Šta ljubitelji atmosferične
postpank muzike

imaju zajedničko sa drevnim varvarima?

Ne mnogo.

Pa, zašto i jedne i druge
znamo kao "gote"?

Je li to čudna slučajnost

ili dublja veza koja seže vekovima?

Priča počinje u antičkom Rimu.

Kako se Rimsko carstvo širilo,
suočavalo se sa pljačkama i invazijama

od strane polunomadskih naroda
duž rimskih granica.

Jedni od najmoćnijih su bili
germanski narodi, poznati kao Goti,

koje su sačinjavala dva plemena:

Vizigoti

i Ostrogoti.

Dok su neka od germanskih plemena
ostala rimski neprijatelji,

Carstvo je druge uključilo
u svoju carsku armiju.

Kada se Rimsko carstvo
raspalo na dva dela,

ove plemenske armije su odigrale
veće uloge u njegovoj odbrani

i u unutrašnjim previranjima.

U petom veku, u pobuni plaćenika,
koju je predvodio vojnik po imenu Odoakar,

osvojen je Rim i svrgnut car
Zapadnog rimskog carstva.

Odoakar i njegov ostrogotski
naslednik Teodorih

su tehnički ostali pod vlašću
cara Istočnog rimskog carstva

i zadržali su rimsku tradiciju.

Međutim, Zapadno carstvo
nikad više neće biti ujedinjeno.

Njegove oblasti su iscepkane
u kraljevstva kojima su vladali Goti

i druga germanska plemena

koja su se asimilovala
s lokalnim kulturama,

iako su mnoga njihova imena
i dalje bila obeležja na mapama.

Ovo je bio kraj klasičnog perioda

i početak nečega što mnogi nazivaju
mračnim dobom.

Iako rimska kultura
nikad nije potpuno nestala,

njen uticaj je slabio
i nastajali su novi umetnički oblici

koji su se usredsređivali
na religijsku simboliku i alegoriju,

pre nego na proporcije i realizam.

Promena se proširila na arhitekturu

izgradnjom Bazilike Sen Deni
u Francuskoj 1137.

Zbog strmih svodova,
potpornih polulukova i velikih prozora

građevina je više ličila na kostur
i bila je ukrašenija.

To je naglašavalo njenu otvorenu,
svetlu unutrašnjost,

nasuprot čvrstim zidovima
i stubovima klasičnih zgrada.

U narednih nekoliko vekova,

ovo je postao uzor
za katedrale širom Evrope.

Međutim, moda se menja.

S obnovljenim divljenjem italijanske
renesanse za antičku Grčku i Rim,

najnoviji stil je počeo da izgleda
grubo i inferiorno u odnosu na klasični.

Pišući svoju knjigu iz 1550,
"Životi umetnika",

Đorđo Vasari je prvi
opisao taj stil kao gotski,

što je bila prezriva aluzija na Varvare

za koje se smatralo da su uništili
klasičnu civilizaciju.

Ime se primilo, i uskoro se odnosilo
na celokupan srednjovekovni period,

sa svojim mračnim asocijacijama,
sujeverjem i jednostavnošću.

Međutim, vreme je prolazilo,
kao i ono što se smatralo modernim.

Tokom 1700-ih, nastao je period
nazvan prosvetiteljstvo,

koji je iznad svega
cenio naučno razmišljanje.

Kao reakcija na to, pisci romantizma,
poput Getea i Bajrona

su tragali za idealizovanim viđenjem
prošlosti, prirodnih pejzaža

i tajanstvenih duhovnih sila.

Ovde je reč gotika
ponovo dobila novu namenu,

opisivala je književni žanr koji je nastao
kao mračnija grana romantizma.

Termin je prvi put upotrebio Horas Volpol

povodom njegovog romana
iz 1764, "Otrantski zamak",

aludirajući na zaplet i opštu atmosferu.

Mnogi elementi ovog romana
su postali zaštitni znakovi žanra,

inspirišući klasike
i bezbrojne filmove koje je iznedrio.

Gotika je ostala zaštitni znak
književnosti i filma do 1970-ih,

kada je nastala nova muzička scena.

Nadahnuti umetnicima,
poput Dorsa i Velvet Andergraunda,

britanske postpank grupe,

poput Džoj Divižna,

Bauhausa

i Kjura,

su spajale mračne tekstove
i pankersku disonancu

sa prizorima nastalim po uzoru
na viktorijansko doba,

klasične horore

i androgenu glamuroznu modu.

Do ranih 1980-ih, slične bendove
su stalno opisivali

u muzičkoj štampi kao gotik-rok,

a popularnost ovog stila
ga je izvela iz zatamnjenih klubova

do većih izdavača i MTV-ja.

A danas, uprkos povremenoj negativnoj
medijskoj pažnji i stereotipima,

gotska muzika i moda i dalje opstaju
kao snažna pojava iz podzemlja.

Takođe su se raslojili u podžanrove,

poput sajbergotike,

gotabilija,

gotik-metala,

pa čak i stimpanka.

Istorija reči gotika počiva

u hiljadugodišnjem okviru
protivkulturnih pokreta,

od otpadnika osvajača
koji su postali kraljevi,

preko lukova tornjeva
koji su zamenili čvrste stubove

do umetnika koji su otkrili lepotu mraka.

Svaki korak je bio neka vrsta revolucije

i težnje civilizacije da posegne u svoju
prošlost i preoblikuje svoju sadašnjost.