ผมอาศัยอยู่ที่ เซาท์เซ็นทรัล นี่คือเซาท์เซ็นทรัล ร้านขายสุรา อาหารจานด่วน ที่ว่าง แล้วบรรดานักวางผังจากเทศบาลก็มารวมกัน แล้วก็ลงความเห็นว่า พวกเขาจะเปลี่ยนชื่อ เซาท์เซ็นทรัลไปเป็นชื่อที่บ่งบอกอะไรอย่างอื่น แล้วพวเขาก็เปลี่ยนมันเป็น เซาท์ลอสแองเจลีส อย่างกับว่ามันจะช่วยให้อะไรที่ไม่เข้าท่าในเมืองนี้มันดีขั้นได้อย่างนั้นแหละ นี่ คือเซาท์ลอสแองเจลีส (เสียงหัวเราะ) ร้านขายสุรา อาหารจานด่วน ที่ว่าง ก็เหมือนกับชาวอเมริกันอีก 26.5 ล้านคน ผมอาศัยอยู่ในทะเลทรายอาหาร เซาท์เซนทรัลลอสแองเจลีส เมืองของร้านขับมาซื้อ และขับมากิน มันน่าขันที่อาหารที่ขับรถแวะซื้อกลับกำลังทำร้ายผู้คนมากกว่าร้านที่ขับมานั่งกิน ผู้คนกำลังจะตายจากโรคที่รักษาได้ ในเซาท์เซนทรัลลอสแองเจลีส ยกตัวอย่างเช่น อัตราคนเป็นโรคอ้วนในละแวกย่านที่ผมอยู่ สูงเป็นห้าเท่าของอย่างคนในเบเวอลี่ฮิลส์ ซึ่งอยู่ห่างไปสักแค่แปดหรือสิบไมล์ ผมทนเห็นมันเกิดขึ้นไม่ไหว และผมก็ยังสงสัยอยู่ว่า คุณจะรู้สึกยังไง ถ้าคุณเข้าไม่ถึงอาหารดี ๆ ถ้าทุกครั้งที่คุณออกจากบ้านก็ต้องเห็นผลร้าย ของสิ่งที่ระบบอาหารในปัจจุบันทำกับละแวกที่คุณอยู่ ผมเห็นรถเข็นคนป่วยวางซื้อขายกัน อย่างกับเต้นท์รถมือสอง ผมเห็นศูนย์ฟอกไตผุดเป็นดอกเห็ดอย่างกับร้านสตาร์บัคส์ แล้วผมก็คิดได้ว่า สิ่งเหล่านี้ต้องหยุดได้เสียที แล้วก็ยังคิดได้ว่า ตัวปัญหานี่แหละคือทางแก้ อาหารคือปัญหา และอาหารคือทางแก้ ผมยังสุดจะทนกับการต้องขับรถไปกลับถึง 45 นาที เพียงเพื่อจะหาแอปเปิลที่ปลอดสารฆ่าแมลงมากิน สิ่งที่ผมทำก็คือ ปลูกป่าอาหารที่หน้าบ้าน ซึ่งเป็นพื้นที่แถบยาวบนฟุตบาทที่เราเรียกว่าพาร์คเวย์ ยาวประมาณ 150 ฟุต กว้าง 10 ฟุต เรื่องของเรื่องคือนี่เป็นที่ของเทศบาลเมือง แต่คุณมีหน้าที่ต้องบำรุงรักษา ผมก็เลย "ก็ดีสิ ผมจะทำบ้าอะไรกับมันก็ได้ ในเมื่อมันเป็นความรับผิดชอบของผมที่จะต้องดูแลบำรุงรักษา และนี่คือวิธีที่ผมบำรุงรักษามัน ผมกับเพื่อนๆ ที่กลุ่ม แอลเอ กรีนกราวด์ส จึงรวมตัวกัน แล้วก็เริ่มต้นปลูกป่าอาหาร ก็พวกไม้ผลกับผักสารพัดอย่างนั่นแหละ พวกเราเป็นกลุ่มพวกส่งต่อความดี ที่ประกอบไปด้วยนักทำสวนจากทุกเพศทุกวัย จากทั่วเมือง และมีเฉพาะอาสาสมัครเท่านั้น และเราทำทุกอย่างฟรี และสวนนั้น มันสวยมาก แล้วก็มีคนร้องเรียน เทศบาลเมืองก็เริ่มเล่นงานผม แล้วก็มีการออกหมายเตือน ให้ผมเอาสวนนี้ออก จากนั้นหมายเตือนก็กลายเป็นหมายจับ ผมถึงกับ "ไม่เอาน่า พูดเล่นหรือเปล่า หมายจับข้อหาปลูกผักสวนครัวรั้วกินได้ บนผืนดิน ที่คุณไม่เคยมาสนใจนี่นะ" (เสียงหัวเราะ) ผมก็เลย "เอ้า ดีเลย จะเอาไงก็เอาสิ" เพราะคราวนี้ผมสู้ไม่ถอยแน่ แล้วหนังสือพิมพ์แอลเอไทมส์ก็รู้เรื่องนี้เข้า สตีฟ โลเปซ ทำข่าวเรื่องนี้ แล้วไปพูดคุยกับสมาชิกสภาเมือง มีสมาชิกกลุ่มกรีนกราวด์สคนหนึ่ง ไปยื่นคำร้องเพื่อรณรงค์ที่ Change.org และด้วยผู้ร่วมรณรงค์ 900 รายชื่อ พวกเราทำสำเร็จ พวกเรากำชัยชนะ สมาชิกสภาเมืองผมถึงกับโทรมาคุยว่าพวกเขาสนับสนุนเรา และชอบในสิ่งที่พวกเราทำแค่ไหน ก็ดูเอาสิครับ ทำไมพวกเขาจะไม่เห็นด้วยล่ะ แอลเอ เป็นรัฐอันดับผู้นำของสหรัฐในเรื่องที่ดินว่างเปล่าที่เมืองเป็นเจ้าของ พวกเขาเป็นเจ้าของที่ว่างถึง 26 ตารางไมล์ ขนาดเท่ากับสวนเซ็นทรัลพาร์ค 20 สวน นั่นมากพอจะปลูกต้นมะเขือเทศได้ถึง 725 ล้านต้นเชียวนะ แล้วพวกเขาจะไม่เห็นด้วยทำบ้าอะไร ปลูกต้นไม้หนึ่งต้นจะให้เมล็ดคุณ 1,000 ถึง 10,000 เมล็ด เมื่อปลูกถั่วแขกราคาดอลล่าร์เดียว จะให้ผลผลิตกับคุณในมูลค่าถึงราว 2,100 บาท นี่มันเหมือนเพลงสรรเสริญพระเจ้าของผม ผมบอกผู้คนเลยว่า จงเพาะปลูกอาหารของคุณ จงปลูกอาหารของคุณให้เหมือนกับการพิมพ์แบงค์ใช้เองนั่นเลย (เสียงหัวเราะ) (เสียงปรบมือ) ขอบคุณครับ อย่างที่เห็น ผมมีมรดกในเซาท์เซนทรัลนี้ ผมโตที่นี่ ผมเลี้ยงลูกที่นี่ และผมไม่ขอมีส่วนร่วมในความจริงที่ถูกสร้างขึ้น แถมยังสร้างขึ้นให้ผมโดยใครก็ไม่รู้ แต่ผมของสร้างความเป็นจริงของตัวเอง จะว่าไป ผมเป็นศิลปินนะ การทำสวนเป็นเหมือนศิลปะพ่นสีบนกำแพง ผมปลูกศิลปะของผม เหมือนอย่างที่ศิลปินพ่นสีบนกำแพงให้สวยงาม  ส่วนผม ทำให้สวนหน้าบ้านหรือริมถนนสวยงาม ผมใช้สวนและผืนดินให้เหมือนผืนผ้า และใช้ต้นไม้และพืชต่าง ๆ  มาตกแต่งผืนผ้านั้นให้สวยงาม คุณจะต้องทึ่งว่าดินทำอะไรได้บ้าง หากคุณยอมให้มันเป็นผืนผ้าใบของคุณ คุณจะไม่รู้เลยว่าดอกทานตะวันเพียงดอกเดียวจะน่าอัศจรรย์ได้แค่ไหน แล้วยังมีผลต่อคนรอบข้างอีก แล้วจากนั้นสิ่งที่เกิดขึ้นคือ ผมได้เห็นสวนของผมกลายเป็นหนึ่งในเครื่องมือการศึกษา เครื่องมือสำหรับการแปลงสภาพละแวกบ้านของผม ถ้าต้องการสร้างความเปลี่ยนแปลงในชุมชน คุณต้องเปลี่ยนองค์ประกอบของดิน เรานี่แหละคือดิน คุณจะต้องทึ่งเมื่อเห็นว่ามันมีผลกับเด็กๆ อย่างไร การทำสวนครัวนี้เป็นกิจกรรมที่มีผลด้านการรักษาที่สุด และแสดงความต่อต้านมากที่สุดที่คุณจะสามารถทำได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในเขตเมืองชั้นใน แถมคุณยังมีสตรอเบอรี่กินด้วยนะ (เสียงหัวเราะ) ผมยังจำเวลานั้นได้ดี ตอนนั้นมีแม่กับลูกสาวมา ซักประมาณ 10:30 ตอนกลางคืนได้ พวกเขาเข้ามาในสนามหน้าบ้านผม พอผมออกมาก็เห็นพวกเขาทำสีหน้าว่าอับอายมาก ส่วนผมก็ มันทำให้รู้สึกไม่ดีเลยที่พวกเขายืนอยู่อย่างนั้น ผมเลยบอกพวกเขาว่า คือคุณไม่ต้องทำอย่างนี้ก็ได้ ที่มันมาอยู่ข้างถนนนี่เพราะจงใจนะ มันทำให้ผมเป็นฝ่ายละอายที่ได้เห็นผู้คนที่อยู่ใกล้ชิดกับผมต้องทนหิว ซึ่งยิ่งช่วยตอกย้ำให้ผมทำในสิ่งที่ทำ แล้วยังอุตส่าห์มีคนถามว่า "ฟิน คุณไม่กลัวเหรอ ว่าจะมีคนมาขโมยอาหารไปน่ะ" ผมเลยบอก "กลัวบ้าอะไรกัน ผมจะไปกลัวใครจะมาขโมยอะไรทำไม ที่ปลูกไว้ริมถนนก็จะได้แบ่งกันไง นั่นแหละคือจุดประสงค์ ผมอยากให้พวกเขามาเอาไป และในขณะเดียวกัน ผมก็อยากให้เขาเอาสุขภาพของตัวเองกลับคืนมา" มีอีกครั้งหนึ่งเมื่อผม ทำสวนในบ้านพักคนจรจัด ในเมืองลอสแองเจลีส นี่คือรูปพวกเขา ที่ช่วยกันขนของลงจากรถบรรทุก มันรู้สึกดีมาก พวกเขาแบ่งปันเรื่องราวต่าง ๆ  เกี่ยวกับผลกระทบที่พวกเขาได้รับ และเล่าว่า พวกเขาเคยปลูกอะไรกับแม่และยายของพวกเขาอย่างไร และมันเป็นสิ่งที่ยอดเยี่ยมที่ได้รู้ว่ามันเปลี่ยนพวกเขาไปอย่างไร เพียงแค่ผลจากช่วงเวลาเดียวนั้นเอง กลุ่มกรีนกราวด์สได้ลงมือทำสวนไปแล้ว น่าจะประมาณ 20 แห่งน่าจะได้ เราเคยมีครั้งที่สักราว 50 คนมาที่สวนที่เราทำงานกันอยู่ แล้วก็มาร่วมด้วยช่วยกัน ทั้งหมดเป็นการอาสาล้วน ๆ ถ้าเด็กปลูกคะน้า เด็กก็จะกินคะน้า (เสียงหัวเราะและเสียงปรบมือ) ถ้าพวกเขาปลูกมะเขือเทศ เขาก็จะกินมะเขือเทศ แต่เมื่อไม่มีใครสอนหรือทำสิ่งเหล่านี้ให้พวกเขาเห็น หากไม่มีใครแสดงให้ดูว่าอาหารมีผลกับจิตใจและร่างกายอย่างไร พวกเขาก็จะหลับหูหลับตากินของบ้าบออะไรก็ตามที่คุณตั้งลงตรงหน้าเขา ผมเห็นคนหนุ่มสาวและพวกเขาต้องการทำงาน แต่พวกเขาก็ติดอยู่กับอะไรที่คอยรั้งพวกเขาไว้ ผมเห็นเด็กผิวสีที่ติดอยู่ในเส้นทาง ที่เหมือนถูกกำหนดให้พวกเขาไว้ล่วงหน้า เส้นทางที่ไม่มีอนาคตเลย ดังนั้น การทำสวน ทำให้ผมเห็นโอกาส ซึ่งเราสามารถฝึกฝนเด็ก ๆ เหล่านี้ ให้ยึดพื้นที่ชุมชนคืนมา เพื่อชีวิตที่พึ่งพาตนเองได้ และจนกว่าเราจะได้ทำ ใครล่ะจะรู้ เราอาจจะได้สร้าง จอร์จ วอชิงตัน คาร์เวอร์ คนถัดไปก็ได้ แต่ถ้าเราไม่เปลี่ยนองค์ประกอบของดินเสียแต่วันนี้ เราจะไม่มีทางได้ทำ นี่เป็นแผนการหนึ่งของผม เป็นสิ่งที่ผมอยากจะทำ ผมอยากจะปลูกต้นไม้ให้เต็มสักหนึ่งบล็อก ให้เป็นที่ซึ่งผู้คนจะมาแบ่งปันอาหาร ระหว่างคนในละแวกเดียวกันได้ ผมอยากจะเอาตู้คอนเทนเนอร์ แล้วเปลี่ยนมันให้เป็นคาเฟ่เพื่อสุขภาพ แต่อย่าเพิ่งเข้าใจผมผิด ผมไม่ได้พูดว่าเอะอะอะไรก็ต้องของฟรีนะ เพราะฟรีตลอดนั้นมันไม่ใช่การพึงพาตนเองที่ถูกต้อง เรื่องตลกของการพึ่งพาอย่างพอเพียง คือคุณต้องบำรุงรักษามันให้อยู่รอดด้วย (เสียงหัวเราะ) ผมกำลังพูดถึงการให้คนมาทำงาน การเอาเด็กออกจากข้างถนน และสอนให้เขารู้ ถึงความสุขและความภาคภูมิใจจากการเพาะปลูกอาหารของตัวเอง การเปิดตลาดเกษตรกร ผมจึงอยากทำสิ่งที่ เราต้องทำให้มันดูเซ็กซี่หน่อย ผมอยากให้พวกเราเป็นกบฏกู้ระบบนิเวศน์ มาตั้งแก๊งอิทธิพลกัน แก็งสวนครัว เราต้องเปลี่ยนความหมายของแก็ง ให้เป็นแก็งที่ผมอยากให้มี หากคุณไม่ทำสวน คุณก็ไม่ใช้ชาวแก็ง จงคว้าพลั่วแล้วมาเข้าแก็งกัน โอเคมั้ย และขอให้มันเป็นอาวุธที่คุณได้เลือกมาดีแล้ว (เสียงปรบมือ) ดังนั้นพูดกันง่าย ๆ ถ้าคุณอยากเจอกับผมตัว ๆ หมายถึงจะมาเจอกันจริง ๆ  อย่าได้เพียงแค่โทรมา หากคุณอยากจะแค่นั่งคุยกันบนเก้าอี้นุ่มหนา แล้วก็มานั่งประชุมหารือกันว่าจะทำโน่นทำนี่ ซึ่งคุณก็จะทำได้แต่พูด ถ้าคุณจะมาเจอกัน เจอกันได้ทุกเมื่อที่สวน มาพร้อมกับพลั่วของคุณ แล้วเราจะได้ปลูกอะไรจริงจังกันเสียที จงมีสันติ! ขอบคุณ ขอบคุณครับ (เสียงปรบมือ)