WEBVTT

00:00:16.518 --> 00:00:19.412
ผมอาศัยอยู่ที่ เซาท์เซ็นทรัล

00:00:19.412 --> 00:00:21.700
นี่คือเซาท์เซ็นทรัล

00:00:21.700 --> 00:00:24.331
ร้านขายสุรา

00:00:24.331 --> 00:00:27.002
อาหารจานด่วน

00:00:27.002 --> 00:00:28.915
ที่ว่าง

00:00:28.915 --> 00:00:30.330
แล้วบรรดานักวางผังจากเทศบาลก็มารวมกัน

00:00:30.330 --> 00:00:32.331
แล้วก็ลงความเห็นว่า พวกเขาจะเปลี่ยนชื่อ

00:00:32.331 --> 00:00:34.125
เซาท์เซ็นทรัลไปเป็นชื่อที่บ่งบอกอะไรอย่างอื่น

00:00:34.125 --> 00:00:37.052
แล้วพวเขาก็เปลี่ยนมันเป็น เซาท์ลอสแองเจลีส

00:00:37.052 --> 00:00:41.245
อย่างกับว่ามันจะช่วยให้อะไรที่ไม่เข้าท่าในเมืองนี้มันดีขั้นได้อย่างนั้นแหละ

00:00:41.245 --> 00:00:43.546
นี่ คือเซาท์ลอสแองเจลีส

00:00:43.546 --> 00:00:44.912
(เสียงหัวเราะ)

00:00:44.912 --> 00:00:52.055
ร้านขายสุรา อาหารจานด่วน ที่ว่าง

00:00:52.055 --> 00:00:54.835
ก็เหมือนกับชาวอเมริกันอีก 26.5 ล้านคน

00:00:54.835 --> 00:00:58.383
ผมอาศัยอยู่ในทะเลทรายอาหาร

00:00:58.383 --> 00:01:00.372
เซาท์เซนทรัลลอสแองเจลีส

00:01:00.372 --> 00:01:01.658
เมืองของร้านขับมาซื้อ

00:01:01.658 --> 00:01:04.217
และขับมากิน

00:01:04.217 --> 00:01:09.374
มันน่าขันที่อาหารที่ขับรถแวะซื้อกลับกำลังทำร้ายผู้คนมากกว่าร้านที่ขับมานั่งกิน

00:01:09.374 --> 00:01:11.803
ผู้คนกำลังจะตายจากโรคที่รักษาได้

00:01:11.803 --> 00:01:14.407
ในเซาท์เซนทรัลลอสแองเจลีส

00:01:14.407 --> 00:01:17.376
ยกตัวอย่างเช่น อัตราคนเป็นโรคอ้วนในละแวกย่านที่ผมอยู่

00:01:17.376 --> 00:01:20.580
สูงเป็นห้าเท่าของอย่างคนในเบเวอลี่ฮิลส์

00:01:20.580 --> 00:01:24.542
ซึ่งอยู่ห่างไปสักแค่แปดหรือสิบไมล์

00:01:24.542 --> 00:01:27.882
ผมทนเห็นมันเกิดขึ้นไม่ไหว

00:01:27.882 --> 00:01:33.164
และผมก็ยังสงสัยอยู่ว่า คุณจะรู้สึกยังไง ถ้าคุณเข้าไม่ถึงอาหารดี ๆ

00:01:33.164 --> 00:01:36.046
ถ้าทุกครั้งที่คุณออกจากบ้านก็ต้องเห็นผลร้าย

00:01:36.046 --> 00:01:39.550
ของสิ่งที่ระบบอาหารในปัจจุบันทำกับละแวกที่คุณอยู่

00:01:39.550 --> 00:01:44.366
ผมเห็นรถเข็นคนป่วยวางซื้อขายกัน อย่างกับเต้นท์รถมือสอง

00:01:44.366 --> 00:01:48.798
ผมเห็นศูนย์ฟอกไตผุดเป็นดอกเห็ดอย่างกับร้านสตาร์บัคส์

00:01:48.798 --> 00:01:52.077
แล้วผมก็คิดได้ว่า สิ่งเหล่านี้ต้องหยุดได้เสียที

00:01:52.077 --> 00:01:57.546
แล้วก็ยังคิดได้ว่า ตัวปัญหานี่แหละคือทางแก้

00:01:57.546 --> 00:02:01.115
อาหารคือปัญหา และอาหารคือทางแก้

00:02:01.115 --> 00:02:04.216
ผมยังสุดจะทนกับการต้องขับรถไปกลับถึง 45 นาที

00:02:04.216 --> 00:02:08.411
เพียงเพื่อจะหาแอปเปิลที่ปลอดสารฆ่าแมลงมากิน

00:02:08.411 --> 00:02:13.287
สิ่งที่ผมทำก็คือ ปลูกป่าอาหารที่หน้าบ้าน

00:02:13.287 --> 00:02:15.634
ซึ่งเป็นพื้นที่แถบยาวบนฟุตบาทที่เราเรียกว่าพาร์คเวย์

00:02:15.634 --> 00:02:18.717
ยาวประมาณ 150 ฟุต กว้าง 10 ฟุต

00:02:18.717 --> 00:02:20.882
เรื่องของเรื่องคือนี่เป็นที่ของเทศบาลเมือง

00:02:20.882 --> 00:02:23.878
แต่คุณมีหน้าที่ต้องบำรุงรักษา

00:02:23.878 --> 00:02:27.751
ผมก็เลย "ก็ดีสิ ผมจะทำบ้าอะไรกับมันก็ได้

00:02:27.751 --> 00:02:31.962
ในเมื่อมันเป็นความรับผิดชอบของผมที่จะต้องดูแลบำรุงรักษา

00:02:31.962 --> 00:02:34.959
และนี่คือวิธีที่ผมบำรุงรักษามัน

00:02:34.959 --> 00:02:37.286
ผมกับเพื่อนๆ ที่กลุ่ม แอลเอ กรีนกราวด์ส

00:02:37.286 --> 00:02:40.079
จึงรวมตัวกัน แล้วก็เริ่มต้นปลูกป่าอาหาร

00:02:40.079 --> 00:02:42.577
ก็พวกไม้ผลกับผักสารพัดอย่างนั่นแหละ

00:02:42.577 --> 00:02:44.998
พวกเราเป็นกลุ่มพวกส่งต่อความดี

00:02:44.998 --> 00:02:51.130
ที่ประกอบไปด้วยนักทำสวนจากทุกเพศทุกวัย จากทั่วเมือง

00:02:51.130 --> 00:02:54.533
และมีเฉพาะอาสาสมัครเท่านั้น และเราทำทุกอย่างฟรี

00:02:54.533 --> 00:03:00.130
และสวนนั้น มันสวยมาก แล้วก็มีคนร้องเรียน

00:03:00.130 --> 00:03:02.461
เทศบาลเมืองก็เริ่มเล่นงานผม

00:03:02.461 --> 00:03:04.825
แล้วก็มีการออกหมายเตือน

00:03:04.825 --> 00:03:06.904
ให้ผมเอาสวนนี้ออก

00:03:06.904 --> 00:03:09.418
จากนั้นหมายเตือนก็กลายเป็นหมายจับ

00:03:09.418 --> 00:03:13.714
ผมถึงกับ "ไม่เอาน่า พูดเล่นหรือเปล่า หมายจับข้อหาปลูกผักสวนครัวรั้วกินได้

00:03:13.714 --> 00:03:17.073
บนผืนดิน ที่คุณไม่เคยมาสนใจนี่นะ"

00:03:17.073 --> 00:03:18.549
(เสียงหัวเราะ)

00:03:18.549 --> 00:03:20.745
ผมก็เลย "เอ้า ดีเลย จะเอาไงก็เอาสิ"

00:03:20.745 --> 00:03:23.832
เพราะคราวนี้ผมสู้ไม่ถอยแน่

00:03:23.832 --> 00:03:28.801
แล้วหนังสือพิมพ์แอลเอไทมส์ก็รู้เรื่องนี้เข้า สตีฟ โลเปซ ทำข่าวเรื่องนี้

00:03:28.801 --> 00:03:33.502
แล้วไปพูดคุยกับสมาชิกสภาเมือง มีสมาชิกกลุ่มกรีนกราวด์สคนหนึ่ง

00:03:33.502 --> 00:03:36.301
ไปยื่นคำร้องเพื่อรณรงค์ที่ Change.org

00:03:36.301 --> 00:03:40.974
และด้วยผู้ร่วมรณรงค์ 900 รายชื่อ พวกเราทำสำเร็จ พวกเรากำชัยชนะ

00:03:40.974 --> 00:03:47.750
สมาชิกสภาเมืองผมถึงกับโทรมาคุยว่าพวกเขาสนับสนุนเรา และชอบในสิ่งที่พวกเราทำแค่ไหน

00:03:47.750 --> 00:03:50.037
ก็ดูเอาสิครับ ทำไมพวกเขาจะไม่เห็นด้วยล่ะ

00:03:50.037 --> 00:03:54.505
แอลเอ เป็นรัฐอันดับผู้นำของสหรัฐในเรื่องที่ดินว่างเปล่าที่เมืองเป็นเจ้าของ

00:03:54.505 --> 00:04:00.251
พวกเขาเป็นเจ้าของที่ว่างถึง 26 ตารางไมล์

00:04:00.251 --> 00:04:03.075
ขนาดเท่ากับสวนเซ็นทรัลพาร์ค 20 สวน

00:04:03.075 --> 00:04:10.822
นั่นมากพอจะปลูกต้นมะเขือเทศได้ถึง 725 ล้านต้นเชียวนะ

00:04:10.822 --> 00:04:13.390
แล้วพวกเขาจะไม่เห็นด้วยทำบ้าอะไร

00:04:13.390 --> 00:04:19.080
ปลูกต้นไม้หนึ่งต้นจะให้เมล็ดคุณ 1,000 ถึง 10,000 เมล็ด

00:04:19.080 --> 00:04:25.572
เมื่อปลูกถั่วแขกราคาดอลล่าร์เดียว จะให้ผลผลิตกับคุณในมูลค่าถึงราว 2,100 บาท

00:04:25.572 --> 00:04:29.471
นี่มันเหมือนเพลงสรรเสริญพระเจ้าของผม ผมบอกผู้คนเลยว่า จงเพาะปลูกอาหารของคุณ

00:04:29.471 --> 00:04:34.199
จงปลูกอาหารของคุณให้เหมือนกับการพิมพ์แบงค์ใช้เองนั่นเลย

00:04:34.199 --> 00:04:35.388
(เสียงหัวเราะ)

00:04:35.388 --> 00:04:37.205
(เสียงปรบมือ)

00:04:37.205 --> 00:04:39.715
ขอบคุณครับ

00:04:39.715 --> 00:04:42.888
อย่างที่เห็น ผมมีมรดกในเซาท์เซนทรัลนี้

00:04:42.888 --> 00:04:47.579
ผมโตที่นี่ ผมเลี้ยงลูกที่นี่

00:04:47.579 --> 00:04:51.365
และผมไม่ขอมีส่วนร่วมในความจริงที่ถูกสร้างขึ้น

00:04:51.365 --> 00:04:56.748
แถมยังสร้างขึ้นให้ผมโดยใครก็ไม่รู้ แต่ผมของสร้างความเป็นจริงของตัวเอง

00:04:56.748 --> 00:04:58.783
จะว่าไป ผมเป็นศิลปินนะ

00:04:58.783 --> 00:05:03.799
การทำสวนเป็นเหมือนศิลปะพ่นสีบนกำแพง ผมปลูกศิลปะของผม

00:05:03.799 --> 00:05:08.001
เหมือนอย่างที่ศิลปินพ่นสีบนกำแพงให้สวยงาม  ส่วนผม

00:05:08.001 --> 00:05:11.635
ทำให้สวนหน้าบ้านหรือริมถนนสวยงาม

00:05:11.635 --> 00:05:15.405
ผมใช้สวนและผืนดินให้เหมือนผืนผ้า

00:05:15.405 --> 00:05:22.080
และใช้ต้นไม้และพืชต่าง ๆ  มาตกแต่งผืนผ้านั้นให้สวยงาม

00:05:22.080 --> 00:05:28.963
คุณจะต้องทึ่งว่าดินทำอะไรได้บ้าง หากคุณยอมให้มันเป็นผืนผ้าใบของคุณ

00:05:28.963 --> 00:05:32.563
คุณจะไม่รู้เลยว่าดอกทานตะวันเพียงดอกเดียวจะน่าอัศจรรย์ได้แค่ไหน

00:05:32.563 --> 00:05:35.328
แล้วยังมีผลต่อคนรอบข้างอีก

00:05:35.328 --> 00:05:43.084
แล้วจากนั้นสิ่งที่เกิดขึ้นคือ ผมได้เห็นสวนของผมกลายเป็นหนึ่งในเครื่องมือการศึกษา

00:05:43.084 --> 00:05:46.118
เครื่องมือสำหรับการแปลงสภาพละแวกบ้านของผม

00:05:46.118 --> 00:05:51.081
ถ้าต้องการสร้างความเปลี่ยนแปลงในชุมชน คุณต้องเปลี่ยนองค์ประกอบของดิน

00:05:51.081 --> 00:05:53.074
เรานี่แหละคือดิน

00:05:53.074 --> 00:06:01.416
คุณจะต้องทึ่งเมื่อเห็นว่ามันมีผลกับเด็กๆ อย่างไร

00:06:01.416 --> 00:06:08.450
การทำสวนครัวนี้เป็นกิจกรรมที่มีผลด้านการรักษาที่สุด และแสดงความต่อต้านมากที่สุดที่คุณจะสามารถทำได้

00:06:08.450 --> 00:06:11.003
โดยเฉพาะอย่างยิ่งในเขตเมืองชั้นใน

00:06:11.003 --> 00:06:13.001
แถมคุณยังมีสตรอเบอรี่กินด้วยนะ

00:06:13.001 --> 00:06:17.075
(เสียงหัวเราะ)

00:06:17.075 --> 00:06:21.413
ผมยังจำเวลานั้นได้ดี ตอนนั้นมีแม่กับลูกสาวมา

00:06:21.413 --> 00:06:25.415
ซักประมาณ 10:30 ตอนกลางคืนได้ พวกเขาเข้ามาในสนามหน้าบ้านผม

00:06:25.415 --> 00:06:28.578
พอผมออกมาก็เห็นพวกเขาทำสีหน้าว่าอับอายมาก

00:06:28.578 --> 00:06:32.410
ส่วนผมก็ มันทำให้รู้สึกไม่ดีเลยที่พวกเขายืนอยู่อย่างนั้น

00:06:32.410 --> 00:06:35.492
ผมเลยบอกพวกเขาว่า คือคุณไม่ต้องทำอย่างนี้ก็ได้

00:06:35.492 --> 00:06:37.477
ที่มันมาอยู่ข้างถนนนี่เพราะจงใจนะ

00:06:37.477 --> 00:06:43.139
มันทำให้ผมเป็นฝ่ายละอายที่ได้เห็นผู้คนที่อยู่ใกล้ชิดกับผมต้องทนหิว

00:06:43.139 --> 00:06:46.390
ซึ่งยิ่งช่วยตอกย้ำให้ผมทำในสิ่งที่ทำ

00:06:46.390 --> 00:06:50.970
แล้วยังอุตส่าห์มีคนถามว่า "ฟิน คุณไม่กลัวเหรอ ว่าจะมีคนมาขโมยอาหารไปน่ะ"

00:06:50.970 --> 00:06:55.369
ผมเลยบอก "กลัวบ้าอะไรกัน ผมจะไปกลัวใครจะมาขโมยอะไรทำไม ที่ปลูกไว้ริมถนนก็จะได้แบ่งกันไง

00:06:55.369 --> 00:06:59.864
นั่นแหละคือจุดประสงค์ ผมอยากให้พวกเขามาเอาไป และในขณะเดียวกัน

00:06:59.864 --> 00:07:04.242
ผมก็อยากให้เขาเอาสุขภาพของตัวเองกลับคืนมา"

00:07:04.242 --> 00:07:09.974
มีอีกครั้งหนึ่งเมื่อผม ทำสวนในบ้านพักคนจรจัด

00:07:09.974 --> 00:07:12.385
ในเมืองลอสแองเจลีส

00:07:12.385 --> 00:07:15.255
นี่คือรูปพวกเขา ที่ช่วยกันขนของลงจากรถบรรทุก

00:07:15.255 --> 00:07:20.079
มันรู้สึกดีมาก พวกเขาแบ่งปันเรื่องราวต่าง ๆ  เกี่ยวกับผลกระทบที่พวกเขาได้รับ

00:07:20.079 --> 00:07:23.050
และเล่าว่า พวกเขาเคยปลูกอะไรกับแม่และยายของพวกเขาอย่างไร

00:07:23.050 --> 00:07:26.582
และมันเป็นสิ่งที่ยอดเยี่ยมที่ได้รู้ว่ามันเปลี่ยนพวกเขาไปอย่างไร

00:07:26.582 --> 00:07:32.704
เพียงแค่ผลจากช่วงเวลาเดียวนั้นเอง

00:07:32.704 --> 00:07:37.045
กลุ่มกรีนกราวด์สได้ลงมือทำสวนไปแล้ว น่าจะประมาณ 20 แห่งน่าจะได้

00:07:37.045 --> 00:07:42.261
เราเคยมีครั้งที่สักราว 50 คนมาที่สวนที่เราทำงานกันอยู่ แล้วก็มาร่วมด้วยช่วยกัน

00:07:42.261 --> 00:07:44.138
ทั้งหมดเป็นการอาสาล้วน ๆ

00:07:44.138 --> 00:07:47.169
ถ้าเด็กปลูกคะน้า เด็กก็จะกินคะน้า

00:07:47.169 --> 00:07:48.873
(เสียงหัวเราะและเสียงปรบมือ)

00:07:48.873 --> 00:07:54.222
ถ้าพวกเขาปลูกมะเขือเทศ เขาก็จะกินมะเขือเทศ

00:07:54.222 --> 00:07:57.158
แต่เมื่อไม่มีใครสอนหรือทำสิ่งเหล่านี้ให้พวกเขาเห็น

00:07:57.158 --> 00:08:00.664
หากไม่มีใครแสดงให้ดูว่าอาหารมีผลกับจิตใจและร่างกายอย่างไร

00:08:00.664 --> 00:08:05.243
พวกเขาก็จะหลับหูหลับตากินของบ้าบออะไรก็ตามที่คุณตั้งลงตรงหน้าเขา

00:08:05.243 --> 00:08:09.623
ผมเห็นคนหนุ่มสาวและพวกเขาต้องการทำงาน

00:08:09.623 --> 00:08:12.698
แต่พวกเขาก็ติดอยู่กับอะไรที่คอยรั้งพวกเขาไว้

00:08:12.698 --> 00:08:19.409
ผมเห็นเด็กผิวสีที่ติดอยู่ในเส้นทาง ที่เหมือนถูกกำหนดให้พวกเขาไว้ล่วงหน้า

00:08:19.409 --> 00:08:22.498
เส้นทางที่ไม่มีอนาคตเลย ดังนั้น การทำสวน

00:08:22.498 --> 00:08:24.908
ทำให้ผมเห็นโอกาส ซึ่งเราสามารถฝึกฝนเด็ก ๆ เหล่านี้

00:08:24.908 --> 00:08:32.660
ให้ยึดพื้นที่ชุมชนคืนมา เพื่อชีวิตที่พึ่งพาตนเองได้

00:08:32.660 --> 00:08:38.327
และจนกว่าเราจะได้ทำ ใครล่ะจะรู้ เราอาจจะได้สร้าง จอร์จ วอชิงตัน คาร์เวอร์

00:08:38.327 --> 00:08:42.302
คนถัดไปก็ได้ แต่ถ้าเราไม่เปลี่ยนองค์ประกอบของดินเสียแต่วันนี้ เราจะไม่มีทางได้ทำ

00:08:42.302 --> 00:08:45.101
นี่เป็นแผนการหนึ่งของผม เป็นสิ่งที่ผมอยากจะทำ

00:08:45.101 --> 00:08:51.076
ผมอยากจะปลูกต้นไม้ให้เต็มสักหนึ่งบล็อก ให้เป็นที่ซึ่งผู้คนจะมาแบ่งปันอาหาร

00:08:51.076 --> 00:08:57.249
ระหว่างคนในละแวกเดียวกันได้ ผมอยากจะเอาตู้คอนเทนเนอร์ แล้วเปลี่ยนมันให้เป็นคาเฟ่เพื่อสุขภาพ

00:08:57.249 --> 00:08:59.701
แต่อย่าเพิ่งเข้าใจผมผิด

00:08:59.701 --> 00:09:02.661
ผมไม่ได้พูดว่าเอะอะอะไรก็ต้องของฟรีนะ

00:09:02.661 --> 00:09:05.289
เพราะฟรีตลอดนั้นมันไม่ใช่การพึงพาตนเองที่ถูกต้อง

00:09:05.289 --> 00:09:10.162
เรื่องตลกของการพึ่งพาอย่างพอเพียง คือคุณต้องบำรุงรักษามันให้อยู่รอดด้วย

00:09:10.162 --> 00:09:13.581
(เสียงหัวเราะ)

00:09:13.581 --> 00:09:17.880
ผมกำลังพูดถึงการให้คนมาทำงาน การเอาเด็กออกจากข้างถนน

00:09:17.880 --> 00:09:23.244
และสอนให้เขารู้ ถึงความสุขและความภาคภูมิใจจากการเพาะปลูกอาหารของตัวเอง

00:09:23.244 --> 00:09:25.576
การเปิดตลาดเกษตรกร

00:09:25.576 --> 00:09:30.688
ผมจึงอยากทำสิ่งที่ เราต้องทำให้มันดูเซ็กซี่หน่อย

00:09:30.688 --> 00:09:36.745
ผมอยากให้พวกเราเป็นกบฏกู้ระบบนิเวศน์ มาตั้งแก๊งอิทธิพลกัน แก็งสวนครัว

00:09:36.745 --> 00:09:40.902
เราต้องเปลี่ยนความหมายของแก็ง ให้เป็นแก็งที่ผมอยากให้มี

00:09:40.902 --> 00:09:42.831
หากคุณไม่ทำสวน คุณก็ไม่ใช้ชาวแก็ง

00:09:42.831 --> 00:09:47.159
จงคว้าพลั่วแล้วมาเข้าแก็งกัน โอเคมั้ย

00:09:47.159 --> 00:09:51.327
และขอให้มันเป็นอาวุธที่คุณได้เลือกมาดีแล้ว

00:09:51.327 --> 00:09:56.428
(เสียงปรบมือ)

00:09:57.503 --> 00:10:03.197
ดังนั้นพูดกันง่าย ๆ ถ้าคุณอยากเจอกับผมตัว ๆ

00:10:03.197 --> 00:10:06.866
หมายถึงจะมาเจอกันจริง ๆ  อย่าได้เพียงแค่โทรมา

00:10:06.866 --> 00:10:09.703
หากคุณอยากจะแค่นั่งคุยกันบนเก้าอี้นุ่มหนา

00:10:09.703 --> 00:10:13.822
แล้วก็มานั่งประชุมหารือกันว่าจะทำโน่นทำนี่

00:10:13.822 --> 00:10:16.786
ซึ่งคุณก็จะทำได้แต่พูด

00:10:16.786 --> 00:10:21.458
ถ้าคุณจะมาเจอกัน เจอกันได้ทุกเมื่อที่สวน มาพร้อมกับพลั่วของคุณ

00:10:21.458 --> 00:10:23.469
แล้วเราจะได้ปลูกอะไรจริงจังกันเสียที

00:10:23.469 --> 00:10:25.280
จงมีสันติ!

00:10:25.280 --> 00:10:28.903
ขอบคุณ ขอบคุณครับ

00:10:28.903 --> 00:10:37.916
(เสียงปรบมือ)