Ik ben kunstenaar en kerf in boeken. Dit is één van mijn eerste boekwerken. Het heet "Alternatieve Route naar Kennis." Ik wilde een stapel boeken creëren, zodat iemand in de galerij gewoon een stapel boeken ziet liggen. Maar als ze dichterbij komen, zien ze dit ruw gekerfde gat . Ze gaan nadenken over het materiaal van het boek. Ik ben geïnteresseerd in de structuur, maar nog meer in de tekst en de beelden in boeken. Meestal verkleef ik de randen met een dikke vernislaag en maak een soort huid rond het boek. Het wordt vast materiaal, maar de pagina's blijven los. Dan snijd ik in het oppervlak van het boek, maar ik verplaats niets en voeg ook niets toe. Ik kerf gewoon alles weg rond wat ik interessant vind. Alles wat je ziet in het afgewerkte stuk zit precies waar het eerst zat in het boek. Ik zie mijn werk als een soort remix. Ik gebruik materiaal van iemand anders net zoals een DJ dat doet met muziek van iemand anders. Dit was een boek over schilderijen van de Renaissancekunstenaar Rafaël. Door zijn werk te remixen, erin te snijden, maak ik iets nieuws en eigentijds. Ik verlaat ook het lineaire patroon van het traditionele boek en vervorm daardoor de structuur van het boek zodat het boek volledig sculpturaal kan worden. Met behulp van klemmen, touwen, allerlei materialen en gewichten hou ik alles op zijn plaats voordat ik ga vernissen. Dan duw ik het in de vorm voordat ik begin te kerven, dan verandert iets als dit in dit hier. Dit is gemaakt uit één woordenboek. Of iets als dit kan dit worden. Of iets als dit, - wie weet wat dat gaat worden of waarom het in mijn studio staat - dit gaat worden. Een van de redenen waarom mensen zich storen aan het vernietigen van boeken, - mensen willen geen boeken kapot scheuren of weggooien - is dat we over boeken denken als over levende wezens. We zien ze als een lichaam, ze zijn op schaal van ons eigen lichaam gemaakt. Maar ze hebben ook het potentieel om te blijven groeien en nieuwe dingen te worden. Dus zijn boeken echt levend. Ik zie het boek als een lichaam, als een technologie, als een instrument. Ook als een machine. Ook als een landschap. Hier werd een volledige set encyclopedieën samengevoegd en geschuurd. Terwijl ik ze uitsnijd, beslis ik wat blijft. Met encyclopedieën kon ik eender wat kiezen, maar ik koos specifiek beelden van landschappen. Het materiaal zelf bewerkte ik met schuurpapier. Door het schuren van de randen suggereren niet alleen de beelden een landschap, maar suggereert het materiaal zelf ook een landschap. Ik denk bij het uitkerven van het boek niet alleen aan beelden, maar ook aan de tekst op een zeer vergelijkbare manier. Het interessante aan het lezen van een boek, is dat het in ons hoofd beelden oproept, de tekst is een aanvulling van het beeld. Bij het lezen van tekst creëren we beelden en bij het bekijken van een beeld gebruiken we taal om te begrijpen wat we zien. Zeg maar yin-yang of flip flop. Ik maak iets dat de kijker zelf moet voltooien. Ik zie mijn werk een beetje als archeologie. Ik ben aan het opgraven en probeer er zoveel mogelijk uit te halen, zo veel als maar kan te ontdekken en het in mijn eigen werk te exposeren. Maar tegelijkertijd denk ik over dit idee van het wissen, en dat de meeste van onze informatie indirect is geworden. Het geeft een gevoel van verlies, nu dat niet alleen het formaat in de computers voortdurend verandert, maar ook de informatie zelf, nu we geen een fysieke back-up meer hebben. Ze moet voortdurend worden bijgewerkt om ze niet te verliezen. Ik heb meerdere woordenboeken in mijn eigen atelier, en ik gebruik elke dag een computer. Om een woord op te zoeken, gebruik ik de computer, want ik kan rechtstreeks gaan naar wat ik wil zien. Ik denk dat het boek nooit echt het juiste formaat was voor niet-lineaire informatie. Daarom zien we naslagwerken steeds als eerste bedreigd worden of uitsterven. Maar ik denk niet dat het boek ooit echt zal uitsterven. Mensen denken dat nu we de digitale technologie hebben, het boek gaat uitsterven. We zien dingen verschuiven en evolueren. Ook het boek zal evolueren. Net zoals mensen zeiden dat het schilderij zou verdwijnen door fotografie en drukwerk. Maar het liet toe dat schilderen zijn alledaagse taak kwijtraakte. Het alledaags karwei van het vertellen van een verhaal verdween, de schilderkunst werd vrij en mocht haar eigen verhaal te vertellen. Toen het modernisme opkwam vertakte het schilderen zich in verschillende richtingen. Dat gebeurt nu ook met boeken, nu dat de meeste van onze technologie, de meeste van onze informatie, de meeste van onze persoonlijke en culturele gegevens in digitale vorm zijn opgeslagen. Het boek kan nu iets nieuws worden. Voor een kunstenaar als ik is het een zeer spannende tijd. Ik ben benieuwd om te zien wat er met het boek zal gebeuren. Dankjewel. (Applaus)