κατοικούμε.

Ο σκελετός είναι το σύστημα μεταφορών
από δρόμους, σιδηροδρόμους,

γέφυρες, τούνελ, αερομεταφορές και λιμάνια

που μας επιτρέπει να κινούμαστε
ανάμεσα στις ηπείρους.

Το αγγειακό σύστημα που τροφοδοτεί το σώμα

είναι οι αγωγοί πετρελαίου και αερίου
και τα δίκτυα ηλεκτρισμού

που διανέμουν την ενέργεια.

Και το νευρικό σύστημα των επικοινωνιών

είναι τα καλώδια του διαδικτύου,
οι δορυφόροι, τα δίκτυα κινητής τηλεφωνίας

και τα κέντρα δεδομένων που μας επιτρέπουν
να μοιραζόμαστε πληροφορίες.

Αυτό το συνεχώς διευρυνόμενο
δίκτυο υποδομών

ήδη αποτελείται
από 64 εκατομμύρια χλμ. δρόμων,

4 εκατομμύρια χλμ. σιδηροδρόμων,

2 εκατομμύρια χλμ. αγωγών

και 1 εκατομμύριο χλμ.
καλωδίων διαδικτύου.

Τι γίνεται με τα διεθνή σύνορα;

Έχουμε λιγότερα από 500.000 χλμ. συνόρων.

Ας φτιάξουμε 
έναν καλύτερο παγκόσμιο χάρτη.

Μπορούμε να ξεκινήσουμε
με λίγη αρχαία μυθολογία.

Υπάρχει ένα ρητό που ξέρουν
όλοι όσοι μελετούν την ιστορία:

«Η γεωγραφία είναι πεπρωμένο».

Ακούγεται πολύ σοβαρό, σωστά;

Είναι ένα πολύ μοιρολατρικό ρητό.

Μας λέει ότι οι περίκλειστες χώρες
είναι καταδικασμένες να μείνουν φτωχές,

ότι οι μικρές χώρες
δεν μπορούν να ξεφύγουν

από τους ισχυρότερους γείτονες τους,

ότι οι μεγάλες αποστάσεις
είναι ανυπέρβλητες.

Όμως σε κάθε ταξίδι που κάνω στον κόσμο

βλέπω μια ακόμη μεγαλύτερη δύναμη
που σαρώνει τον πλανήτη:

τη συνδεσιμότητα.

Η επανάσταση της παγκόσμιας συνδεσιμότητας
σε όλες της τις μορφές

-μεταφορές, ενέργεια και επικοινωνίες-

έχει επιτρέψει ένα τεράστιο άλμα
στην κινητικότητα ανθρώπων

αγαθών, πόρων, γνώσης,

ώστε να μην μπορούμε πλέον να φανταστούμε
τη γεωγραφία ως κάτι ξεχωριστό.

Στην πραγματικότητα, βλέπω
αυτές τις δύο δυνάμεις να συμπτύσσονται

σε αυτό που ονομάζω «γεωγραφία δικτύωσης».

Η γεωγραφία δικτύωσης
αντιπροσωπεύει ένα τεράστιο άλμα

στην κινητικότητα ανθρώπων,
πόρων και ιδεών,

όμως είναι μια εξέλιξη,

μια εξέλιξη του κόσμου
από την πολιτική γεωγραφία,

η οποία είναι ο τρόπος
που χωρίζουμε νομικά τον κόσμο,

στην λειτουργική γεωγραφία,

η οποία είναι ο τρόπος
που χρησιμοποιούμε τον κόσμο,

από έθνη και σύνορα,
μέχρι υποδομές και αλυσίδες εφοδιασμού.

Το παγκόσμιο σύστημά μας εξελίσσεται

από τις καθετοποιημένες αυτοκρατορίες
του 19ου αιώνα,

στα οριζόντια αλληλεξαρτώμενα έθνη
του 20ου αιώνα,

στον πολιτισμό του παγκόσμιου δικτύου
του 21ου αιώνα.

Η συνδεσιμότητα, όχι η κυριαρχία,

έγινε η οργανωτική αρχή
του ανθρώπινου είδους.

(Χειροκρότημα)

Γινόμαστε αυτός ο πολιτισμός
του παγκόσμιου δικτύου

επειδή κυριολεκτικά τον χτίζουμε.

Όλοι οι αμυντικοί προϋπολογισμοί
και οι στρατιωτικές δαπάνες μαζί

ανέρχονται σε λίγο κάτω
από 2 τρις δολάρια το χρόνο.

Παράλληλα, οι παγκόσμιες
δαπάνες μας για υποδομές

προβλέπεται να φτάσουν
τα 9 τρις δολάρια το χρόνο

μέσα στην επόμενη δεκαετία.

Και καλά θα κάνουν.

Οι υπάρχουσες υποδομές μας

φτιάχτηκαν για παγκόσμιο πληθυσμό
3 δισεκατομμυρίων,

όμως ο πληθυσμός μας
ξεπέρασε τα 7 και 8 δισεκατομμύρια

και τελικά έφτασε λίγο πάνω
από τα 9 δισεκατομμύρια.

Κατά κανόνα, πρέπει να ξοδεύουμε
περίπου ένα τρις δολάρια

για βασικές ανάγκες υποδομών
για κάθε ένα δις ανθρώπων στον κόσμο.

Δεν εκπλήσσει το ότι η Ασία είναι πρώτη.

Το 2015 η Κίνα ανακοίνωσε τη δημιουργία

της Ασιατικής Τράπεζας
Επενδύσεων και Υποδομών,

η οποία μαζί με ένα δίκτυο
άλλων οργανισμών

σκοπεύει να κατασκευάσει
ένα δίκτυο δρόμων σιδήρου και μεταξιού,

που θα εκτείνεται από τη Σανγκάη
μέχρι τη Λισαβόνα.

Και καθώς ξεδιπλώνεται
αυτή η τοπολογική μηχανική,

θα ξοδέψουμε περισσότερα για υποδομές
τα επόμενα 40 χρόνια,

θα χτίσουμε περισσότερες υποδομές
τα επόμενα 40 χρόνια,

από ό,τι χτίσαμε 
τα προηγούμενα 4.000 χρόνια.

Ας σταματήσουμε λίγο για να το σκεφτούμε.

Το να ξοδεύουμε περισσότερα χτίζοντας
τα θεμέλια της παγκόσμιας κοινωνίας,

αντί για εργαλεία που την καταστρέφουν,

μπορεί να έχει σημαντικές συνέπειες.

Η συνδεσιμότητα είναι
ο τρόπος για να βελτιώσουμε

την διανομή ανθρώπων και πόρων στον κόσμο.

Κάνει την ανθρωπότητα κάτι περισσότερο
από το άθροισμα των τμημάτων της.

Αυτό πιστεύω ότι συμβαίνει.

Η συνδεσιμότητα έχει και μια δίδυμη
κυρίαρχη τάση τον 21ο αιώνα:

την πλανητική αστικοποίηση.

Οι πόλεις είναι οι υποδομές
που ουσιαστικά μας καθορίζουν.

Μέχρι το 2030, πάνω από τα 2/3 του 
πληθυσμού του πλανήτη θα ζουν σε πόλεις.

Αυτές δεν θα είναι απλώς 
μικρές κουκίδες πάνω στο χάρτη,

αλλά ένα τεράστιο αρχιπέλαγος που
θα εκτείνεται σε εκατοντάδες χιλιόμετρα.

Εδώ είμαστε στο Βανκούβερ,

στην κορυφή του ρήγματος της Κασκάντια

που εκτείνεται νότια, πέρα από τα σύνορα
με τις ΗΠΑ μέχρι το Σιάτλ.

Η τεχνολογική αποθήκη της Σίλικον Βάλεϊ

ξεκινάει βόρεια του Σαν Φρανσίσκο
μέχρι το Σαν Ζοζέ

και κατα μήκος του κόλπου μέχρι το Όκλαντ.

Η έκταση του Λος Άντζελες
περνάει πλέον το Σαν Ντιέγκο

πέρα από τα σύνορα με το Μεξικό
μέχρι την Τιχουάνα.

Το Σαν Ντιέγκο και η Τιχουάνα
μοιράζονται πλέον ένα αεροδρόμιο

όπου μπορείς να βγεις
σε όποια χώρα θέλεις.

Τελικά, ένα σιδηροδρομικό δίκτυο
υψηλής ταχύτητας

θα ενώσει όλη τη Δυτική Ακτή.

Οι βορειοανατολικές μεγαπόλεις
της Αμερικής,

από τη Βοστώνη μέχρι τη Νέα Υόρκη

κι από τη Φιλαδέλφια στην Ουάσινγκτον,

έχουν πάνω από 50 εκατομμύρια ανθρώπους

και έχουν και σχέδια
για σιδηροδρομικό δίκτυο υψηλής ταχύτητας.

Όμως στην Ασία βλέπουμε πραγματικά
τις μεγαπόλεις να σχηματίζονται.

Στη συνεχή λωρίδα φωτός από το Τόκυο
μέχρι τη Ναγκόγια και την Οσάκα

μένουν περισότεροι
από 80 εκατομμύρια ανθρώποι

και το μεγαλύτερο τμήμα
της οικονομίας της Ιαπωνίας.

Αυτή όντως είναι 
η μεγαλύτερη μεγαπόλη του κόσμου.

Για την ώρα.

Όμως στην Κίνα,
διαμορφώνονται συστάδες μεγαπόλεων

με πληθυσμούς που φτάνουν
τα 100 εκατομμύρια ανθρώπους.

Ο Δακτύλιος του Μποχάι γύρω από το Πεκίνο,

το Δέλτα του Ποταμού Γιάνγκτσε
γύρω από τη Σανγκάϊ

και το Δέλτα του ποταμού Πέρλ,

εκτείνεται από το Χονγκ Κονγκ
βόρεια του Γκουάντζου.

Και στη μέση,

η συστάδα μεγαπόλεων Τσονγκίνγκ-Τσενγκντού

που το γεωγραφικό της αποτύπωμα

έχει σχεδόν το ίδιο μέγεθος
με τη χώρα της Αυστρίας.

Και οποιαδήποτε από αυτές
τις συστάδες μεγαπόλεων

έχει ΑΕΠ που φτάνει
τα 2 τρισεκατομμύρια δολάρια,

σχεδόν όσο έχει και όλη η Ινδία σήμερα.

Σκεφτείτε οι διεθνείς διπλωματικοί θεσμοί,
όπως οι G20,

να επέλεγαν τα μέλη τους
με βάση τα οικονομικά μεγέθη

αντί για την εθνική αντιπροσώπευση.

Κάποιες Κινέζικες μεγαπόλεις
θα ήταν μέλη και θα είχαν θέση στο τραπέζι

ενώ ολόκληρες χώρες, όπως η Αργεντινή
ή η Ινδονησία θα έμεναν έξω.

Πάμε στην Ινδία, ο πληθυσμός της οποίας
σύντομα θα ξεπεράσει αυτόν της Κίνας,

που έχει και αυτή
κάποιες συστάδες μεγαπόλεων,

όπως η Περιφέρεια Πρωτευούσης του Δελχί
και το Μουμπάϊ.

Στη Μέση Ανατολή,

η ευρύτερη Τεχεράνη απορροφά
το 1/3 του πληθυσμού του Ιράν.

Το μεγαλύτερο μέρος των 80 εκατομμυρίων
κατοίκων της Αιγύπτου

μένουν στον άξονα ανάμεσα στο Κάιρο
και την Αλεξάνδρεια.

Και στον κόλπο, σχηματίζεται
ένα μωσαϊκό πόλεων-κρατών,

από το Μπαχρέϊν και το Κάταρ,

μέχρι τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα
και το Μουσκάτ στο Ομάν.

Υπάρχει και το Λάγκος,

η μεγαλύτερη πόλη της Αφρικής
και το εμπορικό κέντρο της Νιγηρίας.

Έχει σχέδια για ένα δίκτυο σιδηροδρόμων

που θα το κάνει το κέντρο ενός μεγάλου
Ατλαντικού παράκτιου διαδρόμου,

που θα εκτείνεται από το Μπενίν,
το Τόγκο και την Γκάνα,

μέχρι το Αμπιτζάν, την πρωτεύουσα 
της Ακτής Ελεφαντοστού.

Όμως αυτές οι χώρες
είναι προάστια του Λάγκος.

Σε έναν κόσμο μεγαπόλεων,

οι χώρες μπορούν να είναί προάστια πόλεων.

Μέχρι το 2030, θα έχουμε 50 τέτοιες 
συστάδες μεγαπόλεων στον κόσμο.

Άρα ποιος χάρτης μας λέει περισσότερα;

Ο παραδοσιακός χάρτης
με τα 200 διακριτά κράτη

που κρέμεται στους περισσότερους τοίχους,

ή αυτός ο χάρτης
με τις 50 συστάδες μεγαπόλεων;

Ακόμη και αυτός όμως είναι ατελής

επειδή δεν μπορούμε να καταλάβουμε
μια μεμονωμένη μεγαπόλη

χωρίς να καταλάβουμε
τις συνδέσεις της με τις άλλες.

Οι άνθρωποι μετακομίζουν στις πόλεις
για να μείνουν δικτυωμένοι,

και η συνδεσιμότητα είναι ο λόγος
που αυτές οι πόλεις ευημερούν.

Κάποιες από αυτές, όπως το Σάο Πάολο,
η Κωνσταντινούπολη ή η Μόσχα,

έχουν ΑΕΠ που πλησιάζει ή ξεπερνάει το 1/3
ή το 1/2 ολόκληρου του εθνικού τους ΑΕΠ.

Όμως, εξίσου σημαντικό είναι

το ότι δεν μπορούμε να υπολογίσουμε
την μεμονωμένη αξία τους

χωρίς να καταλάβουμε τον ρόλο
των ροών των ανθρώπων,

των οικονομικών, της τεχνολογίας,

που τους επιτρέπουν να ευημερούν.

Δείτε την επαρχία Γκάουτενγκ
στη Νότια Αφρική,

που περιλαμβάνει το Γιοχάνεσμπουργκ
και την πρωτεύουσα Πρετόρια.

Αντιπροσωπεύει λίγο παραπάνω
από το 1/3 του ΑΕΠ της Νότιας Αφρικής.

Όμως εξίσου σημαντικό είναι ότι
αποτελεί την έδρα των γραφείων

σχεδόν όλων των πολυεθνικών εταιριών
που επενδύουν άμεσα στη Νότια Αφρική

αλλά και σε ολόκληρη
την Αφρικανική ήπειρο.

Οι πόλεις θέλουν να είναι τμήμα
των παγκόσμιων αλυσίδων αξίας.

Θέλουν να είναι τμήμα
του παγκόσμιου καταμερισμού εργασίας.

Έτσι σκέφτονται οι πόλεις.

Ποτέ κανένας δήμαρχος δεν μου είπε,

«Θέλω η πόλη μου να είναι απομονωμένη».

Γνωρίζουν ότι οι πόλεις τους ανήκουν
στο παγκόσμιο πολιτισμικό δίκτυο

όσο και οι χώρες τους.

Η αστικοποίηση φοβίζει πολλούς ανθρώπους.

Πιστεύουν ότι οι πόλεις
καταστρέφουν τον πλανήτη.

Όμως, αυτή τη στιγμή,

υπάρχουν πάνω από 200 υπεραστικά
δίκτυα μάθησης που αναπτύσονται.

Είναι όσα και οι διακυβερνητικοί 
οργανισμοί που έχουμε.

Και όλα αυτά τα υπεραστικά δίκτυα
είναι αφοσιωμένα σε έναν σκοπό,

την πρώτη προτεραιότητα
του ανθρώπου τον 21ο αιώνα:

την βιώσιμη αστικοποίηση.

Έχει αποτέλεσμα;

Ας δούμε τη κλιματική αλλαγή.

Ξέρουμε ότι όσες σύνοδοι
και να γίνουν σε Νέα Υόρκη και Παρίσι

δεν θα μειώσουν
τις εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου.

Όμως βλέπουμε ότι με τη μεταφορά

τεχνολογίας, γνώσης και πολιτικών
ανάμεσα στις πόλεις

καταφέραμε να μειώσουμε
την ένταση άνθρακα των οικονομιών μας.

Οι πόλεις μαθαίνουν η μια από την άλλη.

Πώς να φτιάξουν κτήρια μηδενικών εκπομπών,

πώς να αναπτύξουν συστήματα
διαμοιρασμού ηλεκτρικών αυτοκινήτων.

Στις μεγάλες πόλεις της Κίνας,

επιβάλλουν ποσοστώσεις
στον αριθμό των αυτοκινήτων στο δρόμο.

Σε πολλές δυτικές πόλεις
οι νέοι δεν θέλουν καν να οδηγάνε πια.

Οι πόλεις ήταν μέρος του προβλήματος,

τώρα είναι μέρος της λύσης.

Η ανισότητα είναι άλλη μια μεγάλη πρόκληση
για την βιώσιμη αστικοποίηση.

Όταν ταξιδεύω στις μεγαπόλεις
από άκρη σε άκρη

-χρειάζεται ώρες ή και μέρες-

βιώνω την τραγωδία της ακραίας ανισότητας

μέσα στην ίδια γεωγραφία.

Και όμως, τα διεθνή αποθέματα
χρηματοπιστωτικών στοιχείων

ποτέ δεν ήταν μεγαλύτερα,

αγγίζοντας τα 300 τρισεκατομμύρια δολάρια.

Αυτό είναι σχεδόν τέσσερις φορές
το ΑΕΠ του κόσμου.

Έχουμε αναλάβει τεράστια χρέη
από την αρχή της οικονομικής κρίσης,

όμως τα επενδύσαμε
στην ανάπτυξη χωρίς αποκλεισμούς;

Όχι, όχι ακόμα.

Μόνο όταν φτιάξουμε επαρκή,
προσιτή δημόσια στέγαση,

όταν επενδύσουμε
σε ισχυρά δίκτυα μεταφορών,

επιτρέποντας στους ανθρώπους να συνδέονται
μεταξύ τους φυσικά και ψηφιακά,

τότε οι διαιρεμένες πόλεις
και κοινωνίες μας

θα νιώσουν και πάλι ολοκληρωμένες.

(Χειροκρότημα)

Και γι΄αυτό οι υποδομές
μόλις συμπεριλήφθηκαν

στους Στόχους Βιώσιμης Ανάπτυξης
των Ηνωμένων Εθνών,

που κάνει δυνατούς όλους τους υπόλοιπους.

Οι πολιτικοί και οικονομικοί μας ηγέτες

μαθαίνουν ότι η συνδεσιμότητα
δεν είναι φιλανθρωπία,

είναι ευκαιρία.

Και γι΄αυτό η οικονομική μας κοινότητα
πρέπει να καταλάβει

ότι η συνδεσιμότητα είναι
το πιο σημαντικό στοιχείο του 21ου αιώνα.

Οι πόλεις μπορούν
να κάνουν τον κόσμο πιο βιώσιμο,

και μπορούν να κάνουν
τον κόσμο πιο δίκαιο.

Επίσης πιστεύω ότι η συνδεσιμότητα
ανάμεσα στις πόλεις

μπορεί να κάνει τον κόσμο πιο ειρηνικό.

Αν κοιτάξουμε τις περιοχές του κόσμου

με τις πιο στενές σχέσεις
πέρα από τα σύνορα,

βλέπουμε περισσότερο εμπόριο,
περισσότερες επενδύσεις

και περισσότερη σταθερότητα.

Όλοι ξέρουμε την ιστορία της Ευρώπης
μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο,

όπου η βιομηχανική ολοκλήρωση
ξεκίνησε μια διαδικασία

που οδήγησε στην σημερινή
ειρηνική Ευρωπαϊκή Ένωση.

Μπορείτε να δείτε,
παρεμπιπτόντως, ότι η Ρωσία

είναι η λιγότερο δικτυωμένη
μεγάλη δύναμη του διεθνούς συστήματος.

Και αυτό εξηγεί σε μεγάλο βαθμό
τις εντάσεις σήμερα.

Οι χώρες που έχουν λιγότερη επιρροή
στο σύστημα

έχουν και λιγότερα να χάσουν
αν το διαταράξουν.

Στη Βόρεια Αμερική,
οι πιο σημαντικές γραμμές στο χάρτη

δεν είναι τα σύνορα ΗΠΑ-Καναδά
ή τα σύνορα ΗΠΑ-Μεξικού,

αλλά το πυκνό δίκτυο δρόμων,
σιδηροδρόμων και αγωγών,

τα δίκτυα ηλεκτρικής ενέργειας,
ακόμη και τα κανάλια νερού

που σχηματίζουν μια ολοκληρωμένη
ένωση της Βόρειας Αμερικής.

Η Βόρεια Αμερική δεν χρειάζεται άλλους
φράχτες αλλά περισσότερες συνδέσεις.

(Χειροκρότημα)

Όμως η πραγματική υπόσχεση
της συνδεσιμότητας

είναι προς τον μετα-αποικιακό κόσμο.

Όλα αυτά τα κράτη όπου τα σύνορα ιστορικά
θεσπίστηκαν εντελώς αυθαίρετα

και όπου γενιές ηγετών

έχουν εχθρικές σχέσεις μεταξύ τους.

Όμως σήμερα, μια νέα γενιά ηγετών
ανήλθε στην εξουσία και θάβει το τσεκούρι.

Ας δούμε τη Νοτιοανατολική Ασία,

όπου τα σιδηροδρομικά δίκτυα
υψηλής ταχύτητας

σχεδιάζεται να ενώσουν την Μπανγκόνγκ
με την Σιγκαπούρη

και εμπορικούς διαδρόμους
από το Βιετνάμ στη Μιανμάρ.

Αυτή η περιοχή
των 600 εκατομμυρίων κατοίκων

συντονίζει τους γεωργικούς της πόρους
και τη βιομηχανική παραγωγή τους.

Εξελίσσεται σε αυτό που ονομάζω 
«Παξ Ασιάνα»,

ειρήνη ανάμεσα στα έθνη
της Νοτιοανατολικής Ασίας.

Ένα παρόμοιο φαινόμενο
είναι σε εξέλιξη στην Ανατολική Αφρική,

όπου μισή ντουζίνα χώρες

επενδύουν σε σιδηρόδρομους
και πολυτροπικούς διαδρόμους

έτσι ώστε αυτές οι περίκλειστες χώρες
να βγάζουν τα αγαθά τους στην αγορά.

Αυτές οι χώρες συντονίζουν
τις υπηρεσίες τους

και τις επενδυτικές πολιτικές τους.

Και αυτές εξελίσονται σε Παξ Αφρικάνα.

Μια περιοχή όπου μπορούμε
να χρησιμοποιήσουμε αυτό τον τρόπο σκέψης

είναι η Μέση Ανατολή.

Καθώς τα Αραβικά κράτη καταρρέουν,

τι μένει πίσω πέρα από τις αρχαίες πόλεις,

όπως το Κάιρο, η Βηρυτός και η Βαγδάτη;

Στην πραγματικότητα,
σχεδόν 400 εκ. άνθρωποι στον Αραβικό κόσμο

είναι εντελώς αστικοποιημένοι.

Σαν κοινωνίες, σαν πόλεις,

είναι είτε πλούσιοι σε νερό είτε φτωχοί,

πλούσιοι σε ενέργεια ή φτωχοί.

Και ο μόνος τρόπος για να διορθωθούν
αυτές οι ανισότητες

δεν είναι με περισσότερους
πολέμους και σύνορα,

αλλά με περισσότερη συνδεσιμότητα
των αγωγών και των καναλιών νερού.

Δυστυχώς, αυτός δεν είναι ο χάρτης
της Μέσης Ανατολής ακόμη.

Αλλά θα έπρεπε να είναι,

σαν μια ενωμένη Παξ Αράμπια,

εσωτερικά ολοκληρωμένη

και παραγωγικά συνδεδεμένη με τους
γείτονες της: Ευρώπη, Ασία και Αφρική.

Μπορεί να μην φαίνεται ότι η συνδεσιμότητα
είναι αυτό που χρειαζόμαστε τώρα

για την πιο ταραγμένη περιοχή του κόσμου.

Όμως ξέρουμε από την ιστορία
ότι η περισσότερη συνδεσιμότητα

είναι ο μόνος τρόπος για περισσότερη
σταθερότητα μακροπρόθεσμα.

Επειδή ξέρουμε ότι από περιοχή σε περιοχή,

η συνδεσιμότητα
γίνεται η νέα πραγματικότητα.

Οι πόλεις και οι χώρες
μαθαίνουν να συνεργάζονται

σαν πιο ειρηνικά και επικερδή σύνολα.

Όμως η πραγματική δοκιμασία
θα είναι η Ασία.

Μπορεί η συνδεσιμότητα να ξεπεράσει
τα πρότυπα της αντιπαλότητας

ανάμεσα στις μεγάλες δυνάμεις
της Άπω Ανατολής;

Άλλωστε, εδώ υποτίθεται ότι θα ξεσπάσει
ο Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος.

Από το τέλος του Ψυχρού Πολέμου,
περίπου 25 χρόνια πριν,

έχουν προβλεφθεί πάνω από
έξι μεγάλοι πόλεμοι στην περιοχή.

Όμως κανένας δεν ξέσπασε.

Δείτε την Κίνα και την Ταϊβάν.

Τη δεκαετία του 1990 ήταν το επικρατέστερο
σενάριο για τον 3ο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Όμως από τότε,

οι όγκοι συναλλαγών και επενδύσεων
εν μέσω δυσκολιών έγιναν τόσο έντονοι

που τον περασμένο Νοέμβριο,

οι ηγέτες από τις δύο πλευρές
διοργάνωσαν μια ιστορική σύνοδο

για να συζητήσουν μια ενδεχόμενη
ειρηνική επανένωση.

Και ακόμη και η εκλογή
ενός εθνικιστικού κόμματος στην Ταϊβάν,

νωρίτερα φέτος
που είναι υπέρ της ανεξαρτησίας,

δεν υπονομεύει αυτή τη θεμελιώδη δυναμική.

Η Κίνα και η Ιαπωνία έχουν
μια μεγάλη ιστορία εντάσεων

και έχουν αναπτύξει
αεροπορικές και τις ναυτικές δυνάμεις

για να δείξουν τη δύναμη τους
σε διαφωνίες για τα νησιά.

Όμως τα τελευταία χρόνια,

η Ιαπωνία κάνει τις μεγαλύτερες
εξωτερικές επενδύσεις της στην Κίνα.

Τα Ιαπωνικά αυτοκίνητα
κάνουν ρεκόρ πωλήσεων εκεί.

Μαντέψτε από πού είναι
ο μεγαλύτερος αριθμός αλλοδαπών

που μένουν στην Ιαπωνία σήμερα.

Το βρήκατε: από την Κίνα.

Η Κίνα και η Ινδία 
είχαν έναν μεγάλο πόλεμο

και έχουν τρείς εκκρεμείς
συνοριακές διαφορές

όμως σήμερα η Ινδία είναι
ο δεύτερος μεγαλύτερος μέτοχος

της Ασιατικής Τράπεζας
Επενδύσεων και Υποδομών.

Φτιάχνουν έναν εμπορικό διάδρομο

που εκτείνεται
από τη Βορειοανατολική Ινδία,

μέσω της Μιανμάρ και Μπαγκλαντές,
μέχρι την Νότια Κίνα.

Ο όγκος συναλαγών τους αυξήθηκε
από 20 δισεκατομμύρια πριν μια δεκαετία

σε 80 δισεκατομμύρια δολάρια σήμερα.

Οι πυρηνικά εξοπλισμένες 
Ινδία και Πακιστάν

έχουν κάνει τρεις πολέμους
και συνεχίζουν να διεκδικούν το Κασμίρ,

όμως διαπραγματεύονται
μια συμφέρουσα εμπορική συμφωνία

και θέλουν να ολοκληρώσουν έναν αγωγό

που ξεκινάει από το Ιράν
και μέσω του Πακιστάν θα φτάνει την Ινδία.

Ας μιλήσουμε για το Ιράν.

Ο πόλεμος με το Ιράν δεν έμοιαζε
αναπόφευκτος πριν από δύο χρόνια;

Τότε γιατί όλες οι μεγάλες δυνάμεις
τρέχουν να κάνουν δουλειές εκεί;

Κυρίες και κύριοι,

δεν μπορώ να εγγυηθώ ότι δεν θα ξεσπάσει
ο 3ος Παγκόσμιος Πόλεμος.

Όμως μπορούμε σαφώς να δούμε
γιατί δεν έχει ξεσπάσει ακόμα.

Παρόλο που η Ασία έχει κάποιους από 
τους ταχύτερα αναπτυσσόμενους στρατούς,

οι ίδιες χώρες επενδύουν 
δισεκατομμύρια δολάρια

στις υποδομές των άλλων
και σε αλυσίδες εφοδιασμού.

Ενδιαφέρονται περισσότερο
για την λειτουργική γεωγραφία τους

παρά για την πολιτική γεωγραφία.

Και γι΄αυτό οι ηγέτες τους
το ξανασκέφτονται και κάνουν πίσω,

εστιάζοντας στους οικονομικούς δεσμούς
αντί για τις εδαφικές εντάσεις.

Έτσι συχνά φαίνεται
ότι ο κόσμος καταρρέει,

όμως χτίζοντας περισσότερη συνδεσιμότητα

είναι ο τρόπος για να ισορροπήσουμε
τα πράγματα ξανά,

πολύ καλύτερα από πριν.

Καλύπτοντας τον κόσμο

σε μια απρόσκοπτη φυσική
και ψηφιακή συνδεσιμότητα,

εξελισσόμαστε σε έναν κόσμο

στον οποίο οι άνθρωποι υπερβαίνουν
τους γεωγραφικούς περιορισμούς τους.

Είμαστε τα κύτταρα και τα αγγεία

που πάλλονται μέσω αυτών
των διεθνών δικτύων σύνδεσης.

Κάθε μέρα, εκατοντάδες εκατομμύρια
ανθρώπων συνδέονται στο διαδίκτυο

και δουλεύουν με ανθρώπους
που δεν έχουν συναντήσει ποτέ.

Περισσότεροι από ένα δις άνθρωποι 
περνάνε τα σύνορα κάθε χρόνο,

και αυτό αναμένεται να αυξηθεί
σε 3 δισεκατομμύρια την επόμενη δεκαετία.

Δεν χτίζουμε απλά τη συνδεσιμότητα,

την ενσωματώνουμε.

Είμαστε το παγκόσμιο πολιτισμικό δίκτυο,

και αυτός είναι ο χάρτης μας.

Ένας χάρτης του κόσμου στον οποίο
η γεωγραφία δεν θα είναι πλέον πεπρωμένο.

Αντίθετα, το μέλλον έχει
ένα νέο πιο αισιόδοξο ρητό:

η συνδεσιμότητα είναι πεπρωμένο.

Ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)