Ik ben kunstenaar
en kerf in boeken.
Dit is één van mijn eerste boekwerken.
Het heet "Alternatieve Route naar Kennis."
Ik wilde een stapel boeken creëren,
zodat iemand in de galerij
gewoon een stapel boeken ziet liggen.
Maar als ze dichterbij komen,
zien ze dit ruw gekerfde gat .
Ze gaan nadenken
over het materiaal van het boek.
Ik ben geïnteresseerd in de structuur,
maar nog meer in de tekst
en de beelden in boeken.
Meestal verkleef ik de randen
met een dikke vernislaag
en maak een soort huid
rond het boek.
Het wordt vast materiaal,
maar de pagina's blijven los.
Dan snijd ik in het oppervlak
van het boek,
maar ik verplaats niets
en voeg ook niets toe.
Ik kerf gewoon alles weg
rond wat ik interessant vind.
Alles wat je ziet
in het afgewerkte stuk
zit precies
waar het eerst zat in het boek.
Ik zie mijn werk
als een soort remix.
Ik gebruik materiaal
van iemand anders
net zoals een DJ dat doet
met muziek van iemand anders.
Dit was een boek over schilderijen
van de Renaissancekunstenaar Rafaël.
Door zijn werk te remixen,
erin te snijden,
maak ik iets nieuws en eigentijds.
Ik verlaat ook het lineaire patroon
van het traditionele boek
en vervorm daardoor
de structuur van het boek
zodat het boek
volledig sculpturaal kan worden.
Met behulp van klemmen, touwen,
allerlei materialen en gewichten
hou ik alles op zijn plaats
voordat ik ga vernissen.
Dan duw ik het in de vorm
voordat ik begin te kerven,
dan verandert iets als dit
in dit hier.
Dit is gemaakt uit één woordenboek.
Of iets als dit
kan dit worden.
Of iets als dit,
- wie weet wat dat gaat worden
of waarom het in mijn studio staat -
dit gaat worden.
Een van de redenen waarom
mensen zich storen
aan het vernietigen van boeken,
- mensen willen geen boeken
kapot scheuren of weggooien -
is dat we over boeken denken
als over levende wezens.
We zien ze als een lichaam,
ze zijn op schaal
van ons eigen lichaam gemaakt.
Maar ze hebben ook het potentieel
om te blijven groeien
en nieuwe dingen te worden.
Dus zijn boeken echt levend.
Ik zie het boek als een lichaam,
als een technologie,
als een instrument.
Ook als een machine.
Ook als een landschap.
Hier werd een volledige set encyclopedieën
samengevoegd en geschuurd.
Terwijl ik ze uitsnijd,
beslis ik wat blijft.
Met encyclopedieën
kon ik eender wat kiezen,
maar ik koos specifiek
beelden van landschappen.
Het materiaal zelf
bewerkte ik met schuurpapier.
Door het schuren van de randen
suggereren niet alleen de beelden
een landschap,
maar suggereert het materiaal zelf
ook een landschap.
Ik denk bij het uitkerven van het boek
niet alleen aan beelden,
maar ook aan de tekst
op een zeer vergelijkbare manier.
Het interessante aan het lezen
van een boek,
is dat het in ons hoofd
beelden oproept,
de tekst is
een aanvulling van het beeld.
Bij het lezen van tekst
creëren we beelden
en bij het bekijken van een beeld
gebruiken we taal
om te begrijpen wat we zien.
Zeg maar yin-yang
of flip flop.
Ik maak iets
dat de kijker zelf moet voltooien.
Ik zie mijn werk
een beetje als archeologie.
Ik ben aan het opgraven
en probeer er zoveel mogelijk
uit te halen,
zo veel als maar kan
te ontdekken
en het in mijn eigen werk te exposeren.
Maar tegelijkertijd
denk ik over dit idee van het wissen,
en dat de meeste van onze informatie
indirect is geworden.
Het geeft een gevoel van verlies,
nu dat niet alleen het formaat
in de computers voortdurend verandert,
maar ook de informatie zelf,
nu we geen een fysieke back-up
meer hebben.
Ze moet voortdurend worden bijgewerkt
om ze niet te verliezen.
Ik heb meerdere woordenboeken
in mijn eigen atelier,
en ik gebruik elke dag een computer.
Om een woord op te zoeken,
gebruik ik de computer,
want ik kan rechtstreeks gaan
naar wat ik wil zien.
Ik denk dat het boek nooit echt
het juiste formaat was
voor niet-lineaire informatie.
Daarom zien we naslagwerken
steeds als eerste bedreigd worden
of uitsterven.
Maar ik denk niet dat het boek
ooit echt zal uitsterven.
Mensen denken dat
nu we de digitale technologie hebben,
het boek gaat uitsterven.
We zien dingen verschuiven
en evolueren.
Ook het boek zal evolueren.
Net zoals mensen zeiden
dat het schilderij zou verdwijnen
door fotografie en drukwerk.
Maar het liet toe dat schilderen
zijn alledaagse taak kwijtraakte.
Het alledaags karwei van het vertellen
van een verhaal verdween,
de schilderkunst werd vrij
en mocht haar eigen verhaal te vertellen.
Toen het modernisme opkwam
vertakte het schilderen zich
in verschillende richtingen.
Dat gebeurt nu ook met boeken,
nu dat de meeste van onze technologie,
de meeste van onze informatie,
de meeste van onze persoonlijke
en culturele gegevens
in digitale vorm zijn opgeslagen.
Het boek kan nu iets nieuws worden.
Voor een kunstenaar als ik
is het een zeer spannende tijd.
Ik ben benieuwd om te zien
wat er met het boek zal gebeuren.
Dankjewel.
(Applaus)